The call of the serpent

De zon scheen hoog aan de hemel. Het was niet te koud of te warm. Vogels floten, eekhoorns renden elkaar achterna in de bomen. Water gleed door de rivieren, dieren dronken ervan om hun dorst te lessen. De jonge wezens speelden met elkaar, de ouderen luierden in de schaduwen van de bomen. Anderen verscholen zich achter struiken, om daar ongestoord te kunnen eten. Maar wat ze niet wisten, was dat ze in de gaten werden gehouden door twee groene ogen...

Groene ogen, groen gras. Een hert, met een kloppend hart. Rollende geluidjes, pootstappen en geadem. Het fluiten van vogels, de wind die door de bomen woei. Het dier had niks door, at rustig verder. Sabbelde op het malse gras en slok het door. Als het zou doodgaan zou zijn lichaam opnieuw gras worden. Een cirkel die nooit onderbroken werd. Het was zo fascinerend. Dingen die dood gingen, werden stof. Ze voedde de grond, en zorgde ervoor dat het gras groener word dan eerst. De jager zette een stap naar voor, een takje kraakte. Het hert schoot met zijn kop omhoog, zijn kijkers speurde alles af. Hij zoch naar zijn belager. Die zat verscholen achter het struikgewas...


Het hert schoot weg, de groene draak ook. Hij zette een snelle achtervolging in, maar hij moest toegeven dat het hert niet makkelijk te vangen was. De draak rekte zijn poten uit, zijn hartslag versnelde. Zijn ademhaling ook. Zijn ogen keken maar naar één ding. Het hert voor hem dat zich uit de voeten probeerde te maken. Het water kwam hem in zijn bek. Zometeen zou hij vers vlees tussen zijn kiezen krijgen. Als het hem niet mislukte tenminste. Zij voetstappen hadden een ritmisch iets. Alsof het de stappen waren van een dans. Alsof jager en prooi een hevige dans uitvoerden van het achterna zitten, over en onder elkaar heen springen en zorgen dat de jager de prooi niet aanraakte. De prooi maakte de bewegingen als een leider, de jager volgde ze. Totdat hij kon toeslaan.

Rhadamanth besloot een tandje bij te steken. Hij zat nu in het bos en zijn prooi besloot de dans moeilijker te maken door heen en weer tussen de bomen te zigzaggen. Rhadamanth kon moeilijk volgen, kneep zijn ogen dicht en concentreerde zich op de achterpoten van het dier. Waar die gingen, ging hij ook. Bij iedere stap kwam hij dichterbij. Bij iedere stap hoorde hij de hartslag van het hert duidelijker. Plots sprong hij op en een ijselijke gil drong door het bos. Vogels vlogen op, kleine dieren renden weg en met een klap kwamen het hert en de groene draak neer op de grond. Alleen, Rhadamanth had perongelijk los gelaten en het hert had de kans gezien om weg te komen. Hij krabbelde op en rende weg, trager dan eerst. Rhadamanth schudde met zijn kop en keek rond. Waar was dat beest nu? Hij spitste zijn oren, snoof aan de lucht en keek rond. Links van hem zag hij een bosje bewegen en hij schoot erheen, waarna hij erdoorheen dook en het hert nog net zag wegmanken. De draak schoot erachteraan en deelde nu de genadeklap toe. Hij trok met zijn klauw een achterpoot naar achteren, zodat het dier neer kwam te liggen. Het spartelde tegen, schopte in het rond en brulde een klagelijk geluid uit. Bloed gutste door Rhadamanths's bek en droop zo via zijn kin en nek naar de grond. Het was 'm gelukt! Grijnzend keek hij even op, en besloot toen terug te gaan naar het veld, samen met zijn prooi. Hij greep het dier weer bij zijn nek en sleurde het zo mee naar het veld. Daar aangekomen liet hij het dier met een doffe plof neervallen op de grond. Een beetje stof waaide weg maar dat deerde hem niet. Stof was stof. Niks meer. De draak plantte zijn tanden in het vlees en begon aan zijn feestmaal.

Hij peuterde een klein botje tussen zijn tanden uit met zijn nagels en schoot het weg. Het kwam met een knal tegen een boom op en viel daarna tegen de grond. Het was 'm gelukt. Zijn eerste jacht, solo en geslaagd. Hij lachte luidop, sprong recht en gooide zijn kop in de lucht terwijl hij een trotse brul slaakte. De brul echoede nog een aatal seconden na, en daarna was het weer stil in en rondom het veld.

[*0:00 - 0:40 zijn de geluiden die Rhadamanth altijd maakt ]

Zila had al lang genoeg rondgereist en had nooit aan eten, aangetrokken door een kudde damherten dat vanuit het aangrensen bos tevoorschijn kwam, vloog ze verbazingwekkend stil over het ruisende gras van de velden. Ze strekte haar poten en maakte een tegendraaits gebaar met haar vleugels om zichzelf af te remmen en zo geruisloos te landen voor ze de kudde ging opeisen. Ze wist dat ze geluk had dat het zo een grote kudde was, nu moest ze niet heel een groep uitmoorden om haar maag te voldoen.
Haar klauwen strekte zich uit om de aarde vast te pakken en op het moment dat ze tussen de grassen doorgingen sneed er een scherpe pijn door haar heen. Verrast gilde ze het even uit. Ze hefte haar poot op en keek naar het rare metale ding dat in haar voetzool hing. Het was iets raars, precies een bek van een beer maar dan in metaal en heel groot, er kon zelfs een hele geit in. ZIla grief in haar geheugen en vond het antwoord, het was een klem. Maar niet een klem die zij altijd had gekend, deze was veel groter. Zeker bedoelt om draken mee te vangen. Ha! Dan zullen ze toch met een nog groter iets moeten komen als ze mij wille vangen. Achter haar hoorde ze het gras ristelen en ze draaide zich snel om, met haar staart het gras wegmaaiend.
Een draak kwam het taffereel op met een hert achter zich slepend. Die heeft zeker een goede jacht gehad, ik kan nu wel fluiten naar mijn kudde. Geïntresseerd keek ze hou de groenachtige draak het dier voorsleepte. Om niet gezien te worden liet ze zich half met de aarde versmelten en dankte de goden dat de herfst er voor zorgde dat het gras goud was, zodat ze niet gezien werd.
Het water liep haar in de mond toen ze de draak met zichtbaar genoegen zag eten. Ze wist dat het geen zin had om het af te pakken want dat dier was nog niet eens een hap voor haar. Toen de draak een botje afschoot knorde har maag net op hetzelfde moment, misschien dat het daarom zo luid klonk. Desondanks had de draak niks door en zijzelf begon haar consentratie te veslappen tot de draak opeens triomfantelijk brulde. Ze schrok op en sprong uit de aarde, recht in het zicht van de groene draak.
Nudat ze toch gezien was stelde ze zich op in een trotse houding. Zila keek neer op de draak en hoopte dat het niet zo een soort draak was dat slechte bedoelingen had. Ze hate slechte draken.
Wel hallo, heeft het gesmaakt? Ze hield haar hoofd lichtjes schuin in een vragende positie en trok een wenkbrauw op.

Nadat zijn brul donderend over het gebied had gerold, ging hij terug op zijn buik liggen. Hij kraste wat met zijn nagels in het karkas van zijn prooi. Een grijns die onder het bloed hing was op zijn snuit geplakt. Hij was trots op zichzelf. Toch iets dat hem gelukt was. Vliegen kon hij niet, -althans hij dit nog niet echt beoefend had-, praten kon hij niet... maar jagen wel! Hij wou net zijn ogen sluiten toen er plots uit het niets een goude, wit behaarde draak zomaar uit het niets opsprong. Rhadamanth schrok recht en liet gelijk zijn tanden zien, terwijl hij een dreigend gesis liet horen. Hij maakte zichzelf groot, kromde zijn rug en zwiepte met zijn staart. Het zou niet echt indrukwekkend zijn, met zijn jonge 5 maanden. Die draak voor hem was inmens! Wel hallo, heeft het gesmaakt? hoorde hij de draak vragen. Hij ontspande zijn lichaam, en hield zijn kop schuin. Hij wou haar wel antwoorden, maar het ging niet. Zachtjes knikte hij 'ja' waarna zijn ogen naar het karkas schoten. Er zaten alleen nog maar een paar restjes vlees aan, niets meer. Hij dacht even terug aan het botje dat hij tegen een boom had laten aanknallen. Dat was best leuk geweest. Rhadamanth liet zijn achterpoten zakken, kwam in de zittende positie en liet een knorrend geluidje horen. Hoe moest hij deze draak nu gaan uitleggen dat hij niet kon praten? Plots schoot het beeld van Sombra's geschokte gezicht voor zijn ogen. Volgens haar had hij wat tegen haar gezegd, maar hij wist alleen niet hoe. Hij had toen zijn kop grinnikend geschud en met zijn ogen gerold. Het was absurd. Rhadamanth kon helemaal niet praten, ze zou het zich wel verbeeld hebben. Het goude gras rondom hem maakte hem extra opvallend daar met zijn groene schubben. Hij moest zijn best doen de draak voor hem fatsoenlijk te kunnen zien. Haar wit/blauwe haar hielp hem daar wel mee. Ze was ouder dan hem. Heel erg veel eeuwen oud. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij zijn ogen over haar lichaam liet glijden. Wat was die groot zeg!

Ze bracht verwarend haar hoofd schuin. Was de draak zo bang dat hij niks zei of wou hij gewoon niks zeggen, of nog erger kon hij niks zeggen. In haar lange leven was ze al eerder draken tegengekomen die niet konden praten maar die hadden een speciale manier gehad om dingen te zeggen. Namelijk langs je gedachten. Haar partner was zo iemand geweest mlaar hij kon wel praten, aluwel hij het niet vaak deed.
Ze zag dat hij met grote ogen naar haar keek, kon gewoon zien in de ogen wat hij dacht. Vele draken trokken zo een blik, een blik die zei 'wat groot is die'. Ze vond het niet erg, het gaf haar een goed gevoel om te weten dat anderen haar impressend vond. Ik ben misschien groot maar ik doe je niks, ... even zei ze niets maar dan vervolgde ze: Kan je niet praten? Ze zag dat hij nog heel jong was en dus maakte ze zich wat kleiner. Wat kan zo een jonge draak tegen mij doen? Ze kwam dichterbij en legde zich een eindje voor hem. Als bezigheid terapie pakte ze de ruggegraad en schoot ze die naar een boom, de boom kraakte en maakte een harde knal. Een stuk van de stam schoot terug en er zat een groot gat in de stam. Ze grinnikte en keek terug naar de jonge draak. Kinderlijk en vragend knipperend naar ander.

De wind was koud, en de lucht leek grijzer te worden. Hij had het wat koud en hij draaide zijn staart rond zijn poten. Zijn ogen waren nog steeds op de gouden draak gericht die hem vragend aankeek. 'Ik ben misschien groot maar ik doe je niks. Kan je niet praten?' Rhadamanth dacht even na. Die had dat snel door zeg! Bij de anderen moest hij bijna op zijn kop gaan staan en handen en poten gebruiken om het hen duidelijk te maken. Hij knikte hevig ja met zijn kop en grijnsde. Toen de draak de ruggengraat van zijn prooi vastpakte, trok hij een wenkbrauw op, en volgde het ding met zijn ogen. Toen het een harde knal tegen de boom maakte schoot hij recht. Dat kon hij ook! Maar niet met een volledige ruggengraat. Hij kwam dichterbij de gouden draak. Hij keek haar vragend aan. Hoe wist ze zo snel dat hij niet kon praten? Hij strekte zijn nek en snoof haar geur op met zijn stompe snuit. Nee, ze droeg geen geur die hij kende. Ook de geur van zijn troep was niet rondom haar te bespeuren. Zijn groene ogen keken haar nieuwsgierig aan. Wie was ze? Waar kwam ze vandaan? Wat kón ze? Hij ging weer zitten en keek haar doordringend aan. Het zou best een grappig zicht zijn van ver. Een inmens grote draak, naast een klein fors gebouwd ding dat alleen maar rollende en knorrende geluidjes konden maken. Hij zuchte kort, waarna hij naar zijn poten keek. Ze waren vaag groen met donkere markings erop. Net zoals de rest van zijn lichaam. Hij leek totaal niet op zijn broers en zussen en al helemaal niet op zijn moeder. Hij vond het raar, maar besteede er niet te veel aandacht aan. Plots hoorde hij een zoemend geluid aan zijn oor, die hij geirriteerd bewoog. Een vlieg vloog van zijn oor en Rhadamanth hapte ernaar. De vlieg kwam tussen zijn tanden terecht en verdween in zijn keel. Een van de laatste vliegen voor de winter. Hij keek weer op naar de draak, en glimlachte vaag naar haar. Eigenlijk had hij nog wel een beetje honger..

[ denk eraan! Rhadamanth kan pas met iemand in gedachten praten na een toevallige aanraking.]

[ok was het bijna vergeten]

Met een glimlach bekeek ze hoe hij haar onderzocht. Ze liet hem maar doen. Haar maag knorde en ze rolde met haar ogen. Ik ga even wat eten halen, ik heb honger gekregen van je maaltijd. En ze knikte naar de overgebleven botten. Zila stond op en hield haar hoofd schuin terwijl ze haar prooi zocht. Ja daar, tussen de bomen, groot met stampende hoeven en een sapig hart. De bomen stonden te dicht opeen en ze kon er dus niet landen. Dan maar op een andere manier.
Terwijl ze haar vleugels uitklapte zei ze tegen het kleine draakje voor haar: Ik kan niet landen tussen de bomen, maar ik ga een hert hiernaartoe jagen. Onderschep jij het, maar pas wel op het is een mannetje met een groot gewei. Ze knikte naar de schutgroene draak voor ze opvloog en geruisloos naar haar prooi wiekte. Haar vleugels klapte haar wat hoger zodat het beest haar niet zou zien of ruiken en ze naderde het vanachter na een grote bocht rond het hert. Nadat ze zo dicht mogelijk achter het beest was genaderd brulde ze een scherpe toon en met genoegen zag ze hoe het beest recht naar de open vlakte rende. Hier komt die!! Riep ze naar de andere draak en ze snelde haar woorden achterna om te zien of haar helper het beest had kunnen vangen.