Why Mudly?!

Maylin rende zo hard als ze kon, de stenen onder haar voeten kraakte en ze sloeg takken weg uit haar gezicht. Al snel voelde ze dat de grond veranderde en dat er langzaam heuveltjes kwamen die steeds groter en groter werden. Op een gegeven moment was Maylin met volle vaart opeen heuvel gerend, maar halverwege bijna weer naar beneden gevallen. Toen ze omhoog keek zag ze dat het een enorme duin was. Langzaam liep Maylin omhoog, tranen vloeide over haar wangen. Iets dat niet normaal was voor Maylin. Aangekomen boven moest ze even uitrusten, ze plofte neer op wat duingras en hijgte. Ze keek over de zee, wolken raasde in de lucht voorbij en Maylin ging liggen. Haar ogen keken omhoog naar de wolken en ze ging kijken waarop de wolken leken. Een hond, een draak, een boom, een ei en.... Mudly. Maylin schudde haar hoofd en keek nog eens. Nee, maar. Het leek echt op Mudly! Maylin was even van stomheid geslagen, maar dat veranderde al snel in razernij. "Jij! JIJ!" gilde ze boos, ze greep wat zand en gooide het naar hem toe. Het zand kwam keurig terug en lande in haar ogen. "Dit is allemala jouw schuld!" zei ze weer boos. Maylin was op slag haar vermoeidheid vergeten en ze stond op. Ze was hier gekomen om er een einde aan te maken, ze wilde hier niet meer zijn wetend dat Mudly met iemand anders was. EURGH! Maylin schopte tegen het zand en rende de heuvel weer af naar de zee. Maylin ging te snel voor haar eigen benen en ging onderuit, ze rolde en rolde en kwam hard neer op het zand omdat de duin 2 meter boven de grond een inham had. "auwh." zei Maylin zacht en ze wreef over haar hoofd, ze was op een enorme mossel terecht gekomen die hier terecht was gekomen met vloed. Maylin stond op en rende weer richting de zee, de wind suisde en ze zag de zee steeds dichter en dichterbij komen. Ze wilde.... Maylin stopte, ze had een enorme steek in haar voet. Toen ze haar voet optilde om het te bekijken zag ze dat een schelp erin was komen te zitten. Maylin trok de schelp eruit en meteen overviel een enorm brandgevoel haar voet. Maylin beet op haar lip. Ze had de schelp er beter in kunnen laten zitten, maar het maakte nu toch niets meer uit. Maylin strompelde nu verder naar de zee. Vlak voor de kust, waar het water op zijn verst op het land kwam stopte Maylin. Ze deed haar cape, wapens en buidels af. Haar kleren deed ze niet uit. Ze zou het anders erg koud krijgen. Haar spullen zouden andere mensen weer vinden, en die zouden er meer aan hebben. Maylin stapte het water in en met elke stap voelde ze het water hoger komen. Weer een traan gleed over haar wang. Toen Maylin tot haar knieeen in het water zat plofte ze neer. Ze voelde het water om haar middel grijpen. Maylin ging in elkaar gedoken zitten in het ijskoude water. Ze legde haar hoofd tegen haar knieeen aan. "Waarom Mudly, ik hou van je. En je doet me dit aan?" Maylin voelde de ijskoude wind snijden in haar gezicht en haar. Zo diep inzichzelf verzonken zat Maylin dat ze niet eens hoorde dat er iemand aankwam, het maakte haar eigenlijk ook niks uit. Dit zal allemaal tocht zo eindigen.


{alleen Mudly&Maylin graag. Merci beaucoup!}

Mudly had een naar gevoel, een heel erg naar gevoel van binnen. Alsof de zee hem riep dat hij moest komen, omdat er iets ergs stond te gebeuren. Mudly zelf wist niet waar het gevoel vandaan kwam, maar negeren kon hij niet. Hij sloot zijn ogen en draaide zich richting de zee. In een kalme pas liep hij richting de zee. Echter was dat gevoel zo dringend dat die kalme trend in een looppas over ging. En van een looppas in rennen. Op de hoofdduin die het strand van de andere werelden scheidde keek hij naar de zee. Hij zag nog net een silhouet haar cape en wapenuitrusting uit deed en de zee in liep. Dat haar? Maylin! Mudly sprong. Schuifde over het zand naar beneden en rende moeizaam over het zand naar de zee. Een vijftal meter voor het vochtige zand waar het pas vloed was geweest stopte hij. Hij trok zijn cape uit. Pakte zijn zwaard met schede en al en stak deze door de mouw van de cape zodat deze op zijn plek bleef. Mudly deed de dolkjes en overige wapens er bij en stond nu alleen in een zwart shirt met een broek. Hij kreeg een koude rilling. Echter hield dat hem niet tegen. Mudly rende de zee in. Pakte de schouder van Maylin, trok haar aan haar arm overeind en trok haar naar het vochtige zand. Daar liet hij haar los. "Ik weet niet wat je van plan bent..." sprak hij streng. "Maar dit lost niets op..." sprak hij kalm. "Waarom? Het heeft zo zijn redenen. Je bent jaren weg geweest, ik ben in die jaren goed depressief geweest. Iemand heeft mij daar uit getrokken, en ik ben haar dankbaar voor dat. Niemand heeft controle over zijn gevoel, Maylin! Niemand! Niet jij! Niet ik! Niet Niemand!..." sprak hij luider met iedere zin die hij zij. "En het zo ten einde te brengen? Heeft alles behalve nut..." sprak hij kalm.

Maylin hoorde Mudly's stem, een kwaad gevoel overspoelde haar alsof de zee haar naar zich toe wilde trekken. "Hoe weet je nou of het fout is en of het iets oplost als je niet eens weet wat ik ga doen!" zei ze boos. Maylin voelde zich opgetrokken worden en draaide zich woedend om. Haar haar sloeg in haar gezicht als een zweep, maar ze liet niks merken. De woorden van Mudly wat hij zei over gevoel klopten wel, hij kon er ook niks aan doen. Maylin voelde een rilling over haar rug gaan, ze had ergens niet echt controle over. Ze haatte het altijd, maarja zo werkte het leven wel. Een bijna droevige uitdruk kwam op haar gezicht maar al snel veranderde die naar een kleine glimlach. "Je hebt gelijk, soms kan je ergens niet controle over hebben. En ik begrijp dat je er niks aan kan doen, maar ik kan me er nog steeds niet bij neerleggen. Maylin wilde hem tegen zijn borst aan slaan, nouja slaan. Het zou meer op drummen lijken, met zachte stompjes die wanhoop uitte. Maylin besloot de drang te onderdrukken en draaide zich weer om. "Ik... ik kan me er gewoon niet bij neerleggen. Daar kan ik niks aan doen, ik kan er niks aan doen dat ik nog van je hou." Een traan gleed over haar wang, ze huilde de laatste tijd wel veel. Vroeger deed ze dat nooit, maar er was veel veranderd sinds vroeger. "Zoals je al zei, niemand kan zijn gevoel onderdrukken of controleren." zei ze er nog snel achteraan, ze hield dit gewoon niet vol. "Mudly, ik snap het maar..." ze stopte en haar stem stierf weg. Maylin trok haar arm los van Mudly's grip en deed een paar stappen naar achteren. Ze voelde de grond van zand onder haar voeten naar beneden gaan, ze ging dieper. Een paar stappen van Mudly vandaan stopte ze. Een kleine glimlach op haar gezicht verborg haar diepe gevoelens. Ze kaatste alle gevoel uit haar lichaam, en zette een neutraal gezicht op. Ze wist gewoon niet meer wat ze moest doen, zeggen of denken. Ze was machteloos tegen over hem. Dat was iets wat ze niet snel was.

Mudly zijn ogen sloten zich en hij keek weg van Maylin. "Het constante geklaag...." mompelde hij. "Ik ben op hetzelfde punt geweest waar jij nu staat. Waar je je leven niet wardeert, waar je er geen waarde meer in ziet." sprak Mudly. "Maar ik kwam bij een groep, ik bleef aardig tegen anderen, en ik leerde nieuwe mensen kennen. Die trokken mij er uit..." sprak hij kalm. "Ik hield toen ook van je, zelfs al leek je dood!..." sprak hij woedend. "Maylin, ik kan je niet uit dat dal trekken, ik heb je er notabene zelf in geduwt. Maar stel je open, wees aardiger tegen anderen en ik weet zeker dat er eens een dag is dat er iemand is die je uit dat dal haalt, die je ondersteunt. En niet zal veraden zoals ik dat heb gedaan..." sprak hij nu kalmer. Hij draaide zijn rug naar haar toe. "Leven zonder doel, lijkt hetzelfde als dood zijn. En als je geen doel hebt, dan maak je die zelf..." sprak hij. "Maylin, vorm een doel, wordt aardiger en kom bij een groep en ik weet zeker dat iemand is die je uit dat dal haalt..." sprak hij en maakte toen aanstalten om te vertrekken.