It's just...

Twee gele ogen tuurde door het duister. Hij viel hier makkelijk op, maar dat maakte hem niet uit. Hij was hier in zijn eigen gebied, niets of niemand kon hem wat aandoen. Rookwolkjes kwamen uit zijn neus, terwijl hij strak voor zich uit keek. Het water rond zijn poten voelde koel aan. Zijn reflectie stond net zo stil als dat hij stond, ookal golfde het water. De grote draak had zijn vleugels gespreid, en keek zichzelf in de ogen. Hij moest het haar vertellen, het moest! Hij moest het haar vertellen voor Azazeal zijn kop weer eens voor een paar weken vertoonde. Hij gromde naar zichzelf. Zu, de draak die alles aandurfde en nu durfde hij niet eens zijn hart uit te storten bij Toxic. Weer gromde hij en sloeg hij met zijn staart in het water. Het spatte hoog op en verbrak even de stilte rond het meer.

Een luide brul wereklonk over het NW gebied. Toxic zou hem zeker en vast hebben gehoord. Nerveus beet hij op zijn onderlip. Hoe moest hij dit nu gaan uitleggen. Gewoon rechtuit 'Ik hou van je, Toxic.' zeggen was nou ook niet bepaald gepast. Het zou als een slag in haar gezicht aankomen, moest hij het zo gaan zeggen. Hij rolde met zijn ogen. Vechten was gemakkelijk, moorden was gemakkelijk. Maar dit? Hij had vroeger vele vrouwtjes verleid, maar dat was alleen maar omdat hij zijn grote liefde verloren had, en haar probeerde te vergeten. Het lukte niet echt met die vrouwtjes in de buurt, ze bleef steeds terugkomen in zijn gedachten. Maar toch, elke keer hij bij Toxic was leek ze te verdwijnen in zijn hoofd. Alsof ze in rook opging. De grote draak begon te ijsberen, bedacht allerhande manieren om Toxic duidelijk te maken dat ze zijn hart gestolen had. 'Toxic, ik.. ik hou van je.' mompelde hij. '..Nee, zo niet.' Jezus, hij leek nu net een verliefde tiener die er niet aan uit kon. 'Toxic, ik moet je wat vertellen.. De laatste maanden is mijn liefde voor jou gegroeid.' sprak hij weer. 'Komop Zu, wat voor een goedzakje lijk je nou. Gewoon doen. Zeg het haar recht in haar gezicht.' sprak hij zichzelf moed toe. 'Toxic, je hebt mijn hart gestolen. Ik hou van je.' Plots hoorde hij achter zich pootstappen naderen en hij stond stil. Ohnee, stel dat het Toxic was! Dan had ze het gehoord! Hij keek niet achterom, maar bleef gewoon naar zijn spiegelbeeld staren. Was ze er ?

[Alleen Toxic en ik]

Ze was van plan in meditatie te gaan in het hoofd van de grotten maar een vreemd gevoel weerhield haar van het betreden van de donkere gangen. Ze stond bij de hoogste ingang van het gangelstelsel op een platvorm dat niet anders te betreden was dan als je kon vliegen of een erg goede klimmer was. Ze draaide zich om. Vanaf dit punt kon ze tot het drakenkerkhof kijken. Vanaf hier kon ze het hele Night Warrior gebied overzien en verder. Ze ging liggen om een moment het uitzicht te kunnen bewonderen. Een beweging bij het meer viel haar op. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om een beter zicht te kunnen kregen. Het duurde eventjes voor ze de grote draak herkende als Zu, de Bateros van de Night Warriors. Ze had speciale gevoelens bij hem maar wist niet zo goed wat ze ermee moest, tenslotte had ze nog steeds het hart van Azazeal in haar klauwen. Bij die gedachte keek ze even naar haar voorpoten. Even verbeeldde ze zich dat er een kloppend hart in haar klauwen lag terwijl de lichaamssappen over haar poten liepen. Het liet haar denken aan het moment waarop Zu haar het hart van Shadow overhandigde, maar het gevoel dat ze nu had was anders. Niet zegenvierend maar... Schuldig? Ze schudde haar dagnachtmerrie weg en keek weer naar Zu die bij het meer heen en weer ijsbeerde. Voor Azazeal voelde ze niets, maar hij had zeker weten gevoelens voor haar. Ze schudde haar kop opnieuw: Azazeal was er zó vaak niet op de momenten dat ze hem nodig had gehad. Hij had nooit voedsel voor haar meegebracht of bewezen dat hij een puur slechte draak was. Plots herrinnerde ze het zich weer: Azazeal was vroerger de draak van Mudly geweest, goedzak Mudly. Azazeal was vroeger goed geweest. Hij zou nooit in haar doen en gaan passen omdat hij niet vanaf de geboorte slecht was geweest. Ookal was Azazeal nu zo goed als slecht hij bleef een ex-goedzak. Ze vroeg zich af wanneer hij zijn kop weer zou opsteken, dan zou ze hem vertellen dat ze niets meer voor hem voelde.
Een brul onderbrak haar gepeins, ze zag Zu een moment stilstaan bij het meer nu ze erop terugkeek merkte ze dat de brul uit zijn richting was gekomen. Bovenal was zijn brul onmiskenbaar en uniek. Ze voelde haar hart sneller kloppen, hij had nog nooit écht specefiek naar haar gebruld. Ze haalde diep adem, zuchtte en stond op waarna ze haar vleugels spreed en naar beneden zijlde. Toen ze de toppen van de kale, dorre bomen dreigde te raken trok ze een beetje op en landde ze zodra ze een open plek zag. Ze was te voet veel handiger en sneller dan vliegend. Ze was voor het eerst sinds jaren wat gespannen en ze probeerde het moment wat uit te rekken door rustig te lopen. Snel bracht ze haar gedachtes op orde: Ze ou hem als eerste laten praten, hij was degene die gebruld had en ze zou hem zijn woorde laten doen. Misschien was het wel gewoon iets over de groep. Ze hoopte dat het niet was omdat hij opnieuw een tijd zou vertrekken, ze wilde hem vaker zien en niet alleen omdat hij de Bateros was. Plots stond ze aan de rand van het bos, Zu stond met zijn rug naar haar toe. Toxic zuchtte richtte zich op en zette een stap of drie naar voren waarop Zu zich omdraaide. Hij keek haar niet aan. Toxic nam snel het besluiit een enkel paar woorden te spreken: "Zu, je brulde" zei ze alsof het een doodnormale zaak was. Ze voelde aan dat de sfeer gespannen was. Gelukkig was zij als leider erg goed in het verbergen van emotie's en gevoelens.

"Zu, je brulde"

Haar stem galmde na in zijn kop. Toxic was op zijn brul afgekomen. Een tintelend gevoel kwam tot leven in zijn buik. Hij werd zenuwachtig en tilte langzaam zijn kop omhoog, tot hij de twee heldere ogen van Toxic zag. 'Ja.' begon hij. 'Ik brulde, zomaar. Zonder reden. Ik wil eens met je kunnen praten zonder dat het over de groep gaat, of dat er pottenkijkers bijstaan.' glimlachte hij haar toe. Zijn stem was zwaar, maar deze keer klonk hij niet kil. Zijn stem klonk opgewekt. Straks leek hij nog een goedzak. Hij liep langzaam uit het water totdat hij op een paar meter afstand van Toxic stond. Haar grijze, zwarte en witte veren lagen perfect in zijn ogen. Elk veertje lag precies goed. Zijn staart lag nog steeds in het water, zijn tenen amper. Nu hij zo dicht bij Toxic stond, kon hij haar geur goed ruiken. Azazeal was er niet eens in te bespeuren. Nouja, waar was die rode draak toch? Hij hoopte dat hij nog lang zou wegblijven, zodat Zu Toxic's hart kon inpalmen. Zodat hij haar de zijne kon maken. 'Hoe gaat het met de kleintjes?' vroeg hij geïntereseerd terwijl hij zijn achterpoten liet zakken en in een zittende houding terecht kwam. Sombra, Raka, Sumu en Misery. Vier kleine draken die ooit grootste moordenaars zouden worden. Plots schoot er een kleine groene draak zijn hoofd binnen. De adoptiezoon van Toxic die bij zijn weten nog geen enkel woord over zijn lippen had laten rollen. 'Zeg, die adoptiezoon van je, kan die eigenlijk wel praten?' vroeg hij plots met een omhooggetrokken wenkbrauw. Het viel Zu ook op dat Rhadamanth veel rond Sombra hing. Wie weet voelde hij wel wat voor haar.. Hij was nu immers een adoptie-zoon en dus geen bloedverwant. Hij grinnikte even en keek toen weer serieus naar Toxic. Een golf kwam tegen zijn voorpoot aan, en trok als een kleine golf paniek verder door Zu's lijf. Wanneer moest hij het haar nu gaan vertellen?

'Ja.' begon hij. 'Ik brulde, zomaar. Zonder reden. Ik wil eens met je kunnen praten zonder dat het over de groep gaat, of dat er pottenkijkers bijstaan.' zonder rede? Dat was niets voor hem, hield hij iets achter? Zijn stem klonk daarbij bijzonder afwijkend en anders dan normaal. Ze zou de kille toon in zijn stem bijna missen nu ze hem niet hoorde. Terwijl ze over zijn stem stond na te denken reageerde ze niet met woorden op wat hij zei, gelukkig was het geen vraag. Ze werd uit haar gedachtestroom getrokken door een vraag: Zu toonde interesse in haar jongen en vroeg hoe het met ze ging. Er kwam een vriendelijke grijns op haar snuit. Dt begon te lijken op een vriendschappelijk gesprek tussen twee draken die elkaar al een tijd kende, het was enkel wat... onzeker? Toxic knikte "Sombra wordt een Ceratos, ze heeft genezende gaven die goed benut kunnen worden. Sumu, Misery, Rhadamanth en Rake zijn gezond en sterk,voor hen moet ik nog iets verzinnen" ze kon zichzelf eigelijk wel slaan: Begon ze nu toch over rangen en groepsdingen? Ze deed heel koeltjes terwijl haar hart als een gek in een kooi tegen de tralies van haar ribben beukte. Dit was van buiten niet te zien, Toxic was getraint in het verbergen van gevoelens en emoties. Ze kon een beetje ontspannen toen Zu het niet erg leek te vinden en hij naar Rhadamanth vroeg. Toxic schudde haar kop, de grijns was verdwenen en ze leek kalm en rustig "Ik heb hem nog nooit horen praten en ook nog nooit zien vliegen maar ik denk dat Sombra meer over hem weet dan ik. Die twee hangen als sinds de geboorte om elkaar heen." vertelde ze en ze grinnikte zachtjes. Er bloeide iets tussen die twee en als dat zo zou blijven dan kon Rhadamanth wel erg officieel een zoon worden. Hij en Sombra waren tenslotte niet verwand. Ze dacht terug aan hoe ze Rhadamanth had gevonden: Een groen, mollig draakje, pas uit zijn ei ontsnapt met behulp van haar nieuwsgierige dochter die toen al interesse in hem had getoond. (al was het in die tijd waarschijnlijk een ander soort interesse dan nu) er waren indringers geweest en Curse had hen bijna gedoodt. Ze kon het hem niet echt kwalijk nemen, hij had zo'n moeilijk dieet. Ze vroeg zich af of Curse gewoon vlees niet kón eten of niet wílde eten. Misschien vond hij het gewoon vies... Ze zou het hem eens moeten vragen. Toxic keek op naar Zu, hij was groter dan zij, goed gespiert en zijn schubben waren als schaduwen die over elkaar heen gelegd waren. Over zijn rug liepen de schubben uit tot doorns en stekels. Hierdoor zag hij er gevaarlijk en machtig uit. Iets was ze erg aantrekkelijk vond.

Sombra wordt een Ceratos, ze heeft genezende gaven die goed benut kunnen worden. Sumu, Misery, Rhadamanth en Rake zijn gezond en sterk,voor hen moet ik nog iets verzinnen" Hij grijnsde zijn tanden bloot. 'Dus de kleine meid word Ceratos. Wens haar proficiat als je ze nog eens ziet van me.' hij glimlachte. Een zeldzaam moment. Toen ze over de kleine forse draak begon luisterde hij. "Ik heb hem nog nooit horen praten en ook nog nooit zien vliegen maar ik denk dat Sombra meer over hem weet dan ik. Die twee hangen als sinds de geboorte om elkaar heen." Hij dacht na. Misschien moest Zu eens met die knaap gaan praten. Eens uithoren hoe het nu tussen hem en Somrba zat. Hij lachte zacht. Het was meer binnensmonds dan uitbundig. Plots kwam dat moeilijke gevoel weer naar boven. Hij moest het zeggen. Het moest er gewoon uit, hij zou zichzelf gek maken als hij het niet ging zeggen. Maar, hoe zij zij reageren. Een nee had hij al, een ja kon hij krijgen. Hij zuchtte en sloot even zijn ogen, voelde hoe het water tegen zijn poten aan golfde. Het was kouder geworden en hij voelde het aan zijn neus. Binnekort zou het weer tijd worden om naar een of andere vulkaan te trekken, maar deze keer bleef hij in DW. Hij wist wel zeker dat er hier een warmte bron was. Toch, het lag in het goedzakjesgebied, dacht hij. Langzaam opende hij zijn ogen en keek de draak naast zich aan. 'Toxic, de reden dat ik je heb geroepen is niet om zomaar een gesprek te beginnen.' sprak hij terwijl hij haar in haar ogen keek. Hij wou zijn ogen van haar ogen afscheuren, maar het lukte niet echt. Nerveus beet hij op zijn onderlip. Fascinerend hoe Toxic gevoelens zomaar kon afsluiten. Het leek net alsof ze daar zo emotieloos zat, maar hij kon niet weten wat er binnenin haar omging. 'Ik moet je gewoon wat vertellen. Iets wat al een hele tijd op m'n hart rust.' Hij zuchtte kort en keek toen van haar weg. Zij kop liet hij hangen en staarde in twee gele ogen. Durfde hij wel?

Toxic knikte, dat zou ze zeker doen. Ze was opgelucht dat hij het niet erg leek te vinden dat ze tóch een paar woordne over de groep had laten klinken. Zu leek niet te verandren van standpunt dus deed Toxic nog steeds alsof er niets aan de hand was. Een ongure, droge wind deed haar veren van plaats veranderen. De scherpe geur die de wind met zich meebracht liet haar weten dat de winter in aantocht was en al gouw DW zou berijken. In de winter vertrok Zu altijd naar warmere plekken: Het zuiden of een vulkaan ergens ver weg. Ze wilde niet dat hij vertrok, misschien was er een oplossing: Vlak bij het Night Warrior gebied waren niet alleen de geisers en de hete bronnen maar ok de vulkaan. De grotten van de groep lagen vlak onder en om de vulkaan heen. Als ze het zich goed herrinnerde waren er een paar hete kamers achterin het gangenstelsel van de Night Warriors. Zu opende zijn ogen en keek haar aan. Ze vroeg zich af wat er in zijn kop omging toen hij haar zo aankeek. De fel gekleurde ogen leken te versmelten met haar blik. Zou ze aan het staren zijn? Waarschijnlijk had ze nog steeds diezelfde blik op haar evederde kop als daarnet... Plots doorbrak Zu's stem de stilte 'Toxic, de reden dat ik je heb geroepen is niet om zomaar een gesprek te beginnen.' Toxic hield zich stil. Ze was een beetje in verwarring omdat het erop leek dat Zu haar iets wilde zeggen dat Azazeal niet zou bevallen. 'Ik moet je gewoon wat vertellen. Iets wat al een hele tijd op m'n hart rust.' hart rust... hart... hart... de woorden bleven in haar schedel hangen en beukte tegen haar gevoelens. Azazeal was weg en zou niet terugkomen, Zu was hier. Azazeal was er niet als zij hem nodig had, Zu wel. Azazeal was niet gevreest in dit land zoals zij gevreest en gehaat werd, Zu wel. Voor Azazeal voelde ze niet veel meer, voor Zu wel... Ze waren zo dicht bij elkaar dat Toxic zijn adem zou kunnen voelen en zijn hartslag zou kunnen horen maar ze hoorde slecht zijn stem en zag enkel zijn ogen die diep in de hare keken.

Hij staarde naar het water. Hij moest het gewoon uit zijn hoofd smijten, hij moest het gewoon zeggen. Het moest! 'Toxic..' zijn stem trilde. Verdorie, hij was nog nooit zo zenuwachtig geweest om wat te moeten opbiechten. Meestal flapte hij het er gewoon zo uit. Een koude golf kwam tegen zijn poot aan, trok ophoog en gaf een rilling over zijn rug. Dat zorgde ervoor dat dat korte, maar krachtige zinnetje uit zijn bek floepte. 'Ik hou van je.' Zijn ogen werden groot. Had hij dat nou echt gezegd?! Hij had iemand nodig om te hem te knijpen. Hij wou weten of het waar was dat hij net zijn liefde aan Toxic had verklaard. Hij staarde met een geschockeerde uitdrukking naar zichzelf. Ohnee.. Wat moest Toxic wel niet van hem denken. 'Ik heb gevoelens voor je, al heel lang. Ik durfde het je niet te vertellen, omdat je samen was met Azazeal. Toen je kleintjes met hem kreeg brak dat iets diep in me. Ik was jaloers.' De woorden vloeiden uit zijn bek, hij kon het niet tegenhouden. Hij wou het niet. Langzaam richtte hij zijn kop omhoog, en keek haar aan. Toxic, zij met haar mooie groene ogen en haar prachtige veren. Verdorie, straks begon hij nog te kwijlen. Hij drukte heel voorzichtig en heel zacht zijn snuit tegen de hare. 'Ik hou van je, Toxic.' sprak hij terwijl hij door zijn neus uitademde. Het liefst zou hij nu wegrennen of vliegen. Maakte hem niet uit. Wie weet wou ze hem wel niet.

Ik hou van je Eigenlijk wilde ze niet geloven dat hij het écht gezecht had. Wat moest ze hier in 's hellsnaam mee? Ze kon zich zelf bijten, ze wist heel goed wat ze ermee moest: wat men altijd deed als de een je de liefd verklaarde, je zo hen afweizen of in je klauwen sluiten en niet meer los laten. 'Ik heb gevoelens voor je, al heel lang. Ik durfde het je niet te vertellen, omdat je samen was met Azazeal. Toen je kleintjes met hem kreeg brak dat iets diep in me. Ik was jaloers.' iets in haar vloeide weg en ze ontspande. Een puzzelstukje viel op z'n plaats en haar duistere hart leek compleet te zijn. Was dit wat liefde was? Ze had het eerder gevoeld, toen ze Azazeal net ontmoette, maar dat was kalverliefde geweest. Nu was ze van binnen volgroeid, volwassen van geest. Ze keek naar hem op, keek hem aan. Ze zag hem dichterbij komen en ze kreeg het niet voor elkaar haar poten te bewegen. Ze voelde zijn ruwe, sterke snuit tegen de kleine veertjes op haar snuit. Plots nam haar instinkt het van haar verstand over en duuwde ze zelf haar kop wat naar voren zodat de aanraking steviger was en ze zijn huid niet enkel met haar veren voelde. De woorden die als laatst klonken weergalmden in haar kop. Ze kon niets meer uitdrukke met woorden, enkel met daden. Alles om haar heen leek te vedwijnen en haar gedachtes lagen alleen nog maar bij Zu. Ze liet haar neus over zijn kop gaan tot deze tussen zijn ogen rustte en Zu's neus haar tere onderkaak en keel raakte. Hij zou slecht zijn kaken hoeven te openen en ze was dood. Een moment dat uren leek te duren bleef ze zo staan. Daarna liet ze haar snuit over zijn wenkbrouwboog naar zijn ene horen gaan . Ze ademde zachtjes tegen zijn onderkaak en trok daarna haar kop bij hem weg zodat ze hem weer kon aankijken. In plaats van de zekere, standvaste blik die ze als leider had toonde ze nu gevoelens: Een fonkeling in haar ogen die de vurigheid van haar gevoel weerspiegelde. Haar houding was niet meer geheel opgericht en overheersde die van Zu niet langer meer. Alsof ze... gelijk waren. Ze keek hem aan en dacht slecht aan één zin: Ik heb je mijn hart en mijn leven toevertrouwd of deze zin te lezen was in haar ogen, te horen in Zu's oren of misschien slecht overgezonden en ingestoomd in zijn gedachtes wist ze niet maar de betekenis van haar handeling was waarschijnlijk duidelijk.

Hij had zijn ogen gesloten, voelde hoe haar veren over zijn ruwe huid gleden en werd nerveus. Hij slikte. Waarom deed ze dit? Hij had verwacht dat ze hem zou uitlachen, of tenminste met haar strakke ogen naar hem zou kijken om te zeggen dat ze nog steeds van die rode draak hield. Hij opende langzaam een oog, en keek recht in haar groene ogen. Angst en nervositeit was in zijn ogen af te lezen. Hij durfde niet te bewege, haar tere keel was recht bij zijn tanden, als hij zijn kaken zou openen.. hij sloeg de gedachte weg in zijn kop. Nee. Het leek uren, nee dagen te duren hoe ze daar met haar snuit op de zijne stond. Zelfs ademen durfde hij bijna niet, bang om haar te verbranden met zijn hete adem. Plots bewoog haar snuit weer en ze ging nu over zijn wenkbrauw naar een van zijn horens. Hij liet zijn adem beverig uit zijn bek ontsnappen, maar drukte daarna zijn snuit tegen haar nek aan. Hij ademde uit en sloot zijn ogen. Het liefts zou hij zo voor eeuwig blijven staan, maar Toxic schijnbaar niet. Ze haalde haar kop weg en keek hem aan. Iets in haar ogen was veranderd. Zag hij nou daar een fonkeling? ' Ik meen het Toxic, vanaf het eerste moment dat ik je zag voelde ik me al aangetrokken tot jou.' fluisterde hij tegen haar. Ze was de eerste draak waarbij hij zich zo soft gedraagde en waarbij hij al zijn gevoelens bloot had gelegd. Hij hoopte dat ze zijn levenspartner wou worden, hij hoopte het vurig. Toxic leek hem recht aan te kijken, en hij wachtte op een antwoord. Plots veranderde er wat in zijn houding. Hij liet zijn kop zakken en dook wat in elkaar. 'Ik begrijp het als je bij Azazeal wilt blijven. Hij is immers de vader van jou kleintjes.' hij wende zijn ogen van zijn spiegelbeeld af en zuchtte zacht.

Zu keek terug haar ogen in, zo stonden ze daar. Twee gevreesde draken, elkaar aankijkend en hun zwakste punt tonend: Hun hart. De plek in haar nek waar hij zijn suit in had geduuwd leek te gloeien en de warmte verspreidde zich langs haar spieren over de pezen van haar vleugels en voorpoten. Het baande zich een weg langs haar longen en nam haar tere hart in zijn greep. Plots begon Zu weer te spreken, slecht een enkel paar woorden die een zin vormden. De greep rond haar hart voelde aangetrokken en strak terwijl haar haar hart wild bonkend probeerde te ontsnappen. Ze haalde diep adem en de greep leek op te lossen toen de koele lucht haar longen vulden en haar wat ontspande. Zoals ze daar zo tegenover elkaar stonden leek niets anders meer belangrijk tot Zu zich plots kleiner maakte en angst leek te tonen. Toxic had al veel nagedacht over Azazeal en had hem achter haar gelaten: Hij was niet meer voor haar wie hij eerst geweest was. "De kleintjes kennen hem niet, ze weten slecht dat ze een vader hebben, ze weten niet wie hij is of hoe hij eruit ziet." vertelde ze hem terwijl ze terugkeerde naar de realiteit. Ze werd zich weer bewust van het kabbelende water, de verdorde grond onder haar poten en de donkere bomen rond het meer. Ze was pas weer over een maand of tien vruchtbaar: Eéns in het jaar. Har jongen waren nu vijf maanden. Het moment was gebroken, de sfeer was weg. Moest ze zich afwenden? In schaamte, afwijzend? Ze bewoog zich niet, keek hem aan en voelde zich vreemd en licht.

Hij knikte toen Toxic vertelde dat haar zonen en dochters hun bloedeigen vader niet kende. Hij vond het een schande. Een vrouwelijke draak zwanger maken en dan spoorloos verdwijnen. Hij schudde licht zijn kop. Hij zuchte en keek weer weg van Toxic. Ze had nog steeds geen reactie gegeven op zijn gevoelens voor haar. Wou ze hem niet? Was hij niet goed genoeg voor haar? Vragen doemden op in zijn hoofd en hij werd met de minuut nerveuzer. ' Toxic..' Hij rilde. Niet door de koude, maar door de spanning. Hij voelde plots weer hoe het water hem aanraakte, hoe de modderige, zompe ondergrond aan zijn poten plakten en hoe vissen tegen zijn benen aanzwommen. De donkere bomen rondom hen leken als een muur. Ze weerhielden Zu ervan te gaan vluchten. 'Toxic, wil jij mijn partner zijn?' floepte hij er plots uit. Hij verstarde. Had hij dit nu gezegd? Zijn hart begon als een gek tegen zijn borstkas te kloppen. Alsof het de maat volgde die een drummer op zijn drumstel maakte. Zijn ogen stonden strak voor zich uit te staren, nee dit kon niet. Dit had hij niet gezegd. Iemand moest hem knijpen, hem terug naar de realiteit brengen. Zodat hij kon zien dat Toxic hier normaal tegen hem stond te praten over ditjes en datjes. Niet wetend dat hij zijn gevoelens voor haar uit zijn bek had laten glippen. Maar het was te laat, hij had het wel gedaan. Hij keek angstig in haar ogen, bang voor haar antwoord. Een nee had hij, een ja kon hij krijgen..

Ze merkte dat Zu rilde en gokte dat dit door de kou kwam: Altijd als het koud was vertrok hij naar warmere orden. Ze bedacht dat als ze jongen met hem kreeg ze moest zogen dat de eieren in de lente uitkwamen. Ze beet op haar lip bij deze gedachte en dacht even dat ze zou gaan blozen maar er gebeurde niets. Blijkbaar kon ze niet blozen. Hij had haar naam uitgesproken en keek verwachtingsvol naar zijn dodelijke kaken, wachtend tot de woorden over zijn geschubde lippen zouden vallen. Ze hoorde enkel Toxic, wil jij mijn partner zijn? haar hart stopte en ze dacht dat ze dod was en nu op de koude vloer lag. Gelukkig was het lang niet zo erg: Haar hart had enkel een slag overgeslagen. Ze keek Zu een beetje ongelovig aan maar zijn blik keek die van haar voorbij alsof er iets achter haar stond dat hem verbaasde. Plots gleden zijn ogen uit hun huidige positie en keek hij haar aan, was die blik nou... Angstig? Ze slikte en wist dat ze haar antwoord moest loslaten. Ze kon hem niet laten wachten, hij zou nerveus worden en bovendien niet gefocusd en een gemakkelijke prooi. En als er één ding was wat ze niet wilde was dat hij zou sterven., Dat was omdat ze van hem hield. Haar gevoelens waren duidelijk. "Ja" zei ze en haar blik verzachte, ze ontspande wat en voelde zich opgelucht. Ze had gehoopt dat dit moment wat minder (...) roze zou zijn. Het leek zo slap maar het was eigelijk de enige manier om zekerheid te brengen in hun situatie. Ze ha het hem in gedachte al zo vaak gezehct, niet wetend of hij haar kon horen of niet. Nu wist ze zeker dat ze het hardop had gezecht en dat hij het gehoord had. Hij stond hier voor haar, binnen gehooafstand van haar duidelijke stem. Alsof ze was overgenomen door iets stapte ze naar voren en ging ze tegen Zu aan staan. Ze voelde zijn hart kloppen en zijn ademhaling bij iedere keer dat hij inademde werd ze een beetje teruggeduwd. "Zu dit had veel eerder moeten gebeuren, toch weet ik dat je het perfecte moment hebt gekozen. Ik hou van je, Zu" fluisterde ze. Ze stelde zich voor dat ze er nu vast uitzagen als goedzakjes in een duivels lichaam maar het voelde zo geweldig dat ze niet terugweek.