Were to go, I don't know.

Een klein draakje baande zch een weg door huizenhoge grassprieten, jagend op insecten en kleine hagedisjes die hij niet kon vinden. Enkel in het bos waren nog was late muggen en torretjes. Vooral spinnen vormden nu zijn dieet en hij moest er veel van hebben om de winter enigzinds verzadigd door te komen want hij was te klein voor de jacht op zoogdieren. In de lente waren alleen de jongen van knaagdieren een mogelijkheid als het om de groep zoogdieren ging.
De zomer had haar verlaten, haar achterlatend in de kou en vochtigheid van de herfst. De herfst met zijn vurige kleuren, zware stormen en heftige regenbuïen. Die dag was een zonnige dag, deherfst die deed alsof deze haar geliefde zomer was. Maar de gouden bladeren die een tapijt vormden onder haar voeten en de kale takken boven haar hoofd verrade het masker van de herfst. Ze was slechts een meisje van nog geen tien jaar, ze had een groen zomerjurje aan dat niet meer als voorheen was: Het was besmurd, gescheurt en een beetje te klein. Ze had nieuwe kleding nodig maar er waren een paar problemen. Eén daarvan was dat ze als de dood voor mensen was, het tweede was dat ze enkel de Taal der draken sprak. Ze was afgelopen lente gespot door een boer die haar als heks aangezien had. Hij had naar haar gegooid met wat hij dan ook bij zich had gehad. Sindsdien was Ayla niet alleen bang voor andere mensen maar haatte ze hen ook.
'Darren, waar ben je? Mijn voetomheulsel is weer los' ze keek zoekend om zich heen en zag het kleine groene draakje even later verschijnen. Hij was niet ver van haar af geweest maar omdat hij zo klein was kon hij zih geweldig goed verstoppen, zelfs als dat niet de bdoeling was. Zijn groene schubben maakte dat nog eenvoudiger. Hij landde naast het meisje op de omgevallen boomstam waarop ze zat. De versleten stukken leer rund haar voeten werden bij elkaar gehouden door leten riempjes die ongelijk uitgesneden waren. Ayla probeerde met een scherp steentje een nieuw gaatje onder het uitgescheurde oude gaatje te maken. "Laat mij maar" zei het kleine draakje verbazingwekkend luid. Hij kwam op haar been zitten en brandde een klein gaatje in het versleten leer. Ayla stak er het leren koort doorheen en bond haar geïproviseerde schoen weer goed om haar voet. Ze stond op terwijl Darren zich schikte op haar schouder.
Plots waren ze op de velden; De grote, uitgestrekte en onbeschutte velden. De wind deed het hoge gras golven als een groene zee. Ayla kon het niet laten het veld te betreden en haar blote armen uit te strekken om het gras erlangs de voelen strijken. Ze draaide dromerig cirkels als een verloren ballerina. Het gras kietelde haar oksels en maakte dat ze moest lachen. Ze lachte weinig, zeker sids de herfst was ingesteden. 's Zomers kon ze prima overleven omdat het dan niet koud was en er overal bssen en eetbare wortels te vinden waren. Maar in de winter en herfst was het koud en was voedsel vinden erg moeilijk...

Met rustige vleugelslagen vloog de grote blauwe draak door het luchtruim. Het was te merken dat het herfst werd. De lucht werd koeler en de bladeren vielen van de bomen af. Stomme herfst... Sommi dieren gingen voedsel inzamelen voor hun winterslaap andere bleven actief met het vangen van die voeedsel-verzamelende-dieren. Het was rustig en langzaam werd het hem duidelijk dat hij boven de zonnige velden vloog. Er was geen boom meer te zien. Wat hem opviel was dat de zon nog steeds fel scheen maar de lucht voelbaar koeler werd. De velden hadden hun naam te danken aan de grote vuurbal die altijd boven hen scheen en zoveel mogelijk warmte probeerde te geven, al ging dat moeilijk. De draak; Goliath genaamd, tuurde naar de grond onder zich, zoekend naar iets eetbaars. Er kwam iets in zijn zicht, een kleine tweebener, met donkere haren. Hij grijnsde even en liet zichzelf langzaam naar beneden glijden, zichzelf mee laten voeren in de wind. Hij drfaaide al zwevend cirkeltjes om haar heen tot dat hij voor haar landde. Hij bekeek haar eens goed, ze zag er niet echt uit als een tweebener die voor zichzelf kon zorgen. Een kind dus... Iets viel hem op, haar ogen waren groen, z groen als de schubben van een draak. Hij liet zijn verloren blik verder glijden. Zo te zien had ze nieuwe kleren nodig... ''Hallo kleine meid...''zei hij op zijn allerliefst, om haar geen schrik aan te jagen. ''Ben jij niet een beetje te klein om al alleen rond te zwerven?''vervolgde hij. Toen zag hij het kleine roene draakje pas. ''Ah ha, je hebt een met gezel''sprak hij terwijl hij afkeurend naar het kleine draakje keek. Voor hem was het draakje zo groot als een mier. Iets wat hij zelf wel grappig vond. ''Kan ik je ergens mee van dienst zijn?''vervolgde hij, naar het meisje. Even viel er een korte stilte. ''Ah, wat onbeschoft van me om me niet voor te stellen. Ik ben Goliath...

Een plotselinge schaduw die als een deken over haar heen viel deed haar stoppen maar cirkels draaien. Het geluid van vleugelsslagen en een zachte plof deed haar omkijken. Ze zag een grote blauwe draak met groene ogen en het soort vleugels dat ze nog nooit gezien had: Het leken wel insectenvleugels. Ayla kreeg de glimlach niet van haar gezicht toen de draak haar aansprak terwijl Darren - die was opgestegen vanwege haar gedraai - weer op haar schouder landde. Ze veegde haar haar uit haar gezicht achter haar oor waardoor ze erg onschuldig overkwam. De grote blauwe draak vroeg haar of ze niet wat klein was om alleen rond te zwerven. Ayla haalde enkel haar schouders op. Hij merkte Darren op die zich duidelijk niet op zijn gemak voelde en wat terugdeinsde. Ayla viel de afkeurde blik niet op omdat ze even was afgeleid door Darren. De volgende vraag vond ze uiterst vriendelijk maar ze wist niet precies wat ze aan hem kon vragen. Ze had zo veel nodig: Een veilig onderkomen, voedsel voor de winter, kleding voor zowel deze winter als de komende zomer en nieuwe schoenen.
Terwijl ze stond na te denken over wat ze de grote draak moest antwoordden vervolgde hij zonder op haar antwoord te wachten: ''Ah, wat onbeschoft van me om me niet voor te stellen. Ik ben Goliath..." Ayla knikte 'Mijn naam is Ayla en dit is Darren' stelde ze zichzelf en het kleine draakje voor. Ze sprak vloeien de Taal Der Draken wat ongewoon was voor een klein meisje. Het enige verschil met haar en de andere kinderen in het dorp was dat zij was opgevoed door draken en niet door mensen. Haar ouders hadden haar verstoten vanwege haar uiterlijk. Omdat mensen de draak hadden gedoodt die haar verzorgde was ze bang voor mensen. 'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, alleen een dak boven mijn hoofd en een plek ver weg van mensen zou me al gelukkig maken' zei ze na een tweede korte stilte.