This is the real me, you've got a problem with that?

Nog steeds in de depressieve stemming was hij van het kerkhof naar het bos gevlogen. Na het voorval met Curse en Maylin (en het andere onbelangrijke draakje) zat hij niet lekker in zijn vel. Maar er was nog iets anders. Iets wat hij nog niet goed kon thuisbrengen. Het leek op honger, maar het had een vreemde bijsmaak. Om toch maar wat te doen had hij besloten om dan maar op jacht te gaan en was hij naar het bos gegaan. Eenmaal tussen de donkere en onheilspellende bomen voelde hij zich wat rustiger, maar niet helemaal. Hij moest iets hebben. Maar wist hij maar wat. Hij wist zeker, dat als hij eenmaal had wat hij zocht, dat hij zich beter zou voelen. Maar hoe kon je ergens naar zoeken als je niet eens wist wat je zocht? Het was frustrerend, wat hem nog meer in een depressieve stemming bracht. Hij werd gek van zichzelf en dat kon hij niet uitstaan van zichzelf, waardoor hij nog gekker werd. Zo zat hij in een visuele cirkel waar hij maar slecht uit kon komen. En hij wist ook zeker dat datgene wat hij zocht hem ook daarbij zou helpen. Als hij nou maar dat ene had, dan zou alles goed zijn. Maar hij wist niet wat het was. Misery was geland bij een kleine heuvel. Langzaam slofte hij langs de helling omhoog en keek om zich heen. Hij snoof en rook vaag de geur van een wild zwijn. Het zwijn zou nog niet genoeg zijn om zijn honger te stillen, maar het was een begin. Daarna kon hij altijd weer op zoek naar iets anders. Hij snoof nog eens en constateerde dat het dier zo'n honderd meter bij hem vandaan in oostelijke richting was. Totaal zonder geluid sloop hij richting het zwijn. Na een meter of dertig werd de geur van het beest steeds duidelijker, totdat hij hem ook daadwerkelijk kon zien. De geur was op zijn sterkst en Misery stopte. Langzaam steeg hij op en vloog naar de andere kant. Hiervandaan zou hij hem niet kunnen ruiken, omdat de wind van de andere kant kwam en dus niet Misery's geur mee naar het zwijn zou kunnen nemen. Langzaam sloop hij dichterbij. Precies op het moment dat het zwijn hem opmerkte, sprintte hij naar hem toe en nog voordat het zwijn goed en wel besefte wat hem overkwam had Misery zijn klauwen al in zijn nek gezet en stroomde zijn gif de bloedvaten in. De ogen van het dier sperden even wijd open, waarna ze voorgoed dichtvielen. Misery stortte zich met zijn tanden op hem. Hij scheurde he vlees in stukken en kauwde. Maar vreemd genoeg gaf het hem geen voldoening. Zijn honger stilde niet. Had hij dan dorst? Hij pakte het half aan stukken gescheurde zwijn in zijn klauwen en vloog een stukje verder, waar een klein beekje stroomde. Daar slurpte hij wat van het water op, maar ook dit hielp niet. Hij brulde uit frustratie. Wat moest hij doen? Wat zocht hij? Het branderige gevoel dat hij had werd steeds erger. Het leek zich vanuit zijn hart in kleine banen uit te breiden naar de rest van zijn lichaam. Hij liet het zwijn vallen en ging zitten. Weer brulde hij. Het deed pijn, maar dat was niet het ergste. Het was het idee dat hij er nooit achter zou komen waar hij naar zocht. Opnieuw verliet een hartverscheurende brul zijn keel. Iemand moest hem helpen. Het was verschrikkelijk, maar hij kon dit niet alleen aan. Er moest iemand zijn die hem kon helpen zoeken naar dat waarvan hij niet wist wat het was.
Hij legde verslagen zijn kop op de grond toen iets in zijn ooghoeken zijn aandacht trok. Een klein rood straaltje dat vanuit het zwijn over de zwarte grond stroomde. Het bloed stak fel af tegen deze achtergrond. Zijn ogen opende zich helemaal en hij merkte dat hij zich aangetrokken voelde. Niet door het zwijn. Door zijn vlees. Maar het bloed. Zuiver rood bloed. Nouja, zuiver. Zijn gif stroomde er nog altijd doorheen, maar toch. Langzaam stond hij op en schuifelde naar het zwijn toe. Zou dat het zijn? Voorzichtig likte hij met zijn tong over het vlees. Het bloed verspreidde zich door zijn mond en veroorzaakte een soort explosie van smaak. Van energie. Van, van.. Alles. Gulzig zette hij weer zijn tanden in het zwijn, maar in plaats van nu het vlees te eten, zoog hij het bloed uit het dier. Tot er geen druppel meer van over was. Het branderige gevoel in zijn lichaam verdween. Het gevoel van lusteloosheid verdween. Misery voelde zich weer normaal. Geen depressiviteit meer. Dit was de oorzaak. De oorzaak dat hij zich bijna goed had gedragen. Hij werd geen goedzakje, hij had gewoon bloed nodig. Curse had niet helemaal gelijk! Met een tevreden glimlach slingerde hij het zwijn in een willekeurige richting en ging hij voldaan liggen.

(ja, ik had inspiratie xD)

(lol i see)

Rake was al een tijdje weg geweest nou niet echt weg maar gewoon even op zichzelf gegaan. Waarom wist hij niet maar het was wel even lachen geweest. lekker mensen pesten en wat goedzakjes die dachten weer belangrijk te zien en die moesten zo nodige de mensen helpen. Rake snoof even hij was dan nog maar net 5 maanden maar je moest hem zeker niet onderschatte en dat was de fout die de draken toch altijd leken te maken. Ze dachten dat hij nog onervaren en geen spierkracht had maar dat was niet waar. Zo ver hij wist was hij de sterkste van het nest kwia spierkracht zijn krachten waren alleen iets minder ontwikkeld dan hij had gehoopt maar hij had ze tenminste ontdekt dankzij zijn zus en andere broers. Valk voorde grens van het donkere bos lande hij en snoof even diep in en keek met een tevreden maar een kille en kwaadaardige blik naar zijn thuis. Hier was hij opgegroeid en hier woonde zijn familie en de groep van Toxice. Hier kwamen geen goedzakjes en andere ongedierte hier hoorde hij thuis. En die moest hij vrij houden van indringers. Rustige liep hij het donkere bos in en bekeek alles rustige de geur van dood en rotting hing er in dit bos. Maar ook een andere geur de geur van bloed en een familie lid. Die bevestige werd door een paar oorverdovende brullen die hij herkende als Misery. Wat zou die op zijn hals hebben gehaald. Meteen Rake brulde hard terug en steeg meteen op om te kijken waar zijn broer zich bevond. Oo...wee als een goedzakje of zou stomme mens zijn broer verwond had dan zou hij die zonder pardon verscheuren niemand kwam aan zijn familie of aan leden van de groep. Rake sloeg een paar keer krachtig met zijn vleugels en brulde een paar keer dreigend en om te laten weten dat hij er aan kwam. Al snel vond hij de paarse draak Rake zette een snelle duikvlucht in en landen krachtige naast misery, hij deed wat stof opwaaien in zijn landing en brulde woeden en keek om zich heen. Maar nergens was er geen een teken van een indringer. Wat teleurgesteld keek hij om zich heen hij had wel zin om een indringer te laten zien wie hier de baas waren. nope nergens een indringer Rake richten zijn aandacht op Misery en bekeek zijn paars broer eens. Hij was niet gewond en leek in orde met een vragende blik keek hij naar zijn broer ‘Wat is er aan de hand? Waarom brulde je zo?’ Dat was nou een vraag die hij graag wou weten. Misschien zat hem wat dwars Rake schudde zijn kop even en vroeg wat ongeduldige. 'Nou? Wat is er.'

Misery keek op en zag zijn broer voor zijn neus staan. Hij grijnsde en stond op. 'Wat is er aan de hand? Waarom brulde je zo?' vroeg hij, 'Nou?' wat is er.' Misery schudde zich uit en keek in de richting waar hij zojuist het zwijn heen had geslingerd. Daarna keek hij weer op naar Rake. 'Ik was bang dat ik een goedzakje zou worden..' zei hij zachtjes, het woord 'goedzakje' sprak hij walgend uit. 'Maar ik ben erachter waarom ik me zo voelde.' hij snoof en liet zijn blik over de bomen glijden. 'Ik was hierheen gevlogen en voelde dat ik honger had,' begon hij uit te leggen, 'toen ik een zwijn had gevangen en een stuk had gegeten, voelde ik geen verzadiging en het begon te branden. Het deed zo'n pijn, Rake, het deed zo'n pijn. Maar ik wist niet hoe ik het moest bestrijden. Daar werd ik nog wanhopiger van. En uit wanhoop brulde ik. Maar daarna vond ik wat ik zocht.' dat laatste zei hij met een kwaadaardige grijns. Er vloog een vogel over, best een grote. Met een pijlsnelle reactie vuurde Misery zijn poison breath af op het dier zijn vleugel. Deze viel recht tussen Rake en hem in op de grond, met maar een vleugel. De andere kwam in kleine, zwart verbrande stukjes naar beneden dwarrelen. Met de grijns nog op zijn gezicht keek hij hoe het dier spartelde. 'Ik zal hem maar van zijn lijden verlossen.' mompelde hij en hij beet het beest dood. Dikke rode stralen bloed stroomden uit de tandafdrukken. 'Zie je dat?' vroeg hij, eigenlijk een onlogische vraag, 'Bloed.' als gehypnotiseerd bleef Misery er naar kijken. Het rood. Het trok hem bijna mee. Maar het viel deze keer mee, hij was gevoed.

Toen Misery opstond met een kwaadaardige grijns zette Rake ook een grijnsje op en wachten maar wat ongeduldige op de uitleg. Misery schudde zich uit en keek even een richtingen uit Rake volgde zijn blik even en keek toen weer naar Misery. 'Ik was bang dat ik een goedzakje zou worden..' kon even een verbaasde blik niet onderdrukken en keek met een vragende en ook wat walgende blik naar Misery. Hoewel hij het woord goedzakje met volle walging uit sprak moest Rake even instemmend knikken. 'Maar ik ben erachter waarom ik me zo voelde.' Zie hij toen en snoof even en liet zijn blik over de bomen gaan. Rake zat even in te denken als een van de famillie naar de goede kant zou gaan. Wat zou er dan gebeuren als hij weer eens op bezoek kwam moesten ze hem dan wegjagen net zoals andere indringers. Rake schudde zijn kop en richten zijn aandacht weer op misery, Die verder ging met haar uitleg.

'Toen ik een zwijn had gevangen en een stuk had gegeten, voelde ik geen verzadiging en het begon te branden. Het deed zo'n pijn, Rake, het deed zo'n pijn. Maar ik wist niet hoe ik het moest bestrijden. Daar werd ik nog wanhopiger van. En uit wanhoop brulde ik.’ Rake knikte en zei alleen maar. ‘AA zo.’ ‘Maar daarna vond ik wat ik zocht.' Ging Misery verder Rake wat zou dat zijn dacht hij maar voordat hij ook maar wat kon vragen gaf ze al antwoord nadat ze met een snelle reactie een vogel uit de lucht schoot met haar Pioson breath. Het diertje verging van de pijn en met een kwaadaardige grijns keek Rake er naar. Naar hoe het beestje spartelde en piepte van de pijn toen Misery het uit zijn leden verloste. Grinnikte Rake even en bekeek het rode spul dat bloed hete het smaakte altijd lekker warm nadat je. Je prooi had gevangen en uit zijn ellende en miezerige leven had verlost. Toen ze klaar was met de uitleg keek Rake nog even naar het bloed dat met dikke rode stralen uit het lichaam was gestroomd. ‘Dus eigenlijk had je gewoon even wat bloed nodige. Broertje van me.’ Grijnsde Rake en keek weer naar Misery die eigenlijke even oud was als hem. ‘Als ik het zo hoor lijk je wel een beetje op een vampier. Maar gelukkige dat je lekker slecht bleef ik zou niet weten wat ik met een goedzakjes als broer moet.’ Rake koste al bijna van het idee een goedzakje als broer die zou jij het liefste gewoon meteen doden. Nee die hoefde hij echt niet goedzakjes.

Wat zou zijn moeder doen als er een goedzakje in de familie zat. ‘Ik ben dan wel benieuwd naar de reactie van onze moeder als we een goedzakje in de familie hebben.’ Zei Rake met een kwaadaardige stem hij wist zeker dat die afwerd gemaakt ander zou hij het wel doen of een lid van de NW.

Misery glimlachte nu. Hij was blij dat Rake niet meteen kwaad werd toen hij vertelde over zijn bijna-goedzakje-ervaring. 'Dus eigenlijk had je gewoon even wat bloed nodig. Broertje van me.' grijnsde Rake. Misery grijnsde ook weer en knikte. 'Als ik het zo hoor lijk je wel een beetje op een vampier. Maar gelukkig dat je lekker slecht bleef, ik zou niet weten wat ik met een goedzakje als broer moet.' Misery lachte. 'Ik kon het van mezelf niet eens uitstaan.' zijn blik werd weer naar de bloedende vogel getrokken. 'Sorry..' mompelde hij en hij pakte het beest op om hem vervolgens leeg te zuigen. Toen het dier op was wierp hij hem voor de poten van Rake, 'En dan is de rest voor jou.' hij grinnikte. 'Ik ben dan wel benieuwd naar de reactie van onze moeder als we een goedzakje in de familie hebben.' zei Rake toen met een kwaadaardige stem. Misery lachte, 'Ik denk dat zijn of haar kop er ten eerste afgerukt zou worden. En dan het hart..' zijn stem stierf weg.

[mijn inspi raakt op]

Misery knikte instemmend en had een grijns op zijn gezicht. 'Ik kon het van mezelf niet eens uitstaan.' Antwoorde Misery op zijn opmerking en zijn blik gleed even af naar de dode vogel. Rake knikte even goedkeurend nee dat zou een slecht teken zijn een goedzakje in de familie. Wat voor inpact zou dat wel niet op de naam van Toxice hebben. Rake kon Misery nog zien glimlachten om zijn grapje en keek met een grijns op zijn gezicht toe hoe Misery de vogel leeg zoog. Toen ze klaar wa gooide ze de vogel voor zijn poten en Rake at de vogels met een hap op het was niet echt vullend een vogeltje maar het was een lekker snack. Rake grinnikte en spugde wat veren uit. ‘Rot veertjes.’ Mompelde Rake en onblote zijn tanden en hoorde Misery op een wat bedenkelijke toon zeggen. 'Ik denk dat zijn of haar kop er ten eerste afgerukt zou worden. En dan het hart..' Rake knikte instemmend hij wist het haast wel zeker. Ze had echt een hekel aan goedzakjes. Rake liep naar Misery toe en gaf hem een kopstoot. ‘Dus alles gaat zijn gangetje hier neem ik aan?’ Hij was wel benieuw of er nog nieuws of nog wat specials gebeurt was toen hij er niet was.

je steekt me aan :S