Just having fun :]

De wind streek door Finn's manen terwijl ze nogmaals met haar vleugels sloeg en zichzelf hoger in het luchtruim bracht. Haar kop was naar beneden gebogen en haar ogen speurden de omgeving onder haar af. Ze zocht naar een plaats om plezier te kunnen maken, om lol te trappen. In eerste instantie zocht ze naar een soortgenoot, of liever nog een mens - want die waren naar Finn's experimenten sneller op hun teentjes getrapt dan draken, gemakkelijker te misleiden ook trouwens - maar die waren nu in geen velden of wegen te bekennen. Finn moest maar naar iets anders gaan zoeken en uiteindelijk viel haar oog op een brede donkere rivier die onder haar kronkelde. Ze keek er naar en aarzelde vervolgens niet. Haar lichaam krulde haar gebogen kop achterna en ze ging in een duikvlucht naar beneden, recht op het water af. Er was ergens nog een klein stemmetje in Finn's hoofd wat haar beval af te remmen omdat ze te pletter zou slaan als de bodem niet echt diep was maar daar maakte Finn zich weinig zorgen over. Ze maakte zich over het algemeen weinig zorgen, er ging niet zo veel in haar hoofd om, het was voor haar doen en daarna pas denken, of sterker nog: doen en helemaal niet denken. Het klonk roekeloos - was het ook - maar het had anderzijds toch voordelen, ze was minder gestresst en zenuwachtig als vele andere hysterische draken om haar heen en daar voelde ze zich goed door. Ze hoefde zich nergens zorgen over te maken want het ging toch niet fout, zo was het nu altijd al geweest. Na een paar tellen had Finn het water al bereikt en ze maakte zichzelf zo gestroomlijnd mogelijk, een fractie van een seconde daarna spatte een zwembad vol aan water op toen ze de rivier in dook. Finn kwam tientallen meters diep en bereikte toen pas de bodem van de rivier. Ze kapte het stemmetje in haar hoofd tevreden af met een gewonnen "Zie je wel" maar daar was ze zich weinig bewust van. Het was immers doen in plaats van denken en dit behoorde tot het hoofdstuk denken. Finn zette zich nu weer af met haar poten tegen de grond en stoof weer omhoog. Terwijl het lichte oppervlak dichterbij kwam veranderde Finn's lichaam in dat van een uit de kluiten gewassen snoek en ze vloog het water uit. Het heerlijke gevoel dat Finn altijd overkwam tijdens de gedaante wisseling welde weer op en tintelde door haar buik. De snoek glimlachte onnatuurlijk en kwam vervolgens plat op zijn buik in het water terecht, niet helemaal goed gecoördineerd. Maar dat was geen punt draken (of in dit geval een snoek) konden wel een stootje hebben en het beurse gevoel in Finn's buik trok snel weer weg. Snel veranderde Finn weer terug in haar natuurlijke gedaante en ze krabbelde de kant op. Ze schudde met haar lichaam om zo haarzelf op een gemakkelijkere manier van water te ontdoen maar ze hield midden in de beweging stil door een geluid. Haar oren spitste zich en ze herkende het geluid van het knappen van twijgjes, een factor die haar vertelde dat er iemand aankwam. Finn keek kort in de richting van de plaats waar het vandaan kwam, grijnsde ondeugend en kromp toen tot ze niet groter was dan een appel. Ze sloeg met haar vleugeltjes en steeg weer op, om vervolgens ergens in een boom te nieuwkomer gade te slaan.

[Laatste is afgeraffeld want ik moet gaan. Graag iemand die een beetje ABN spreekt.]

Kami was een tijdje nogal afzijdig geweest. Maar nu hij al zijn gevoelens weer op een rijtje had, wilde hij opnieuw beginnen. En waar was een betere plek dan in het water? Nergens dus. Voor Kami in ieder geval niet. Hij hoorde er zo goed als thuis. Met hoge snelheid vloog hij richting de rivieren. Een plek waar hij, voor zijn afwezigheid, vaak kwam. Vanaf de plek waar hij nu vloog, kon hij ze zien liggen. De donkerblauwe, bijna zwarte streep die sierlijk door het landschap kronkelde. Op sommige plekken klotste het water wild tegen de kant, waar het op andere plekken weer heel rustig voort kabbelde. Het water in de rivier was diep genoeg om er in te kunnen duiken en zwemmen en de stromingen waren heerlijk om je in mee te laten voeren, of juist er tegenin te zwemmen. Kami sloeg zijn vleugels weer uit om zich te laten af dalen en wat af te remmen. Hij keek onder zich om een goede plek uit te zoeken, schoot weer omhoog en vouwde vervolgens zijn vleugels weer langs zijn lichaam om zich zo als een pijl recht de rivier in de laten vallen. Eenmaal onderwater ging hij over op zijn kieuwen om onder water te kunnen ademen. Heel relaxed liet hij zich meevoeren met de zachte stroming die op dit stuk stond. Na een tijdje kwam hij weer boven en klom op de kant. Een aantal takjes bezweek onder zijn gewicht. Hij schudde met zijn massale lijf en keek toen om zich heen. Hoorde hij wat? Heel zacht geklapper van vleugeltjes. Het leek op een vogel, maar toch klonk het net iets anders. Ineens hield het op. Kami knipperde met zijn ogen en tuurde even de bomen door, maar er was niets. Hij snoof en liet zich op zijn knieën zakken om vervolgens helemaal te gaan liggen en door het zand van het kleine strandje te rollen. Zijn schubben werden geheel bedekt met het zand doordat hij nat was. Hij stond weer op en schudde zich uit, daarna waadde hij langzaam weer even door het water. Het resultaat waren weer oogverblindend glanzende schubben. De lila kleur leek nu bijna licht te geven. Kami deed het niet omdat hij er mooi uit wilde zien, maar het frisse gevoel. Om schoon te zijn. Die schoonheid was gewoon iets wat erbij kwam, maar waar hij eigenlijk niet om gevraagd had. Hij rekte zich eens even helemaal uit en dook toen het water weer in, om daar in zijn eentje lekker te zwemmen.

Finn hield zich stevig vast aan de bast van de boom toen ze een draak uit de lucht zag schieten, op dezelfde manier die Finn had gebruikt maar dan duidelijk veel vertrouwder met het water. De draak verdween met een minder harde plons in het water dan Finn zojuist had gedaan en bleef enkele minuten onder. Uiteindelijk dacht Finn verschrikt dat de draak zo onderhand gestikt moest zijn of verstrikt zat in algen of iets dergelijks. Ze wild zich net weer laten groeien toen er een lila-gekleurde kop het water uit stak en vervolgens eenzelfde lila-gekleurd lichaam er achteraan het land op kroop. Plots stak hij zijn kop de lucht in en spitste zijn oren [voor zover Finn kon zien dat hij diet had]. Zijn ogen speurden de omgeving af en leken iets te hebben gehoord. Had hij Finn opgemerkt? Dat was moeilijk te zeggen. Finn was klein en maakte weinig geluid maar de sterkte van de zintuigen verschilden per draak. Nou ja, de draak leek zich er weinig om te bekommeren want hij richtte al gauw zijn aandacht op iets anders. Met een lichte snuif liet de lila-draak zich op zijn knieën zakken. Het volgende moment rolde hij door het zand op de grond tot hij helemaal onder zat. Vervolgens stond hij op en Finn kon hem nu beter zien. Het kostte haar veel moeite om niet in een keiharde lach te schieten, hij zag er uit als een zandmonster! Finn hield haar adem in om zelfs een geamuseerd gegiechel tegen te houden en ze had het gevoel alsof ze zweerde dat ze het gevoel had dat ze nu al twee ribben had gebroken. Op dat moment waadde de draak weer het water in en dook onder, net op tijd! Finn gunde haarzelf de tijd om een momentje te lachen en vervolgens klapwiekte ze en steeg ze langzaam op, opnieuw het luchtruim in. Ze zoefde snel naar het water en bleef daar vlak boven het oppervlakte zweven. Ze tuurde de duistere diepte in en probeerde het silhouet van de draak te onderscheiden met de duisternis. Vrijwel onmogelijk. Maar een plotselinge rimpeling in het water deed de plaats waar de draak zich bevond verraden en Finn was niet onoplettend, ze had het gemakkelijk opgemerkt. Snel verplaatste ze zich naar de rimpeling en bleef daar wachten. Nog geen drie seconden later kwam de draak weer boven en Finn moest snel uitwijken om niet geraakt te worden door de stekels achterop zijn kop. Maar algauw herstelde ze zich weer en liet ze zich met een doffe klap vallen op de lila-neus van de draak.
'Kiekeboe!' gilde ze toen en zonder ook maar op de reactie van de draak te wachten lag ze al in een lach-stuip. Ze trok haar kleine paarse klauwtjes over haar buik en giechelde van plezier. Ze rolde over haar rug over de neus van de draak en had lol voor tien, ook al had de draak nog niet eens de tijd gehad om hier iets over te zeggen, om zich ergens over te verbazen, om te lachen of om boos te worden.