Terugkeer der tijd

Het was een lange tijd geleden dat Novem hier was geweest. De dagen waren omgevlogen, hadden slechts enkele uren geleken. Wat uren hadden moeten zijn, waren dagen en daarna zelfs weken geworden. De bergen hadden een gure wind gehad en hem belemmerd om terug te keren naar de bossen. Nu, eindelijk weer thuis, spreidde hij zijn bek. Een luide brul volgde die het bos deed trillen. Het was een roep, een aankondiging dat hij weer terug was. Hij spreidde zijn vleugels -die gespierder waren geworden door een constante harde wind- en vertraagde zijn vlucht. De bossen onder hem hadden een duidelijke geur gehad, die zelfs van een verre afstand te ruiken was geweest. De gedachte aan zijn thuis en de bossen hadden hem gedreven. Niet alleen door de bergen, waar de eeuwige kou hem bijna fataal was geweest, maar ook door droge vlaktes waar de zon eeuwig leek te schijnen. Nu werden de bomen -eerst een stipje- een streep en kregen steeds meer vorm. Schaduwen werden duidelijker en kleurverschillen ontstonden. Oplettend keek hij om zich heen. Tenslotte was hij een lange tijd weg geweest en alles kon veranderd zijn. Hoewel de bomen en geuren hetzelfde waren. Toch kon dat zomaar schijn zijn, een reflectie van herinneringen, die levendig voor zijn geest stonden. Hij helde zijn lichaam iets terug en liet zich soepel langs de kruinen van bomen glijden. Enkele takken leken opzij te buigen. hem te verwelkomen dat hij er weer was. Een aantal takken knapten bij het invouwen van zijn vleugels. Met een zachte dreun raakten zijn achterpoten de grond, waarna al snel zijn voorpoten volgden. Nauwkeurig alles in zich opnemend bekeek hij het bos. De bomen leken langer dan in zijn herinneringen. Toch was de plek niks veranderd. Een glimlach sierde zijn mond terwijl hij met een langzaam tempo liep. Hij had zijn vrienden ontzettend veel te vertellen. Hij had nieuwe jachttechnieken geleerd en nieuwe methodes om verwarring te scheppen, illusies. Niet wetende of zijn vrienden hier eigenlijk nog wel waren. Echter hadden nieuwe geuren zich al kenbaar gemaakt, geuren van nieuwe draken. Geen enkele beweging was veilig onder zijn oplettende oog. Elke zenuw stond gespannen, terwijl zijn spieren zich ontspanden na elke stap. Oplettendheid was altijd vereist wanneer je een gebied -hoe vertrouwd ook- betreedde. Je kon immers nooit weten wie dat gebied nu had opgeëist.
Hoewel Novem een kleine draak was toen hij vertrok, was hij groter terug gekomen. Volwassen en gegroeid. Niet lichamelijk, maar geestelijk. Toch moest je niet op zijn uiterlijk afgaan. Hij was het die samen met Sky de komeet had weten af te weren. Maar zoals elke draak had ook hij zijn zwakke punten. Hij was niet in staat om vuur te spuwen of een andere kracht. Hij kon alleen illusies opwekken, verwarring. Maar dat zou elke draak kunnen wanneer die zijn omgeving kende en volledig bewust was van zijn lichaam. Toch had Novem zo zijn krachten als god van de aarde, maar zoals elke god zou hij die alleen in geval van nood gebruiken. Niet wanneer het zijn eigen leven was, maar wanneer het levens waren. De komeet had hem destijds ontzettend uitgeput, maar nu was hij weer helemaal vol krachten. Nog steeds behoedzaam liep hij onder de bomen door. Hij ging zitten en krulde zijn staart om zijn lichaam en genoot. Genoot van de geuren en geluiden. Ja, hij was weer thuis.

(Iedereen mag reageren =) )

Iets verderop in het grote bos rende er een elf. Ze schoot tussen de varens door. In haar ene hand lag haar boog met een gespannen pijl erop. De ander sloeg met een houten staf de takken van zich af die in je gezicht sloegen als je dat niet deed. Wat krassen en schrammen kon je nooit vermijden in dit soort zaken maar zij was nou eenmaal iets minder snel dan een hert dus moest ze soms een stukje afsnijden om de herten bij te houden. De herten hadden een paar minuten geleden nog rustig gedronken bij een stroompje toen ze opeens op hol sloegen. Ze wist niet waardoor, ze gokte een draak. Al had ze niks gehoord nog gevoeld. Waarschijnlijk zoiets als een diereninstinct. In ieder geval gooide het haar jacht overhoop. Haar voorraden waren op en ze moest ze bijvullen, het was lang geleden dat ze achter herten aan had gerend dus haar adem ging toch behoorlijk snel. De bossen waren geen velden. Je moest springen om niet met een mond vol aarde te komen en duiken om geen bladeren of takken in je gezicht te krijgen. Ondertussen moest je de herten in de gaten houden, je boog gespannen houden en richten wanneer je ook maar een beetje in de buurt kwam. Nee, jager zijn ging niet over rozen. Toch vond ze het heerlijk. Het was zomer en in dat seizoen kon je alle geuren goed ruiken. De geluiden leken extra mooi maar ook scherper. Alle dieren waren te zien en je zag kleine kalfjes of vogeltjes. Ze vond het geweldig om naar te kijken en ze genoot dan ook volop. Nu het nog zomer was. Straks zouden de bladeren verkleuren tot prachtig rood en geel, maar daarna zouden de bomen kaal worden en het weer kouder. Jammer maar de wereld moest herstellen van de bloei. Haar aandacht werd weer getrokken door een bruin ding dat wegschoot tussen de bosjes. Automatisch schoot ze erachter aan door in de bosjes te springen en er weer uit. Perfect, het was geen hertenjong dat moe was geworden maar een van de jongste herten van de groep. Ze kon al een deel van zijn gewei zien, die was nog niet volgroeid maar sterk genoeg om haar ermee te verwonden. Haar voeten maakte een klein boogje en ze hief haar handen op. Haar boog werd wat naar achteren getrokken en de pijl schoot er van af. Niet in de slagader, die zou niet te raken zijn in deze omstandigheden, maar wel in zijn flank. Ze zag haar pijl bewegen, hij zat diep en had waarschijnlijk een spier geraakt. Haar tred werd wat langzamer wachtend tot het hert vanzelf in zou storten. Jammer dat het dier zo'n pijn moest lijden maar als ze hem nu uit zijn lijden wou verlossen kon ze geraakt worden door een van zijn hoeven. Na nog zeker zo'n tien minuten te hebben gedoken, gesprongen, ontweken en gerend haakte het hert af. Het dier werd slordig en voor ze het zelf wist struikelde het over zijn eigen poten. Snel gooide ze haar boog over haar schouder en pakte in plaats daarvan een kling. Volledig recht en scherp. Nieuw gekocht, de oude die ze had was bijna uit elkaar gevallen. Met een snelle haal ontdeed ze het dier van zijn pijn. Opgelucht dat het voorbij was liet ze zich op de zachte ondergrond vallen. Hijgend begon ze bij te komen toen haar ogen zich wat verwijdde. Haar hand wreef over de grond, maar het was geen grond. Het was te ruw, te hard. Bosgrond was lekker zacht. Snel en berekend draaide ze zich om. Een enorme draak had achter haar gelegen. En zij had het niet eens gemerkt!
Kwam vast door haar focus op het jonge hert. Afwachtend staarde ze naar de draak. Ze had hem nog nooit gezien maar een jonkie was het niet. Zou hij goed of slecht zijn. Of nog belangrijker.. At hij mensen, in haar geval elven, of vond hij ze te taai.

- Juk rot postje vergeleken met de jouwe x) Ik moet even eten tot zo ^^ -

Verschuivingen van lucht en aarde deden Novem alert opkijken. Van een afstand voelde hij trillingen, eerst zaten er grote afstanden tussen die opgevolgd werden door kleinere afstanden. Hij concentreerde zich op de afstanden ertussen om vervolgens tot de conclusie te komen dat de eerste een hert was. De grote afstanden. De tweede, de kleinere afstanden, waren minder makkelijk op te lossen. Toch kwam hij ook hier tot een conclusie. Een mens of een elf. Welke van de twee wist hij niet, tenslotte had hij nauwelijks contact met de mensen of elven gehad. De trillingen ging zo een tijdje door, verschuivende naar links en rechts, maar zijn richting op. Wanneer wezens dichterbij kwamen werden luchttrillingen ook duidelijk. Zo wist Novem altijd wanneer er een wezen hem naderde. Een korte, maar krachtige trilling volgde. Verstijfde en waarna beide trillingen versnelde en duidelijker werden. Ja, ze kwamen zijn kant op. Nu werden ook geluiden duidelijk, knappende takken onder de hoeven van het hert en het zuchten van takken die uit het gezicht van een mens of mogelijk een elf werden geslagen. Het geluid van paniek en en wanhoop dat beëindigd werd. En plots een nieuwe verontrustendheid. De spanning was duidelijk voelbaar en Novem voelde ogen naar hem kijken. Niet ver weg, erg dichtbij zelfs werd hij aangekeken. Hij voelde niet alleen hoe de blik in hem werd genageld, maar hij voelde ook een warmte. De warmte was kort, zeer kort geweest. Als snel was de mens of elf erachter gekomen dat ,wat hij had gevoeld, schubben waren geweest. Novem had al die tijd gelegen en lag nu nog met zijn rug naar de ogen toe. Langzaam bracht hij zijn kop omhoog en draaide zijn kop. Voor een moment bekeek hij het wezen, die een elf bleek te zijn, nauwkeurig. Afkeurend snuifde hij naar de elf. Hij trok zijn staart in waar zojuist nog een korte aanraking had plaatsgevonden. Het was dat Novem geen moordlustige draak was, maar dat had ook anders kunnen zijn. Novem ging staan en draaide zich naar de elf, waarbij hij zijn kop intimiderend omhoog bracht. "Je zou beter moeten weten, elf. Zomaar jezelf op de grond laten vallen zonder om je heen te hebben gekeken." Nogmaals schudde hij afkeurend zijn kop. Hij deed geen stap vooruit, maar ook geen stap achteruit. Hij bleef staan waar hij stond, een kleine meter of 10 -die ontstaan waren tijdens de draai-. Hij vroeg zich af of de elf hem zou herkennen van verhalen. Hij was misschien wel weg geweest voor een langere tijd, maar de legende was altijd in leven gebleven. Verteld als een sprookje, iets wat nog lang zou blijven leven.
Nogmaals bekeek hij de elf, waarachter een dood hert op de grond lag. De boog die de elf bij zich droeg zag er sterk uit, goed gemaakt. Verder droeg hij nog meerdere materialen bij zich. Doordringend keek hij de elf aan. Zijn veren lagen plat op zijn kop. Zijn vleugels lagen ingevouwen tegen zijn flanken. Je kon nu duidelijk de hele spiermassa zien, die als slangen onder zijn huid leken te bewegen wanneer hij zijn gewicht in harmonie over zijn poten verdeelde. Toch verzachtte de blik van Novem. De afkeurende blik die hij eerder had gehad, veranderde in een afvragende blik. In de tijd dat hij er nog was geweest waren er nooit elfen in het bos geweest. Tenminste hij had ze nooit zo onvoorzichtig gezien. toch was de blik van de elf duidelijk genoeg om af te lezen. Novem was de kalmte nu zelf en keek de elf aan. Niet meer zo diep en doordringend als daarvoor, maar gewoon terughouden en afwachtend. Hij zou niet zeggen dat hij de elf niks zou doen. Dat waren valse beloften. Want wanneer de elf hem zou aanvallen zou hij niks terug mogen doen, als hij dat zou zeggen. Hij hield nu gewoon verder zijn mond, een neutrale streep. Terwijl hij zijn kop nog steeds hoog hield en daardoor op de elf neerkeek, knikte hij. Niet een teken van vriendschap, niet een teken voor een gevecht, niet een belofte dat hij niks zou doen, zelfs geen begroeting. Het was simpel een conclusie, een wapenstilstand. Het teken dat hij niks zou doen, mits de elf niks in zijn hoofd zou halen.

(hopelijk heb je er wat aan xD)