Yuka Dyloro

Naam: Yuka Dyloro
Leeftijd: 10 bijna 11
Familie: Giron [Vader] Shila [Moeder] Nira [Zus] Duko en Foron [Tweelingbroers]


Verleden:

Diep in het bos kon je de pijlen horen suizen en in de bomen hakken. Yuka was net zes geworden en voor zijn verjaardag een simpele houten boog gekregen van zijn vader. Een boog die Duko en Foron ook hadden gekregen voor hun zesde verjaardag. Alleen Nira had geen boog gekregen, maar een nieuwe stof rol waarvan ze kleren maakte. Nee, Yuka wist waarom ze deze cadeautjes kregen. Hij had Vader er al vaak genoeg over horen praten met zijn moeder als hun moesten slapen.
Ze waren arm, en hun gezin was groot. Vader kon hen niet voeden in zijn eentje, er was wel een slager die hen een redelijke prijs voor het geschoten vlees maar dat was lang niet genoeg om zes monden te voeden. Nira verdienden mee door jurken en andere kledingstukken te maken voor adele dames. Duko en Foron die nu al 16 waren schoten met Vader meer bij elkaar dan ooit te voren. Zijn grotere broers waren geweldige schieters, Duko wellicht wat minder dan Foron maar dat compenseerde hij weer doordat hij goed kon spoorzoeken. Yuka zag vaak hoe zijn grote broers een flinke klap op hun schouders kregen omdat ze het zo goed gedaan hadden, als ze weer is terug kwamen met een flinke buit. Altijd werd er vol lof over hen gesproken, en kwam Yuka, de jongste zoon. Vader leek nooit hem echt te zien staan, alleen toen hij zijn eerste boog toereikte en zei dat hij veel moest oefenen. Toen pas leek hij echt gezien te worden. Hij was vastberaden om net zo goed als zijn broers te worden en misschien wel beter. Zijn vader zou hem zien staan en trots op hem zijn.

Er was een knoop in zijn maag gelegd door deze spannende dag. Yuka was negen en over een maand zou het April zijn, dan was hij 10. Gelukkig was Vader in een goede bui, in zijn grijze ogen kon hij zien dat hij hoopte dat zijn jongste zoon net zo'n goede jager was als de tweeling. Dan zouden ze nog meer buit vangen en verkopen. Sinds Duko en Foron hadden ze voor het eerst met volle magen naar bed gekund. Overgebleven vlees konden ze voor het eerst zelf proeven. Vandaag werd Yuka meegenomen op jacht. Zijn moeder weerhield hem ervan dat hij nog niet echt mee mocht doen. Toch had hij zijn boog over zijn schouder en hij had een pijlkoker op zijn rug. Vader zou hem laten kijken naar de jacht en hij mocht de vallen checken en het inzittende prooi doden.
Na een afscheidskus ontvangen te hebben van zijn moeder en een nieuw tenue van zijn zus konden ze op weg. Zijn broers gingen zonder iets te zeggen voorop terwijl zijn vader hem de vallen aangaf. Toen die ook vooruit ging bleef Yuka alleen achter. Rustig ging hij de vallen onderzoeken. In de eerste hadden ze meteen beet. Een klein wit konijntje lag vermoeid van de vele ontsnappingspogingen op de grond te hijgen. Zelfverzekerd pakte hij de korte kling die bij zijn gehele gevechtstenue hoorde, gekregen van zijn broers omdat het te klein voor hen was, en zette het aan de nek van het beestje. Kort twijfelde de jongen terwijl hij in de zwarte kraaloogjes keek van het beestje. Opeens begon het beest flink te spartelen en reeg zichzelf aan zijn kling. Slap hing het aan het glinsterende staal dat nu rood werd van het bloed. Zijn maag draaide zich om en hij voelde zich beroerd. Hij voelde zich niet euforisch of trots bij zijn eerste prooi. Het voelde vreselijk, vies en hij voelde zich draaierig.
Aangekomen bij de andere vallen zag hij in elke een prooi. Misselijk van zoveel moorden op de beestjes vermoorde hij toch nog de laatste en gooide hem in de tas waarin de andere diertjes lagen. Hij rende weg van de val nadat hij hem opnieuw gezet had naar zijn vader. De gedachten dat hij straks net zo goed onthaald werd als zijn broers gaf hem troost.

Zijn vader was oprecht blij en nam hem de volgende dag weer mee op jagen. Dit keer moest hij en de vallen doen, en als hij op tijd terug was mocht hij misschien een keertje schieten. De gedachten aan de diertjes die hij gisteren van het leven genomen had maakte hem misselijk maar hij moest verder. Anders werd hij nooit zo goed als zijn broers e zou vader nooit zo trots zijn en hem op de schouder kloppen.
Moedig begon hij de vallen weer te checken en doodde daarbij de erin zittende prooi. Net op tijd kwam hij terug bij zijn vader. Zijn broers hadden al wat geschoten en hadden een dood moederhert laten liggen. Ernaast stond nu haar kalfje. ''Speciaal voor jou bewaard broertje.'' Fluisterden de twee tegelijk en gaven hem een opbeurende glimlach. Geforceerd lachte hij terug, een knoop had zich in zijn maag gelegd, een dubbele knoop. Soepel legde hij een pijl op zijn gespannen boog en richtte hem op de nek. Hij voelde de hand van zijn vader hem ietsjes naar beneden duwen. Niet begrijpend staarde hij naar zijn vader, waarom moest hij iets naar beneden richten, zo zou hij de slagader missen. ''Bij je eerste prooi moet je hem zelf met je kling doden, en je dank betuigen. Traditie.'' Toen hij dat hoorde wist hij niet of hij blij moest zijn omdat hij nu erkend werd, of moest flauwvallen. Hij koos voor het laatste en liet zijn pijl varen.
De pijl trof doel en ze wisten niet hoe snel ze naar het kalfje moesten rennen die nu neerviel naast zijn moeder. Hij ging naast het beest zitten en streelde hem over zijn vel die nu bebloed was. ''Dank je, dat ik je mocht schieten. Jij, mijn eerste prooi, ik zal je eeuwig koesteren, mijn vriend.' Met die woorden sneed hij de slagader door en werden de glinsterende ogen dof.
Die zelfde nacht nog, werd hij op zijn schouder geklopt en geprezen door iedereen. Het voelde goed, maar diep van binnen voelde het hol en leeg.
De volgende jachtpartijen waren hetzelfde en Yuka kreeg slaapgebrekken. Elke nacht zag hij in zijn dromen de smekende ogen van de beestjes en het vrat hem op. Telkens als hij zijn kling tegen het nekje legde voelde hij de angst, maar ook de acceptatie van de dood. Zonder er erg in te hebben liet hij diertjes gaan uit de vallen en ging vroeger het bed uit om eventuele prooien weg te jagen. De jachten gingen slechter en er was nauwelijks genoeg eten om iedereen te voeden. Alleen Yuka was vrolijk.
Weer vroeg op klaar om opnieuw levens te redden stond zijn vader voor de deur met een gezicht op onweer. Wat er gebeurd was stopte hij weg in het diepste ravijn van zijn herinneringen. De jonge Yuka werd er streng op aan gekeken en toe hij weer wat vertrouwen kreeg en alleen de vallen mocht checken kon hij weer wat diertjes vrij laten. Hij wist niet dat zijn broers vooraf alle vallen al gecheckt had en zeker wisten wat erin zat. De onwetende Yuka werd weer gestraft. Als er te weinig eten was kreeg hij minder dan de rest, het was immers zijn schuld. In het begin gaven Nira of zijn moeder hem nog wat brokken extra eten maar dat was snel afgelopen na een hevig gesprek met zijn vader.
Yuka was nu al vijf maanden tien jaar, hij was erg mager en had meer blauwe plekken dan vet. Hij was al lang door de illusie om een trotse zoon te worden heen gelopen en liep alleen nog noodgedwongen mee. Niemand keek hem meer aan of sprak met hem. Bij de dieren voelde hij toch een beetje steun en het was zijn enige houvast om niet de diepe afgrond in te glijden.
Op een dag zat er een jonge hond in een van zijn vallen. Een puppy nog. Het beestje piepte smekend en Yuka wist wat hem te doen stond. Hij verstopte de pup in zijn tenue en liep snel naar de andere vallen. Eenmaal thuis pikte hij de beschermers van zijn broer en een nieuw tenue van de ander. Genoeg geld voor een hele week en eten voor zijn pup die hij Liborio had genoemd. Diezelfde nacht nog verdween hij.

Heden:

Yuka was vastbesloten om nooit meer een dier te vermoorden. Bij een kruidenier kocht hij een boek met eetbare planten erin en begon ze uit zijn hoofd te leren. Daarbij maakte hij een eigen boek en schreef daar de eetbare en medische planten erin die in het boek stonden maar voegde ook nieuwe toe. Liborio die nog niet volgroeid was en nog steeds een jonge pup droeg hij de hele reis in zijn armen of tenue. Toen het geld op was en ook het eten begon Yuka aan het stelen. Hij werd en slinks in en wist wat hij wel en niet kon stelen, bij wie en wie niet.
Bij een schip is hij als verstekeling in het ruim geslopen waar hij drie kwart van de reis in het ruim zat. Gelukkig kon hij af en toe wat eten stelen maar niet genoeg voor beiden. Daarom gaf hij Liborio al het eten en raakte hij vel over been. Toen hij ontdekt werd door een matroos werd hij overboord gegooid. Ze gaven hem een leeg vat om niet meteen te verdrinken. Moe, verkleumd en hongerig begon hij te zwemmen richting het land voor hem. Dragon World.
Karakter:

Yuka voelt dieren erg goed aan en kan ze niet doden of eten. De dieren zelf zoeken hem ook op. Toch is Liborio zijn bruine pup zijn lievelingsbeestje die hij beschermd met zijn leven. Hij is slinks en behendig in het stelen en kan goed zielig acteren als hij gaat bedelen. Veel mensen zouden hem slecht noemen omdat hij mensen misleid en steelt maar als een vegetariër kon hij niet anders. Hij at misschien geen vlees maar Liborio wel, en die was nog te jong om zijn eigen vlees te vangen. De jongen is erg stil tegenover anderen, alleen met Liborio praat hij.

Uiterlijk: Klik

Uiterlijk Liborio:

Spoiler:

Vragen? Just ask :3