Na die Lange Reis...

De reis was lang en zwaar geweest. Er zaten zoveel blaren op de voeten van Aira, dat ze de tel kwijt geraakt was en haar spieren voelde bont en blauw aan, alsof ze helemaal in elkaar geramd was. Zo moe was ze in haar hele leven nog nooit geweest. Sterker nog, ze wist niet eens dat een mens zo moe kon worden. Maar het was het zeker waard geweest! Ze was eindelijk aangekomen bij haar bestemming. Eindelijk zou ze tot rust kunnen komen en kon ze die pijnlijke blaren weg laten trekken. Een paar dagen rust zouden ook niet verkeerd werken tegen die wallen die onder haar ogen hingen. Voor haar gevoel waren ze wel een meter lang en voelde het alsof ze zowat op haar knieën hingen.
Maar zelfs nu ze helemaal kapot was en uitgeteld zou zijn voor een paar dagen, was dit het allemaal waard geweest. Al het lijden dat ze had gedaan, alle pijn die ze door elke spier had moeten voelen, alle ellende die deze reis haar bezorgd had was het dubbel en dwars waard. Want zodra ze naar de omgeving keek, vergat ze even de pijn die door haar voeten stak alsof ze over glasscherven heen liep. Ze vergat even dat haar spieren aanvoelde alsof er spijkers doorheen waren geslagen. Even wist ze die enorme vermoeidheid opzij te zetten en kon ze met een opgetogen glimlach kijken naar waar ze zich bevond. Ze had het gehaald en daar mocht ze trots op zijn!
Met een diepe, maar tevreden zucht plofte ze neer op de grond, vlak bij het rustige meer. Het water was zo blauw en het gras was zo groen!
Ongelooflijk dat ze werkelijk hier was. Ze kon het eerst niet eens geloven. Zelfs nu dacht ze af en toe nog dat ze droomde en dat ze elk moment wakker kon worden in het stro, liggend op een kar die door een vermoeid paard getrokken werd. Maar ze droomde niet. De pijn en vermoeidheid die ze voelde waren levensecht.
Straks zou ze wel uitzoeken waar de stad was en voedselvoorraden inslaan. Straks zou ze zich wel zorgen gaan maken om hoe ze geld moest verdienen. Straks zou ze het wel overwegen of ze een kaart zou kopen die de omgeving beschreef. Straks zou ze wel weer na gaan denken. Maar eerst zou ze even gaan rusten en doen alsof de hele wereld haar gestolen kon worden. Nu zou ze alleen maar staren naar het blauwe water voor zich en genieten van alles. Niet wetend dat er misschien gevaren waren die voor haar op de loer lagen...

Kiara vloog over het meer, ze kwam hier graag. Dus dook ze naar beneden, het water in. Toen Kiara weer naar boven kwam, zag ze een meisje van 17 jaar zitten. Zo te zien, was het meisje moe. Kiara vloog naar haar toe, en lande met gestrekte vleugels naast haar. Kiara vouwde haar vleugels op, en keek naar het meisje, ''Hoi, ik ben Kiara,'' stelde Kiara zich voor. En dacht even na, het meisje zag er uit als of ze niks meer kon. Maar misschien had ze honger? Dus Kiara vloog naar het water, en ving wat vis. Dat lag ze neer, en vloog toen naar de overkant van het meer. Daar stonden wat fruitbomen, dus Kiara plukt wat peren en appels. Die ze weer mee nam naar het meisje. Toen Kiara daar weer was, legde ze het fruit neer, "'Hier, eet maar,'' zei ze tegen de vrouw. Terwijl ze zelf begon te eten van een vis, die had ze vlug op.