de draak

medira liep rustig door het donkere bos. hier voelde ze zich het fijnst. hier kon ze tenminste haar capuchon afdoen. in een normaal bos kon dat niet vanwege haar aandoening. haar allergie voor licht..... wanneer licht haar huid raakte brandde het pijnlijk op haar huid. medira liep vredig het woud door. het dode mos verkruimelde onder haar voeten, takken braken af wanneer er een vogel vanaf vloog. ook als was het bos niet erg levendig. liep medira er vredig doorheen. nadat ze een tijdje gewandeld had hoorde ze geritsel. 'wie... wie is daar?' vroeg ze angstig. ze bleef naar de richting kijken van het geritsel. als het maar geen draak was die haar iets aan wilde doen.

Een beetje snuffelend over de grond liep hij rustig door het bos. Het bos was een fijne plek, vond hij, hij kon er een beetje nadenken. Zachtjes sloeg hij even met zijn vleugels en kwam zo een stukje omhoog om onder zijn poten te kijken. Gewoon voor de lol. Daar liep een muisje. Heel onschuldig en heel langzaam zonder haast. Misery gromde heel zachtjes. Maar de muis hoorde het en schoot weg. Hij schudde zijn kop. Een muis was het niet waard om te achtervolgen. Waren er nergens andere beesten die hij de stuipen op het lijf kon jagen? Hij liet zich weer zakken en liep verder. Een onbekende geur drong zijn neus binnen. Een lage grom verliet zijn keel, dit wezen hoorde hier niet. Het was geen dier. Hij kon nog niet goed het verschil tussen mensen en draken van buiten NW ruiken. Langzaam sloop hij op de geur af. Hij was dan niet zo oud, maar hij was al aardig groot en zag er niet erg lief uit. 'Wie... wie is daar?' hoorde hij een zacht en angstig stemmetje vragen. Een mens dus. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij versnelde een beetje. Naarmate hij dichterbij kwam, begon hij dreigend te snuiven en zacht te grommen. Met een tot spleetjes geknepen ogen kwam hij in het zicht van het meisje dat bang voor hem stond. 'Een hele, enge draak.' zei hij laag.

Medira zag de enorme paarse draak. Ze voelde de warme adem van het enorme gestalte. Angst stroomde door haar aderen. Ze bleef de draak aankijken. 'een hele, enge draak' hoorde ze van de draak. Ze twijfelde maar toch tilde ze haar hand op, voorzichtig leegde ze haar hand op de enorme neus. Medira had nog nooit een draak aangeraakt. De schubben van de draak voelde ruw aan. Een glimlach verscheen op adira's gezicht. Zelf wist ze niet of de draak het fijn vond, dus haalde ze haar hand weer van de snuit. 'Wie ben jij' vroeg adira. 'ik ben adira' zei ze toch maar zacht. Kan een draak ijgenlijk wel mensen verstaan? Medira keek in haar mantel. Ze zocht naar een zakje met met nog wat appels. Wanner ze de naar van het wezen wist, le hde ze de appels uit het zakje op de grond. Hoopend dat ze er iets van zou eten. Medira wist dan dat de draak haar niks gin aandoen. Toch boef ze op haar hoeden.

Hij zag hoe het meisje haar hand omhoog tilde en hem op zijn puntige neus legde. Woest gromde hij schudde met zijn kop. 'Blijf van me af!' siste hij. 'Wie ben jij?' vroeg ze, 'Ik ben Medira.' haar stem klonk zacht. Een zachte grom viel uit zijn bek. 'Ik ben de zoon van de leider van de Night Warriors,' begon hij boos, 'en jij bevind je hier op verboden terrein.' Medira had een zakje uit haar mantel vandaan gehaald en legde de inhoud ervan voor hem op de grond. Hij keek ernaar. Heel even was het zo stil, toen bedacht hij zich geen moment meer en spuwde een blauwige gas op de appels. Ze verschroeiden meteen en er bleef niet meer over dan een hoopje zwarte smurrie. Misery keek weer met een kwade blik op het meisje neer. 'Als je nu niet heel gauw uit ons gebied weggaat, zal ik de laatste zijn die je ziet.' zei hij met een zware, dreigende stem. Iets wat hij van een paar andere draken had gehoord en het zelf was gaan oefenen. Hij vond het al aardig goed gaan. Hij snoof nog even om zijn woorden kracht bij te zetten. Een rook met een paarse gloed kwam tussen zijn tanden vandaan. Kwaad keek hij op Medira neer.

medira had in de gaten dat de draak haar hier niet wilde hebben. 'Ik ben de zoon van de leider van de Night Warriors,' begon hij boos. 'jij bevind je hier op verboden terrein.' nu wist ze zeker dat de draak haar niet niet wilde hebben. maar op de een of andere manier vond ze het fijn om met zo'n draak in contact te zijn. het was bijzonder. ze had wel vaker draken gezien maar nog nooit eentje van zo dicht bij. haar appels die ze op de grond had gelegd waren helemaal verschroeit door en blauwe vuur bal. dit dee haar niet goed. ze wist dat hij haar hier niet wilde hebben. maar dan hoef je nog niet zo te doen. medira wilde in woede uitbarsten. maar ze beheerste zich. 'Als je nu niet heel gauw uit ons gebied weggaat, zal ik de laatste zijn die je ziet.' hoorde ze van de draak. dit sloeg echt alles. maar toch bleef ze zich Beersenaar. vroeger braste ze wel vaker snel uit. maar meestal hielp het niet. medira dacht na wat ze zou don. weg rennen of nog meer problemen veroorzaken. toch gin ze maar weg rennen. maar waar naartoe? alles was hier zo dicht begroeid. toen schoot er iets te binnen. zo'n draak kan zich niet door nauwe openingen wurgen. snel zocht ze een boom uit. snel rende ze er heen de boom was moeilijk te beklimmen maar toch dee ze het. zo snel als ze kon klom ze in de boom. ze was in de top gekomen. nu kom ze het hele bos zien. het was er in. snel zocht ze een boom naast haar. en sprong er op. 'dit ging eigenlijk best wel makkelijk.' dacht ze. bij iedere sprong probeerde ze ha even wicht ged te bewaren. na vele boomtoppen te hebben besprongen. was de bij de grens van het bos. ze zach een open vlakte voor haar. voorzichtig klom ze uit de boom en rende het nw Territorium uit. naar een plek zonder draken.

Medira's gezicht begon te vertrekken. Hij kon aan haar zien dat ze boos was. Met elke zin werd haar gezicht kwader en kwader. Op een gegeven moment draaide ze zich om en rende weg. Misery zette een stap in haar richting, maar ze klom snel en behendig een boom in, waarna ze via de boomtoppen uit het gebied verdween. Misery gaf haar een waarschuwende brul na en draaide zich tevreden om. Dat was gemakkelijk. Langzaam slofte hij richting de grotten. Het was een aardig rustige dag. Misschien zou hij zijn broers en zusje maar even opzoeken.
Met die gedachte spreidde hij zijn vleugels en vloog op een rustig tempo het bos uit.