ware vriendschap

stil en onbeweeglijk lag mudpaw op de grond. niet wetend wat er gebeurd was. die flits... wat was dat? mudpaw keek opzij. daar lag adira. neergevallen op de grond. zou zij het bericht gekregen hebben? of die draak?. vragen flitsten door mudpaw's hoofd. het waren er maar een paar, van nog meer vragen zou ze hoofdpijn krijgen. ze begon langzaam te krimpen. met nog een beetje kracht kroop ze warm tegen adira aan. na een tijdje werd alles weer zwart een korte slaap zou haar goed doen.
mudpaw werd na een lange slaap weer wakker. ze zag dat het alweer ochtend was geworden. ze keek door een groenachtig raam. de draak was weer verdwenen. mudpaw keek opzij naar adira. ze sliep nog, mudpaw kon dus nog wel naar buitengaan om eten te zoeken. ze liep zachtjes naar buiten om adira niet wakker te maken. eenmaal buiten voelde de frisse ochtendlucht wel lekker. de geur van opwaaiende bloembladen was heerlijk. appelbomen waren hier niet te zien. ze besloot om naar bessen te zoeken. struiken waren er genoeg maar waren er ook bessen. na wat stuiken afgezocht te hebben vond ze eindelijk bessen. ze nam er 2 klauwen vol van. ze pakte nog een stuk schors van een boom vulde het met regen water en nam het mee.
ze keerde terug naar de verlaten huizen. ze zocht het goede huisje ging naar binnen ze legde het neer. ze begon rustig aan haar eigen hoopje te knabbelen. wachtend tot dat adira wakker zou worden

Adira en Mudpaw zaten op de grond. De draak van zojuist was nergens meer te bekennen en Adira was opgelucht want ze waren veilig. Ze veegde het beetje zweet van haar voorhoofd maar ze voelde zich nog niet goed. Er leek net iets te zijn gebeurt met Mudpaw en iets raars was ook Adira's hoofd binnen gedrongen. Maar ze wist niet wat. Het was onduidelijk en niet ernstig maar Mudpaw leek er meer last van te hebben. Ze was onstabiel en bleef uitgeput liggen. Het maakte Adira ongerust en ze liet haar hand op Mudpaw's schouder rusten.
'Gaat het?' vroeg Adira bezorgd maar ze kreeg geen antwoord. Ze zei nog een paar keer paniekerig Mudpaw's naam tot ze - tot haar grote opluchting - mertke dat Mudpaw sliep. Haar borstkas ging rustig op en neer, haar lichaam was ontspannen. En tot Adira's verbazing ook gekrompen. Heel erg gekrompen. Mudpaw was nu een klein hoopje vacht en haren.
Eigenlijk wilde Adira ook dolgraag slapen. De nacht begon in een razend tempo al te vallen maar ze wist dat het niet veilig was. Daarom tilde ze Mudpaw op - dat was simpel want ze had de grootte van een kat - en nam haar mee naar een paar flinke bosjes. Daarna zakte ze, met het kleine draakje Mudpaw tegen haar aangedrukt, neer op de grond. Adira was zo druk bezig met piekeren - over het feit dat Mudpaw krimpte en groeide en dat er iets raars met haar was gebeurt waardoor ze bijna meteen uitgeput in elkaar was gezakt - dat ze bijna niet eens merkte dat ze in slaap viel.

De ochtendzon scheen op Adira's huid. Ze zag hem niet maar voelde het op haar huid, niet brandend maar verwarrmend. De vocht die in de lucht en aan het gras hing, gaf aan dat het ochtend was. Nog vroeg, maar de zon was op. Adira ging rechtop zitten en wreef over haar slapen. Een hoofdpijn pijnigde Adira maar doordat ze een beetje op haar slapen wreef leek het minder te worden.
Plotseling leek ze zich weer te beseffen wat er de vorige dag was gebeurt. Ze wilde overeind krabbelen maar halverwege ging ze weer zitten en tastten haar handen over de grond. Er was niets anders te voelen dan dauw, gras en boomblaadjes. M'n stok. Waar is mijn stok? dacht Adira paniekerig. Haar handen gleden over de grond tot ze iets hards voelde en haar stok vond. Ze voelde de opluchting als een waas over haar heen trekken, maar een nieuwe waas van bezorgdheid overstemde dat.
'Mudpaw?' riep Adira, duidelijk maar toch zo zacht dat niet ieder wilde draak het zou horen. 'Mudpaw waar ben je?'

[Oeps, foutje. Ik had het niet goed begrepen. Ik zie nu pas dat we in huizen waren maar ik heb gedaan dat A. ze in een struik heeft gesleept. Nouja, lees daar maar even overheen ]

mudpaw zag dat adira niet meer in het huis lag. ze ging kijken waar adira was gaat zitten. ze gin het huis uit en spitste haar oren om haar misschien te hooren. mudpaw hoorde het geritsel an bladeren. ze besloot om er naartoe te lopen. ze duwde een stukje van de struik op zij en zag adira. mudpaw legde de bessen en het schors met water voor heer neer. ik ben zo terug zij mudpaw. eigenlijk best wel vreemd normaal luisterde ze liever naar anderen. maar met adira niet. kwam het omdat ze blind was of omdat ze vrienden waren? mudpaw liep rustig een ommetje door het bos. ze lette goed op waar ze langs was geweest om niet te verdwalen. ze besloot om niet ver te gaan zodat ze adira nog kon horen als ze haar nodig had. langs haar tocht kwam ze langs een meer. voorzichtig voelde ze of het niet diep was. het was op geword door de ochtend zon. ze besloot een stukje te zwemmen. het water was heerlijk. ze bleef even drijven. nadenken hoe het zou zijn als je blind was. hoe zou dat er uit zien?. is alles wit of zwart, of met vele kleuren. moeilijk hoor daar over na te denken. blind zijn, het water begon weer af te koelen en mudpaw besloot om terug te gaan naar de leegstaande huizen. ze herinnerde zich de weg nog ze zocht het struikje waar adira zat. eenmaal aangekomen kroop ze naast adira. en begon zacht te zingen. een oud liedje dat ze van haar moeder geleerd had
[geeft niks ik heb er wat van gemaakt :) ]

Adira hoorde plotseling pootstappen en merkte dat Mudpaw weer bij haar was. Ze was opgelucht en aaide haar over haar kop. Ze kroelde het diertje alsof het een jong katje was en Mudpaw leek er plezier in te hebben. Na een tijdje stopte Adira. Ze keek richting de plek waar ze meende dat Mudpaw zat en wilde in haar ogen kijken, maar aangezien Adira blind was kon ze dat niet zien. Ze kon ook niet bevestigen of ze de goede kant op keek, alleen dat ze richting Mudpaw keek, te horen aan de ademhaling en het liedje dat ze zachtjes neuriede. Ze leek er weinig erg in te hebben dat Adira was opgehouden, maar ze had het ook fijn gevonden toen Adira haar had geaaid. Het was zo'n lief en genegen beestje.
'Ik heb je onder mijn hoede genomen en jij mij onder de jouwe, hè? Wil dat zeggen dat ik nu jou temmer ben en jij mijn draak?' Adira vroeg om bevestiging. 'Zou je me dan iets kunnen vertellen over je verleden? En hoe oud ben je?' Ze vroeg het niet zomaar, Adira wilde haar draakje leren kennen. Ze wilden weten wie ze was en ze wilden met haar mee kunnen leven, ze wilde zowel een vriendin als een baasje voor haar zijn.
Adira had eigenlijk nooit nagedacht over het onder haar hoede nemen van een draak. Ze was eigenlijk maar weinig draken tegengekomen in haar leven en zag ze eerder als kwaadaardige grote wezens, maar Mudpaw was anders. Ze kromp en groeide wanneer ze dat zelf wilde. Ze leek aan te voelen dat Adira het fijn vond als ze niet heel erg groot was, want dan voelde ze zich een beetje bedreigd. Niet dat ze zich ooit bedreigd door Mudpaw zou voelen want dat was zo'n schat. Maar het was vreemd om nu een echte vriendin aan haar zijde te hebben. Vreemd maar fijn.

mijn verleden? mudpaw wist niet hoe ze het moest vertellen. ze wist er niet veel meer van maar ergens in een hoekje misschien nog wel. probleem 1 was nu opgelost maar nu nog hoe ze het gaat vertellen, 'of niet?' dacht mudpaw. misschien kan ik het vertellen zoals ik het gezien heb. mudpaw keen omhoog, in de ogen van adira. ze consenteerde zich op haar verleden en op de gedachten van adira. ze probeerde samen met adira in mudpaw's verleden te stappen. een lange stilte viel. wanneer in een fractie van een seconde ze niet meer in het bos waren. ze waren op een berg beland. een grote witte berd met een kleine grot in de zij kant. een grot met 6 eieren en één enorme draak.even is vredig. tot dat er enorme pijlen met vuur door de lucht vliegen. ze komen de grot in. papieren ballen worden door vage zwarte schaduwen in de grot gegooid. iedere prop veroorzaakt een enorme rookwolk. de grote draak is in paniek. ze probeert zoveel mogelijk eieren te redden. maar voordat ze de kans kreeg waren de meeste eieren al verdwenen. één ei lag nog in het het nest mudpaw's ei. ze pakte het op en vloog haastig uit de grot.opzoek naar een nieuwe grot.sneeuw stormen raasde over het sneeuwlandschap. iedere druppel van de moeder was te volgen totdat de sneeuw bevroor. dagen gingen voorbij. na vele nachten vonden ze samen weer een nieuwe grot. ze legde het ei er in en bedekte de ingang met sneeuw. elke keer wanneer moeder draak uit de grot vloog bedekte ze de grot weer. om nog een roof te voorkomen. na vele dagen kwam het ei eindelijk uit. het leek niet op de moeder of de vader. beide ouders waren enorm het vleugels en stekels op de rug.mudpaw totaal niet. de verandering kwam vast door het geschud tijdens het vliegen. maar hoe ze er ook uitzag haar moeder hield van haar.op een avond wanneer moeder weer op jacht ging, had ze de grot hier goed bedenkt. een hoekje stond nog open. stropers hadden dat al snel gevonden. ze namen de grot over. mudpaw piepte om zijn moeder. 'wat moeten we met zo'n kleintje?'hoorde ze van een man. 'verkoop hem aan kleine kinderen als speelgoed.'ze werd bij de hals meegesleurd in een doos gepropt, en door verkocht op de markt. na het laatste stuk van mudpaw's verleden waren ze weer in het bos waar ze naartoe waren gevlucht. een traan gleed over mudpaw's wang. ze kroop voorzichtig op adira's schoot en begon weer zacht te fluiten. om niet uit te barsten in tranen.

Mudpaw antwoordde niet maar aan de stilte te horen dacht ze diep na. Een lange tijd was het stil maar plotseling gebeurde er iets. Een trilling in de lucht als de zwaartekracht zijn evenwichtspunt een beetje verschoof. Daarna werd Adira verblind door iets... Iets voor haar ogen... Het was wit. Sneeuw. Adira hapte naar adem maar de lucht bleef halverwege stokken in haar keel. Geshoqueerd en verstijfd bleef ze staan terwijl de beelden haar overspoelden. Wit, grijs, blauw, groen. Adira somde de kleuren die ze herkende in zich op. Ze wist ze nog van haar verleden op de zoutboerderij. De boerderij was alleen maar in sombere hefsttinten gekleurd maar deze kleuren waren Adira toch bekend. Wit van de sneeuw, grijs van het steen, blauw van de lucht en groen van het kleine beetje begroeiing. Adira zag een grot aan haar rechterhand. Ze kon zich niet bewegen maar het beeld leek in te zoomen op een groot drakennest met eieren. Een gevoel van huiselijk vertrouwen overspoelde Adira en in eerste instantie wist ze niet waar dat vandaan kwam. Later pas besefte ze dat ze voelde wat Mudpaw voelde. Ze zag haar verleden op hetzelfde moment als haar. Hun gedachten, hun gevoelens gesynchroniseerd op dezelfde golflengte. Het verbaasde Adira, verbijsterde zelfs, maar ze kon geen woord uitbrengen. Haar gedachten leken niet te denken wat zij wilde maar ze concentreerden zich op het beeld dat voor haar lag. Ze was nog steeds overdonderd door het zicht.
Plotseling verdween het gevoel van huiselijk vertrouwen, dingen schoten door de lucht. Rood, bruin. Adira herkende het vuur en de pijlen. Eenzelfde soort pijlen dat in de koker op haar rug hing, de pijlen die ze bijna niet gebruikte omdat ze niet kon zien waar ze op richtte. Ironisch.
Rookwolken wervelden van het vuur naar het bovenste deel van de grot en propten zich op tot de rook lager begon te worden. Adira zag de grote draak die waarschijnlijk Mudpaw's moeder moest zijn en het leek alsof ze haar herkende. Het leek alsof het haar eigen moeder was maar dat was ze niet, het waren Mudpaw's gevoelens, het was Mudpaw's moeder. De draak verzamelde de eieren maar ze kon ze niet allemaal redden. Het leek tevergeefs. Er bleef echter maar éen ei over dat te redden viel voor de draak en ze nam het mee.
Daarna volgde de rest van het verleden van Mudpaw. Ze werd opgevoed zoals iedere andere draak en had een op zich wel prettige jeugd. Maar plotseling kwamen stropers de grot binnen waar Mudpaw in haar eentje zat. Ze namen haar mee, stopten haar op brute wijze in de doos en namen haar mee naar de markt.
Plotseling vervaagde het beeld. Adira wilde het beeld in haar gedachten vasthouden maar het ontglipte haar alsof ze rook met haar bloten handen wilde vangen. Het was onmogelijk om het bij haar te houden. Ze kon nog net een wanhopige snik onderdrukken. Adira was niet alleen ontroerd door Mudpaw's vreselijke scheiding met haar moeder maar ook door het beeld dat haar na al die jaren werd getoond. Ze had gezien! Ze had gewoon iets kunnen zien! Het onzichtbare niets was verdwenen en had plaats gemaakt voor een duidelijk en haarfijn beeld, maar nu... Nu was het weg... Verdwenen... Alsof er niets was geweesd.
Adira voelde hoe Mudpaw op haar schoot kroop en plotseling voelde ze een traan op haar hand vallen. Daarna floot ze een droevig liedje waarmee ze het verdriet een beetje weg probeerde te vagen, maar Adira wist dat je me een liedje geen verdriet kon laten verdwijnen. Je kon het hoogstens een beetje intomen.
Met een zachte snik tilde Adira Mudpaw op - die nu ongeveer zo groot was als een kat - en drukte haar tegen haar aan. Ze gaf haar een kus op haar voorhoofd en bleef zo een tijdje zitten in een omhelsing die een vredig gevoel opwekte. Een gevoel van vriendschap, een gevoel dat Adira al heel lang niet had mogen meemaken. Maar nu had ze een vriendin aan haar zijde, onder haar hoede. Ze zou Mudpaw voor altijd beschermen tot de dood de twee zou scheiden. Nee, niet tot de dood. Zelfs na de dood zou Mudpaw haar vriendin zijn.
'Dat was heel bijzonder, Mudpaw,' troostte Adira. 'Dat was heel erg bijzonder. Je hebt me weer wat laten zien, je weet niet hoe veel mij dat doet. En ik vind het heel zielig voor je. Maar we gaan ons verleden vergeten en samen een nieuw bestaan opbouwen. Niet meer treuren, goed? Beloof je dat?' De woorden susten Adira zelf ook een beetje. Maar ze voelde het verdriet nog in de lucht hangen. Het was nog niet verdwenen. Het gevoel van vriendschap ook niet, maar er hing ook iets anders in de lucht. Iets dat misschien met de telepathie van Mudpaw te maken had. Of misschien niet, ze wist het niet.
'Ik blijf voor altijd bij je,' trooste Adira nogmaals. Ze hoopte dat Mudpaw misschien haar gedachten had gelezen over het feit dat ze haar zou beschermen tot ná haar dood. Het zou Mudpaw's vertrouwen waarschijnlijk veel meer vergroten en hun band zou ook sterker worden dan het nu al na een paar uur was.

mudpaw hoorde de woorden van adira. ze had nu een vriend voor het leven. nee zelfs nog na de dood. dat deed haar goed. mudpaw keek adira aan. dank je, dank je dat je me geholpen hebt. en wanneer jij het vraagt zal ik je ook helpen. zei ze tegen adira. langzaam begin het te druppen. als of de draken goden* de verhalen van de 2 gehoord hadden. en met hun verdriet voelden. opeens bedacht mudpaw zich iets. ze ze keek naar haar middel om te kijken of er nog een buideltje aan hing. nee alleen een leeg zakje. dat betekent dat ze al haar glimmende stenen weg heeft gegeven aan de handelaar. adira had niks meer mudpaw lette soms goed op op de markt ze zag dat mensen die glimmende stenen voor dingen ruilden. mudpaw wist nu dat adira geen glimmende stenen meer had en dan kon ze niks meer kopen. want je kan niet je hele leven alleen maar bessen en appels eten en regenwater drinken. mudpaw wist dat ze af en toe naar de merkt moesten om eten te kopen. mudpaw vroeg voor de zeker heid of adira niet nog wet glimmende stenen over had. mudpaw wist namelijk nog een plekje met veel glimmende stenen. het was in de grot maar mudpaw als ei in het nest lag. die stenen gaven wat schemerig licht in het donker. mudpaw wilde heus wel terug naar die grot gaan om adira en zich zelf in leven te houden

* bestaan draken goden wel? anders pas ik het wel aan :)
-- eindelijk ik heb iets geschreven --

Edit Sky: Drakengoden bestaan. Ik ben bijvoorbeeld een god. Maar je moet die rang krijgen van mij. Je kan jezelf niet tot god benoemen.

Er viel een lange stilte tussen Adira en Mudpaw maar het was een prettige stilte. Ze vond het fijn om Mudpaw zo op schoot te hebben en zo close te zijn, het voelde heerlijk om iemand te hebben waar ze van hield - als een zus of goede vriendin. Het was ook een hele bijzondere ervaring toen Mudpaw haar verleden aan Adira wist te vertellen via haar nog maar net onder de knie gekregen telepathie. Het was niet alleen Mudpaw's verleden waardoor Adira een traantje weg moest pinken maar ook het feit dat ze weer had gezien. Ze had wat gezien! Ze had de kleuren kunnen onderscheiden die ze vroeger in haar kleuter en kinderjaren had geleerd. En ze sneeuw, gras, grotten, wolken gezien. Ze had het allemaal herkend en het voelde geweldig. Het voelde als een opluchting alsof de hoop nog niet was vervlogen en alsof Adira misschien zelfs weer 'zient' kon worden. Maar dat kon natuurlijk niet. Mudpaw kon misschien wel haar gedachten synchroniseren aan die van Adira en ze kon haar eigen gedachten laten zien maar ze zou Adira nooit van haar leven écht 'zient' kunnen maken. Adira zou nooit zelfstandig met haar eigen ogen haar weg kunnen vinden, nooit meer.
Mudpaw's stem deed Adira opschrikken. Ze vroeg of Adira nog glimmende stenen had en Adira begreep het niet meteen. Glimmende stenen? Toen voelde ze het lege buideltje onder haar hand. Glimmende stenen... Geld, natuurlijk!
'Nee Mudpaw. Ik heb geen glimmende stenen meer, ik heb geen geld meer. Ik heb nog een geldstuk in m'n geldbuideltje zitten en daar zou ik hoogstens een appel voor kunnen kopen,' antwoordde Adira. Haar stem klonk triest terwijl ze dat zei en tegelijkertijd vroeg ze zich af waarom Mudpaw dat vroeg. Wat kon een draak haar 'glimmende stenen' schelen? Draken hadden geen geld nodig, ze vingen hun eigen prooi en maakten hun eigen huis. Maar Mudpaw was anders, Mudpaw hoorde nu bij Adira en ze zouden samen overleven.

medira liep door de bossen met haar mantel om zich heen getrokken om zich tegen het licht te beschermen. na een tijdje lopen zag ze een meisje met een witte draak op haar schoot.ze probeerde het meisje te verstaan. Ik heb nog een geldstuk in m'n geldbuideltje zitten en daar zou ik hoogstens een appel voor kunnen kopen,' hoorde medira. voorzichtig stapte ze verder, proberend om vrienden te worden. of ieder geval elkaar te kennen. medira zag dat het draakje niet erg groot was. voorzichtig stapte ze nog wet verder waneer ze wat meter voor de 2 stond vroeg ze vriendelijk: 'weten jullie misschien waar de markt is?'

-whahahaha ik zie nu pas dat je adira heet -

[Nomnom, jij stoute namensteler >;] ]

Adira hoorde plotseling voetstappen. Ze keek op maar dat had natuurlijk geen zin, ze was blind en zou toch niets zien, wat ze er ook tegen zou doen. De voetstappen klonken twee om twee, voorzichig en zacht, het was duidelijk een mens. Plots hielden de stappen op en het was kort stil. Maar daarna zei het persoon iets.
'Weten jullie misschien waar de markt is?' klonk de stem van een meisje.
Adira verbrak het vredige moment tussen Mudpaw en haarzelf, ze tilde haar op - ze was nog steeds zo groot als een kat - en drukte haar tegen haar aan alsof het meisje Mudpaw zou stelen. Daarna krabbelde ze overeind en draaide haar lichaam in de richting van waar het stemgeluid van het meisje vandaan kwam.
'De markt,' mompelde Adira kort inzichzelf en zette vervolgens haar oriëntatie aan het werk. Adira en Mudpaw waren de dag daarvoor net van de markt gekomen en het bos in gegaan. Het meisje zou dus in tegengestelde richting van Mudpaw en Adira moeten gaan.
'Die kant op,' wees Adira. 'Gewoon doorlopen, dan kom je bij het dorp. Je vind de markt wel als je op de herrie afgaat. Maar pas op, er liep laatst een aggresieve draak rond en die wil ik persoonlijk zelf niet nog een keer tegenkomen.' Adira glimlachte, niet omdat ze het zelf leuk vond maar omdat mensen die konden zien het over het algemeen prettig vonden om gezichtsuitdrukkingen te zien.

[Heb het heel druk met Latijn en Frans. Beetje afgeraffeld dus ;] ]
'

mudpaw probeerde zich uit de sterke armen van adira te wurmen. maar na een tijdje het geprobeerd te hebben lukte het niet. ze liet zich slap in de armen van adira hangen om te hopen dat ze het te zwaar begon te worden en haar los liet. maar adira dee niks. toen dacht mudpaw aan iets. rustig en ongemerkt begon ze te krimpen.bij ieder stukje dat ze kleiner werd glee ze meer uit de armen van adira. na dat ze uiteindelijk bevrijd was. begon ze weer te groeien. met grote ogen keek ze naar het meisje. 'waarom heeft ze zulke witte haren?' dacht mudpaw bij zich zelf. 'die haren zijn veel witter dan die van adira.' met langzame passen liep ze naar de achter kant van adira., en kroop onder haar mantel. ze vond het raar om iemand hier te zien zelfs een beetje eng. 'dit was zo'n verlaten gebied. hoe kon zij dan hier komen?' nog meer vragen schoten door mudpaw heen. maar ze moest sterk zijn . angstig kroot ze voorzichtig onder de mantel van adira weg. met haar staart op haar rug liep ze weer voorzichtig naar het meisje toe. weer keek ze omhoog. naar het gezicht van het meisje. het was mudpaw nog niet eerder op gevallen. maar dat meisje had een mantel om net zo als adira. maar deze was rood en niet bruin kleurig. het was moeilijk om het gezicht goed te bekijken want de capuchon had bijna haar hele hoofd bedenkt. rustig begon mudpaw het meisje te onderzoeken.

Medira lette eigenlijk niet het met meisje voor haar. Ze lette eerder op de kleine draak voor haar. Het was zo bijzonder zo'n klein beestje. 'dat dat niet al was weggenomen was door een andere enorme draak.' dat medira. Ze zag dat het draakje zich uit de armen van het meisje voor haar. ze moest even lachen. na een tijdje keek medira het draakje met open mond aan. het begon te krimpen. ''maar....... hoe'' verbijsterend bleef ze kijken. ''jij was....'' meer kreeg ze er niet uit. 'hoe kon zo'n draakje nou nog kleiner worden?' bij iedere keer dat het draakje kromp glee het verder uit de armen van het meisje. wanner het draakje weer vrij was begon weer te groeien. het leek wel f medira's kaak los zat zo ver open was haar mond. het kleine draakje keek medira nu met grote ogen aan. ''hoe kan jij zo krimpen en groeien kleintje?'' vroeg ze nieuw schierig. Ze zag dat het draakje met langzame passen naar het meisje voor haar Leipzig en onder de mantel kroop. "je hoeft niet bang te zwin." zei ze tegen het draakje. Na die woorden kwam het draakje onder de mantel vandaan en kroop weer naar haar toe en keek haar met grote ogen aan. Medira pakte een zakje en lechde de inhou er van op de drong. Rustig stond ze weer op. Ze besloten om naar de markt te gaan. Daar vroeg ze immers om. Met lang zame passen Leip ze naar de richting die het meisje had aangewezen. "dag klein draakje." zei ze zacht. Langzaam verdween ze tussen de bomen.