Time too blow the horn

[Ik heb al vakantie maar nog druk want heb daarna meteen een toetsweek O.o]

Darko wurmde zijn neus tussen hen in alsof hij wou zeggen; ''ik ben er ook nog.'' Zachtjes grinnikte ze en liet Mudly los. Het was vreemd wat er allemaal gebeurde maar ze dacht er niet veel bij na. Misschien later maar nu gebeurde er nog te veel, ze was nog bezig alles te verwerken. Dat bezeten gedoe, ze vroeg zich af hoe ze het weer konden opsluiten in Mudly zonder dat hij er zelf slechter van werd. Daarbij waren helaas de andere elven geen optie dus moesten ze iets anders verzinnen. Ze had beloofd te helpen en daar zal ze zich aan houden. Misschien waren er draken die iets hadden van elven krachten of spreuken. Kort dacht ze aan rainbow en Shaman, nee die hadden dat niet. Shaman was een sjamaan, geen wonderdraak. Wat Rainbow kon wist ze niet precies, dat wist de draak zelf niet helemaal.
Mudly zuchtte kort maar het haalde haar wel weer terug naar de realiteit. Haar ogen zochten zijn blik weer. Ze zag aan zijn gezicht dat hij wat ging vertellen dus hield ze zich stil en wachtte.
Mudly begon te spreken en een bepaalde zin herkende ze, dat had de bezeten kant verteld, maar dit ging niet zoals die het zou zeggen. Mudly wou ergens anders heen. Een lichte kriebel schoot door haar hele lijf. De woorden kwamen uit zijn mond maar ze kon het niet geloven. Bang dat ze straks zo rood zou worden als Darko's schubben keek ze weg. Ze liet Mudly haar helpen Darko op, eigenlijk kon ze prima zelf op een draak klimmen. Bij Shaman was het geen probleem geweest. Toen ze eenmaal zat keek ze naar Mudly die er soepeltjes opklom. Onwennig keek ze van Darko naar Mudly. Die twee waren duidelijk temmer en draak, en daar zat ze op een draak waar ze hoorde te zitten. Mudly klopte op Darko en ze keek naar de schubben waar ze zich aan zou moeten vasthouden mocht ze de neiging krijgen eraf te vallen. 'Is goed, al denk niet dat het nodig is.' Zei ze en keek over haar schouder naar haar vriend en glimlachte.
Als ze op Horus kon blijven zitten terwijl hij tegen een andere draak vocht zal dit ritje een stuk makkelijker worden. Ze was benieuwd waar Darko heen wou, hopelijk ging de rei even duren. Dan kon ze nadenken, want ze wist niet eens of ze Mudly leek vond of ''gevoelens'' voor hem kreeg. Hoe moet je dat weten als je vanaf kinds af aan al geen liefde meer hebt gevoeld..

Darko voelde het klopje van Mudly dat ze klaar waren en stond rustig op, ondertussen was het harder gaan regen en was vliegen lastig geworden. Darko gromde even geirriteerd, maar niet gericht op iemand en begon te lopen. Eenmaal tussen de bomen was de regen minder, maar het bleef nog wel goed gieten. Zijn poten zakte een stukje de zacht geworden grond in, maar de modder hielt hem niet tegen Rustig bleef hij stug door lopen en zag zo nu en dan stiekum langs de bomen gezichten van de rovers die hem eerder hadden willen vangen, maar ze bleven nog op afstand. Soms als Darko het leuk vond op hun reactie te testen gromde doken ze snel weg en heel soms hoorde je een zacht gekreun of gepiep van de rovers af komen wat bij Darko een breede grijns op zijn lippen kwam. De laatste keer hoorde je een duidelijke TOK van twee koppen tegen elkaar. Darko lachde zacht in zichzelf, maar zijn lichaam begon te rijzen en dalen daardoor. Een grot kwam in zicht en Darko moest even bukken om binnen te komen, maar na de opening kon hij weer gewoon recht staan. De grot leek van buiten erg klein, maar van binnen was het lekker ruim en er kon hier gemakkelijk een draken gezin in leven. Darko ging liggen en wachten even tot het tweetal van zijn rug afwas gegaan. 'hier zijn we voorlopig wel veilig!' zei Darko en je kon voelen dat Darko een zware stem had doordat de mensen hem voelde brommen, wanneer ze op zijn rug zaten.

Mudly zweeg heel de weg. Hij had na lopen denken en zuchtte kort toen ze in de grot waren. Hij sprong soepel van Darko af en ging op een rots zitten. Nog steeds niet duidelijk over wat er omging in Aiwendil. Hij keek bedenkelijk naar haar. Had hij het uberhaupt wel moeten zeggen. Zeker wel, anders was hij nooit in staat geweest om zijn slechte kant tegen te houden. Mudly stond niet op en bewoog weinig. Onzeker over wat Aiwendil ieder moment kon zeggen of doen. Een klap in zijn gezicht was iets wat hij minder snel verwachtte. Maar de kans bleef natuurlijk niet uit. Met de minuut versterkte het onwennige gevoel in zijn maag. Hij keek kort naar Darko, die wist vast en zeker wat er in hem om ging. Kort keek hij naar de grond. De zenuwen versterkte met de minuut en hij wilde niets liever weten of het van beide kanten kwam. Daarna stond Mudly ineens op en liep naar Aiwendil. Hij keek haar in haar ogen en dacht kort na. Nog steeds kon hij niet bedenken wat er in haar om ging. Even kwam er iets in zich op maar dat duwde hij snel weer op zij. Als hij dat deed, dan had hij problemen.

Tijdens de reis hield Mudly zich stil. Misschien wist hij niet wat te doen, zijzelf had immers nog niks gezegt tegen hem over dat hij haar misschien leuk vond. Ze dacht er liever nog even niet aan en keek hoe Darko zich amuseerde door de rovers te pesten. Die waren in de hoop te vluchten in de bossen gerend en nu verstopte ze zich voor de rode draak die opnieuw hem kwam opzoeken. Toen ze een harde tok hoorde keek ze achterom en zag de twee rovers over hun hoofd wrijven. Zachtjes grinnikte ze, hun gezichten waren goud waard. Darko liep richting een opening van een grot, maar die leek veels te klein. Toen ze de ingang door gingen moest ze zichzelf bijna tegen de schubben van Darko duwen om haar hoofd niet te stoten aan het stenen plafond. Gelukkig had Darko de grot goed ingeschat, na een paar passen leek de grot groter te worden. Tot ze niet verder konden lopen was er een groot groter dan een huis. Hier konden behoorlijk wat draken in. Soepeltjes liet ze zich van Darko's rug glijden. Zelfs Darko die al redelijk groot was kon gewoon zich uitrekken zonder zijn kop te stoten. Ze klopte het stof van haar kleren af en draaide met haar schouder om te voelen of de wond niet open was gegaan. Ze liep naar de wand en liet zich op de grond ploffen en zuchtte. Het leek wel of problemen en lastige situaties haar steeds opzochten. Rovers, bezetene, en dat was nog alleen met Mudly. Als ze dacht wat Kliennie, Rainbow en zij wel allemaal niet hebben doorgemaakt kon ze net zo goed een lijstje beginnen. Nee haar rustige leventje leeg voorbij, al vond ze dat helemaal niet erg.
Ze sloot even haar ogen en hield het even rustig. Nu ze hier veilig waren kon ze even goed nadenken. Alles leek zo troebel, niks was helder in haar hoofd. Gefrustreerd omdat ze niet kon nadenken begon ze te neurien. Muziek wist haar altijd vrolijk te maken maar het gaf haar rust. Zelfs zonder te kijken hoorde ze Mudly dichterbij komen en weer wat afstand nemen. Ze deed haar ogen open en keek naar Mudly. Hij leek zich niet helemaal gemakkelijk in de hele situatie. Haar mondhoeken krulde wat op.
Aiwendil boog zich wat opzij naar Mudly en gaf hem voorzichtig een kus alsof ze bang was hem pijn te doen. Langzaam trok ze zich terug en hervatte haar geneurie. Haar ogen sloten zich, ze kon de warmte op haar lippen nog voelen. Ja, ze vond hem leuk, echt leuk wist ze nu. Ze was blij dat niemand haar hart nu hoorde want het voelde alsof hij veels te snel ging.

Uiteindelijk besloot Mudly zelf maar naast Aiwendil te zitten. Hij hield zijn ogen gesloten en probeerde zijn hart tot rust te brengen. Het lukte hem redelijk. Het geneurie van Aiwendil hielp hier enorm bij. Het geneurie stopte ineens en Mudly probeerde zijn ogen gesloten te houden. Op het moment dat hij haar zachte lippen op zijn wang voelde schoten zijn ogen open en ging zijn hart te keer. Was dat een 'ja'. Mudly keek naar Aiwendil die nu met gesloten ogen verder neuriede. Hij keek naar Darko met grote ogen. 'Deed zij dat?' wees hij naar Aiwendil terwijl hij het zonder geluid aan Darko vroeg. Het leek net alsof hij het niet geloofde dat ook Aiwendil iets voelde. Mudly bleef zwijgzaam zitten. Hij had zijn hoofd wat omhoog gericht en keek naar het plafond van de grot. Hij dacht na. Hij wist niet goed hoe hij het aan moest pakken. Hij wilde Aiwendil niet storen tijdens het neuriën maar hij zou daarentegen graag die kus beantwoorden.

Toen het tweetal van zijn rug was ging Darko wat geriefelijk liggen en legde zijn kop op de rostbodem en luisterde naar het Mudly en Aiwendil, maar schonk niet echt aandacht aan wat er gebeurde. Hij was moe en wilde graag gaan slapen, maar de stem van Mudly kwam door ik zijn kop toen deze opgewonde tegen hem sprak. Net als zijn verwarde gevoelens die Mudly samen met Darko deelde kon de rode draak niet in slaap komen en keek met een oog nors naar Mudly die naar Aiwendil wees. Darko haalde zijn schouders op en sloot zijn oog weer. 'Mensen soms zijn het vreemde wezens!'mopperde Darko en er trok een plaagende grijns langs zijn bek en grinkte daarna. Buiten hoorde je soms voetstappen, maar die klonken ver genoeg weg. Hoewel Darko allert bleef en soms met zijn oren wapperde om het geluid beter op te vangen en daarbij keek hij af en toe. Het geluid werd met elke pas sterker en Darko gromde luid toen hij iemand in de grot opening zag staan. Darko kwam overeind en zijn staart zwiepte gevaarlijk door de grot heen. 'Wat wil je!'gromde Darko en zijn ogen gaven iets feller licht dan normaal. Mudly had Darko vroeger al eens boos gemaakt omdat hij hem uit zijn slaap had gehouden en nu gebeurde het weer, maar nu was het niet Mudly schuld maar van een vreemde!

Mudly keek naar Darko die zijn schouders ophaalde en wat mompelde. Hij liet zijn handen vallen en keek met een droog gezicht naar Darko. Die had hij kunnen zien aankomen. Mudly keek naar Aiwendil en ging dichter tegen haar aan zitten. Hij legde zijn arm over haar schouder. Als ze er niet mee eens was dan zou hij het vast wel merken. Echter zag Mudly nog net dat Darko opstond en gevaarlijk met zijn staart zwiepte. Hij trok Aiwendil mee naar de grond en voelde nog net de lucht die verplaatste door de staart. Mudly keek naar de ingang en zag er iemand met een gewaad staan. Hij keek naar Darko die dreigend stond. "Is het mogelijk voor een oude man om hier voor de regen te schuilen" sprak een oude en krakende stem onder de cap. Mudly rende naar Darko en legde zijn hand tegen de knie. "Laat de man rustig schuilen, Darko." sprak Mudly vriendelijk tegen Darko in de hoop hem te kalmeren. "Dank je jongenman..." sprak de krakende stem weer en de man liep naar een klein hoekje om daar te gaan zitten. Mudly had echter gemengde gevoelens voor de man die net binnen kwam. Hij vertrouwde deze niet helemaal. En hij wist dat Darko dat ook zou hebben. Mudly liep weer naar Aiwendil en ging naast haar zitten. Hij legde zijn arm weer over haar schouder. En hield ondertussen vanuit zijn ooghoeken de oude man in de gaten.

De man sprak met een krakende stem en Darko beviel de blik in de ogen van de man niet en hij gromde diep zelfs toen Mudly hem probeerde gerust te stellen, waarna hij weer ging liggen. Mudly ging weer naast Aiwendil zitten en bleef de man in de gaten houden. Darko vertrouwde de man evenmin als Mudly en hielt zijn doordringende blik op de vreemdelijk gericht. Buiten de grot storte de regen naar beneden alsof de wereld onder een waterval lag. Het geluid van de regendruppels ging als het gesis van een uitgerekte S. Darko werd niet moe en al was het dat hij moe werd zou hij het de vreemdeling niet laten zien. Soms ging de blik van Darko uit naar Mudly en Aiwendil, maar overigens bleef hij naar de man kijken. Het gewaad van de man en dat gelde ook voor de rest van zijn kledij zag er gerafelt uit. "Dat komt vast door het vele reizen!" dacht Darko en bleef de man volgen met zijn ogen.

Aiwendil liet zich opgaan in het neuriën. Ze hield er niet van om lang over dingen na te denken, wat gebeurde zou wel komen of je het wou of niet. In dit geval was ze, zonder het zelf gemerkt te hebben, verliefd geworden op Mudly. Iets wat ze nooit had zien aankomen, het leek wel of haar simpele leventje nu in een sneltrein zat waarin van alles gebeurden. De normale dagroutine die ze altijd gehad had in het bos was doorbroken. 'S ochtends opstaan nog voor de vogels hun lied zongen om kruiden en planten te zoeken. Een mager ontbijt wat slechts een paar noten en wortels bevatte om vervolgens te beginnen aan een klusje voor de houthakker in ruil voor geld, of prooi zoeken die kilometers verderop in het diepe woud zat verstopt. Nu trok ze door alle gebieden van Dw, met of zonder draak aan haar zijden. Soms een mens of een drakenjong. Tegenwoordig was niks meer een verassing voor haar.
Een arm werd over haar schouder geslagen en ze brak het neuriën af. Darko schoof wat en ze hoorde hem grommen. Wat verbaasd deed ze haar ogen weer open. Buiten regende het nog steeds hard, alsof de goden in huilen waren uitgebarst. Tussen de strepen regen dat bleef neerdalen zag ze een zwarte silhouet, het was een man aan zijn postuur te zien maar hij leek niet zo groot of een echte bedreiging. Mudly liep naar Darko om hem te kalmeren, het leek niet echt te werken maar hij zal tenminste geen aanval inzetten. Een krakende oude mannenstem sprak. Het klonk gebroken en kleintjes maar ondertussen kon je ook bepaalde kracht in zijn stem horen. Verward zag ze een oude zwerver, of reiziger, de grot instappen. Er hing een gewaad over de man die niet eens zijn cap afdeed. Ze fronste lichtjes, in de mantel met de regenschaduw had ze hem voor klein aangehouden. Nu was het pas goed te zien dat de man zijn schouders ver naar voren hingen dat hem korter maakte. De man maakte een klein hoekje zich eigen en ging daar zitten.
Darko leek niet bepaald blij met hun nieuwe bezoeker en Mudly, die nu weer naast haar zat met zijn arm om haar heen leek hem ook in de gaten te houden. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en keek naar zijn ogen. Waarom waren ze zo op hun hoede. De man had inderdaad een vreemde sfeer om zich heen hangen maar hij was geen partij voor hen. Geen enkele man kon een volwassen draak, met weinig slaap, aan samen met zijn rijder en een elf. Het leek haar tenminste niet ergs slim. Misschien was het toch wel handig om hem in de gaten te houden, maar ze moesten niet al te opvallend gaan staren.

- Sorry toetsweek heb het nogal druk T_T -

Mudly keek weer in de ogen van Aiwendil en bleef tegen haar aan zitten. Mudly zelf hield af en toe nog de man in de gaten maar sprak zichzelf toe dat deze niet een grote bedreiging zou zijn. Hij legde zijn hoofd tegen die van Aiwendil. Hij sloot kort zijn ogen.
De man zat nu roerloos in de grot en keek vanonder zijn kap naar de draak. Er speelde een licht grijnsje op zijn gezicht. Vanonder zijn cape pakte hij een dolk. Mudly hoorde het geluid en zijn ogen schoten open. Maar de man haalde zijn dolk tevoorschijn en begon een wortel af te schrapen. Ieder stukje die hij had afgeschraapt at hij op. Mudly ontspande zich weer en keek naar Aiwendil. De man bleef iets wat hem niet gerust stelde. Mudly's blik zocht Darko die waarschijnlijk hetzelfde voelde als hem. Een enorme onrust door de vreemdeling die nu in de grot was.

Een luid gerommel drong door de grot heen en Darko voelde zijn maag samen trekken. Even trok hij zijn ogen in een vreemde manier en draaide zijn kop tot bij Mudly en Aiwendil. 'Ik ben even jagen, maar blijf op je hoede Mudly, je hebt de hoorn en weet dat je hem kunt blazen wanneer je me nodig hebt!' fluisterde Darko tegen Mudly en Aiwendil, daarna stond hij op en liep de grot uit met een duistere blik in de richting van de man en schudden zich buiten uit in de regen. Het water stroomde tussen zijn schubben en voelde prettig aan. Daarna liep Darko verder en vond niet ver van de grot een kudde herten die tegen elkaar stonden zodat ze niet nat werden door de regen, maar dat hielp weinig. Een valse grijns speelde op de lippen van Darko en rende op de kudde af, die op schrokken en met een snelle beweging totaal met elkaar in de kreuk kwamen te zitten. Niet dat het de rode draak wat uit maakte en hij sprong bovenop de eerste de beste hert dat het dichtsbij stond. Een tweede hert viel door het gewicht van Darko;s voorpoot en hij sloot zijn kaken rond het eerste hert en beet het dier dood. Het tweede hert werd de lucht afgesneden door het gewicht van Darko en stief aan ademnood. Darko pakte zijn buit in een keer in zijn bek en liep terug naar de grot. Het was wat moeilijk om met volle bek de kleine opening binnen te komen, maar daarna ging Darko liggen in de buurt van Mudly en Aiwendil. Hij legde zijn buit naast zich en begon aan het eerste hert. 'Misschien dat ik een stuk vlees zou mogen hebben draak?' vroeg de man met krakende stem. Hierop gromde Darko dreigend hij deelde nooit zijn eten met iemand die hij niet kende en Darko trok bruut de kop van de romp van het hert en at die met veel gekraak op. Dit was niet meer dan een waarschuwing voor de man en Darko bleef al etend naar de vreemdeling kijken de blik in de ogen van de man stond hem totaal niet aan.

Haar blik gleed onwillekeurig naar de vreemdeling toe. In haar hoofd begonnen zich vragen te vormen over de man. Wie was hij, hoe kwam hij hier. Hoorde hij bij de rovers of niet. Was hij gevaarlijk en had hij wapens onder zijn mantel. Wat was hij van plan met hen als hij toch geen oude zwakke man was. Ze voelde een rilling over haar hele lichaam gaan en haar nekhaartjes gingen overeind staan toen ze de blik van de man op haar gericht zag. Snel keek ze weg en staarde naar Darko. De grote rode draak leek helemaal niet blij te zijn met hun bezoek, het leek alsof de draak de man persoonlijk aan stukken wou schuren. Ze glimlachte in zichzelf en kwam wat dichter tegen Mudly aanliggen. Mudly straalde fijne warmte uit en ze voelde zich op een rare manier veilig. Darko bewoog zijn kop en fluisterde tegen hun dat hij ging jagen. Ze glimlachte als teken dat hij rustig weg kon gaan. Zelfs zonder Darko zouden ze het wel redden. Ze hielden wel een oogje in het zeil, snel verrast kon je niet worden in een grot als deze.
Dat de draak honger had gekregen kon ze zich wel voorstellen, maar het zal haar niet verbazen als hij zijn irritatie door de man zegenvierde op een van zijn prooien. Aiwendil sloot haar ogen weer en luisterde naar de hartslag van Mudly wat haar rust gaf. Soms hoorde ze wat geschuur over de grond als de man zich verschoof maar erg veel leek er niet gebeuren.
Darko's stappen weergalmde door de grot. Wat slaperig opende ze haar ogen en ging weer recht op zitten. Ze wreef moe in haar ogen en keek naar de draak die een paar flinke herten meesleepte. Darko begon aan zijn maaltijd, hopelijk was het genoeg voor zo'n grote draak. De krakende stem sprak weer, vragend om een stuk vlees. Een van de domste dingen die je kon zeggen in deze situatie vond ze, natuurlijk gaf Darko zijn buit niet af. 'Waarom zegt U niet wie u bent, en doet U uw mantel af. Hier is het droog.' sprak ze vriendelijk. Eigenlijk wou ze gewoon weten wie onder de zwarte kledij zat en of diegene wapens had. Ze glimlachte vriendelijk en wachtte af.

Mudly zelf had zijn aandacht weer op Aiwendil gericht hij besloot de man te laten voor wat hij was. Toch luisterde hij of de man niet al te grote bewegingen maakte. Hij gaf Aiwendil een kus op haar voorhoofd en legde een arm om haar schouder en de andere voor haar langs. Hij wilde hoe dan ook niet dat Aiwendil zich onnodig onveilig voelde. Mudly's ogen keken naar Darko die ging jagen. De man had het kennelijk door want hij deed iets onder zijn mantel. Mudly had het nog vaag kunnen zien maar wat de man deed was voor hem een raadsel. Dat de man om eten vroeg vond Mudly niet heel vreemd, maar hij begreep Darko op een bepaald punt wel. Zijn ogen keken naar Aiwendil die nu de vraag aan de man stelde. "Je wilt mij zien..." sprak de krakende stem weer. Langzaam stond de man op, maar ditmaal niet met gebogen rug maar met een rechte. "Ik betwijfel of je dat wilt..." sprak ineens een andere stem, de krakende stem was verdwenen en had plaats gemaakt voor een zware mannenstem. Muldy's ogen schoten wijder open. Dit was niet goed. Die stem was erg bekend, te bekend. De man wierp ineens wat richting Darko. Een viertal naalden schoten op Darko af. Mudly herkende ze. Niet zomaar naalden, naalden met een enorm sterk slaapmiddel, en als Darko geraakt zou worden zou hij zeker voor een aantal uur buiten westen zijn. Mudly wist dat Darko te laat zou gaan reageren hij was immers aan het eten. Met een ruk stond Mudly op en wierp nog net een boomerang richting de naalden. Hij raakte ze alle vier en met een licht gekletter schoot de boomerang weer in Mudly's hand. "Jammer, gemist..." sprak Mudly. "Ik dacht het niet..." zei de man wijzend naar de onderbeen van Darko. Mudly wist echter niet of Darko deze had zien aankomen, als dat zo was, dan zaten ze met een probleem.

De vreemde kwam in beweging en gooide iets naar hem. Mudly gooide zijn krome huot door de lucht en ving de meeste op. Darko had stiekum zijn staart naar de laatste naald bewogen en ving het ding in de met lava gevulde stekel. Zijn buit laten liggen stond Darko op en brulde luid. Zo gemakkelijk was hij niet klein te krijgen! Darko zwiepte zijn staart naar de man die blijkbaar een drakenjager was en de stekels spuwde lava naar de man voor Darko hem zou raken. Een enkele druppel was genoeg om voor een mens ergstige verbrandingen op te lopen. De lava die Darko in zich droeg was net zo heet als de magmar uit moederaarde. De jager sprong achteruit en verbranden alleen zijn mantel. Darko stormde naar voren en drukte de jager met zijn voorpoot tegen de grond en probeerde zo alle lucht uit hem te persen. Waren het niet dat er meerdere jagers de grot binnen wilde komen. Vlug greep Darko de leider van de bende bij zijn schouder en gooide de man met een zwieperd naar buiten gevolgd door een aantal explosiefe eieren. Daarna gooide Darko zich naar Mudly en Aiwendil nog voor de explosie de grot bijna deed instorten. Zware stenen landen op zijn rug en Darko kreunde steeds wanneer dat gebeurde. Met zijn vleugels en zijn kop tussen zijn voorpoten schermde hij Mudly en Aiwendil af voor het stof dat ronddwarelde. De ingang was verzegels met grote rotsen die voor mensen moeilijk te verplaatsten was.

Mudly haalde opgelucht adem op het moment dat bleek dat Darko goede reflexen had. Hij glimlachte en keek strak naar de jager die onder handen werden genomen door Darko. Hij bleef in de buurt van Aiwendil op het moment dat er meerdere kwamen. Maar ook deze schudde Darko zonder moeite af. Hij slikte echter toen hij een explosief ei zag. Deze grot was groot maar lang niet stevig genoeg om een explosie te weerstaan. En tijd om naar buiten te vluchten was er niet en bepaald veilig met de explosie was hij al helemaal niet. Hij duwde Aiwendil tegen de muur en ging tegen haar aan staan. Mochten er rotsen vallen dan zou hij de klappen opvangen. Maar op zijn beurt schermde nu Darko de twee af. Mudly draaide zich om en keek naar Darko en slikte even. "Gaat het?" vroeg hij kalm en keek naar Darko. "Ben jij ook in orde, Aiwendil?" vroeg Mudly kalm en keek naar de twee.

De stof daalde neer en Darko hief zijn kop op. De ingang was volledig geblokeerd, maar Mudly en Aiwendil waren in ierder geval gered geweest. Kleine steentjes vielen soms nog uit het plafon en Darko hoorde Mudly vragen of het ging. 'Het gaat op een paar blauwe plekken na.' zei Darko grommend en stapte moeizaam bij het stel weg. op zijn rug tussen zijn vleugels lag een grote en zware rotsblok en har met de scherpe kant tussen zijn schubben door gedrongen. Heet bloed stroomde tussen zijn schubben uit via zijn poten naar de grond. het bloed werdt gretig opgenomen door het stof en de rode kleur van het bloed werdt grijzig. Darko ging liggen het het blok viel van zijn rug en liet een gapend gat achter. Zonder het zelf te beseffen ging Darko met zijn rug naar de mensen liggen en hij legde zijn kop vermoeit over de bobbelige grond. zijn ogen dreigde te sluiten door het bloedverlies. De geluiden waren voor hem nog maar zwak en vaagjes te horen.

Mudly keek naar Aiwendil en haalde opgelucht adem dat alles goed was met Darko. Darko stapte moeilijk bij het stel weg. Hij zag dat Darko ging liggen en zijn ogen werden wijd. "Een paar blauwe plekken!..." schreeuwde hij verontwaardigd. Hij rende naar Darko toe en schoot met zijn handen de tas in. Er moest een magisch brouwsel zijn waardoor wonden stopte met bloeden. Maar door alle paniek kon hij niet alles meer herrineren. Hij dacht snel na. Hij wilde Darko nog niet kwijt. Hij pakte een paar kruiden en maakte een papje. Op het moment dat hij het papje klaar had pakte hij een mes en scheurde zijn kleding stuk. Hij pakte het stof en maakte een frot. Deze smeerde hij het papje in. Hij duwde het voorzichtig op de wond. Dit zou de wond binnen een uur genezen en het bloeden zowat na een minuut stoppen. Daarna rende Mudly naar de kop van de draak. "JE BLIJFT WAKKER!" schreeuwde hij. Je zag dat de tranen in de ogen sprongen. Hij wilde Darko niet verliezen. Nooit niet. En ook Aiwendil was hem te dierbaar om kwijt te raken.

Aiwendil huiverde door de plotselinge veranderingen in de stem van de oude man, al twijfelde ze nu of het wel een oude man was, de nieuwe stem kon makkelijk van een jong volwassene zijn. Haar ogen keken naar Mudly en toen naar Darko. 
De man wierp verscheidene naalden naar Darko, helaas voor hem werden die afgekaatst door het kromme stuk hout van Mudly die zijn wapen weer opving. Een naald wist te ontsnappen maar Darko was geen draak die snel verloren had. Door zijn snelle reflexen landen de naald in een hete substantie die de elf niet kenden maar zag de naald erin smelten. Het rode vloeistof zag er erg heet uit aangezien de lucht verhit raakte door die ene stekel. 
Voetstappen van de andere kant gaven haar weer zorgen. Al hielp Darko dit probleem snel uit de wereld door een explosief ei te werpen. Ze fronste toen ze het zag en keek naar de muur. De grot was groot maar hij zal zeker bezwijken onder de explosie. Hoe gingen ze het zelf overleven tussen brokken steen en puin? Aiwendil wist het niet maar vertrouwde volledig op de draak, als het niet voor haar was dan wel voor Mudly.  Van de rustige grot was niks meer over. Mannen drongen naar binnen en probeerde de draak te overmeesteren, maar niemand kon op tegen explosieven. Door Mudly tegen de muur geduwd en door Darko beschermd hoorde ze het geschreeuw en geroffel van steen en gruis aan. Ze probeerde niet te denken aan de mensen binnen de ruimte en de ingang die nu onder zand bedolven worden. Darko gaf hen weer wat ruimte en ze keek om zich heen. Van de grote grot was niks meer over. Darko kon nog net languit liggen maar stootte bijna zijn kop tegen het plafond als hij niet uitkeek. Haar blik gleed naar Mudly en glimlachte hem geruststellend toe. "Van een beetje stof en gruis ga ik niet dood hoor." Haar hand veegde wat stof van haar schouder af en eigenlijk wou ze vragen hoe het met Mudly ging. 
De vraag zou ze nooit kunnen stellen want Darko plofte vermoeid neer en een rotsblok bekalkt met drakenbloed viel van hem af. Een gapend gat tussen de vleugels lag hun richting op en je kon in een oogopslag zien dat het geen sneetje was. Haar handen trilde hevig maar ze sprak zichzelf streng toe en liep met Mudly mee die een geneesmiddel probeerde te maken. Zo goed en kwaad als hij deed wist hij een papje te maken en de draak met zijn eigen kleren te verbinden. Aiwendil keek machteloos toe hoe Mudly de draak hielp en probeerde wakker te houden. Naast Mudly en Darko knielde ze neer en streelde de kop van de draak. Ze geloofde niet dat Darko zo snel dood zou gaan als hij nu zal slapen. De draak was groot, hij had dan ook veel meer bloed door zijn aderen stromen dan een normaal mens. 
Troostend legde ze een arm over Mudly heen en drukte een kus tegen zijn slapen en probeerde hem te sussen. "Darko red het heus wel, een draak gaat niet snel dood. Hij verloor veel bloed maar nu het behandeld is, is hij niet meer in levensgevaar." Ze wist niet of dit zou helpen maar meer kon ze op dit moment niet doen. 

Het schreeuwen van Mudly klonk erg vaag, maar het trok zijn aandacht en hij keek naar hem met een oog, maar zijn ooglid werdt zwaar en zakte weer dicht, maar toen Mudly het papje op de wond smeerde gromde Darko dreigend, maar reageerde verder niet. Aiwendil hoorde hij niet spreken en hij zakte in de duisternis die hem snel omringde. Een groot leeg landschap van donker zand strekte zich voor hem uit de hemel zag blauw en er dreef geen vogel door de lucht. Darko schudden zijn kop en keek even rond, maar zag verder niets. Daarna begon hij te lopen, na een tijdje gelopen te hebben wilde Darko zijn vleugels uit spreiden maar er was iets mis. darko keek om en zag dat hij geen vleugels meer had en zag dat er nog meer aan de wereld ontbrak. Bomen waren nergens te zien en een lege kuil waar ooit het meer was geweest was zo droog als de zand uit het NW gebied. 'Mudly!' brulde Darko, maar hij kreeg na een tijdje geen antwoord of er kwam niemand. Darko werdt onrustig en begon te rennen. Na een paar kilometer gerend te hebben hoorde hij vaag de stem van Mudly. "Je blijf wakker!" riep de stem van Mudly, maar Darko zag niemand. Toen het leek dat hij gek zou worden verdween het landschap en werdt alles weer zwart. Langzaam opende Darko zijn ogen en zag Mudly met Aiwendil praten en keek met spiekende ogen naar het stel. 'Rustig maar het is niet meer dan een schrammetje!' zei Darko met zwakke plaagende stem.

De woorden van Aiwendil deden hem niet kalmeren. De tranen bleven stromen en hij haalde licht gehijgd adem. Hij keek met betraande ogen strak naar Darko's oog alsof het zou helpen om deze te laten openen. Ineens omhelsde hij Aiwendil en drukte zijn gezicht in haar nek. Hij wilde Darko alles behalve kwijt. Hij hoorde ineens Darko's stem. Hij draaide naar Darko en zijn ogen verwijdde zich. "Een schrammetje?!" sprak hij luid. "Ik kon er haast in kruipen!..." riep hij uit. Mudly zakte op zijn knieën naast Darko en legde zijn hoofd tegen de nek van Darko. "Wil je de volgende keer het anders aanpakken!..." sprak hij wat kalmer. Je zag dat de wond in Darko's rug Mudly goed geraakt had. De tranen waren inmiddels gestopt maar hij was nog steeds niet helemaal gekalmeerd. "Doe me dit nooit meer aan..." sprak hij kalm.

[Gash uberlate reactie sorry ><]

Mudly leek niet te kalmeren, de schrik was te groot geweest voor hem. Draak en temmer stonden altijd dicht bij elkaar en temmers reageerde dan ook heftig als hun draak gewond was of dood ging. Deze reactie was alleen hoger dan verwacht, misschien kwam het omdat Mudly ooit dierbaren had verloren, tenminste.. Iets in die trant, het zou haar niks verbazen als bepaalde dieren en mensen schrokken als ze hoorde dat deze jongen een bezetene was. Dat ze vervolgens met een grote boog om hem heen zou lopen deed haar niks verbazen. Dat hadden ze bij haar ook gedaan, en zij had alleen maar puntoren. Nog een laatste stemverheffing en opeens stopte het. Iets verbaasd keek ze hoe Mudly bij zijn draak ging zitten en opeens weer met kalme stem sprak. Misschien waren alle emoties en spanningen wat te hoog geworden voor een dag. Aiwendil zag wel dat hij niet helemaal gekalmeerd was zoals zijn stem zich deed voordoen, het was in ieder geval beter dat hij nu kalm bleef. Ze stond op zonder iets te zeggen en liep toen naar de grote brokstukken die nu hun afsloten van de buitenwereld. Boven al het gruis zag ze nog een hand uitsteken. De kans dat degene onder het puin het overleefd was te klein maar ze was benieuwd wie diegene was. Deze aanvallen en allemaal op een dag. Ze geloofde niet in toeval. Rustig begon ze het puin weg te schuiven en probeerde de man uit te graven. Toen ze zijn pols en een deel van zijn arm had uitgegraven trok ze hem er langzaam uit. Het was de man, geen oude zoals ze in het begin hadden gedacht maar een jonge man, misschien net iets ouder dan hunzelf. Dood.

Darko luisterde naar wat Mudly riep en later met zachtere toon zei, maar hij werd pas geraakt toen Mudly zo tegen hem aan kroop. De rode draak was dat niet gewent en hij voelde nu pas echt goed hoe verward Mudly's gevoelens waren en hij legde zijn kop strak tegen Mudly aan. Hij was moe en wilde eigenlijk weer gaan slapen. Maar hij wist niet hoe Mudly daar op zou reageren? Dus besloot hij maar wakker te blijven en keek toe hoe Aiwendil iemand onder het puin vandaan haalde. De man bleek dood te zijn en Darko snoof luid. Hij had een gloeiende hekel aan drakenjagers, ze dachten altijd een draak te slim af te zijn. Darko drukte zijn snuit tegen Mudly's wang voor troost en hij bleef zo geruime tijd liggen voor hij zijn kop weer vermoeid tegen Mudly aan legde.

Mudly zelf was langzaam aan rustiger gaan ademhalen. Alles bij elkaar was hem iets teveel geworden. Hij haalde zijn hoofd van Darko's nek en ging met zijn rug tegen de keel van Darko zitten. Voor de draak zou het alles behalve last bezorgen maar Mudly kon nu licht de hartslag voelen van Darko. Hij keek over zijn schouder naar Darko en zuchtte. "Je mag gaan rusten. Ik blijf in de buurt..." sprak hij nu zacht en keek naar Aiwendil. Hij wendde daarna zijn blik af. Hij wist niet wat ze dacht en al keek hij een eeuwigheid naar haar hij twijfelde of ze zijn reactie wel terecht vond. Hij zelf was maar wat beschermend tegenover vrienden en had liever zelf een wond in verhouding die Darko nu had dan dat hij die in de rug van een vriend zag. Mudly haalde rustig adem en ledge zijn achterhoofd tegen de nek van Mudly. Hij sloot zijn ogen en voor hij het wist lag hij al te slapen. Alle gebertenissen hadden iets te veel energie gevraagd voor hem.

Mudly leek de uitputting gevonden te hebben en viel bij Darko in slaap. De draak zelf sliep ook al snel in. Niet wetend wat te doen liep ze door de verkleinde grot heen. Ze zaten vast, dat benauwde haar, ze haatte het om niet naar buiten te kunnen als ze dat zelf zou willen. Ze zocht naar een mogelijke uitweg. Ze snapte dat ze voorlopig er niet uit konden, maar er was toch wel een zwakke bres waar ze uit konden. De grot was nog groot genoeg om hen van zuurstof te voorzien tot ze wakker werden en uit zouden breken. Versuft liet ze zich op de grond. Ze maakte zich het maar gemakkelijk en probeerde wat te slapen, ze kon beter wat rusten. Morgen, als het nog geen morgen was, zouden ze weer buiten zijn.

-Nogal kort, sorry xD-

Het eerste wat Darko rook was de muffigheid van de grot zijn oogleden gingen zwaar open en hij zag Mudly in slaap tegen hem aanliggen. Zijn kop op tillend zag hij ook dat Aiwendil sliep. De ingang van de grot was nog steeds geblokkeerd. Darko duwde Muldy zachtjes bij hem vandaan en stond kreunend op. De wond schrijnde en zou voorlopig nog niet genezen. Zijn blik op de rotsen gericht begon hij een plan te smeden. Darko opende zijn vleugels en blies het vloeibare vuur uit zijn buik tegen de randen van de opening van de grot. Mudly en Aiwendil lagen achter zijn geopende vleugels zodat ze de hitte zouden kunnen verdragen. Toen hij klaar was waren de randen van de grot stevig en kon Darko zonder moeite zijn weg naar buiten graven. Met grote halen groef Darko de stenen opzij en gooide die op veilige afstand van de andere neer. Het duurde even voor Darko een groot gat had gegraven en keek even naar buiten. De kust was veilig en Darko begon nu anders te werk te gaan en beukte met zijn kop tegen de vast geplakte rotsen die aan de randen van de opening waren blijven kleven. De herrie zou Mudly en Aiwendil vast en zeker wakker maken. Na zijn werk voltooit te hebben bloeden de wond tussen zijn schouders weer en Darko liet zich naast Mudly zakken om wat te rusten.