What do I have to do?

Het was donker, de maan stond hoog aan de hemel maar werd geblokeerd door de grijze en donkere wolken van de winter. In de verte was het gerommel van de donder al hoorbaar, dus het zou niet meer lang duren voordat er dikke regendruppels naar beneden zouden vallen en de bliksem het Donkere Bos voor een tweetal seconden zou verlichten. Verloren gelopen dieren die in dit bos waren terechtgekomen zochten nu tervergeefs een uitweg. Of ze kwamen in de klauwen van hongerige draken terecht of ze raakten nog meer verdwaald dan eerst. De wind blies hard, trok de donkere bladeren van de bomen mee en vervoer hen naar een andere plek, niet ver van hun afkomst om ze daarna weer op de grond te laten vallen. Daar veranderden ze dan na een tijd naar humus, om zo de grond opnieuw te kunnen bevruchten.

Het gedonder kwam dichterbij samen met de nodige regen. Eerst waren het nog wat miezerige druppeltjes, die langzamerhand in dikke natte druppels veranderden om de grond en de dieren die daar op liepen te doorweken. De wind blies harder en de bladeren vlogen nu samen een richting uit. Bliksem verlichtte de duistere omgeving en maakte de donkere schim met de helder groene ogen voor een tweetal seconden zichtbaar. De regen viel nu met bakken uit de lucht en maakte van de grond een modderige brei dat aan je poten bleef plakken zodra je erin liep. De donkergroene draak die zoëven nog zichtbaar was liep met denderende passen door het bos.

De bliksmen verlichte de omgeving samen met de draak weer en de donder was nu harder dan ooit. De wind vermengd met de regendruppels lieten ervoor zorgen dat je je ogen haast helemaal dicht moest knijpen om nog iéts te kunnen zien. De draak was nu helemaal doorweekt; zijn lange haren op zijn hoofd staken niet meer alle kanten op zoals gewoonlijk maar plakte nu stevig tegen zijn huid aan. Zijn volle pluizige staart was nu een dunne 'stok' met daaraan lange draden samengeklitte vacht. Hij trok er zich niet veel van aan, opdrogen zou het toch en dan zag hij er weer uit zoals gewoonlijk. Groot en dreigend. Voor zover zijn leeftijd.

De grommende, dreigende en langdradige geluiden die hij produceerde werden meegevoerd door de wind en leek op een klagelijk gejammer van ver, maar als je het van dichtbij zou horen hoorde je dat het geluiden van ergernis waren die bij elke klank meer kracht kregen. Hij staarde naar de grond terwijl de regen op zich bleef vallen en de wind aan hem bleef trekken. Hij maakte geen beweging, op het rillen na dan, terwijl er kleine witte wolkjes uit zijn neus dwarrelden die de momenten daarna in de lucht verdwenen. Loom liet de draak zich op zijn zij vallen en langzaam sloot hij zijn ogen. Hij sliep niet, hij sloot ze gewoon voor de rust.. De draak had nog geen naam, geen familie en nauwelijks een verleden. Het enige wat er met hem was gebeurd, was dat hij uit het ei werd gehaald door een klein draakje, amper een paar dagen ouder dan hem. Niemand kon met hem praten, want hij kende geen woorden, alleen maar grommende, piepende en rommelende geluiden.

Het donker van de nacht maakte dat ieder viguur een griezelige verschijning leek. De maan verscholen achter een dek van wolken. De winter kwam ten einde maar de kou was nog aanwezig. Een schim bewoog zich tussen de puntige bomen van het donkere bos door. Haar vleugelslagen waren duidelijk te horen in de nachtelijke stilte. Het zachte geluid van de wind door de eeuwig kale takken van het Donkere bos was slechts een voordurend klinkend achtergrond geluid op het ritmishe slaan van vleugels.
Sombra was vaker in de lucht dan op de grond. Hierdoor was ze gevorderd in het vliegen. Van haar krachten had ze nog geen weet. Ze volgde een geur die de muffe geur van de dood overstemde. Doder klonk boven ieder geluid uit. Het leek ver weg maar de flits die een aantal tellen later alles verlichtte maakte duidelijk dat het snel dichterbij kwam. Bij de volgende flits na een oorverdovend gerommel was de vliegende draak geland. De volgende donderslag werd nouw opeensgevolgd door een flits. Niet veel later kletterde de regen over haar heen. Water droop van haar horens en vleugels en verstomde iedere geur. Toch bleef die ene geur duidelijk genoeg, ze was dus in de buurt.
Een oorverdovend geraas van de donder met meteen daarna een flits. Deze maakte de conturen van een draak zichtbaar. Ze grijnsde: Doel behaald. Ze hoorde zijn geërgerde gegrom vanaf haar standpunt en vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze liep zijn kant op. Ze was de eerste die hem had gezien nadat hij uit zijn ei was gekomen, zij was de kleine draak geweest die hem toen uit zijn ei gehaald had. 'Rhadamanth' haar stem was een beetje vragend. Ze wist dat hij niet kon praten, of niet wou praten maar ze kende hem al een tijd en Toxic had hem geadopteerd. Dat maakte Rhadamanth haar stiefbroer. Ze mocht hem, ondanks de weinige woorden die hij sprak.
Ze liep naar hem toe, de regen leek minder te worden maar het onweer was er nog. Donder raasde over hen heen, de altijd trouw volgende flits die erna kwam verlichtte het bos lang genoeg voor Sombra om te zien dat Rhadamanth zijn ogen gesloten had. Hij was doorweekt, duidelijk te zien aan zijn haar dat zwaar naar beneden hing van het water. De grijns was al van haar gezicht en ze keek naar hem, afwachtend.

Zijn oogleden openden zich langzaam, toen de naam die hij droeg vragend werd uitgesproken. Twee groene ogen verscholen zich onder het natte haar. Zijn ravenzwarte pupillen waren rond, maar zouden later twee verticale streepjes worden en iedereen die hij aankeek dwingen om op hun knieën te gaan. Hij herkende de nog kinderlijke stem van zijn stiefzus. Sombra. De draak die hem uit het ei had gehaald. Hij was haar er dankbaar voor, wie weet zat hij nu nog steeds in die donkere kleine ruimte als zij niet in de buurt was. Nog een donderslag klonk, en werd snel gevolgd door de oplichtende bliksem. Rhadamanth trok zijn poot onder zijn lichaam uit en duwde zich ermee op, gevolgd door de andere voorpoot die hem meer hielp wat rechter te zitten. Zijn linkeroor draaide zich naarachter. Hij had geen oren zoals de meeste draken die hadden. Ze waren groot en hadden een aantal vliezen tussen de steunpunten. Waarom die vliezen daar aanwezig waren wist Rhadamanth niet. Waarschijnlijk om geluid beter te kunnen opvangen. Zijn groenige haar plakte tegen zijn wangen aan en gaven een jeukerig gevoel af tegen zijn huid. Koud had hij het niet, ookal vielen er nu miljoenen druppels op hem. Had Sombra het koud? Zijn kop draaide langzaam opzij , tot zover dat kon. Zijn stompe bek zat nu gelijk aan zijn schouder en hij keek Sombra, die naast hem zat, met zijn groene ogen aan. Zijn bek opende zich langzaam en een ietwat blije ondertoon werd hoorbaar in het korte geluidje dat hij produceerde. Niet veel later stond er een zwak grijnsje op zijn snuit. Ondanks de regen kon hij toch haar geur ruiken, die vermengd was met een geur die hij ook droeg. De geur van haar moeder en zijn stiefmoeder. Toxic. De gevederde grijze leidster van de Night Warriors.

Zijn kop schoot weer naar voren toen hij een noodkreet van dichtbij hoorde. Een dier was ten prooi gevallen aan de sluwe boomwortels en takken met hun giftige stekels die uit de modder staken. Het was een klein rendier, waarschijnlijk van zijn kudde afgedwaald en in het Donkere Bos terecht gekomen. Rhadamanth keek naar Sombra en stond toen op om richting het geluid af te gaan. Eenmaal daar zag hij wat er gebeurd was.

De eerst volgende flits liet zien dat Rhadamanth zijn ogen had geopend. Hij keek naar haar en maakte een geluid met een vrolijke ondertoon. Ze kende hem net lang genoeg om dat te horen. Ze glimlachte kort en knikte alsof hij in woorden had gesproken. De regen koelde haar af waardoor ze het niet warm meer had en al had ze het niet koud toch leek haar lichaam de moeite te doen om wat op te warmen. Ze hoorde de schelle kreet van een rendier. Het dier leek enorme pijn te hebben want rendieren maakte meestal geen geluiden. Ze had haar blik op de plaats waar het geluid vandaan kwam gericht. Even keek ze naar Rhadamanth, hij had het ook gehoord en liep in de richting van het geluid. Sombra volgde niet veel later. Ze zag hem stilstaan en kwam naast hem staan. Haar blik viel op het jonge rendier. Zijn ene poot was geschaaft door de val en de heup was doorboord door een omhoogstekende wortel. Het bot van de geschaafde voorpoot had een breuk waardoor het diertje leed als het probeerde op de staan, mede door de gespiesde heup. 'Heb jij ook oppeens zo'n honger?' vroeg ze met een grijns aan Rhadamanth. Ze keek neer op het jonge rendier dat nauwelijks meer bewoog omdat waarschijnlijk iedere beweging pijn deed. Het bloed gutste uit de wond in de heup van het diertje en liep over de bosgrond. Ze zcuhtte, keek naar de lucht, naar Rhadamanth terug naar het rendier en weer terug naar Rhadamanth 'Aan jou de eer' ze wist dat hij niet zou praten maar haar wel zou begrijpen. Ze gebaarde met haar poot naar het rendiertje die zijn ogen wijd opensperde van de angst voor de twee draken.
Sombra en Rhadamanth waren ongeveer even groot al was Rhadamanth iets gezetter. Ze krulde haar staart zoals ze dat graag deed. Vooral als ze het naar haar zin had.

Het arme beest zat helemaal verstrikt in de wirwar van boomwortels en giftige stekels. Zelfs zijn heup was helemaal doorboord. De angst in zijn ogen was zeker duidelijk. Alsof zijn grote ogen zo uit hun oogkassen zouden rollen en dofjes in de modder zouden vallen. Een sluw grijnsje sierde Rhadamanth's lippen en zijn groene ogen gleden over het lichaam van het rendier. Het bloed sijpelde uit zijn wonden en gleden door zijn vacht naar beneden. Eenmaal op de grond, zou het warme bloed afkoelen door de koude modder. Bruin en rood maakte een rare kleurencombinatie. De geur van het bloed kronkelde door de lucht en gleed de neuzen van de draken binnen. Rhadamant's maag begon te rommelen. Een kinderlijke stem vroeg of hij ook zo'n honger had. Sombra had hem gevolgd. Iets wat hem niet verbaasde. Hij zou haar ook volgen als zij zomaar wegliep. Rhadamanth knikte met een grijns op zijn snuit die meer dan duizend woorden sprak. Het was al even geleden dat hij wat anders dan insecten had gegeten. Zijn blik schoot terug naar het rendier dat er verstijfd bij lag. De groote angst voor de twee draken stond nog steeds afgebeeld in zijn kastanjebruine ogen. Kort zag Rhadamanth een weerspiegeling van hem en Sombra in de ogen van het dier, toen een bliksemflits het bos weer oplichte. Raar, hij had de donder niet gehoord. Hij hoorde de fijne stem van Sombra weer en hij knikte, waarna hij langzaam op het dier afliep en zijn bek opende. Een rij scherpe tanden leken vanuit zijn tandvlees naar voren te plooien. Net zoals bij een slang. Een dreigend geblaas ontsnapte uit zijn bek, de ogen van het rendier werden groter. Niet veel later drongen de messcherpe tandjes de nek van het dier binnen. Het werd stil in het bos..

De grijns die nu de snuit van Rhadamanth sierde maakte vreemd genoeg dat ze zich op haar gemak voelde. Ze keek toe hoe hij het gesneuvelde diertje om het leven bracht. Ze vond het wel een grappig iedee dat het rendiertje nu "het witte licht" zag. Zou hij naar de eeuwige grasvelden gaan? Ze deed een stap naar voren en haar poten zakten ietsjes weg in de modder. Ze trok aan het karkas tot het met een zuigend geluid loskwam uit de modder en de puntige en giftige wortels. Ze legde het een eindje terug neer zodat ze meer ruimte hadden om te eten. Ze ging zitten en krulde haar staart rond haar poten. Ze wachtte tot Rhadamanth er was zodat ze een beetje konden uitmaken wie wat at. Het was gestopt met regenen maar zowel Sombra als het karkas waren doorweekt. Het water droop nog steeds van haar schubben maar dat zou gouw genoeg drogen. Ze hief haar kop iets hoger en keek een moment naar de lucht. Puntige zwarte takken blokkerde het zicht grootendeels. Toch zag ze dat de lucht nog grijs was al was het niet meer het grijs van zwaar met regen beladen wolken. De geur van bloed maakte haar hongerig en erg bewust van het dode dier dat voor haar lag. Ze likte langs haar lippen en keek naar Rhadamanth 'Wat heb jij het liefst?' vroeg ze terwijl ze haar poot op het karkas zette. De ribben maakte een misselijkmakend gekraak onder haar poot en diens gewicht. Dat bracht op haar beurt een grijns op haar gezicht.

(m'n posts worden steeds korter! )

De stilte bleef aanhouden, terwijl zijn tanden dieper en dieper in het malse jonge vlees zonken. Zijn ogen vielen genietend dicht. De jonge draak had naar de smaak van bloed gesnakt en had het nu eindelijk in handen. Dagenlang had hij op de insecten van het moeras geleefd. Waar hij het meest van zijn tijd doorbracht, nu was hij gewoon het bos ingekomen voor beschutting. Hij hoorde het geluid van poten die dichterbij kwamen en hij haalden zijn tanden uit de nek van het dier dat nu levenloos in de modder lag. Samen met zijn zus trok hij het karkas uit de wortels en giftige punten. Het zompige geluid liet hem grinniken. Zo klonk iets wat dood was dus. Op hetzelfde moment het karkas uit Sombra's bek gleed, gleed het ook uit die van Rhadamanth's bek. Met een trage pas liep hij door de bruine plakkerige modder naar Sombra en ging naast haar zitten. Zijn blik gleed even naar haar staart, die krulde zij vrijwel altijd. Rhadamanth glimlachte vaagjes. Hij mocht Sombra wel. Plots merkte de donkergroene draak dat er geen druppels meer op hem vielen. Nouja, toch niet meer zo heel veel. Druppels die op de bladeren van de bomen waren achtergebleven gleden nu stilletjes van het blad af en belanden op Rhadamanth. De druppels in zijn haren gleden ook soepeltjes naar beneden en belanden in de vacht van het dier. Alsof hij gehypnotiseerd was luisterde hij naar het druppen van het water. Kon Sombra het ook horen?

De stem van zijn zus verbrak zijn 'hypnose'. 'Wat heb jij het liefst?' Rhadamanth keek haar aan, hield zijn kop wat schuin en maakte een ratelend geluidje terwijl hij zijn schouders ophief. Het maakte voor hem niet uit wat hij kreeg, als het maar smaakte. Hij at alles als hij honger had. Grote honger. Het rook verukkelijk, en zijn maag begon te snakken naar het sappige vlees. Het kraken van de botten deed hem grijnzen en hij liet zijn hoofd op langzaam tempo naar beneden zakken, om daar aan het vlees beginnen te scheuren. In de verte was er nog af en toe het gerommel van de donder te horen.

Toen Rhadamanth zijn buik vol had gegeten zette hij een paar stappen achteruit. Zijn gespleten tong gleed uit zijn bek en likte het bloed van zijn lippen af. Hij slok het bloed af met gesloten ogen. Net als een vampier die na 300 jaar met dorst had moeten leven eindelijk mensenbloed kon drinken. Na de jaren vol met dierenbloed. Druppeltjes bloed dropen langs zijn haren af, Rhadamanth had redelijk diep met zijn kop in het karkas gezeten en rode slierten kleurden zijn groene haar. Hij keek nar Sombra, die nog leek te eten. Wat wou hij haar graag aan kunnen spreken, haar dingen kunnen vertellen zoals zij dat deed. Waarom kon hij niet spreken? Was hij te dom? Achter zich hoorde hij het breken van takjes.

Het rustgevende geluid van druppend water had geen effect op haar. De oorzaak daarvan was de geur van bloed die boven iedere andere geur uitrees. Ze kon het niet laten langs haar geschubde lippen te likken. Rhadamanth leek geen speciale voorkeur te hebben en hij begon net als zij al snel te eten. Sombra gebruikte haar voorpoot om het karkas op zijn plaats te houden terwijl ze met haar krachtige kaken aan de malse, jonge, verse spieren en ingewanden begon te rukken. Ze gebruikte de vacht om de scherpe botten eetbaar te maken toen het vlees zo goed als op was. Haar kop en voorpoten zaten onder het bloed maar ze sloeg er geen acht op tot ze zo goed als vol zat. Ze had met zwiepende staart gegeten en ontspande nu; ze ging zitten en begon met het bloed van haar lippen te likken. Met haar lange tong kwam ze gemakkelijk om haar hele snuit heen en zelfs tot haar ogen. Ze was niet van plan de geur van bloed bij zich te blijven dragen omdat het zo'n sterke geur was. Bovendien had ze het zoemende geluid van drakenmuggen al gehoord die waarschijnlijk voor het overige bloed kwamen. Het laatste wat ze wou was wel afgelebberd worden door een drakenmug. Ze grijnsde bij de gedachte en richtte haar aandacht een moment op Rhadamanth. Hij zat tot achter zijn kaken onder het bloed en de rode kleur stak fel af tegen zijn groene huid, haar en schubben. Ze stapte over de overige delen van het karkas en ging bij Rhadamanth zitten. Terwijl ze haar poten een beetje schoonmaakte hield ze Rhadamanth vanuit haar ooghoeken in de gaten. Toen ze klaar was ging ze rechtop zitten en krulde ze haar staart rond haar poten. Op dat mement hoorde ze het gekraak van takken. Ze was niet met haar staart door de dode bosgrond gegaan dus het geluid kwam niet van haar. Ze wierp een blik op Rhadamanth. Hij had het ook gehoord, dat wist ze zeker en ook hij leek niet degene die het geluid gemaakt had. Iemand hield hen in de gaten...

Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, toen het gekraak abrupt stopte. Hij keek naar Sombra, die op hetzelfde moment naar hem keek. Een verwarde uitdrukking stond op zijn gezicht. Nu pas had Rhadamanth de mist opgemerkt die rondom Sombra en hem krulde. Was de mist dat zich rond het duistere meer had verzameld nu in het Donkere bos gejaagd door de wind? Rhadamanth draaide zich langzaam om toen hij nog een keer het gekraak van de takken hoorden, samen met een zacht ratelend geluid. Meende hij daar nu kleine kraaloogjes naar hem zien te kijken? Rhadamanth zette een stap dichterbij, en keek toen naar Sombra. Wist zij door wie ze in de gaten werden gehouden? Hij opende zijn bek en een rommelend geluid kwam voort uit zijn bek. Hij gebaarde in de richting van waar het geluid bleek te komen. Hij zette nog een paar stappen in de richting van het geluid totdat..

Een grote zwarte gedaante steeg op uit de mist, en maakte gevaarlijke bewegingen met zijn scharen. Rhadamanth sprong geschrokken achteruit met een grom. Het wezen liet zich weer op zijn voorpoten vallen en boorden vier gaten in de modder. De mist omhulde hem. Niet veel later stegen nog meer van die wezens op uit de mist. Rhadamanth keek om zich heen, waar was Sombra? Hij riep naar haar, maar het ratelende geluid kwam niet verder dan een paar meter. Zijn stem was weg door angst. Het bloed van het dier dat Sombra en Rhadamanth hadden opgegeten, samen met de mist had ervoor gezorgt dat er reusachtige mist-schorpioenen op hen af waren gekomen. Rhadamanth kende deze beesten nog niet en wist helemaal niet hoe hij hen zouden moeten verjagen. Angstig keek hij in het rond, de schorpioenen leken van alle kanten uit te komen.

Hij klapte zijn vleugels uit, en probeerde zich groter te maken. Een poging om de schorpioenen weg te jagen. Het mislukte. Een van hen haalde uit naar Rhadamanth en hij werd geraakt. Een grote schram sierde zijn schouder, tranen sprongen in zijn ogen. Je kon niet van hem verwachten dat hij al moeddig de pijn zou verbijten. Een klaagelijk geluid steeg op vanuit het bos. Rhadamanth zoch nog steeds naar Sombra, maar de mist hinderde hem..

Zeker acht kraaloogjes leken vanuit de mist naar haar te kijken. Ze zette een stap achteruit op het moment dat Rhadamanth een stap naar voren zette. Zijn moed stak haar aan en ook zij stelde zich dreigend op. Plots knalde er een grote stekelige knots naast haar in de bosgrond. Ze sprong verschikt bij de knots en Rhadamanth vandaan waardoor de mist hem op leek te slokken. Ze hoorde het geluid dat hij maakte en probeerde hem te vinden door zoekend met haar ogen rond te kijken. Een tweede knots knalde neer. Ze kreeg een paar seconden om het ding te zien en merkte op dat deze knots veel ronder was en stompere stekels had dan de knots van Curse. Ze voelde oppeens een gigantishe schaar rond haar hals klemmen. Daar schrok ze zo van dat ze een harde brul door het bos liet galmen die abrubt werd afgebroken toen de kracht van de schaar haar luchtwegen beknelde. De mist-schorpioen liet bijna meteen weer los omdat hij geschrokken was door het harde geluid. Sombra plofte op de grond en haalde krampachtig adem. Op dat moment gebruikte ze voor het eerst bewust haar helende krachten. Ze kon bijna meteen weer normaal ademen en krabbelde zo snel mogelijk overijnd. Een klagelijk geluid maakte duidelijk waar Rhadamanth was. Ze sloeg met haar vleugels en blies daarmee net genoeg mist weg om een glimp van Rhadamanth op te vangen. Ze schoot eropaf door op de vleugels te gaan en laag over de grond op zijn belager af te vliegen. Ze strekte haar poten en ramde met haar hele gewicht tegen de mist-schorpioen. Deze kantelde en kwam op zijn rug terecht. Sombra raakte de grond een eind verder en raakte een boom die luid kraakte onder haar gewicht. Het werd zwart voor haar ogen. De mist-schorpioen kwam met behulp van zijn twee met knotsen getooide staarten overijnd en week terug tot de mist hem opslokte. Het luide geluid dat leek op een opsteigende helicopter raasde om hen heen. Zelfs Sombra die op 't moment buiten bewustzijn was kon het vaagjes horen. Drakenmuggen en Mist-schorpioenen waren natuurlijke vijanden van alkaar en mochten ze alkaar tegenkomen dan liep het geheid uit op een gevecht.

Bloed sijpelde uit de wonde en krulde rond zijn poot, raakte de bosgrond aan en zorgde daar voor een klein rood plasje. Zijn blik was wazig door de tranen in zijn ogen. Hij schudde met geklemde kaken zijn hoofd en opende toen zijn ogen weer. Hij dook inelkaar en keek zijn belager aan. Er leek een kracht uit de bosgrond te komen die hem beval zijn achterpoten te strekken en dat deed hij ook. Met zijn volle gewicht knalde hij tegen de schorpioen aan, samen met Sombra. De schorpioen viel op zijn rug, maar stond al snel weer op zijn poten door middel van zijn staart. Rhadamanth vloog samen met Sombra door de lucht. Luid gekraak vulde het bos, samen met de geluiden van de draken-muggen uit het moeras die Rhadamanth vaag in de verte had gezien bij zijn 'geboorte'. Met een luide plof kwam hij neer op zijn gewonde schouder en Rhadamanth gromde luid. Zijn zicht verdween en kwam niet snel daarna weer wazig terug. Schimmen vlogen boven hem voorbij. Zicht weer weg. Rhadamanth probeerde op te staan. Hij viel om. Zijn harslag werd trager, zijn zicht werd helder veranderde weer in wazig en daarna weer in as-zwart. Zijn gehoor werd scherper zijn neus ook. Stil bleef hij voor een minuut liggen. Toen hij weer bij zijn positieve was. Langzaam stond hij op en keek hij rond. Niet ver van hem vandaan waren de draken-muggen en mist-schorpioenen aan het vechten. Hij moest zich bukken, want een van de schorpioenen vloog met hoge snelheid over hem heen en knalde tegen een boom die met luid protest begon te kraken.

Sombra. Haar naam schoot door het hoofd van Rhadamanth. Waar was ze? Was ze gewond? Snuffelend door de lucht liep hij verder, ontweek hij de vechtende beesten en de uitpuilende boomwortels. Toen hij haar eindelijk had gevonden snelde hij naar haar toe. Zijn neus gleed al snuffelend éen centimeter boven haar lichaam. Hij maakte een ratelend geluidje en keek haar met een schuine kop aan. Een drakenmug viel pal naast hen neer en de grond trilde onder Rhadamanth's poten. Ze moesten hier weg! Rhadamanth overging zijn opties. Hoe ging hij zichzelf hier wegkrijgen? En hoe ging hij Sombra hier wegkrijgen? De beesten kwamen dichterbij en Rhadamanth dacht niet na. Hij duwde zijn snuit onder haar lichaam en tilde haar een stukje op. Daarna kroop hij onder haar lichaam door en drukte zichzelf met zijn poten omhoog. Sombra droeg hij mee op zijn rug. Zijn poten renden richting veiligheid. Donkere bosgrond en bomen gleden aan hem voorbij. Het was moeilijk zien in deze mist.

Zijn poten maakten een verkeerde stap. Rhadamanth en Sombra rolden beiden van een heuvel af en kwamen in de modder terecht. De groene draak hief zijn kop op en keek naar zijn zus. Wat had hij haar aangedaan? Waarom moest hij nu net hier komen zielig doen? Boven hen begon het weer te regenen terwijl de maan zijn weg probeerde te zoeken door de dikke wolken.

Ze voelde vaagjes iets onder haar, een hobbelende beweging en daarna iets van gewichtloosheid. Het volgende moment voelde ze een harde klap. Net op het moment dat ze een beetje bijkwam ving ze ene glimp op van de grond. Bijna meteen daarna volgde een klap die haar weer buiten bewustzijn bracht. De volgende klap was zachter door zowel haar buitenbewustzijn als het verminderen van vaart. Het laatste ijnd rolde ze tot ze tegen een behoorlijke rots tot stilstand kwam. De klap in haar ribbenkast maakte dat de lucht uit haar longen geperst werd en dat ze haar ogen wijd opensperde. Ze hapte naar adem en liet zich op de grond zakken. Ze was weer bij maar moest moeite doen om bij de gutsende pijn die door haar lichaam trok dat zo te houden. Ze hoestte. plots schoot er een gedachte door haar kop Rhadamanth. Waar was hij? Ze keek met moeite om zich heen en zag hem een eind verderop liggen. Ze strompelde naar hem toe. Ze was ervan overtuigd dat ze een paar ribben gebroken had. Water liep over haar schubben en spoelde de modder en het bloed van haar schubben. Ze had een aantal behoorlijke schaafwonden maar geen levensbedreigende. Ze plofte neer bij Rhadamanth 'Rhadamanth' fluisterde ze. Ze zag het water over zijn grongekleurde huid lopen en merkte meerdere wonden op. Ze zuchtte en legde haar kop op de grond. Ze sloot haar ogen en wachtte, hopend dat ze écht ene genezende gave had en dat ze haar gebroken ribben kon helen. Met dat ze dat probeerde verloor ze opnieuw het bewustzijn. Dit kwam niet door de pijn, nog door de wonden. Sombra was bezig haar ribben te genezen. Daarvoor moest ze haar eigen lichaam in. Dieper dan de geest gewoonlijk was. Ze voelde hoe haar geest uit haar kop wegtrok en zich naar het punt van de pijn verplaatste. Ze zag drie gebroken ribben. Ze paste ze in elkaar en liet haar poten eroverheen gaan tot de breuklijn verdwenen was. Ze had moeite met de weg terug vinden tot ze een lichtpuntje zag: Een grijzig iets in het eeuwige zwart. Ze ging eropaf. In een flits was ze terug, ze opende haar ogen en zag Rhadamanth. Ze voelde zich wat duizelig maar de ribben waren genezen. Ze was zich niet geheel bewust van het gevaar dat ze gelopen had: Als zij de weg terug niet gevonden had was ze gestorven en zou haar ziel geen rust vinden. Ook was ze erg kwetsbaar op het moment van genezing: Ze was dan als in buitenbewustzijn, onbeschermt tegen wat haar dan ook zou willen aanvallen. 'Rhadamanth?' zei ze zacht. Ze keek naar hem en glimlachte waterig.

In de lucht hing de geur van bloed en het gevoel van bloeddorstigheid. Al kronkelend bewoog een draak zonder vleugels zich door de lucht en zijn blik ging over het gebied van de NW. Race was op verkenning uit of er indringers aanwezig waren, maar daar in tegen ontdekte Race twee jonge draken die tegen een grote schorpioen aan het vechten waren. Race had het stel al eens eerder gezien bij de grot, maar hij wilde zich eigenlijk niet bemoeien met het jong van Toxic en het aangenomen jong. Race schoot eerst voorbij, maar toen hij zag dat de jongen aan de verliezende hand waren bedacht hij zich en draaide zich in de lucht om en liet zich naar beneden vallen boven op de schorpioen die weer toe wilde slaan. Het weer zat niet mee en Race had dan wel geen last met het zicht tijdens de regen, maar de vijand werdt er wel glibberig door. Race brulde luid en planten zijn klauwen diep tussen de harde platen van de schorpioen en drukte zijn nagels diep in het vlees van het incekt dat begon te krijzen van de pijn. Race spuwde een zwarte bal vuur uit en trok het beest recht achter diens kop, waarna hij zijn kaken eromheen sloot en de kop stuk beet. Vies slijm vulde zijn bek en Race spuwde het snel uit. De gore smaak deed hem rillen en snel sprong Race van de dode schorpioen voor het beest om viel en zijn staart tegen Race aan zou komen. Race landen bij de jongen en keek hen even aan. 'Het is maar goed dat ik even langs kwam, Jullie moeder zou het nooit goed gekeurt hebben dat ik jullie je aan jullie lot zou hebben over gelaten.' zei Race op onrustige toon en zijn kop kwam naar Sombra die nog als enige bij kennes leek te zijn? Race ging zitten en legde zijn lange lichaam rond het tweetal en waakte zo over de jongen van Toxic. Misschien was het niet nodig geweest om even de wacht te houden, maar je kon nooit weten wat er nu weer aan zou komen waaien en Race's ogen keken rustig rond en hielden even stil als hij iets zag bewegen.