En toen?

Nu alle spanning en sensatie weer voorbij waren stond er een bekende verveelde blik weer in zijn ogen. Shakey was snel van begrip en altijd al leergierig geweest. Daardoor had hij die twee krachten al snel door gehad en had er zelfs al variaties bedacht, geoefend en getest. Hij kon veel doen met vuur en experimenteerde er ook veel mee, voor wonden of lijntjes was hij niet bang. Nu wou hij nieuwe dingen leren, wat extra vechttrucs maar hij was vooral benieuwd naar verdedigingstactieken. Aanvallen was makkelijk maar verdedigen ging een stuk moeilijker, je moest goed kunnen analyseren naar de volgende stappen en Shakey hield niet van half werk. Als hij iets ging leren zal hij er echt voor gaan en het perfectioneren tot het naar zijn smaak goed was, en dat ging niet zomaar want hij was erg veeleisend voor zichzelf.
Rake vloog op en Shakey bleef kort staan. Zijn gele ogen keken naar zijn nieuwe vriend en hij probeerde te kunnen aan de vliegbewegingen van Rake of hij gewond was. Ondanks de pijn die Rake zou moeten hebben zag je niet dat bij gewond was aan zijn vleugel. Maar goed ook want je wist maar nooit wat voor gekken dachten een makkelijke prooi te hebben omdat hij gewond was. Nu stoof ook Shakey snel op en was binnen een paar seconde naast Rake. Hun leeftijdsverschil was niet groot voor drakenjaartallen en hij voelde zich dan ook niet heel veel ouder dan zijn vleermuizige vriend. Hij draaide rond om zijn as in de breedte en spuwde een klein straaltje vuur. Het zwarte vuur spinde om hem heen als een spinnenweb en veranderde in een kolkende draaikolk, maar dan liggend van vuur. Shakey onderbrak het draaien abrupt door zijn vleugels te spreidden en vuurvonken vlogen in het rond. Dit was geheel ontschadelijk voor hem of Rake. Tevreden bekeek hij het resultaat en vloog weer normaal achter Rake aan. "Naar huis?" En met huis bedoelde hij zijn nieuwe huis. Het NW gebied. God zegene hem dat hij niet werd aangekekn als indringer.