Honger. ~

Haar regelmatige patroon deed haar langzaam tot rust komen. Die zelfde regelmaat zorgte ervoor dat haar gedachtes ergens anders bij werden gehouden dan bij haar vader. Ze bewoog zich rustig voort, zocht tussen de struiken en de lage bomen naar planten die eetbaar waren. Ze had, toen ze had besloten dit te gaan doen, haar kleding aan moeten trekken en niet alleen de afgeknipte deken om moeten doen. Het was nogal omhandig om dingen af te snijden en op te tillen als je maar één vrije had had, met daarin het mes. Aangezien ze met haar andere hand de deken omhoog hield. Niet zozeer omdat ze bang was dat ze gezien zou worden, meer omdat de ochtendlucht nog niet helemaal was opgewarmd, en ze het niet koud wilde krijgen. Ze had, met veel moeite, de deken wat vervormd tot een buidel tegen haar buik waarin bessen, wat fruit en wat kruiden lagen. Ze rekte haar rug met een kreun door de stramheit die veroorzaakt was door de zelfde positie waarin ze een tijd had gezeten. Even keek ze gedesoriënteerd om zich heen, waarbij haar blik schaapachtig tussen de bomen door gleed. Gelukkig had ze al gauw haar weg weer gevonden en zette ze haar benen in beweging om rustig terug naar het huisje te lopen. Af en toe bleef de deken hangen, waarbij ze met een geïrriteerde zucht net zo lang eraan bleef trekken totdat hij weer los liet. Hierdoor zaten aan de onderkant verschijdene gaten en scheurtjes in de deken, niet iets wat ze niet gemakkelijk weer kon maken. Al gauw zag ze tussen de open stukjes de blauwe kleur van Leona's lichaam, en werd het huisje niet lang daarna ook stukje bij beetje zichtbaar. Toen ze tussen de bosjes vandaan stapte stond ze even stil, waarbij haar gezicht verbaasd van Leona naar Laurens gleed. De blauwe draak zat in een hooghartige positie naast het huisje, hoewel ze kon zweren dat het dier grijnsde. Laurens zelf zat met een geïrriteerd gezicht op het trappetje, zijn boog en pijlen bij zich en zijn t-shirt weer aan. Hij had zijn blik op Leona gericht, een blik die niet vrolijk was. Verdwaasd keek ze naar het tafreel, het stukje deken dat in een buidel was gevormd tegen zich aangedrukt waarbij ze met de zelfde hand de deken omhoog hield, in haar andere hand haar werpmes. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze voorzichtig. Er was duidelijk een gesprek geweest tussen de twee, en ze vroeg zich af of ze ruzie hadden gehad. De ogen van de draak waren priemend op haar gericht, iets waar ze eigenlijk al aan gewend was. Langzaam, haar blik omstebeurd op Leona en Laurens, liep ze naar het huisje waarbij ze langs Laurens het trappetje op liep en door naar binnen liep. Ze legde de verzamelde spullen op tafel om vervolens de deken af te kloppen, wat beter om te slaan en weer naar buiten te lopen. Naast Laurens liet ze zich op het trappetje zakken en keek hem daarna vragend aan, als vervolg op haar vraag.

'Hou je mond,' sisde ze nijdg op zijn blik en woorden. Zo was het niet geweest, ze had er niet met haar neus bovenop gezeten. Ze zou niet aan hem toegeven, wat het ook zou kosten. Als ze een mens zou zijn geweest had ze haar armen strak over elkaar getrokken, haar wenkbrauwen gefronsd en haar lippen samengeknepen onder de irritatie die door haar lichaam heen ging. Ze snoof alleen maar als reactie op zijn vraag dat hij haar niet had toe gelaten als hij wist dát ze er bewust van was. Waarschijnlijk had ze dan al lang zelf zichzelf buiten gesloten, nog voordat hij het kon doen. Ze grinnikte duister toen ze zijn panikerige reactie zag op haar woorden over Vrouwmens, en hem bijna spastisch over zijn schouder zag kijken. Ze keek hem met een nonchalante blik aan toen hij zijn blik weer op haar vestigde. Wie weet zou ze haar mond nog wel eens voorbij praten, bedacht ze zich toen ze zijn verzoek hoorde maar er geen gehoor aan gaf. Aangezien haar hardop praten bijna perfectioneerd was, ze had flink geoefend op de voorbij vliegende vogeltjes en geschokte mensen, was hardop praten een stuk makkelijker geworden. 'Zeg, hou je in,' bromde ze even door zijn hoofd toen zijn gedachtes weer afdwaalde waarna ze al meteen weer reactie van hem kreeg. Rustig ging ze weer liggen, hield haar nek en kop omhoog om haar kop afgedraaid te houden, even een smalende blik op hem wierp waarna ze zijn geïrriteerde reactie hoorde en daarna nonchalant weer weg te kijken. Niet gauw daarna kwam Vrouwmens uit de bosjes zetten. Vanuit haar ooghoeken gleed haar blik naar haar, moest een geïrriteerde snuif onderdrukken toen ze haar schaapachtige gezicht zag - die haar er, als je het aan Leona vroeg, er nogal wezeloos en dom uit liet zien - en pijlde Laurens' reactie. Met een geniepige grijns draaide ze haar kop terug toen Vrouwmens naar binnen liep, en richtte haar blik op Laurens. 'Zeg, ik vraag me toch af hóe jullie mensen dat kunnen doen inzo'n positie. Ik bedoel, als je het aan mij vraagt zag het er nogal moeizaam uit,' ging ze met een zachte grinnik verder over het genante onderwerp. Vrouwmens was naast hem gaan zitten en haar blik op hem gericht, maar ze was niet van plan Laurens met rust te laten. 'Laurenss,' kwam het hardop en zuiver uit haar keel om zijn aandacht te trekken. Via haar blik en geest gaf ze hem een veelbetekende glimlach, met een duister randje. 'Ik vraag me af of, als ik hardop praat, dat Vrouwmens een goede praat partner is. Hoe zou ze erop reageren als ik vertel dat zij en jij niet de enige waren die het beleeft heeft,' ging ze pijnzend verder, haar grijns onderdrukkend om haar serieuze masker op te houden.

Na nog een doordringende blik op Leona te hebben gericht wende hij zijn ogen pas weer af. Een zucht ontsnapte via zijn neus en met enkele moeite wist hij Leona weer te negeren. Met een ruk keek hij op toen hij Roos' stem hoorde. Iets wat nogal onverwachts kwam, hij had haar helemaal niet aan horen komen lopen. Waarschijnlijk omdat hij domweg gewoon niet zat op te letten. ‘Niks,’ Was zijn simpele antwoord, had geen zin om uitleg te geven. Te genant. Roos zelf zou er waarschijnlijk ook niet blij mee zijn. Afwezig draaide hij mee toen Roos hem voorbij liep, wilde zo blijven zitten totdat Roos weer naar buiten zo komen maar hij werd afgeleid door Leona. Zijn gezicht verstrakte en met een duidelijke, vermoeide uitdrukking sloten zijn ogen zich voor een moment. Langzaam draaide hij zich om naar Leona en keek haar aan met een ondoorgrondelijke blik. ‘Hou je mond,’ Ergenis. Je weet er helemaal niks van af, .. En wat, hoe doen jullie het dan, doggiestyle? Luidde zijn spottende suggestie. Er kwam geen glimlach dit keer vanaf, met duistere blik in zijn ogen wende hij zich van Leona af. In plaats van zijn tijd te verdoen richtte hij zich weer op Roos, vele malen interessanter, en keek haar aan. Raakte al snel toch weer vermoeid toen hij de vragende blik in Roos haar ogen zag. Verdomme, hij wilde het niet uitleggen. ‘Het is niks, Leona doet alleen irrita-’ Zijn ogen sperde zich voor een moment wijdt open en met een ruk draaide hij zijn hoofd richting Leona die zonet zonder moeite, of maar enige problemen, zijn naam uitsprak. Een jammerlijke kreet vloog over zijn lippen terwijl zijn hand richting zijn nek vloog en hij in elkaar kromp. Au au, nek verdraaid. Hij bromde iets onverstaandbaars waarna met op elkaar geklemde kiezen volgde, ‘Je wáágt het.’ Dreigde hij. Hij keek met samengeknepen ogen richting Leona. En wat wil je daarmee bereiken? Toegeven dat je op een menselijke manier sex heb beleefd.. volgens mij was je met diegedachte zelf niet al te blij.. Gatver, ik moet nog steeds aan het idee wennen dat je gewoon heb meegedaan. Je hebt gewoon.. met Roos.. gewoon. Zijn wangen waren fel rood gekleurd door de woorden van Leona en zijn ogen waren vol ongeloof door zijn eigen gedachtegangen die als reactie hierop volgde. ‘Gatvergatver.. gatver.’ Rilde hij zacht murmelend in zichzelf. ‘Hou alsjeblieft je mond.’ Anders ga ik weer met dingen gooien. Voorspelde hij donker, terugdenkend aan de steen die hij tegen haar kop geworpen had. .. Als ik je er ook nog maar één keer op betrap.. dat je.. dat je, dat je méé doet, Wrong hij eruit. Zijn gevoelens zeiden meer dan woorden, woorden waar hij niet op kon komen op dat moment. In ieder geval uitte zijn gevoelens van binnen zijn 'dan..' Na nog wat hoop geworstel in zichzelf richtte hij zich uiteindelijk opnieuw tot Roos, hield zichzelf ondertussen van binnen paraat om Leona te kunnen negeren of keihard 'LALALA' te gaan zingen als toch nog gekke ideeën in haar hoofd haalde. ‘Ik wilde gaan jagen, maar ja.. Voordat je dalijk eerder terug kwam en een leeg huis aan trof,’ Hij glimlachte nogal onnozel, dacht terug aan zijn eigen paniek actie deze ochtend.

Het antwoord dat Laurens haar had gegeven had ze voor geen ene meter geloofd, hoewel ze wel had verwacht dat dat ene woordje uit zijn mond zou komen. Ze bleef hem vragend aankijken, bijna dwingend. Ze had hem en zijn draak vaak alleen gelaten in hun discussies, maar de verhouding die nu tussen hen was had een ander gevoel. Een gevoel dat haar nieuwschierigheid omhoog trok, maar niet alleen daarom wilde ze het weten. Bij de onafgemaakte zin van Laurens, waarna hij zijn hoofd met een ruk omdraaide naar de draak gingen haar ogen ook naar Leona. Sprakeloos staarde ze naar het dier, dat zojuist bijna vloeiend hardop had gesproken. Haar ogen leken bijna wild te worden toen ze de pijnkreetjes van Laurens hoorde waarbij haar ogen weer naar hem schoten. Zacht grinnikend legde ze haar hand in zijn nek. 'Rustig blijven bewegen, straks breek je nog eens iets in je wildheid,' sprak ze liefkozend waarbij haar hand even zijn nek streelde. 'Wat moet ze niet wagen?' kwam het nieuwschierig uit haar mond na Laurens' woorden naar Leona gehoord te hebben. Hoe langer het duurde hoe nieuwschieriger ze werd. De uidrukking op Laurens' gezicht gaf aan dat hij in gesprek was, op de gebruikelijke manier tussen hem en Leona. Maar de manier waarop hij keek gaf aan dat hij behoorlijk geïrriteerd was. Bij het zien van zijn roodkleurende gezicht trokken haar wenkbrauwen verbaasd omhoog. Haar ogen bleven verbaasd op hem gericht toen hij wat dingen hardop sprak. Ze snapte er nu helemaal niets meer van. Wat was er zo vies? 'Dat is fijn dat je bent gebleven. Maar wil je nu eindelijk vertellen wat hier aan de hand is? Want jullie zijn net zo onvolgbaar als een stel vliegende bijen,' mopperde ze op hem waarbij haar hand nog steeds rustig in zijn nek lag. Ze keek hem wat streng aan, hoewel je haar blik niet helemaal serieus kon nemen. Hun ruzie, als je het zo kon noemen, had haar gedachtes van andere dingen afgehaald.

Ze had hem met een overdreven vrolijk gezicht aangekeken toen hij zijn zin naar Vrouwmens afkapte om haar stomverbaasd aan te kijken. Ze gromde even amuserend hardop bij zijn waarschuwende woorden. 'Of anders?' vroeg ze hem speels hierop, hem uitdagend aankijkend. Even leek het alsof ze zelfverzekerd haar 'wenkbrauwen' omhoogtilde bij zijn woorden. 'Ach, ik weet vast wel een manier om het op een goede manier over te brengen,' stelde ze hem gerust, niet dat het die uitwerking zou hebben. Ze gromde zachtjes maar waarschuwend bij zijn 'bedreiging'. 'Dat word dan weer een vliegles voor jou, zónder mij onder je reet,' dreigde ze vel terug. Niet dat het steentje pijn had gedaan, ze had het amper gevoelt. Het was alleen zo beschamend geweest dat ze was geschokken van zoiets onbenulligs dat hij er flink voor zou boeten als hij het weer zou doen. 'Hee, alsof ik nog een keertje mee wíl doen nu ik weet wát jullie aan het doen waren,' antwoorde ze hem huiverend. Met een victorie gevoel gleden haar ogen ook naar Vrouwmens toen Laurens het zelfde deed, hopend op een moment waarbij ze hém eens flink kon irriteren. Daar was het, haar vreugdevolle gevoel kwam vanuit haar tenen waarbij ze het expres sterk naar Laurens door liet vloeien. Rustig stond ze op, liep naar hun toe en ging voor ze liggen. Ze richte haar hoofd opzij zodat ze Vrouwmens kon aankijken. Even richte ze een veelbetekende en zelfvoldane blik op Laurens, waarna ze definitief Vrouwmens recht aankeek. Even maakte ze een soort van kuchend geluid, waarna ze haar bek opende en haar zware stem naar buiten kwam. Hij had nog wel een helder tintje, ze was en bleef een vrouw. 'Laat mij de kanss nemen omm dit aan je uit te legggen, Vrouwmenss,' sprak ze, licht onwennig en langzaam waarbij ze haar woord voor haar duidelijk liet vallen. 'Je weet van de band tusssen Laurenss en mij? Het, zegg maarr, geesstelijke verband watt onss mogelijk maakt om te sspreeken. Ook maakt dezze band het mogelijk om onzze gevoelens, gedachtens en alless met elkaar te verbinden op een manierr die alleeen bij draken mogelijk iss...' begon ze luchtig maar plechtig. Het klonk een beetje onwennig en onvast, maar ze was duidelijk te verstaan. Aan de ene kant hoopte ze dat Laurens onder de indruk zou zijn van haar vooruitgang, ze had niets voor niets hard lopen oefenen.

Zodra hij Roos haar hand voelde in zijn nek trok zijn blik automatisch naar haar. Hij glimlachte nogal onnozel en verlegen op haar woorden waarna de haartjes licht overeind gingen staan zodra haar hand een strelende beweging maakte. ‘Gewoon,’ Mompelde hij afwijkend toen ze toch weer doorging met haar vragen. Langzaam gleed zijn blik weer richting Leona en wierp, als reactie op haar woorden, haar een chagerijnige blik toe. Grappig, echt.. wat heb jij een húmor vandaag zeg. Zwaar sarcasme. ‘Bluh,’ Mompelde hij nogal wazig, iets wat als opstandig eruit had moeten komen toen ze dreigde met haar vlieglessen, maar enkel koppig klonk. ‘Haha, alsof ik dat geloof!’ De woorden flapten eruit zodra Leona ontkende dat ze nogmaals mee zou doen als ze daartoe de kans kreeg. Na vannochtend.. klonk het mijmerend en overwegend. Volgens mij trekt het gevoel je meer aan dan de werkelijkheid te erkennen. Hij keek haar nog een tijdje aan, zijn blik nog steeds geïrriteerd en om zichzelf af te leiden richtte hij zich tot Roos. Opnieuw vermoeid, ‘Soms ben je echt te nieuwsgierig, beter dan goed voor je is.’ Hij glimlachtje vaagjes richting Roos. ‘Vertrouw me, je wilt het niet weten.’ Zijn hand was ondertussen zonder toestemming en zonder enige besef naar die van haar gegaan en nam hem mee, hield hem vast. De spanning was duidelijk voelbaar in zijn handen, zijn handen die om de hare gevouwen lagen, toen hij voelde wat Leona voelde. Waarom? Waar kwam het vandaan? Wat wilde ze? Zijn blik schoot richting Leona, iets panisch. Na het kuchje trokken langzaam zijn wenkbrauwen omhoog en verdwenen deze geheel onder zijn pony. Een open, ronde 'o' mond had er perfect bij gepast. Maar hij kreeg er de kans niet voor om er nog aan te denken, te veel af geleid door Leona die nu zonder enige moeite voor hem zat te praten. Enig slisserig, dat wel. Maar voor de rest, perfect. Sprakeloos zat hij er voor een moment bij, tot dat er bij hem doordrong wát ze zei. De inhoud van haar woorden leken een stuk later aan te komen dan het geluid ervan. Binnen het minime van een seconde was zijn stomme verbazing en verbijstering omgeslagen in ongeloof en woede. Zijn gezicht vertrok van frustratie. Met een ruk had hij zich weggedraaid, had in zijn blinde ergenis het eerste gegrepen wat hij tegen was gekomen en smeet het kiezelsteentje tegen Leona haar kop; precies tussen haar ogen in op haar voorhoofd. Na een kleine tok! kaatste het ding weer weg en vloog naar de grond waar het ongehoord neer kwam. Hij stond op, met doel om zichzelf groter te maken; iets wat nutteloos was tegenover Leona. ‘Já!’ Was hij haar voor. ‘Ja ze heeft méégedaan, ja!’ Hij keek Roos geen eens aan terwijl hij de woorden zei, in plaats daarvan keek hij Leona aan. Zijn blik sprak boekdelen: heb-je-dan-nu-je-zin? Samen gevoegd met overduidelijke irritatie. Dankjewel. Snauwde hij haar toe. Je hebt namelijk geen idéé waar je het over hebt. Hij bleef haar strak aankijken, weigerde haar blik los te laten. Wat gisteren gebeurde wat tussen Róós en míj. Extreem duidelijke nadruk op het gedeelte 'Roos en mij'; haar er buiten latend. Alléén Roos en mij. Alles wat ik op dat moment voelde, wat ik op dat moment deed, was voor Roos. Dat jíj je er zo nodig mee in vermengde had ik nooit toegelaten. En als je ook maar een béétje nadenkt, mij ook maar íets beter kende, zou je weten wat gisteravond voor mij betekende. Je doet er nu wel doodleuk komisch over.. Nou,.. zéér te waarderen van deze kant. Zwaar, zwáár, sarcasme. Hij rechtte zijn rug weer enigzins, zijn blik bestond nu ook enigszins uit teleurstelling. ‘Fijn voor je dat je er zo van genoten hebt.’ Had nauwelijks door dat hij weer overging op hardop praten. Met een ruk draaide hij zich om, greep zijn boog en hees de pijlenkoker over zijn schouder. ‘Ik ga.’ Klonk het kortaf. Zijn wangen kleurde rood terwijl het opnieuw op een hatelijke manier doordrong dat Leona álles gisteren had meegemaakt. Niet alleen de sex, maar ook alles wat hij voor Roos voelde, hoe híj het had meegemaakt. Heerlijk dat Roos die nu ook wist. Mopperend in zichzelf draaide hij zich om, stak het open veldje wat voor het huis lag over en verdween tussen de bomen en de planten. Geïrriteerde haalde hij met een soepele beweging een pijl uit de koker die op zijn rug lag, in één keer door wierp hij met een slinger beweging het ding weg. Recht soefde het voor zich uit waarna de punt zich kerfde in de boom die enkele meters verder op stond.Asshole. Gromde hij in zichzelf. Met een ruk trok hij de pijl uit de boom zodra hij er langs liep.

Even, lichtelijk vermoeid, gingen haar ogen naar haar eigen schoot toen Laurens en Leona blijkbaar weer in vollop gesprek met elkaar waren. Vanuit haar ooghoeken keek ze Laurens' even aan toen hij een zin hardop uit kraamde, een zin die haar nog meer in nieuwschierigheid bracht. Haar gehele blik keerde weer naar hem terug toen hij antwoord gaf op haar vraag, waarbij er even een verlegen glimlachje op haar lippen sierde toen ze zijn woorden hoorde. 'Okee...' mompelde ze als antwoord erop, nog niet helemaal zeker gesteld. Maar na zoveel ontwijkende antwoorden moest ze het waarschijnlijk maar opgeven. Ze was zich bewust van zijn warme hand, iets wat ze totaal niet erg vond. Nadat ze Laurens' ogen naar Leona zag schieten, en ze Leona zelf daarna in beweging zag komen ging haar blik onzeker naar de draak. met verbaasde, en ietswat bange uitdrukking staarde ze terug in de inkblauwe ogen van het reuzachtige dier, dat haar nu kennerlijk recht aankeek. Het meeste wat haar verbaasde was dat ze geen vleem van afstandelijkheid of irritatie in haar ogen zag, alleen maar rust en kalmte die ze niet kon plaatsen. Haar mond zakte wat oenig een stukje open, haar ogen zo groot als schoteltjes en haar hand had die van Laurens niet langer vast, lag er alleen maar slapjes onder. De stem van Leona weerklonk hardop in haar oren, iets wat ze gewoonweg niet kón geloven. Even knipperde ze spastisch met haar ogen, waarna ze zich concentreerde op wát de draak zei, niet op het feit dat ze uberhaupt íets hardop zei. Even verwarde de naam haar waarop Leona haar blijkbaar noemde, maar ze was te geschokt om er verder aandacht aan te geven. Ze knikte schaapachtig, nog steeds met een mond die een stukje open hing op de retorische vraag van het dier. Even moest ze de kleine reeks informatie verwerken, over de band die zij en Laurens blijkbaar hadden. Het helderde wel wat op, hoewel ze het waarschijnlijk nooit helemaal zou begrijpen. Haar hoofd schoot een stukje spastisch naar achteren toen er plots met een korte pok een steentje tegen het voorhoofd van Leona knalde, om daarna lullig naar de grond terug te vallen. Verschrikt schoten haar ogen naar Laurens toen hij zowat opsprong en de woorden bijna uitschreeuwde. 'Meegedaan?' voormde haar lippen geluidsloos, vragend hoewel hij dat niet kon zien. 'Genoten?' weer geluidsloos. Pas toen drong het tot haar door, waarbij haar ogen zich weer zo ver mogelijk als het kon verwijde en haar handen slapjes naar beneden vielen. 'Wát?' fluisterde ze verschrikt, denkend aan de afgelopen nacht, de gevoelens en de momenten met Laurens en voor hém. Heeft Leona dat werkelijk allemaal mee gemaakt? 'Laurens, wacht,' ze wilde het roepen, maar het kwam er alleen maar zwakjes uit toen ze zijn korte woorden hoorde. Ze stond op, greep nog net op tijd de deken vast zodat hij niet op de grond zou pleuren en keek hem met een ongeruste blik na toen hij verdween. Daarna gleed haar blik, hard en koud naar de draak om haar recht aan te kijken. 'Ik neem aan dat dát wat er gebeurd is gister avond niet de bedoeling was, dat je niet éxpress... hoe noem je dat, méégedaan hebt?' voor het eerst had ze de wilde moed bij elkaar geschraapt om haar stem woedend te laten klinken naar het reuzachtige dier. Iets wat ze, door de eerste ontmoeting, daarvoor nooit had gedurft. Maar het was eigenlijk ook nog nooit in haar opgekomen. 'Niet te geloven...' ze wreef in haar ogen, ging daarbij doelloos weer op het trappetje zitten en staarde voor zich uit. 'Wáárom, ingodsnaam?' fluisterde ze de vraag naar het dier.

Even keek ze Vrouwmens kalm aan, had niet echt de bedoeling gehad om verder te spreken. Eigenlijk wílde ze dit nieuws ook niet aan meerdere mensen laten weten, het was eigenlijk te beschamend. Haar hoofd bleef doodstil op zijn plek, haar ogen opeens groot van verbazing toen ze het steentje tegen haar voorhoofd tussen haar ogen voelde. Ze knipperde een paar keer, keek even naar het kleine ding dat nu op de grond lag waarna ze haar blik op Laurens richte die op was gestaan en haar woedend aan keek en toe sprak. Ze kon niets zeggen, liet zijn woeden over hem heen gaan. Ze keek hem alleen maar aan, volgde zijn bewegingen die hij maakte. Antwoorde niet op zijn woorden die door haar geest galmde, wist eigenlijk dat ze te ver was gegaan met haar plagende handelingen. Haar blik gleed niet mee met hem, bleef op een punt voor haar gericht toen hij tussen de bosjes verdween. Even sloot ze haar ogen, waarbij haar hoofd wat naar beneden hing en de verschillende gevoelens van Laurens haar overstroomde. Ze hoorde de pijl in de boom verdwijnen, een onintressant geluid waardoor het maar zwakjes weerklonk in haar oren. De passen van Laurens klonken strak, gespannen, wat samenhing met de emoties die door hem heen gingen. Ze liet hem gaan, sprak niet tegen hem, liet hem even uitblussen in zijn eentje. Als ze nu tegen hem ging praten zou ze hem alleen nog maar bozer maken, hij was nu niet voor rede vastbaar. Toen ze haar ogen opende ving ze vanuit haar ooghoeken de blik van de vrouw op, waarna haar inkblauwe ogen rustig naar haar toe gingen. Ze luisterde naar haar woorden, onderdrukte de kinderlijke koppigheid en irritatie toen ze de toon hoorde die uit haar mond kwam, gepaard met de woorden die ze sprak. 'Russtig,' begon ze haar antwoord eerst alleen maar. 'Natuurrlijk wass het niet de bedoeling geweesst dat ik er ook... bíj wass,' zuchte ze vermoeid waarbij haar blik even van Vrouwmens afgleed. Ze voelde de eigen spanning in haar lijf, bij het besef dat zíj de rede was geweest waardoor deze gevoelens door Laurens heen gingen. Hoe graag ze het ook niet wilde toegeven, ze voelde zich schuldig om haar acties. Haar blik ging weer traag terug naar Vrouwmens toen ze de zachte vraag duidelijk hoorde. 'Die band kunnen wij niet uitschakelen. Tenminste, we kúnnen het wel maar dat iss een ander verhaal...' sprak ze haar antwoord kalm. 'Als ik niet was wakker geworden had ik het nooit gemerkt. Geloof me, alss ik wíst wat... er aan de hand was-' het klonk even zwakjes, bijna beschaamd. '-dan had ik het zo gauw mogelijk afgekapt,' eindigde ze haar antwoord krachtig waarbij haar blik met die zelfde stakheid en kracht weer terug schoot naar Vrouwmens. Ze stond op, klapte haar vleugels uit en zakte al door haar achterpoten om zich af te zetten. 'En pass op je toon, menss,' haar koppige irritatie voor Vrouwmens was weer boven gekropen op het moment dat ze klaar was met haar korte uitleg, zonder veel informatie. Die band ging haar niets aan vond ze. Ze sloeg haar vleugels krachtig naar beneden en sprong op, waarna ze al bijna gelijk daarna achter de boomtoppen verdween in de richting waarin Laurens verdwenen was. 'Laurens, luister naar me. Het spijt me, en dat weet je,' sprak ze zachtjes tegen hem. Ze kon niet liegen op deze manier van commenucatie, haar gevoelens spraken boekdelen. Zeiden meer dan dat haar woorden inhielden. 'Ik ben te ver gegaan,' zelfs in gedachte kon je merken dat die woorden moeilijk over haar figuurlijke lippen kwamen, het was niets voor haar om haar fouten toe te geven, hoe goed en duidelijk ze ook te zien waren. Ze was over hem heen gevlogen, draaide weer en cirkelde boven hem.

Zijn voeten, die gestoken waren in zacht, soepel en simpel gazelle leer, veerde over de bladeren en mos bedekte grond. In zijn blinde boosheid keek hij niet waar hij heen liep. Rechtdoor, niet uitwijkend voor obstakels maar er recht overheen. Zijn hoofd trachtend te kunnen afleiden van de dingen die erdoor heen bleven zweven en zeuren. Zodra dit niet werkte ging hij over op een sukkeldrafje. In een hardloop tempo liep hij nu door. Zijn spieren voelde stijf, wilde niet meewerken. Alsof het wilde gaan zitten en daar blijven. Mokkend, peinzend, kniezend. Maar hij gaf niet toe, wilde niet geconfronteerd worden met zijn eigen irritatie. Wilde niet aan zo meteen denken, het moment dat hij Roos weer onder ogen moest komen. Of dalijk, dat hij Leona weer aan moest aankijken, wetend dat ze wist hoe hij zich voelde. In plaats van dit soort dingen te overmalen, te overdenken en nog dieper op in te gaan haalde hij een pijl tevoorschijn, richtte zich nu volledig op de jacht. Zijn passen werden anders. Korter, sneller, gehaaster en stiller. Zonder erbij na te denken legde hij de pijl al in de boog, zonder deze aan te spannen. Af en toe stopte hij, zakte door zijn knieën en bekeek oude sporen. Zodra hij versere tegen kwam zette hij de achtervolging in. Uit het niets was het er en gevuld van irritatie kwam hij met een ruk omhoog uit zijn neergeknielde loop pas. Stond stil en sloot zijn ogen voor een moment. Néé! Was vervolgens zijn antwoord, vervuld van ergernis. Hij ging niet naar Leona luisteren, hij was bezig. Laat me met rust, Klonk het koppig door toen Leona haar verontschuldiging aanbood. Hij was weer iets door zijn knie"en gezakt en vervolgde zijn weg. Dat klopt Ergernis vervulde zijn gedachte terwijl Leona toegaf dat ze te ver was gegaan. De onnatuurlijke schaduw die over hem heen gleed, vulde deze van de bomen aan die evenals zwarte plassen over de grond tekenden, leidde hem voor een kort moment af. Hij keek omhoog, vertraagde hierbij niet, en keek naar Leona die een grote zwarte stip vormde aan de hemel. Zijn gezicht vertrok en weer keek hij voor zich uit. Laat me met rust. Het klonk koppig, maar niet snauwend. Ik moet me concentreren. Zijn rede voor haar om hem met rust te laten. Hij duwde Leona lichtjes van zich af door middel van zich totaal te storten op de bezigheid van nu. Volgde aanwijzingen op – die bestonden uit voetafdrukken, poep en stront – waarna hij al snel vond wat hij wilde vinden. Hij trok zijn boog op, spande de pijl en hield hem op ooghoogte. Zijn blik en de punt van de pijl volgde het dier wat van hem weg sprong. Hopsend kwam de kont omhoog, verdween weer in het hoge gras en ging er vandoor. Voordat het dier zijn kans kreeg om echt te ontsnappen liet hij de pijl los. Soevend gleed het door de lucht om zich vervolgens in het vlees van het hert te boren. Gelijk struikelde het, zakte door zijn poten en rende hij er naar toe. Haalde het dier uit zijn pijn door de keel ervan door te snijden. Zijn handelingen waren koeltjes, berekenend en ervaren. Na wat gedoe hees hij het lijk over zijn schouder om het mee te sjouwen, terug naar huis. Normaal gesproken keek hij op tegen de weg terug, nu vond hij het alles behalve erg dat deze aardig lang duurde. Langzaam strompelde vooruit, voelde Leona's aanwezigheid weer. De realiteit drong weer tot hem door, had nu niks om zichzelf af te leiden en begon zich weer te irriteren. Hij liet de stilte voor wat het was, 20 minuten lang tot dat zijn ergenis een top punt had bereikt. Wáárom? Wáárom moest je zonet zo nodig de clown uithangen.. de gráppige draak.. Waarom moest Roos het zonodig van je weten? Ik schaam me er dood voor.

De gevoelens, de krachtige handelingen van Laurens baarde haar zorgen. Deed haar moederlijke gevoel en schaamte oplaaien terwijl ze hem volgde zonder echt naar hem te kijken. Zijn aanwezigheid in haar geest bracht genoeg informatie om precies zijn locatie te bepalen, zeker nu ze zo dicht bij hem was. Ze vloog dan wel wat hoger in de lucht, voor haar was het een kleine afstand die tussen haar en haar mens in lag. Met lichte trots merkte ze zijn veranderingen op, de moederlijke trots. Trots op zijn ontwikkelde handelingen voor de jacht, die precies waren. Voor een mens dan, een drakenjong zou nog veel verder moeten komen dan dit. Ze antwoorde niet op zijn koppige woorden, ging hem niet nog verder pushen. Als ze dat deed zou het helemaal de verkeerde kant op gaan. Haar eigen lichaam ontspande iets toen ze zijn toon had gehoord. Een lichte vlaag van schuldgevoel ging door haar heen toen ze zijn korte woorden hoorde, die haar eigen woorde bevestigde. 'Mooi schot,' mompelde ze bijna fluisterend toen ze met haar scherpe ogen hem deze keer wel had gevolgd. Ze moest de neiging onderdrukken om naar hem toe te gaan, naast hem te landen toen hij zich bezig hield met het nu dode hert. Vooral toen ze merkte dat hij van plan was om het dier helemaal naar huis te slépen. 'Laurens...' begon ze kleintjes toen hij sprak, waarbij haar vleugelslagen krachtiger werden door de frustratie die in haar zelf opborrelde. 'Ik weet het niet, oké,' begon ze met haar kinderlijke frustratie en koppigheid. Hoog in de lucht schudde ze haar kop, kneep haar ogen even dicht en zuchte. 'Ik ben ook nog jong, ja. Ik maak ook fouten,' sprak ze weer bars, vervolgend op haar eigen woorden. Ze ging langzamer vliegen, draaide af en toe zodat ze boven Laurens bleef cirkelen om dicht bij hem te blijven. 'Het enige wat ik nu kan doen is sorry zeggen - wat ik al heb gedaan - en het enige wat jij kan doen is me vergeven. Of niet, waardoor we afstand zullen moeten doen aangezien we niet zo met elkaar in contact kunnen blijven als we boos op elkaar zijn. Dat wreet stukje bij stukje je geest aan stukken,' sprak ze het laatste zachtjes. Dat was het laatste wat ze wilde. Als Laurens boos op haar zou blijven was dat de enige mogelijkheid. 'Laurens...' sprak haar stem na een tijdje weer zachtjes, verdrietig en vol machteloosheid. 'Verlaat me niet... Ik wil niet weer alleen zijn,' fluisterde ze, waarbij ze hoog in de lucht een zachte brul sloeg. Eentje waar geen een sprakje kracht uit weerklonk, een gefrustreerde brul vol droevigheid. Ze verliet haar gecirkel boven zijn hoofd, keerde haar kop recht naar de hemel en versterkte haar vleugelslagen. Met gesloten ogen schoot ze de lucht in, gleed door het wolkendek richting de zon. Pas toen ze geen wolken meer voelde, geen vochtigheid die langs haar schubben gleed opende ze haar ogen en vloog weer recht. Ze concentreerde zich weer op Laurens, voegde zich nu sterker met hem en zond als het ware haar eigen zicht naar hem toe. Het beeld dat zij nu zag. Een groot, uitgestrekt wit wolkendek met de zon die er net boven hing, de rust en kalmte die het uitstraalde zonder verstoord te worden door zelfs een ademteug. Aangezien ze geen adem meer haalde, daar was de lucht hierboven te dun voor, waardoor het toch geen nut zou hebben. 'Er zijn nog zo veel dingen die ik je wil laten zien, wil delen met je. Niet zoals net... kijk ik bedoel... anders natuurlijk... met toestemming.... ACH JE BEGRIJPT ME WEL,' eindigde ze haar haperende woorden bijna roepend.

Zijn wenkbrauwen fronste zich toen Leona tegen hem in ging. Ze had net als hem een koppige ondertoon, alleen hij hoorde het niet. Kinderachtig als hij was richtte hij zich op zijn problemen, niet op die van haar. Hij moest de neiging onderdrukken om haar niet na te doen op een ´nènènèh´ toontje waarbij zijn gezicht zich scheef zou vertrekken. Fouten, Gromde hij in zichzelf. Hij kon dit bepaald niet een 'foutje' noemen. In zijn ogen was het heel wat erger dan een 'fout'. Als hij erover heen keek dat ze überhaupt mee had gedaan – dat was al moeilijk – kon hij het nog niet opbrengen dat ze haar mond had opengetrokken tegenover Róós. Ze had zich met volle besef naar haar toe gekeerd, wetend waarmee bezig was en als nóg.. ´Grom´ leek het enige wat hij als antwoord kon geven op zijn eigen gedachten. Het geluid was als beste zijn irritatie uitdrukte. Afwezig luisterde hij maar naar Leona´s verhaal over een probleem, iets van een geest opeten. Ja, whatever. Hij ging nu niet naar haar zielige gedoe luisteren. Ze had het voor hém verpest, nu was zíj niet opeens zielig. Hij stampte erbij op de grond als nadruk van zijn eigen woorden. Goed gesproken, eh – gedacht, vond hij van zichzelf. Hij ademde een keer diep in. De stilte tussen hem en Leona keerde weer terug en het duurde even voordat Leona deze weer verstoorde. Hij moest de neiging onderdrukken om op te kijken naar boven, geïrriteerd, toen Leona zijn naam weer zei. Zielig, alsof ze ergens mee zat. Zodra hij de volgende woorden van Leona hoorde leek het even alsof hij struikelde en vervolgens keek hij omhoog alsof hij een klap in zijn gezicht gekregen had. ‘Nee!’ Klonk het nogal verward. Natuurlijk niet, waarom zou ik? Hij was alleen boos, hij ging niet weg. Waarom doe je nou gelijk zo Leona, Weer iets geïrriteerd, alleen niet meer boos. Het idee alleen al maakte hem onrustig van binnen. Ik wil niet dat je weg gaat, waarom zou ik zelf dan weggaan? Hij vond zijn eigen vraag heel logisch klinken, had haar woorden vooraf niet gehoord. Hij was alleen maar boos, de aansteller. En hij had er alle redenen toe om nu even boos te zijn, vond hij zelf tenminste. Ondertussen stapte hij alweer vooruit, zijn passen enkel niet meer vervuld met woedende energie. Zijn blik werd afwezig, Wat doe je? Klonk het voor een moment verward terwijl voor zijn ogen de beelden waziger werden en zijn concentratie naar iets anders toegetrokken werd. Scherp zag hij de heldere kleur van blauw voor zich, hemels blauw, vervuld met het stralende zonnelicht. De wolken lagen onder hem en strekte zich uit als een donzig, zacht en aanlokkelijk deken. Wauw,.. Niet bedoeld te horen door enig ander ging het alleen maar door zijn hoofd, vergetend dat hij dit alles samen deelde met Leona. Hij had nog nooit de bovenkant van wolken gezicht, had zich nooit kunnen indenken hoe het eruit zou kunnen zien. Het had iets sprookjesachtig, spier wit als ze waren. Leona's stem voegde zich er weer bij, liet hem weer beseffen dat ze half samen versmolten waren. Dit waren Leona's beelden, niet zijn eigen. Hij had in eerste instantie de dubbelzinnigheid van haar woorden niet door, pas toen Leona zichzelf hopeloos trachtend probeerde te verbeteren krulde zijn mondhoeken lichtjes om. Zachtjes grinnikte hij toen ze het uiteindelijk gefrustreerd uitbrulde. Ik begrijp het wel, Verloste hij haar uit haar lijden. Denk ik. Hij trok zichzelf weer iets terug, terug naar zijn eigen lichaam, terug naar zijn eigen zintuigen. Het was prachtig, maar terwijl het besef doordrong had het ook iets griezeligs en kriebeligs. Dat was echt.. bizar. Het ging onwillekeurig door hem heen, niet bedoeld om in het gesprek te vermengen. Je kon geheel bij hem merken dat het binnenin allemaal iets rustiger was, alleen irritatie woekerde nog ergens maar dat propte hij weg. Oké.. Ik vergeef je. wurmde hij eruit. Vergeten niet, weet dat wel. Dat kon hij gewoon weg niet. En ik neem aan dat herhaling geen eens bespreekbaar is. Zijn vraag retorisch bedoeld. Diep ademde hij een keer in, verplaatste zijn aandacht. Als het probleem met Leona was opgelost, was er nog maar één probleem over. Hoe reageerde Roos?

Zijn snelle antwoord stelde haar wat gerust, vooral de betekenis ervan. 'Ik doe zo omdat ik mijzelf aan jou verbonden heb, en mijn gehele ziel af zal breken als jij me verlaat of zo boos op me blijft,' antwoorde ze hem zachtjes op zijn geïrriteerde vraag. Natuurlijk was hij boos, maar haar snelle gedachtegang ging al veel verder dan dit moment. Zag de barre toekomst die gevormd was door dit moment, als dit aan zou houden. Een toekomst die ze niet wilde. 'Misschien omdat je me niet meer wilt zien, na wat ik gedaan heb,' mompelde ze zwakjes op zijn vraag waarom hij weg zou gaan. Haar rustige vleugelslagen hadden het zelfde ritme als altijd. Hoog in de lucht, maar door het gesprek die verbonden was met de aarde voelde ze zich niet eenzaam. Het delen van haar beeld eisde haar concentratie, aangezien dit de eerste keer was dat ze dat deed. Haar blik was veel scherper, gedetailleerder en kon spontaan inzoomen op een miniscuul klein deeltje van de omgeving, om daarna gelijk weer te concentreren op het gehele tafreel. Ze glimlachte breed toen ze zijn reactie merkte op haar beeld, blij dat hij onder de indruk was. Ze zuchte opgelucht, voelde haar eigen ongemakkelijkheid wegvagen toen ze zijn geruststellende woorden op haar gestamel hoorde. Het was nogal ongemakkelijk geweest om het uit te leggen, vooral na daarnet. Zelfs het tweede deel van zijn antwoord kon haar terugkerende ontspanning niet tegenhouden. Rustig liet ze hem weer gaan, waarna ze zelf weer ontspannen door het wolkendek daalde en weer rustig inademde. 'Ik ben blij dat het zo'n indruk op je heeft gemaakt. We kunnen samen nog veel meer delen, maar dat moeten we langzaam opbouwen. Als we meteen naar het uiterste gaan kan het zijn dat een van ons dat niet overleefd,' ondanks het laatste klonk haar stem opgetogen, vrolijk en enthousiast. Er waren zo veel dingen die ze konden doen, die onbewust in haar bereik lagen. Ze vloog weer lager, begon weer boven Laurens' kleine stipje tussen de bomen te cirkelen om bij hem te blijven. Haar ademhaling was weer terug gekomen. Ze kon hem lang inhouden, kon tientalenminuten lang onder water door brengen zonder een keer naar boven te komen. Er kwam een zacht genurie uit haar keel, die niet te horen was voor de dieren op de grond maar wel voor Laurens in zijn geest toen hij haar vergaf. 'Dat is het enige wat ik vraag Warhoofd van me,' antwoorde ze hem teder, waarna haar eigen vrolijkheid weer terugkeerde. Ze antwoorde zijn retorische vraag niet, grinnikte alleen maar zachtjes waarna ze vrolijk door ging met het nuriën van het onbekende wijsje. Ze staakte haar gezang en keek even voor zich uit bij het horen van zijn vraag. 'Moet ik dat echt zeggen?' bromde ze geïrriteerd. Niet omdat het onderwerp weer naar Vrouwmens over ging, maar omdat het nogal beschamend voor haar was. Ze bleef even stil, bedacht zich hoe ze dit het beste kon brengen maar kon niet veel manieren bedenken. 'Ze was boos op míj... kun je dat nagaan,' antwoorde ze uiteindelijk verontwaardigt zijn vraag. 'Ik heb het vaagjes uitgelegd, maar ben toen weg gegaan omdat ze wel een hele onacceptabele toon tegen me aansloeg,' mopperde ze verder alsof zij hier de gene was die beledigt was.

Het gevoel wat door Leona heenging en zo doorstroomde naar hem deed hem goed. Het opgewekte, gelukkige gevoel deed het zijne kalmeren. Afwezig glimlachte hij een keer toen hij Leona's oude koosnaam weer voor hem hoorde. Een naam waar hijzich meestal aan irriteerde, maar waarvan hij nu haast genoot. Hij was weer doorgelopen, hees het lijk een keer beter op en veerde over de grond. Langzaam richtte hij zijn blik een keer op toen hij Leona's zachte gegrinnik door zijn hoofd heen hoorde galmen. Hij glimlachte enkel terug, niet bij nadenkend of ze het nou wel kon zien of niet. Pas toen Leona's gelukkig gevoel plots omsloeg in pure ergernis plopte er een grijns tevoorschijn op zijn gezicht. ‘H-hm,’ Klonk het simpelweg. Geduldig wachtte hij af, tot dat Leona blijkbaar de moed had bij elkaar geschraapt om het antwoord te luidden. ‘Hm,..’ Dit keer overpeinzend hardop. Hij kon het niet laten dat er een lach uit zijn keel schoot toen hij de beledigende toon van leona hoorde. ‘En terecht, Klonk het droogjes, maar niet meer boos. Intressant.. Ging hij na, Als ík boos en debiel tegen je doe kom je brullend achter me aan, smekend om vergiffenis, overdreef hij nu. Maar tegenover Roos keer je haar de rug toe. Hij snoof een keer lichtjes nadat hij dit bedacht had en nogmaals keek hij omhoog, zoekend naar Leona die nog steeds hoog aan de hemel vloog. Waarom klinkt dat zo oneerlijk? Vroeg hij haar, iets plagend. Volgens mij valt dit onder discriminatie, niet? Heb je iets tegen vrouwen? Nee, dat kan niet.. je bent zelf immers een vrouw. Iets tegen prachtig grijsgroene ogen? Dat lijkt me ook sterk, jij zelf hebt nog erger exotische ogen dan haar. Daar kan het dus ook niet aanliggen. Dan het haar? Mijn haar heeft dezelfde kleur.. Hij ging maar niet in op de structuurverschillen. Hij blies langzaam de ingeademde lucht uit, sterk overdreven dat hij diep nadacht. Lastig. Bekende hij. Ik snap het niet. Gaf hij uiteindelijk toe. Wat heb je toch tegen Roos? Hoe kon iemand überhaupt iets tegen Roos hebben. En hij bekeek haar hartstikke objectief – vond hij van zichzelf – en dan nog vond hij geen nadelen. Afwezig ging zijn blik naar een boom die hij maar als te goed herkende, Bijna thuis, ging er daardoor onwillekeurig door hem heen. Heb je je excuses ook aangeboden aan Roos? Vroeg hij zo nuchter en onverschillig mogelijk. Je wilt dalijk wel ff helpen met een vuurtje maken he? Had van zichzelf nauwelijks door dat hij van de hak op de tak sprong. Maar hij zag zichzelf al bezig, had er gewoon geen zin in.. al helemaal niet wanneer Leona rustig zat toe te kijken. Hij zag tussen de bomen door al de openplek verschijnen, met aan de rand daarvan het maar al te bekende huisje. Het huisje wat hij nu als eigendom beschouwde van zichzelf. Juist, en Roos was daar ook. Zenuwen, fijn. Zo geluidloos mogelijk stapte hij langs het huisje heen, hield daarbij de deur in de gaten. Langzaam liep hij naar de plek toe waar hij altijd aan de knutsel ging met zijn dooie vrienden. Hij hurkte neer, liet het lijk over zijn schouder vallen en haalde zijn mes tevoorschijn. Hij keek op van gesuis, windverandering in de lucht en schoot lichtjes overeind toen leona met een duidelijk dreun neer kwam op de grond. 'Leona!' Ergenis. Daar ging zijn stille aankomst.

Zijn eerste reactie op haar woorden waren al verontrustend als je het haar vroeg. Ze snoof minachtend toen ze zijn reactie hoorde. Het was helemaal niet terrecht dat zíj boos werd. Zij had het niet eens gemerkt, en het had behoorlijk lang geduurd voordat het tot haar simpele brein was doorgedrongen. Dan kun je moeilijk zeggen dat het haar werkelijk iets uitmaakte, vond Leona zelf dan. Bij het horen van Laurens' overdrijvende woorden kwam er een doodse uitdrukking op haar gezicht. 'Zeg, verlang je soms naar een vliegles zónder mij?' bromde ze dreigend als reactie erop. Even schoten alleen haar ogen neer beneden waarbij ze zijn kleine bewegende gedaante zag, om zich vervolgens weer op de rest van de wijde omgeving dat haar gezichtveld inhield te richten. 'Is het niet...' mompelde ze bijna onverstaanbaar. Het was ook niet oneerlijk, waarom moest ze dat ding om vergiffenis vragen? Ze had niks met dát, met dat Vrouwmensgeval. Geïrriteerd luisterde ze naar zijn redenaties om haar afkerende gedrach jegens Vrouwmens. Ze snoof als een beledigde vrouw toen ze de opmerking over haar ogen hoorde, maar werd wat gerustgesteld toen hij over haar ogen begon. 'Die languitgerekte vacht op haar hoofd? Hoe kun je dat nou een voordeel noemen?' gromde ze weer afkeurend en onbegrijpend op zijn woorden. Ze gaf hem geen antwoord op zijn vraag waarom ze dat ding nou niet kon uitstaan. Het was al ergelijk genoeg dát ze nu de hele tijd in de zelfde omgeving moest zijn met dat. Dan ging ze er ook niet extra over nadenken, redeneren wat haar hatelijke kanten waren - natuurlijk waren dat álle kanten - en of ze uberhaupt goede had. 'Neuj...' antwoorde ze hem simpel toen hij vroeg of ze haar excuses aan Vrouwmens had aangeboden. 'Haar gevoelens en gedachtes gaan niet door mijn hoofd, waarom zou ik me er dan zorgen om maken,' pruttelde ze luchtig door en sloeg weer een paar keer met haar vleugels om op de zelfde hoogte te blijven. Ze grinnikte even door zijn plotselinge vraag waarbij er een grijns op haar gezicht bleef hangen. 'Tuurlijk, kampvuur of bosbrand? Allemaal mogelijk,' grapte ze vrolijk waarna ze haar gecirkel stopte en richting het huisje vloog. Met een noodgang schoot ze naar de aarde, om op het laatste moment haar vleugels uit te slaan en zichzelf op te vangen. Met een dreun lande ze op de grond, waarbij ze met een nonchalante blik om zich heen keek om vervolgens haar blik op Laurens te vestigen die met een geërgerd gezicht naar haar keek. Een speelse grijns kwam op haar gezicht waarbij haar scherpe tanden zichtbaar werden. 'Probeer jij maar eens záchtjes te landen als je met een noodvaart op de aarde afsuisd,' antwoorde ze zijn geërgerde reactie luchtig, waarna ze zich door haar poten liet zakken en weer rustig ging liggen. Vanuit haar positie hield ze de hele open plek in de gaten, haar inkblauwe ogen volgde alles.

De woorden van Leona galmde nog door haar gedachtes. Het was niet de bedoeling geweest, maar álsnog. Ze had ongelovig naar haar woorden geluisterd, waarna ze wat lichtelijk in elkaar gekrompen was toen Leona nog net voordat ze opsteeg haar waarschuwde, en nadruk legde op het feit dat ze een mens was. Ze was na een tijdje tobben terug naar binnen gelopen en had zich aangekleed.
Nu zat ze op de versleten bank met naald en draad in haar handen en een groot laken van het bed. Met soepele en geoefende handelingen repareerde ze de kapotte delen in het laken, en naaide ze aan elkaar zodat ze een groot geheel vormde. Iets wat iets fijner was, dan allerlei kleine stukjes. Rustig ging ze met haar werk door, hield het af en toe omhoog om het te controleren om vervolgens weer met een anders stuk te beginnen. Ze schok zich wild toen de harde dreun bijna een schokgolf veroorzaakte waardoor de scherpe naald zich in haar vinger boorde. Vloekend stak ze haar vingertopje in haar mond, prikte de naald vast in het laken en gooide het op de bank waarna ze het huisje uitdenderde. Op de veranda bleef ze staan, zag Laurens geërgerd naar Leona kijken en liet haar blik op het dode hert vallen. De blik van Laurens stelde vast dat de spanning van daarvoor, iets wat haar geruststelde. Rustig leunde ze tegen het hekje aan, had haar driekwarts broek weer aan en haar oosterse shirt. Om haar heupen sierde de riem met werpmessen en de andere dingetjes. Met een verlegen glimlach keek ze naar Laurens en volgde zijn handelingen. Uiteindelijk liep ze naar hem toe, stopte haar vinger nog even in haar mond aangezien uit het priegelige gaatje nog wat bloed kwam. 'Alles weer goed?' mompelde ze zachtjes, als doel dat Leona het niet zou horen. Ze voelde de blik van de draak op haar gericht, zoals altijd, en het maakte haar weer zenuwachtig. Ze zou nooit van haar leven meer naar dat dier uitvallen, de toon waarop ze haar had gewaarschuwd had haar weer naar de werkelijkheid gebracht. Rustig stond ze weer op en liet haar ogen langs de omgeving glijden. Ze had niet gedacht dat Laurens werkelijk zou gaan jagen, en had verder geen voorbereidingen gedaan op eten. Nu voelde ze haar maag verkrampen, alleen al bij het idee. Aangezien ze gister het avondmaal ook al hadden overgeslagen schreeuwde haar lichaam bijna om wat voedsel. 'Ik ga wel wat hout zoeken,' glimlachte ze naar Laurens waarna ze langs Leona liep, waarbij haar passen angstvallig wat versnelde om tussen de lage bosjes en dunne bomen sprokkelhout bij elkaar te krijgen.

Zijn ogen rolden overdreven weg toen hij leona's reactie hoorde. Dan léér je het maar, Kaatste hij haar toe. Mijn huis overleefd de volgende landing anders niet. Hij draaide zich na Leona nog een weesjedaarmaareensbewustvanblik toe te werpen om en richtte zich weer om zijn hertje. Hij zat net diep met beide handen in de maag van het beest toen hij opeens maar een al te vertrouwde stem hoorde, vlak bij. Zonder zijn handen terug te trekken keek hij om. Zijn ogen knepen zich lichtjes dicht vanwege de zon die pal aan de hemel stond. Een lichtte glimlach speelde op toen hij Roos aankeek. ‘Ongeveer,’ Beantwoorde hij haar vraag. Afwezig keek hij een keer om naar Leona die zo'n beetje de gehele openplek in beslag nam. Vermoeid zakte zijn ogen íets dicht toen hij Leona's blik zag, gericht op Roos, uiteraard. Aardig zijn, anders krijg je billekoek. Niet wetend of leona wel überhaupt wist wat billekoek was citeerde hij zijn moeder. Hij knikte alleen nog maar vaagjes toen hij Roos' voorstel hoorde en concentreerde zich hierna weer op zijn vlees. Na heel wat gedoe lagen de goeie stukken op een schone plank, te drogen in de zon of te wachten tot dat ze gebruikt konden worden. Met een misvormde kom in zijn handen stapte hij weg, verdween tussen de bomen en kwam tien minuten later weer terug met schone handen en een met water gevulde kom. Deze zette hij naast de kuil die hij gebruikte om kampvuur in te maken. "Geweldig," Mompelde hij aan Roos gericht toen hij het sprokkelhout zag liggen. Afwezig ging hij door zijn knieen en legde de droge stukken hout hierin. Hij stond weer op en richtte zich toen vragend naar Leona. Zou ik u zo vriendelijk mogen verzoeken.. Een licht, vriendelijk glimlachje speelde op waarna hij met een overdreven gebaar naar het hout wees wat klaar lag om ontstoken te worden. Hij boog er zelfs lichtjes bij, de charmeur. ^.^ Nieuwsgierig keek hij weer op toen Leona haar muil opensperde. Zodra de vlammen brakend, maar berekend, haar keel uit kwamen voelde hij de warmte ervan langs zijn huid strijken. Zelfs al bestond er genoeg afstand tussen hun, de hitte leek haast tastbaar. Opnieuw verscheen er een lichte glimlach toen Leona haar bek weer sloot en er nu vrolijke vlammtjes dansend aan te takken likten. "Dankje," Na behoorlijk wat geklungel en gedoe kreeg hij de kom boven het vuur. Hij kwam weer overeind en draaide zich om met de bedoeling naar binnen te gaan lopen maar zijn blik viel op Roos. Voor het eerst drong haar kleding pas door, iets wat hem deed glimlachen. "Ik vind dit leuker dan die jurk," Flapte er uit, sprak domweg zijn gedachten hardop. "Alhoewel.." Klonk het opeens bedenkelijk. Terugdenken aan het feit wat deze jurk allemaal veroorzaakt had.. Een licht grijnsje verscheen, "De jurk was ook wel leuk," Gaf hij tenslotte toe. Na nog een lichte glimlach liep hij dan toch naar het huisje toe. Niet veel later kwam hij weer naar buiten lopen en waren zijn handen gevuld met enkele aardappels. Aardappels die hij nog niet zo lang in zijn bezit had. Bij zijn vuurtje zakte hij weer neer, trok zijn mes uit zijn riem en begon de dingen te schillen. Leona? Vroeg hij. De eerste aardappel plonste het water in wat net lichtjes aan de kook begon te raken. Even terugkomend op ons eerdere onderwerp.. Ik snap nog steeds niet waarom je zo onaardig tegen Roos doet. Heeft ze je soms ooit geprikt met een van d'r naalden? Gokte hij sarcastisch. De tweede aardappel viel het water in waarna hij de derde pakte. Hij keek voor een kort moment naar het reusachtige dier naast zich en gunde haar een vragende blik. Hierna richtte hij zich weer tot zijn aardappel en boog zich daarover heen. Leona? Vroeg hij opnieuw. Is het raar dat ik de neiging moet onderdrukken om te gaan dansen? Nadat hij deze vraag had gesteld fronste hij zijn wenkbrauwen lichtjes, alsof hij het zichzelf ook had gevraagd. Hij schraapte een keer zijn keel toen deze kriebelde. Honger, ging er afwezig door zijn hoofd. Hij onderdrukte een gaap en begon afwezig een deuntje te neuriën. Het deuntje wat afkomstig was van zijn jeugdlievelingsliedje.

Ze snoof waarschuwend maar vrolijk op zijn dreigement. Ach, waarom zou ze zachtjes leren landen. Zo was het veel leuker, vooral omdat ze het kreetje van Vrouwmens hoorde dat duidelijk inhield dat ze er niet blij mee was geweest. 'Moet je het maar verstevigen,' beantwoorde ze hem simpelweg op de opmerking over zijn huisje. Vrolijk keek ze even om zich heen, om daarna haar aandacht weer te vestigen op Laurens die bezig was met het hert. Het was altijd best wel intressant om te zien hoe mensen hun eten klaar maakte. Hoe moeilijk ze deden om alles úit het dier te halen, terwijl je gewoon alles ook in één keer naar binnen kan laten glijden. Maarja, wat wil je met van die priellige tandjes en zo'n klein keeltje. 'Ongeveer?' bromde ze afkeurend toen ze zijn antwoord op de vraag van Vrouwmens hoorde. Als het aan haar lag hadden ze geen ruzie, maarja als je het haar echt vroeg dan was er nooit ruzie geweest. Tenminste, soort van. 'Wat?' kwam het vragend uit haar mond, hardop deze keer. 'Wat is... billenkoek?' mompelde ze vragend en half geïrriteerd omdat hij weer dingen zei die ze niet begreep. Met een zelfde statig en hoffelijkheid bracht ze haar kop richting het kuiltje met brandhout. Even mikte ze, waarna ze haar bek een klein stukje opende en een gemikt, klein straaltje rood/oranje vuur tussen haar tanden door blies. Dit was als ademhalen voor haar, iets wat ze al kon en deed zodra ze haar ogen had geopend toen ze uit het ei was gerold. De hitte die er van af kwam was vertrouwd voor haar, voelde heerlijk maar dan ook niets anders. Door haar schubben voelde ze de pijnlijke kant er niet van, behalve als er echt op haar werd gemikt en ze in de vlammen zee zou komen. 'Alsjebliefft,' antwoorde ze hem kalm, weer hardop. Ze had niets voor niets geoefend om het hem niet te laten horen. Ze was veel te trots op haar resultaat, en wilde dat met hem delen. Ze snoof weer afkeurden toen ze de vleiende woorden van Laurens jegens Vrouwmens hoorde en bromde geïrriteerd. 'Sstof iss sstof,' mompelde ze, hardop zodat Vrouwmens ook van haar mening kon genieten. Ze kromp lichtelijk ineen toen zijn gedachtes weer naar die nacht toe gingen, maar hield haar mond. Dit zou waarschijnlijk wel vaker gebeuren, en als ze het echt niet meer aankon dan zou ze er wat van zeggen. Ze legde haar kop rustig neer, haar ogen op háár vlammen gericht waarbij ze de omgeving in de gaten hield. Ontspannen ademde ze een paar keer uit, waarbij grijsachtige kringeltjes rook uit haar neus opstegen. Haar neus lag dicht bij het kampvuur, was bijna groter dan de kleine vlammetjes. Speels blies ze een paar keer een dun straaltje vuur naar de vlammen, speelde met haar eigen vuur door het kampvuur de miniscuul kleine - voor haar - vuur zweep te laten ontwijken door precies op het juiste moment opzij te gaan, van elkaar af te bewegen of een plaatselijke 'hoepel' te vormen. Ze richtte haar inktblauwe ogen weer op Laurens toen hij haar naam zij, en haar daarbij verstoorde met haar spelletje. Ze maakte een zacht brom geluid als teken dat hij haar aandacht had. Ze kwam weer met haar kop omhoog en draaide hem wat weg zodat hij alleen maar de zijkant ervan zag waarbij ze weg keek. 'Naald? Als ze dat doet dan is dat het láátste wat ze doet,' gromde ze geïrriteerd, alleen al door de gedachte ervan. 'Gewoon... Ik mag haar niet,' antwoorde ze simpel. Misschien was het iets vrouwelijk, misschien jeugdige koppigheid die ze erin hield door het aller eerste moment dat ze Vrouwmens tegen was gekomen met het mes, en dat ze toen het werkje dat ze sámen met Laurens had willen doen van haar had afgepakt. Ze wist het niet, het enige wat ze wist is dat ze haar irritatie en boosheid jegens haar erin zou houden. Ze legde haar kop weer neer, als teken dat het gesprek aan haar kant afgelopen was. 'Dansen? Waarom wil je nou weer dánsen?' mompelde ze niet begrijpend op zijn woorden. Zijn genurie bracht haar eigen musicale - als je dat kon noemen - kant naar boven, en zachtjes nuriede ze het deuntje mee, geholpen door Laurens geest die het ook afspeelde. Haar genurie hardop klonk zwaarder, hoewel de fleem helderheid en elegantie erin te horen was. Ze was en bleef een vrouwelijke draak.

Hmz, Reageerde hij maar afwezig toen hij weer zo'n standaard haataanRoosenalleswatzedoet-antwoord kreeg. Het vermoeide hem enigszins, wilde nou wel een keertje een echt antwoord. Het aardappelschillen leidde hem af en deed hem vergeten er dieper op in te gaan. Lichtjes haalde hij zijn schouders op. "Weet niet," Gaf hij toe. De laatste aardappel viel het water in en hij keek op naar Leona. "Dans is." Zei hij opeens. Zijn gedachtenkronkels liepen er al op vooruit en probeerde een beeld van Leona te creeren die aan het dansen is. Het lukte niet bepaald, dus dan maar zien. Hij keek Leona aan en langzaam verscheen er een lichte glimlach. "Alsjeblieft?" Zijn glimlach veranderde in een grijns. Hij drukte zichzelf overeind totdat hij stond. Voor een kort moment richtte hij een blik op het vuurtje waar boven nu kokent water hing met daarin aardappels. "Wacht even," Mompelde hij. Binnen haalde hij iets wat voor deksel door moest gaan wat hij boven op de kom legde wat als pan telde. "Zo," Hij draaide zich weer tot Leona. "Je houdt ook van zingen enzo, dus dansen moet ook wel lukken." Redeneerde hij. Zijn gezicht geheel veranderd in een brede grijns waardoor het leek alsof deze er eigenlijk geen eens op hoorde te passen. Hij leek te wiebelen op zijn voeten, wilde niet stilstaan. "Alsjeblieft? Dan doe ik iets wat jij vraagt." Zodra het eruit was wurmde hij er snel achteraan, "Iets wat gelijk eraan staat," Voordat Leona gekke ideeën in haar hoofd haalde. "Ah toe, Leona,’ Dramde hij door als een klein zevenjarig jongetje die bedelde om een snoepje bij zijn moeder. "Chagerijn." Zijn bui opeens omgeslagen naar vrolijk en plagend. "Sta op Leona, luie zak, en dans." Hij liep naar haar toe, wat meer in de trant van huppelen was. "Lang gelee, een draak zonder gevuld'kop," Huppelend draaide hij een piroettte richting Leona. "Lui als het was stond het nooit meer op," Zong hij op het deuntje wat hij zonet nog geneuried had.
"Verdoemd tot de eeuwige rust als het was,
Haar buik, waar gij op lag, groeide vast aan het gras,.." Swierend stapte hij nu op haar af.
Met domheid geschonke,
Dronk zij zich vaak dronke
De eenzaamheid vrat,
maar niemand deed 't wat
Want waarom zou men,
zich richten to zo'n vérken?
Verlaten, alleen
't stierf met z'n één"
Zijn stem was platter, de worden simpel en boers. Hij sjorde aan Leona's enorme klauw. "Saaierd." Schold hij haar uit. "Dans dan tenminste met mij." Lachte nu terwijl hij aan één van Leona's reusachtige nagels bleef trekken. "Roos wil wel met me dansen." Gaf hij het uiteindelijk dan toch op. "Roos?" Swierend draaide hij weg van Leona en liep naar Roos. Alsof hij het duizendmaal eerder had gedaan gleed zijn hand soepel naar haar heup en vond de ander die van haar. "Mag ik deze dans?" Vroeg hij haar nog met een grijns waarna hij haar met zich meetrok. De passen terplekke inproviserend, gewend aan de feesten van thuis.

Verbaasd tilde ze haar kop op, niet te hoog waarbij ze Laurens stomverbaasd aan bleef kijken. 'Dansen?' haar stem weerspiegelde haar blik waarbij ze vergat op te scheppen en weer over ging in gedachtenpraat [ ^^ ]. Ze was te verbluft om zijn steeds terugkerende gevraag echt te registreren en bleef hem stomverbaasd aanstaren terwijl hij omhoog kwam en weg liep. Met die zelfde verbaasdheid knipperde ze een paar keer schaapachtig waarbij haar blik even op Vrouwmens gericht was, vergeten om haar haatdragelijk aan te kijken. Waar kreeg hij dat belachelijke idee nou weer van? Okee, ze nuriede wel eens als ze vrolijk, ontspannen of iets dergelijks was. Maar daar bleef het ook wel bij. Ze wíst niet eens of ze wel kon dansen. 'Zeg, waar denk je mee bezig te zijn?' haar stem nog steeds stomverbaasd toen ze zijn redenering hoorde. Vervolgens schudde ze haar kop als tegen van afwijzing toen ze zijn voorstel hoorde om haar over te halen. Het leek alsof ze bijna achteruit deinsde toen hij, al wiebelend, dichterbij kwam. Haar blik volgde hem strak terwijl hij in beweging bleef, volgde zijn plagerijen en de veranderingen op zijn gezicht. Ze trok een van haar voorpoten die rustig op de grond lagen naar zich toe waardoor hij wat opvouwde, weg van Laurens. Er kwam een soort van opstandig grommetje uit haar keel toen hij blijkbaar zijn liedje begon, en als een malloot rondjes begon te draaien om zijn eigen as. Haar staart zwiepte onwennig op en neer op de grond toen hij zijn liedje vervolgde en dichterbij kwam. 'Laurenss!' kwam het er bijna boos uit, als teken dat hij moest stoppen. 'Zeg wil je...' hoe vaak ze het ook probeerde om er tussen te komen, Laurens bleef vrolijk zijn liedje vervolgen. Beledigt keek ze hem aan bij het horen van zijn zelf verzonnen tekst. 'Pas op jij,' kwam het er boos uit bij het horen van zijn laatste zinnen. 'Waarom zou ik met jóu dansen als je me belachelijk zit te maken,' kwam het er koppig en hooghartig als een schoolmeisje uit haar mond. 'Ik weet niet eens hoe het moet,' mopperde ze bijna beschaamd naar hem. Hoe wilde ze met vier poten de bewegingen gaan maken die hij maakte. Dat was onmogelijk. Draken dansde niet, punt uit. Ze tilde als het ware haar 'vinger' op waar Laurens aan bleef sjorren waarbij ze hem weg duwde. Met een zucht, en rollende ogen hoorde ze zijn omwenteling aan. Eigenlijk was ze wel blij dat hij zijn aandacht nu op Vrouwmens had gevestigd en opgehouden was haar over te halen tot iets wat niet mogelijkwas bij haar. Toch met enige tederheid en intresse bekijk Leona de twee mensen.

Grijnzend keek ze op toen Laurens het blijkbaar hoog in zijn bol kreeg terwijl hij bezig was met de aardappelen. Rosemarijn was naar binnen gerend en had het laken en haar naaigerij gegrepen en was naast Laurens op de grond gaan zitten waarbij ze vervolgens rustig door ging met haar werk. Met rustige en gelijkmatige halen dichtte ze de scheuren, plakte kleine stukjes stof over de gaten. Af en toe schoten haar ogen naar Laurens als hij plotseling hardop sprak, waarna ze doorgleden naar Leona, zoekend naar een aanwijzing wat ze had gezegd, gevraagd of waar ze het over hadden. Het was behoorlijk frustrerend als je uit een conversatie werd gehouden terwijl je er letterlijk náást zat, maar ze ging zichzelf niet opdringen. Ze was weer rustig verder gegaan met het dichtte van een gat met een donkerder stukje stof toen ze plots de vraag van Laurens hoorde. Verbaasd keek ze op, zag zijn blik naar Leona en keek haar nu ook aan. Ze moest moeite doen om haar lach in te houden toen ze zag dat ook bij Leona de vraag behoorlijk veel verwarring had opgeroepen. Ze haalde vaagjes haar schouders op toen de draak haar vragende blik op haar vestigde, als teken dat ze ook geen flauw idee had wat er was gebeurd in Laurens hoofd. Het verbaasde haar dat ze weer een paar keer de stem van Leona hardop hoorde, maar vond het aan de andere kant ook wel prettig. Er kwam een grijns op haar mond bij het horen van de redenaties van Laurens, waarna hij naar binnen sprinte en al gauw weer terug kwam om vervolgens Leona weer te vervelen met zijn vraag. Haar lach kwam even proestend eruit toen Laurens door bleef gaan, Leona uitschold en begon te zingen. Haar grijns werd breder, ze had haar werk weg gelegd naast zich en zat geamuseerd naar Laurens te kijken die met danspasjes en al zijn liedje hardop zong en naar Leona toe dansde. Zijn liedje klonk in haar oren geniaal, en ze vroeg zich af waar hij de inspiratie en de fantasie vandaan haalde. Haar ogen keerde zich naar Laurens terug toen ze plots de woorden richting haar hoorde. Lichtelijk van haar stuk gebracht, aangezien ze niet had gedacht dat zij aan de beurt zou komen om te moeten gaan dansen, stond ze op waarbij ze meteen opgevangen werd door Laurens. Terwijl ze lichtvoetend en wat onwennig met hem mee deed was haar lach bijna de gehele tijd te horen. Na een tijdje zijn bewegingen te hebben gevolgd kwam er een uitdagende grijns op haar gezicht. 'En nu mag je mij volgen,' antwoorde ze speels, waarbij ze uit de algemene danshouding brak. Haar buitenlandse bloed die ze van haar moeder had geërfd was omhoog geborreld, had zich de dansen van haar moeders vaderland herinnerd en vond het eens tijd om haar kunsten te vertonen. Haar passen kwamen in een steeds herhalend ritme op de grond, waarbij ze om Laurens heen dansde. Haar armen bewogen mee met haar bewegingen, soms alsof ze een rok in haar handen had. [ Denk aan een samenvoeging van het spaanse dansen en het oosterse dansen ;D]. Het enige wat ze miste waren de trommels en de bepaalde muziek instrumenten die erbij hoorde.