Vluchten voor iets waarop deze aarde leeft

Bang had een figuur zich teruggetrokken in het dichtste stuk van het woud. Rillend zat ze onder een stuikje, die net genoeg ruimte voor haar over liet om eronder te kunnen zitten. Ze staarde met niets ziende ogen naar de wonden op haar armen. Een rilling trok willekeurig over haar rug, maar het echt doorhebben, had de gestalte niet. Misschien wel omdat ze het ook echt niet doorhad. Zenuwen leken afgestorven stukken, die als vodden langs haar lichaam hingen. Helaas was alles minder waar. Ze wende zich af van haar gevoelens, werd één brok, koud marmer, niet langer meer in staat te willen voelen. Het had haar te veel gekost, te veel van haar leven en naar haar idee ook te veel van haar bloed. Een zucht ontsnapt tussen de droge, harde lippen van de jonge vrouw. Ze draagt de naam Norah, maar degene die die naam draagt lijkt eerder naamloos. Het kostte zelf moeite om haar eigen naam in de lucht te duwen, alsof het vergif was die ze in een belangrijke bloedbaan spoot. Ze schudde haar hoofd. Nee, dit is niks. Voorzichtig tilde ze haar rechtend hand op. Hij trilde en het kostte haar meer moeite dan ze had gedacht. Toch ging ze door, voorzichtig haar gevoelloze zenuwen op de dikke korst van bloed leggend. Vreemd, ze voelde de tekstuur van het gestolde levensvloeistof. Op de een of andere manier voelde het vertrouwd, alsof ze iets aanraakte wat nu nog steeds van haar was. Een scheve glimlach vormde zich op de lippen van de jonge vrouw, maar van harte leek het niet te gaan. Haar ogen bleven dan ook hard en gevoelloos staan, starend naar de diepe kloven in haar armen. En niet alleen daar. Ze zaten over heel haar lichaam, haar hebben verwond totdat ze niet langer de pijn had gevoeld. Het liefst was ze dood geweest, maar traag begint ze bij te draaien. Nu weet ze niet zo goed meer wat ze wil, op één ding na. Ze moet wegblijven van draken, die afschuwelijke beesten waarvan haar aanvaller één was geweest. Gek hé, als je wordt aangevallen door iemand die jij ook aanvalt? zegt ze in zichzelf tegen de groengeschubde draak die haar had aangevallen, toen hij in een woedeaanval wegviel nadat ze een van zijn tentakels per ongeluk had afgekapt. Eerst had ze spijt voor de draak gevoeld, maar toen het vuur uit zijn ogen leek te vlammen, was ze al snel van gedachte veranderd. Voor het zelfde geld had hij haar daar laten liggen, maar nee hoor, wat deed die imbiciel? Hij nam haar mee naar het woud, waar hij haar vervolgens achter liet. Dagen had ze in het stof, het zand en de bladeren gelegen, wachtend op het moment dat haar spieren weer leken te doen wat ze wilde. Ze leek nu eerder een dode, in plaats van een levende. En zo voelde ze zich ook. Veel van haar wonden zweerde door de viezigheid waarin ze had gelegen. Norah schrikt op uit haar gedachtes, als een grote schaduw boven het bladerdek voorbij trekt. 'Een draak' sist ze, bijna schrikkend van haar eigen stem. Dit had ze alsnog gedaan, als ze niet angstig in elkaar was gekrompen bij de aanwezigheid van het wezen. Geruisloos hield ze zich stil in het struikgewas, een tijd zelfs haar adem inhoudend.

Trage vleugslagen die de lucht onder zijn grote vleugels wegduwde deed hem voorwaarts gaan. De schubben op zijn hals die hij voor zich uitgestrekt had bezaten enkele krassen van eerdere gevechten. Van draken, maar ook van mensen. Dat er een bepaalde 'secte' was geweest die op hem had gejaagd was alweer jaren geleden. Maar telkens was hij de drakenjagers, of doders zoals ze zich ook noemden voor geweest. Er was onderscheidt tussen beiden, wat het was wist de enorme, goudkleurige draak niet. Niet iets dat hem interesseerde dus. Zijn lange, gespleten tong schoot uit zijn bek, tussen de dubbele rijen scherpe tanden door. Een geur had hij opgevangen. Het woord wantrouwen was misschien iets te grof gezegd maar vertrouwen deed hij ze ook nog niet. De mens. Er waren een aantal draken hier in dit gebied die zich hadden laten temmen, en dat door een mens nog wel! Bij die gedachte schudde hij zijn grote kop en probeerde zijn gedachten ergens anders op te focussen. Die geur, de geur van de mens. Mij daardoor kwamen zijn gedachten al snel weer op hetzelfde onderwerp als kort daarvoor. Een woeste brul ontsnapte uit zijn keel samen met wat hete dampen en rookwolkjes die opkringelden uit zijn neusgaten. Zijn linkervleugel liet hij iets zakken zodat hij hoogte verloor en schuin hangend daalde. Vlak scheerde hij boven de groene boomtoppen. De geur werd sterker maar vanaf hier was het lastig om ook maar een sillouet te onderscheiden. Gelukkig hadden zijn ouders heb twee paar scherpe ogen gegeven waarmee hij zelfs de grond kon afspeuren op bijvoorbeeld een konijn. Zijn ogen die dezelfe kleur hadden als zijn schubben speurden tussen de bomen door. Maar zo één, twee, drie zag hij niets. Hij of zij hield zich natuurlijk stil en had zich verstopt. Nou, dan zou hij het spelletje wel mee spelen. Een aantal keer cirkelde hij boven de boomtoppen totdat hij een openplek had gevonden die hem geschikt leek om te landen. De vleugelslagen werden trager en zijn poten met daaraan scherpe klauwen strekten zich al uit naar de grond. Bijna geruisloos en elegant voor zijn grootte kwam de enorme draak neer in het gras. De gespierde hals krulde hij lichtjes op waarna hij zijn tong nogmaals uit zijn bek liet schieten. Twee waakzame ogen staarden naar een struikgewas. Zette een stap in die richting, en nog een, en nog een. Totdat hij de vage contouren van een mens kon onderscheiden en hoorde het kloppen van een hart. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Tot nu toe had de draak beangstigend geleken. Vlak voor het struikgewas stopte hij. "Van mij heb je niets te vrezen mens." zei hij op een vlakte toon. Maar met een stem zo mactig en rustig dat het een kalmerend effect had. Zijn vleugels vouwde hij makkelijk langs zijn lijf en rustig stond hij daar. In afwachting van ook maar enige reactie van de kant van de mens die schuilging in het struikgewas.

Norah wilde dat alles voorbij was, dat ze weer thuis was en dat haar moeder haar zou omarmen. Ze had spijt van al die keren dat ze weg wilde, haar familie vervloekend en de zorgzame armen van haar moeder afslaand. De schaduw moest overtrekken, of haar uit haar leiden verlossen. Misschien zou ze dan bij haar vader zijn, de man die haar al jaren geleden had verlaten en niks meer van zich had laten horen. Een traan dwong zich aan de jonge vrouw op, zich aan de buitenwereld willend tonen. Het werd niet toegelaten en dapper duwde ze de traan terug. Ze boog wel haar nek, trachtgend haar gezicht te verbergen. Een schok ging door de aarde toen het enorme wezen neerkwam en biddend om een veilige terugkomst wenste ze uit het diepst van haar hart dat de draak zou weggaan, dat hij haar niet zou zien. Natuurlijk was dit dom om te hopen, zelfs dom om te denken. Draken zijn superieure wezens met scherpe ogen. En klauwen. Een rilling trok over de verminkte rug van de jonge vrouw, en hoe graag ze die rilling ook een halt wilde toeroepen, hij ging stug door totdat het in haar stuitje verdween. Maar het was al te laat, de draak had haar kennelijk door en sprak tegen haar. Op de een of andere manier wilde ze zich nog verder in het struikgewas terug trekken, met een laatste stukje hoop denkend dat hij het tegen een ander zou hebben. Maar tegen wie zou hij het dan hebben? Ze was hier al uren alleen en ze had scherp in de gaten gehouden of iets of iemand haar had genaderd. Dus bleef ze maar zitten, met haar voorhoofd op haar opgetrokken knieën. Haar armen, roodbruin door de grote korsten op haar wonden, had ze om haar opgevouwen benen geslagen. Ondanks dat ze haar ogen niets wilde tonen, enkel in de duisternis van haar knieën drukkend, zag ze een vaag gouden gloed van de draak afkomen. De stem die van de gloed vandaan leek te komen, klonk geruststellend. Even dacht Norah er zelfs over om te antwoorden, tevoorschijn te komen. Meteen dacht ze terug aan die helse pijn, die als een alles verwoestende vlam door haar lichaam was getrokken. Standvastig hield ze haar hoofd dus op haar knieën, hopend dat de draak wel weg zou gaan als ze zich voor dood hield. Nou ja, dood? Ze hield zich stil, beheerst haar spieren strak aanspannend zodat ze maar amper bewogen. Haar trage ademhaling, die zwaar en moeilijk ging door de wonden op haar borst, hield zich gelukkig ook voor een deel gedeisd.

Nu pas drong het tot de enorme, gouden draak door dat het ook een val had kunnen zijn. Hij richte zijn hals plots op en liet zijn tong nogmaals uit zijn bek schieten langs de driedubbele rijen vlijmscherpe tanden. Een tijd geleden had er een groep jagers achter hem aangezeten zouden ze hem weer gevonden hebben? Zijn ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij de omgeving aftuurde. Hij sloot zijn ogen en liet zijn zintuigen het werk doen. Het enige wat hij hoorde was een trage ademhaling die zwaar en moeilijk ging. Het mens dat zich nog steeds schuilging in het stuikgewas was verwond en verzwakt en zou waarschijnlijk geen dreiging vormen. Hoewel hij daar nooit helemaal honder procent zeker van kon én mocht zijn. De geur van bloed bevestigde zijn vermoeden dat de mens verzwakt was. Omdat hij veel geduld had maakte hij het zich makkelijk en zocht een plek waar hij zich rustig neer kon leggen en tegelijkertijd het struikgewas in de gaten kon houden. Want dat was hier het voordeel van de mens. Die zou makkelijk tussen de bomen door kunnen slalommen terwijl hij met zijn grote lichaam om zou moeten gaan of op moeten stijgen. Maar de geur van deze mens stond nu in zijn geheugen geprent dus waar ze ook ging hij zou haar kunnen vinden mocht hij dat willen. Uiteindelijk vond hij een heerlijk bed van mos. Zakte door zijn achterpoten en legde die onder zijn lichaam terwijl zijn voorpoten voor hem uit gestrekt lagen. Nogmaals sloot hij zijn ogen en liet zijn gehoor de rest doen. Om zich heen hoorde hij takjes kraken van de dieren die weer vanuit hun schuilplaatsen tevoorschijn kwamen. Met zijn gedachten probeerde hij zijn stem te laten weerklinken in het hoofd van de mens, om hem of haar gerust te stellen. Maar de barriérie die de mens rond zich had getrokken was niet één, twee, drie te verbreken. Wat kenmerkte voor toch een bepaalde innerlijke kracht. Maar de angst van deze persoon was haast te ruiken. Dat vond hij enerzijds natuurlijk prettig, maar anderzijds ook jammer. Bid'Daum zou graag eens rustig met een mens hebben gesproken. Want het was een lange tijd geleden dat hij zich voor het laatst in een gebied had begeven waar ook mensen leefden. Plots vond hij een barst in de barriére van de mens en brak door. "Schrik niet mens. Ik kan spreken met mijn gedachten want ik weet dat je me zojuist ook hebt horen spreken. Maar voordat je mij weer uit je gedachten bant wil ik je laten weten dat ik een vredelievende draak ben. Niet zo'n eentje die doelloos aanvalt en mensen eet. Wees niet bang voor mij, je lijkt gewond en ik zou je kunnen helpen." zei hij rustig met een machtige stem. Zijn staartpunt bewoog hij rustig heen en weer terwijl hij zich weer terugtrok uit haar gedachten. Het zou haar aan het schrikken maken door ineens in haar hoofd op te duiken maar ze moest en zou weten dat hij geen kwaad in de zin had. Zonder verder nog aandacht aan haar te besteden legde hij zijn grote kop op zijn voorpoten. Niet lang daarna viel de grote, goudkleurige draak in slaap. En toch beducht op elk geluid en elke geur.

Traag ademde hij en lag bewegingsloos op het bed van mos. De reactie van de mensenvrouw had hij al wel verwacht, geschrokken. Angst vanwege het afzichtelijke monster. Ach, zoveel vaker had hij dat gehoord. Maar die verdomde nieuwsgierigheid van hem hadden hem hier gehouden. Waarom was hij niet weer gewoon weg gevlogen? Ze verdiende zijn aandacht toch niet eens? Waarschijnlijk wilde ze hem niet eens in haar buurt hebben. Toch ging hij niet weg. En nu lag hij hier. Wachtend op een teken van leven van de mensendochter. Half sliep hij, hij dwaalde tussen werkelijkheid en de droomwereld maar kon de echte slaap ook niet vatten. Waarneer hij een zachte kreun hoorde werd hij weer helemaal wakker, maar toonde dit niet. Dat zou haar afschrikken. Want hij was er zeker van dat deze kreun over de lippen van de mensendochter was gekomen. Bid'Daum voelde haar blik gewoon. Ze staarde hem aan, niet lang maar toch. Wanneer zij haar blik afwendde opende hij zijn ogen weer. Nog steeds had ze het niet in de gaten. Lange tijd keek hij haar aan, hij zag haar nu pas zitten. Achter een struik verborgen, voor hem. En ja, ze was inderdaad gewond. Soepel stond Bid'Daum op en liep naar de struik toe. Zo groot als hij was zo sierlijk en stil schreedt hij voort. In de eeuwen die hij leefde had hij wel eens mensen meegemaakt. Ook mensen die bang voor hem waren. Maar dit, deze mens was anders. En ze rook naar een andere draak. Bid'Daum kon haar angst gewoon ruiken. Enerzijds snapte hij haar angst voor hem, anderzijds niet. Waarom vertrouwde ze hem niet? Als hij aan had willen vallen had hij dat al wel gedaan. En die keer dat hij een mens had opgegeten was het enkel uit pure verdediging. Het had ook nog eens niet lekker gesmaakt. Nouja, hij had die mens niet bewust opgegeten. De jonge man was eigenlijk zelf met zijn zwaard geheven zijn bek in gestormd. In een poging hem van binnenuit open te rijten. Maar de zuren in zijn lichaam hadden dit onmogelijk gemaakt. Dus kon je dit dan wel tot het opeten van een mens rekenen? Dat hij mensen gedoodt had ontkende hij niet. Maar het was hun eigen schuld geweest. Moesten ze hem maar niet aanvallen, toch? Vlak voor de stuik bleef de gouden draak staan. Nu zag hij de mensendochter helemaal goed. "Wat is er gebeurd dat je zo'n angst hebt van mij?" klonk zijn stem nu weer, rustig en kalmerend. Ditmaal sprak hij niet via zijn en haar gedachten, bang om haar weer bang te maken. Twee gouden ogen keken de vrouw aan. Twee vriendelijke ogen. De rest van zijn houding was ontspannen en absoluut niet aanvallend. Zijn blik gleed onderzoekend over haar heen waarna hij haar een glimlach schonk.

[haha maakt niets uit. Sorry dat ik nu pas antwoord. Had echt geen inspiratie enzo ]

Hij keek rustig toe hoe ze daar lag. Dacht ze nou werkelijk dat hij zo dom was? Hij had allang in de gaten wat ze daar deed. En nee, weg gaan deed hij niet. Het zou hem schuldig doen voelen. Een mens achterlaten in een gebied waar naast draken ook andere roofdieren rondhuisden en haar dan doodden en koelbloedig opvraten. Nee, dat zat niet in zijn aard. Met zijn kop een tikkeltje scheef keek hij toe hoe ze haar hoofd naar hem toe draaide en hem aan keek. Even fronsde hij bij het zien van haar bebloede gezicht en lichaam. Bijna onzichtbaar schudde hij zijn hoofd. Plots rechtte de vrouw haar rug en keek hem vreemd aan. Met ogen vol haat die vuur spuwden. Hij had alles kunnen accepteren behalve haar woorden. De woorden die hem raakten als een speer in je hart. Dat ze hem een creatuur van de duivel noemde. Hijzelf, Bid'Daum had zich nooit aan die zijde gewaand. Hij heeft bewust voor deze vorm van een amulet gekozen. Hij heeft zich altijd aan de zijde van Hem gewaand. En dan durft zij, een mens nota bene hem zo diep te beledigen. Zijn blik werd ineens een stuk minder vriendelijk. Het pulserende goud kleurde dan donkerder en dan weer lichter. Zijn staart sloeg sneller heen en weer en zijn spieren trilden. De enorme draak moest zich inhouden haar niet weg te vagen met zijn staart. Hoe durfde ze! De sympathie die hij zojuist nog had gevoeld voor haar was totaal verdwenen. Kijk, dit was nou de reden waarom hij die tweebeners mijdde. Ze wilden hun soort enkel doden. Wisten ze dan niet dat wij, de draken een vinger in de pap hadden bij alles wat er op deze aarde gebeurde. Zonder de draken was de aarde allang vergaan. Maar denk je dat die mensen dat erkennen? Tuurlijk niet. Nee die zien ons als schepsels van de duivel. Bid'Daum stond op en bracht zijn hoofd naar beneden zodat hij de vrouw recht in haar ogen aan kon kijken. Ook zijn ogen spuwden vuur. Maar haat was er niet in te lezen. Nee, hij was geen draak die haatte. Dat kon hij niet. Of je moest iets ernstigs hebben gedaan wat niet te vergeven was in zijn ogen. "Hoe durf je mij en mijn ras zo diep te beledigen! Hoe durf je ons creaturen van de duivel te noemen! Ik ben zeer toegewijdt tot Hem. Denk je dat ik onbewust dit kruis als mijn amulet heb gekozen?" zacht gromde hij. "Ik snap jou haat jegens mij niet. Als ik je had willen doden had ik dat allang kunnen doen. Maar ik doodt nou eenmaal niet zinloos. Maargoed, blijkbaar heb ik me al die tijd in de mensheid vergist. Ik had gehoopt dat ze slimmer waren dan dit." bracht hij uit. Waarna hij zijn hals weer omhoog bracht maar haar wel aan bleef kijken. Zijn vleugels tilde hij dreigend om hoog. Je wist nooit met die mensen of ze nog aan zouden vallen. Alle bewegingen van de mensendochter hield hij in de gaten. Ze moest eens proberen hem aan te vallen. Dan zou ze kennis maken met zijn verwoestende vlammen.

De enorme gouden draak voelde een woede opborrelen. Het deed hem trillen van binnen. Toch toonde hij het haar niet. Wat dacht ze, dat hij een schepsel was van de duivel en dat hij zich onderworp aan hem? Maar naar haar tweede relaas verstijfde hij. Langzaam maar zeker verscheen er een grijns op zijn gezicht die steeds breder werd hoe verder ze vorderde. Traag schudde hij zijn hoofd heen en weer. Hoe hij haar op andere gedachten kon brengen? Niet. Hij zou haar kunnen tegenspreken hoe hij ook wilde maar ze zou bij haar standpunt over de duivel blijven totdat ze het zelf ondervond. Bid'Daum dacht diep na over hoe hij hier het beste mee om moest gaan. De woede het laten winnen en zo kwaad op haar worden had geen enkele zin. Hiermee zou hij haar ook nog eens haar zin geven door zo haar gelijk te geven. Terwijl het niet zo was. In haar ogen zou dat wel zo zijn. Net toen hij wilde gaan liggen zag hij wat bij haar. Toch deed hij net alsof hij het niet zag. Haar blik nog altijd vasthoudend hoewel die weer zachter werd. Hij kon het haar ook niet verwijten. Er waren inderdaad draken die voor de slechte kant gekozen hadden en het de mensen maar ook de andere draken zo moeilijk mogelijk probeerden te maken. Dit was een soort draken dat onnodig moordden en slachtte. En hij verafschuwde hen. Het waren diegene die zijn ouders hadden vermoord, in koele bloede. Hij fronste even bij die gedachte. Het raakte hem nog steeds, toch was het enige wat hij voelde de opgedroogde tranen op zijn schubben. Wat was hij toen nog jong geweest. En veel minder wijs dan nu. Dat was ook de reden dat hij de mens maar haar gang liet gaan. Omdat hij zijn blik strak op haar gevestigd had zag hij nu overduidelijk de verandering in haar blik ook. Haar ogen schoten heen en weer en leek dingen te zien die hij niet zag. Haar adem leek te stokken en in haar ogen las hij angst en wanhoop. Uiteindelijk viel ze hard op de grond en schuim liep uit haar mond terwijl ze hem vervloekte. Bedenkelijk keek hij haar aan. Hoe haar spieren spanden en ontspanden. Zwijgend keek hij toe hoe ze haar nagels zich in haar vel zette en zo wonden openscheurde. Bloed liep uit de opengekrabte wondes en terwijl hij naar haar toe liep zag hij dat er één zuivere traan over haar wang gleed. Voorzichtig liet hij zijn hoofd zakken tot vlak voor haar. Niet precies wetend wat te moeten doen. Zou hij haar mee moeten nemen naar de bewoonde wereld? Of zou hij haar hier, temidden van dit woud haar moeten genezen? "Wat moet ik toch met jou aan mensendochter?" klonk zijn stem zacht. Of ze hem kon horen wist hij niet. Maar wat hij moest doen wist hij wel. En dat was zeer zeker niet iets wat hij dagelijks deed. Het zou hem een groot deel van zijn krachten vergen maar ergens vond hij deze mens toch wel heel erg interessant. Plus dat het niet in zijn aard lag om haar hier zo achter te laten. Zijn geweten zou hem dan gaan achtervolgen. Maar dan moest hij haar eerst van deze plek weg zien te krijgen en haar naar een plek brengen die geschikt was. Héél voorzichtig pakte hij haar op. Ze was zo slap als een lappenpop en sloot hij zijn klauw zodat ze niet te strak zat maar zodat ze er ook niet uit kon vallen. Zijn vleugels sperde hij uit en klapperde ze langzaam heen en weer. Nam een klein aanloopje en steeg tenslotte op met haar in zijn poot. Zo zweefde ze boven de groene boomtoppen tot hij bij de open plek uit kwam diep in het bos. Zijn linkervleugel liet hij iets zakken en zo liet hij zich naar beneden zakken. Snel verloor hij aan hoogte en landde zacht. Voorzichtig legde hij haar neer. Meteen moest hij maar ter zake komen. Zijn rechtpoot hief hij en hield hem boven haar lichaam waarna hij zijn ogen sloot. Lichtjes begon zijn poot te trillen toen hij de pijnen van de vrouw voelde. Hij fronsde terwijl hij zijn ogen nog steeds gesloten hield. Daarna sperde hij zijn bek ver open en kwam er een gouden vuur uit. Het vuur likte aan het lichaam van de vrouw maar verwondde of verbrandde haar niet. Het heelde de wonden, zowel inwendig als uitwendig. Natuurlijk kon hij haar haat jegens hem niet wegnemen maar de overige pijnen wel. En Hij hielp hem hierbij. Wat hij nu bij haar deed was bijzonder en had hij een enkele keer eerder uitgevoerd en dat was bij een draak geweest. Het was zijn breath from heaven. Toen hij tevreden was en er zeker van was dat ze nergens meer last van had stopte het en werd het zwart voor zijn ogen. Het enige wat hij nog voelde was de aanraking van zijn schubben op het zachte mos.

De woorden weergalmde in het lege hoofd van Norah. Natuurlijk was haar schedel niet volledig leeg, maar er was totaal geen activiteit van haar hersens. De woorden bleven als nutteloze klanken in haar gedachtes hangen, zonder te beseffen of verstaan wat ze zeiden. Ook de aanraking van de koele klauwen om haar lichaam werd door haar zenuwen zinloos door te geven totdat het nutteloos door haar hersenen zweefde. Ook zij zweefde, maar niet door een ruimte die niet tastbaar was, nee ze vloog. Alsof ze alles voor een tweede keer meemaakte, lag ze weer levenloos in de klauwen van een draak, klevend van het bloed. Eigenlijk kon ze wel van geluk spreken dat de draak niet agressief reageerde op de geur van bloed. Lang niet alle draken waren zo kalm en rustig op de reacties van haar. Het leek eindeloos te duren, maar door het missen de bewusteloosheid kon ze het zich niet beseffen. Misschien was het ook beter dat ze niks van de stille reis door de lucht door kreeg, anders had ze zeker proberen tegen te spartelen. Het was maar beter dat ze ook helemaal niks mee kreeg van wat de draak met haar uithaalde. Ze had het verafschuwd, zich onder de helende straal proberen uit te kronkelen, ervan overtuigd dat het duivels werk was. En zo werd ze gered, al zal je het haar nooit zo horen zeggen, door iemand waarvan ze het niet zou hebben verdiend. De wonden heelden zich en wonder boven wonder, verdween ook het bloed onder haar nagels en de innerlijke pijn die ze had van het verliezen van haar dierbaren. Haar karakter en gevoelens voor sommige dingen in de wereld bleven, maar werden onbewust toch op een bepaalde manier aangetast. Het zou pas duidelijk zijn of het in positieve of negatieve zin was.
Toen Norah weer bij positieve kwam, voelde ze zich beter, uitgerust. Er was geen spoortje angst of wanhoop meer in haar ogen te bekennen, toen ze haar ogen opensloeg. Alles leek perfect en zo voelde ze zich ook. Ze rekte zich uit, ervan overtuigd dat ze zojuist een heerlijke slaap had geslapen. Langzaam kwamen de beelden naar boven en een onbewuste rilling trok door haar ruggengraat. 'Wat was dat een afschuwelijke nachtmerrie geweest' mompelde ze zacht tegen zichzelf. Ze voelde hoe haar keel gevoelig was tijdens het praten en toen ze het zachte krassen van een kraai vertaalde in haar woorden, besefte ze dat ze had geschreeuwd. Langzaam werden haar ogen groot en, terwijl ze zich in een zittende houding duwde, draaide ze hakerig haar hoofd om zich heen. Nee, de omgeving was duidelijk anders en er was geen enkele figuur in het rood te zien. Ze zuchtte en haalde zichzelf over dat het echt een nachtmerrie was geweest, waarin ze had geschreeuwd. Een warmte trok over haar gezicht, en ze kon zich weer ontspannen. Zich uitstrekkend, liet ze zich naar achtervallen, op een bed van zacht mos. Ze kon zich niet voorstellen dat ze van deze perfecte, van zon overgoten, plek weg wilde. Haar ogen sloten zich weer, terwijl ze zich op haar zij draaide en zich oprolde tot een bal. Onbewust kneep ze haar ogen nog iets dichter, toen er fellere zonnestralen zich een weg tussen haar ogen naar binnen vocht. Ervan overtuigd dat de openplek werd omringd door bomen en dat het dus niet zou kunnen dat de zon laag over de grond in haar ogen kon komen, opende ze één oog. Ze schoot direct overeind, met haar stokkende adem in haar keel en met een hoge hartslag die niet gezond meer was. Haar ogen stonden weer groot, zoals ze hadden gestaan voor haar black-out. Ze krabbelde achteruit, klamme aarde onder haar nagels slaan. Tot haar hopeloosheid, botste ze tegen een boom aan de rand van de open plek en kon ze niet weg. Een schaduw verkoelde haar gezicht en dezelfde kilheid verspreide zich over haar hele lichaam. Daar, midden op de openplek lag die verdoemde goudkleurige draak. Haar ogen knepen zich samen, maar ontspande zich weer toen ze zag dat de ogen van de draak gesloten waren. Traag, bang hem te wekken, tastte ze met haar rechterhand naar de binnen kant van haar rechter bovenbeen. Een vreugdeloze glimlach trok over haar gezicht, niet in staat haar ogen te kunnen bereiken. Haar smalle vingers vonden het leren lemmet en toen ze een klein wapen voorzichtig uit de schede aan de binnen kant van haar dijbeen trok, schitterde een klein lemmet in de schaduw van de boom. Voorzichtig werkte Norah zich omhoog via de boomschors en toen ze stevig op twee benen stond, wachtte ze even. Ze had geen enkel geluid gemaakt, het feit waardoor ze durfde door te gaan. Voorzichtig en beheerst zette ze haar stappen, richting de borst van de draak, zich in de zon begevend. Ze zorgde er goed voor dat ze geen stof liet opdwarrelen, iets wat het slapende wezen zou kunnen alarmeren. Bij de borstkast pakte ze met beide handen de dolk in haar hand vast. Het wapen was kort, maar zou lang genoeg moeten zijn om bij het hart te komen. Het drong niet tot haar door dat het lemmet wel eens zou kunnen afketsen op de gouden schubben, maar het maakte haar niet uit als ze het al zou weten. Ze moest het proberen, proberen het duivelse wezen te doden. Even haalde ze nog geruisloos adem. Toen, uit het niets flitste het metaal door de zon. Stralen weerkaatste tegen het wapen en kwamen zo ongelukkig terecht, dat ze precies de dichte oogleden van de draak terecht kwamen. Het zou hem kunnen wekken, maar het was al te laat; Het wapen zoefde al door de lucht...

(sorry als ik te snel ging of als sommige zinnen raar lopen; ik moest snel zijn en ga nu eten )

Bid'Daum zweefde weg, in een wereld hier ver vandaan. Daar waar geen mensen leefden en zelfs geen draken. Hij was alleen. Omgeven door het niets. Overal om hem heen was het zwart. Hij sloeg met zijn vleugels en probeerde te vliegen maar iets weerhield hem daarvan. In de verte hoorde hij het krassen van een kraai. En langzaam maar zeker kreeg de wereld om hem heen vorm. Hij stond in een afschuwelijk landschap. Overal lagen de levenloze lichamen van draken maar ook mensen lichamen. Daar lagen er nog veel meer van. Opgestapeld lagen ze daar. De grond was besmeurd met het bloed dat uit hun wondes droop. Zijn blik kon hij niet afwendden. En toen hij ook tussen die draken bekenden zag stootte hij een woeste kreet uit. Wat was hier gebeurdt? Opeens voelde hij de grond trillen, hij sloeg met zijn vleugels en dit keer kon hij wel opstijgen. Maar de lucht hierboven voelde raar aan, onnatuurlijk. Hij was precies op tijd opgestegen want onder hem scheurde de aarde zich. Vreemde dampen stegen op uit de spleet die ontstaan was maar het ergste moest nog komen. De gouden draak hoorde een hongerig gebrul. Van iets wat niet van een draak of ander dier afkomstig kon zijn. Voor hem kwam een gigantisch rood wezen omhoog. Het had hoorns op zijn kop en twee felle gele ogen met een rode pupil, tenminste hij zag nog maar één kop. Al snel volgde er een tweede en een derde. En het wilde maar niet stoppen. Pas bij twaalf koppen klom het wezen uit de spleet. Zijn lichaam leek nog door te groeien terwijl hij zijn gespleten tongen naar buiten liet gaan. Twee koppen richtten zich op de stapel mensen. Drie andere op de stapel met dode draken. De andere zeven waren allemaal zijn kant op gedraait. Het wezen grijste hem vals aan en nu pas drong het tot hem door dat hij misschien wel dood was. En in de hel was beland. Had hij er niet goed aan gedaan die mens te redden. En had Hij hem uit de hemel verbannen? Met dat hij de moed op wilde geven verscheen er een fel, glinsterend licht die zijn ogen deed dichtknijpen.

En zo belandde hij weer in de werkelijke wereld. Zijn oog schoot open en keek naar de mens die vlak bij hem stond. Haar arm was geheven en nu zag hij de oorzaak van de schittering in zijn ogen. Een lemmet! Ach, hij had het kunnen verwachtten. Het wapen suisde naar beneden en al die tijd had hij alleen maar naar haar kunnen kijken. Zonder angst in zijn ogen. Wetend dat dat wapen niets zou uitrichten op hem. Hij dankte God dat Hij hem had geschapen met zulke harde, sterke schubben. En inderdaad, het wapen ketste af en precies op dat moment haalde hij uit met zijn staart naar haar benen zodat ze weer in het zachte mos viel. Waarna hij in een bulderende lach uitbarste. "Mensendochter, dacht je me zo te kunnen doden? En nog wel na wat ik voor je gedaan heb. Of herrinner je jou zware verwondingen niet meer?" sprak hij kalm uit. Eigenlijk was hij blij, blij dat de droom die hij had niet werkelijk was. En het felle licht in zijn droom, dat zag hij als een teken van Hem. Bid'Daum glimlachte terwijl hij omhoog keek en bedankte Hem in zijn gedachten. Want de mensendochter zou het vast niet op prijs stellen bedacht hij grijnzend.

Zwijgend hoorde hij haar woorden aan, dat niet meer was dan gefluister. Toch hoorde hij ze luid en duidelijk dankzij zijn scherpe gehoor. Verbaasd was hij toch wel. Hij had alles verwacht, zoals haar actie van net met de dolk. Maar dit? Dat ze hem de kans gaf zijn verhaal te doen? Nee dat niet. Gehoopt had hij het wel. Omdat hij haar een interessant mens vond. "Zoals je wenst." sprak hij kalm en beleefd. Even groef hij diep in zijn geheugen waar hij nou het best kon beginnen tot hij weer aan zijn droom dacht. Zou het een teken geweest zijn? De enorme gouden draak fronste een keer en schudde daarna traag zijn kop. "Oke." zei hij zacht en hij begon zijn verhaal. "Misschien heb je het ooit gehoord of gezien maar je hebt verschillende soorten draken. En daarmee bedoel ik niet het uiterlijk maar het innerlijk. Er zijn draken zoals ik, die voor de goede kant hebben gekozen. Maar helaas zijn er ook draken die zich in hebben gelaten met het slechte, met het kwaad. En geloof me. Hen verafschuw ik net zo erg als jij mij verafschuwd." sprak hij met een lage maar kalme stem waarna hij stopte om in haar richting te kijken. "En ik heb een reden meer om hen te haten. Om hen te verafschuwen. Ze hebben op een verschrikkelijke laffe manier mijn ouders omgebracht en daarvoor zullen ze straffen. Ooit." er klonk nu een kleine trilling door in zijn stem. De manier waarop zijn ouders waren gedoodt hoefde ze niet te weten. En hij was niet van plan het nog met haar te delen. "Dat gedeelte over de duivel. Daar had je gelijk in. Voor een deel. Want wij zijn niet geschapen door hem. Daarmee moet ik je teleurstellen. Maar zoals ik al zei, zijn er draken die de slechte kant kiezen. Dus de kant van de duivel hemzelf. Ikzelf heb me niet laten verleiden en heb voor het licht gekozen. De zijde van Hem. De schepper en de Vader.". Trots klonk zijn stem terwijl hij het haar vertelde. Normaal sprak hij eigenlijk niet eens zo veel. Als vanzelf ging zijn blik weer omhoog naar de heldere hemel en sloot hij zijn ogen. "Stel vragen als je die hebt mensendochter. Ik zal alles zo goed mogelijk proberen te beantwoorden als ik jou ook één vraag zou mogen stellen..." even wachtte hij totdat hij verder sprak. "Wat is je naam, mensendochter.". Als ze haar naam niet zou zeggen dan zou dat niet erg zijn. Eigenlijk verwachtte hij niet eens dat ze hem haar naam zou zeggen. Dus glimlachte hij in zichzelf terwijl hij zijn hoofd weer naar beneden bracht en in haar richting keek.

Hij hoorde hoe het wapen van de mensendochter op de grond viel en merkte dat ze huilde. Maar hij gaf geen kik. Hij lachte niet. Want hij had respect voor haar. Maar hij trooste haar ook niet. Dit was iets van haarzelf en dat zou ze ook zelf op lossen. Daar geloofde hij wel in. Zijn oogleden hadden zich voor de helft over zijn ogen gelegd en bijna zou hij ze gesloten hebben tot hij een zacht gefluister hoorde. Ze noemde haar naam. Het zij met een gebroken stem. Norah, de naam die haar ouders haar gegeven hadden. Tergend langzaam knikte hij. "Aangenaam Norah, de mensendochter. Mijn naam is Bid'Daum." zei hij kalm. De drang om naar haar toe te lopen en haar in de ogen te kijken was groot. Maar hij wilde dit moment niet kapot maken. Het moment dat er geen haat in haar stem te horen was die bij elke keer dat ze sprak als een dolk in zijn hart stak. Hij voelde zich op een vreemde manier verbonden met haar. Vanaf het eerste moment dat hij haar had horen spreken, de eerste keer dat hij haar zag. Een bepaalde uitstraling had ze. Ook al had er zo'n groot schepsel voor haar gestaan ze had haar angst niet kenbaar aan hem gemaakt. Bid'Daum glimlachte. Toch wist hij niet precies wat hij moest doen. Moest hij hier blijven liggen en afwachten op een reactie van haar kant. Of moest hij naar haar toe gaan. Nee dat kon hij beter niet doen. Ze had niet voor niets de plek achter de boom opgezocht. En ze had hem toch duidelijk verzocht dat hij niet dichtbij mocht komen. Dus hield hij zich daar aan. Elke belofte die hij nog had gedaan was hij nagekomen dus zou dat deze keer ook zo zijn. De enorme draak ontspande zich en legde zijn vleugels makkelijk langs zijn lichaam. De wind woei zachtjes en fluisterde zachtjes in zijn oor. Genietend van het heerlijk weer sloot hij zijn ogen in afwachting op een reactie van Norah.

Wat hij had met deze mens? Zoals hij al eerder zei: op een vreemde manier waren ze verbonden door een onzichtbare lijn. Waren hun levenslijnen met elkaar vervlochten geraakt. Waarom had hij haar anders ontmoet. Hier zo midden in het woud. In toeval geloofde hij niet dus moest het wel zo zijn dat ze elkaar behoorden te ontmoeten. Waarom had hij anders haar leven geredt? Voor Norah bleek het een droom te zijn. Terwijl het niet zo was. Maar moest hij haar in die waan laten ja of nee? Dat was iets waarover hij nog zat te dubben. Weer streek er een windvlaag langs zijn lichaam en hij tilde zijn vleugels een paar centimeter op waardoor de wind ook onder zijn vleugels door ging wat heerlijk aanvoelde. De koele wind strekte haar vingers naar hem uit en raakte hem aan als een geliefde. Zo teder. Hij bleef voor zich uit kijken toen hij haar vraag hoorde. Genietend van dit moment van rust en stilte. "Kwaad zijn zit niet in mijn aard. Of je moet me iets vreselijks hebben aangedaan. En ik weet zeker dat je er zo je eigen reden voor had en dat je je gevoelens en gedachtes nu beter begrijpt maar dat haat, woede en misschien zelfs angst die gevoelens en gedachtes vertroebelden." sprak hij kalm als antwoord op haar vraag. Eigenlijk vond hij het prettig dat ze vragen stelden. Ookal was het zo vredig die stiltes. Hij wilde haar beter leren kennen. Een beter beeld bij haar vormen. Hij wilde dat ze hem niet zag als een monster. Dat er tijd voor nodig was begreep hij wel. En hierbij dacht hij niet eens meer in dagen. Een dag was voor hem als een uur. Een maand als een dag en een jaar als een maand. Zo lang leefde hij al. Maar dat deed er nu even niet toe want een tweede vraag weerklonk vanachter de boom waar Norah zich schuil hield. De vraag was dezelfde vraag die hij zichzelf stelde. Maar toch anders. Want hij vroeg zich zelf af of hij het haar moest vertellen. Dat die droom geen droom was maar de werkelijkheid was. De harde werkelijkheid zoals ze zelf al zei. "Nou Norah. Ik zal je niet voorliegen. En inderdaad de waarheid is hard. En ik kan er lang om heen gaan draaien maar dat heeft geen enkele zin. Je denkt dat het een droom was onze ontmoeting en jou wonden. Maar dit was echter niet zo. Je was boos, nee woedend op me. Waarom? Omdat je mij en mijn ras haatte. Ook waarom je ons haatte snapte ik niet hoewel ik het anderzijds ook wel kan begrijpen. En je raakte buiten bewustzijn. Je ijlde en schuim kwam uit je mond waarna je je eigen wonden openkrabte. Voor je helemaal weg was vervloekte je me. Lang nadenken hoefde ik niet en ik nam je mee naar hier. Waar ik je genezen heb." hij stopte even om omhoog te kijken naar twee vogels die luid krassend over vlogen. "Doe met mijn woorden dat je wilt Norah, de mensendochter. Maar ik geloof dat wij elkaar niet zomaar zonder reden onmoet hebben." en daarmee was zijn antwoord gegeven. Hopelijk was het wat ze had verwacht of wat ze had gehoopt als antwoord te krijgen.

Zacht neuriede hij in zichzelf een oud lied. Een lied in de oude taal die hij eens van een elf had geleerd. Elfen, jaren had hij ze niet meer gezien want hier in dit deel van de wereld kwamen ze niet. Ze hielden zich altijd schuil in de bossen ver weg van alle andere volkeren. Sommige zouden ze lafaards noemen die 'puntoren'. Dat was de benaming die de mensen hen altijd gaven. Anderen die dichter met de Elfen verbonden waren begrepen het juist wel. Want Elfen gaven gewoon niets om de andere volkeren. Nu waren ze alleen mythes. Kwamen ze voor in verhalen die grootouders voor de kachel aan hun kleinkinderen vertelden. Net zoals de mythes over draken. Niemand had ooit geloofd dat deze creaturen bestonden. Maar toen ze ze eenmaal in levende lijve zagen was hun twijfel verdwenen. Toch hadden de draken niet overal een goede naam achter gelaten. Dat was wel te merken aan Norah. Norah o Norah. Ja, Bid'Daum vond haar uiterst interessant. Vanwege haar diepe geloof, haar standvastigheid en dat ze haar angst opzij zette toen ze tegenover hem stond. Door de 'slechten' onder zijn soort heeft ook hij een slechte naam gekregen. En dat terwijl hij zelfs niet een onschuldig hert zou doden als hij geen honger had. Want ja, zo'n grote draak moest natuurlijk ook eten. Maar het doden gaf hem geen voldoening zoals de slechte draken dat wel hadden. Walgelijk was het. Dat er gewoon schepsels waren die moesten doden om nog maar iets in het leven te hebben. Wat je ook maar een 'iets' kon noemen. Geërgerd zuchte hij nauwlijks hoorbaar. Dat soort draken waren de naam draak niet waardig. Dat waren inderdaad zoals Norah had gezegt, Schepsels van de duivel geboren en gemaakt om alleen maar wanhoop verderfenis rond te strooien. Nee, hij moest er iets tegen doen. Wat wist hij nog niet maar het zou afgelopen zijn. Die schepsels mochten de zuiverheid en de naam van zijn soort niet bevuilen! Bid'Daum richtte zich in zijn volle grootte op zodat hij wanneer hij zijn hals strekte en op zijn achterpoten zou gaan staan boven de immense bomen zou kunnen kijken. Net toen hij zijn vleugels uit wilde slaan hoorde hij een stem. De stem van Norah. De wind bracht haar woorden bij zijn oren waar hij vol verrassing naar luisterde. Hij had het gehoopt maar het niet verwacht. Rustig ging hij zitten, strekte zijn poten en ging liggen waarna hij weer in haar richting keek. "Het zou mij plezieren ook jou verhaal te horen Norah mensendochter. Vertel mij wat die vooroordelen veroorzaakt heeft." sprak hij rustig. Het puntje van zijn staart bewoog rustig heen en weer terwijl hij wachtte op het antwoord en het verhaal van Norah.

Ondanks dat ze de draak enigszins had vergeven, kroop ze ineen bij de stem, hoe rustig ook, die vol met kracht zat, kracht die hoorde bij een draak als hem. Toen haar spieren verkrampte, voelde ze weer een pijn die was aangericht en die pijn zou ze extra hard voelen, zodra ze erover begon, hoe ze die is opgelopen. Norah zag er tegen op het erover te hebben en kon zich niet meer herinneren wat haar had bezeten toen ze het tegen de draak had gezegd. Het deed haar lichamelijk en geestelijk pijn zo te verkrampen en dus moest ze zichzelf met ijzeren gedachten ertoe dwingen zich weer te strekken zoals ze had gedaan. Ze wilde niet langer meer ineen kruipen voor de draak, niet voor deze. Haar benen strekte zich dus weer, net als haar rug en haar hoofd leek naar de boomtop te willen klimmen. Ontspannen lagen haar armen langs haar romp en zelfs haar handen waren ontspannen, niet langer meer tot vuisten gebald. Opnieuw sloot Norah haar ogen, en tegelijkertijd opende haar mond. In plaats van dat er woorden uit haar woorden kwamen, haalde ze diep adem. Snel daarna begon ze te praten, nog steeds met haar ogen gesloten en niet van plan te stoppen voordat het eruit was. Het zou alleen maar meer pijn doen om na een stop door te gaan. Haar borstkast deed pijn van het praten en het ademen. Toch ging ze door, vindend dat de draak recht had op dit verhaal. Nog terwijl ze sprak deden de woorden haar opnieuw pijn, terwijl ze alles opnieuw beleefde.
"Het ene moment was ik nog op een plek waar ik het kende, het volgende moment was ik in nevelen gehuld. Toen ik ontwaakte, en vroeg of er iemand was, kreeg ik een antwoord van iets, zo afschuwelijk, dat ik wenste dat ik het niet had gevraagd. De donkere klanken waren duidelijk van een draak, en hij was hongerig. Hij sloop op me af, zich waterbergend in de nevelen en achter de rotsblokken van een verlate stad. Ik kon hem niet zien en alleen maar verstijfd in de mist blijven wachten. De weg was mij in deze wereld, net als de wezens en de landschappen, voor mij onbekend en ik kon dus niet anders dan wachten. Hij speelde een spel, een verdomme kat en muis spel met me! Ik had mijn zwaard getrokken, maar toen hij eindelijk te voorschijn kwam, was het duidelijk dat mijn zwaard geen schijn van kans had tegen het vier paar klauwen, groter dan mijn hoofd. Hij bleef met me spelen, me bezoedelen met zijn woorden. Uiteindelijk begon hij plagerige uitvallen te doen, waar ik mijn best voor moest doen ze te ontwijken en uiteindelijk deed ik een aanval. Uit volle kracht liet bij mij zwaard door de mist snijden. Ik verwachtte dat hij met alle gemak mijn aanval zou ontwijken, maar ik het had mis. Mijn zwaard kliefde in de stenen muur, een tentakel met zich mee trekken. Kennelijk was het het punt van al zijn zenuwen en hij ging door het lint. Hij was niet langer de zelfvoldane draak, die zichzelf goed in de hand had, maar een monster dat alleen maar bloed wilde ruiken. Hij sloeg me tegen de muren en verwonde me zoals je zelf hebt kunnen zien. Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurde, ik lag op het randje van afglijden en nooit meer terug te kunnen krabbelen. Alsof een engel me kwam redden, kan ik me nog vaag een enorme aardschok herinneren. Het volgende moment was zwart en vaag en toen ontwaakte ik. De draak was weg, de nevelen was weg, maar mijn wonden waren er. Ik verschuilde me onder het bosje waar je me hebt gevonden, en de rest ken je"
Vooral bij het stuk dat ze het over de woeste aanval van de draak had, klonk haar stem vaag, van heel ver weg, en de lucht die ervoor nodig was de woorden voor te brengen, leek er niet te zijn. Haar hijgerige ademhaling werd steeds duidelijker en toen ze eindelijk klaar was, was ze volledig buiten adem. Hoewel ze wist dat het beter was om op adem te komen door overeind te blijven zitten, klapte ze dubben. Met moeite kon ze zich weer overeind werken en alsof ze geketend was, drukte ze zichzelf bijna stijf tegen de boomstronk. Het kon haar momenteel niet zo veel schelen wat hij ervan zou zeggen, ze moest gewoon eerst op adem komen.

Bid'Daum knikte, ook al kon ze het niet zien. Haar woorden klonken als steken in zijn pantser. Ze rukten op, de slechten van zijn ras. Dat was het eerste wat tot hem doordrong. In het begin, toen hij nog een jonge draak was waren er maar weinig geweest. Te weinig om ook maar iets tegen de groten uit te richtten. Maar nu, dit was verschrikkelijk. Als niemand ze tegen zou houden zou het op een keer uitlopen op een oorlog. Een allesvernietende oorlog wanneer de krachten van alle draken ontketend werd. De meesten zouden sneuvelen, de wereld zou vergaan tot er niets meer over was. Zou dat het einde van de draken betekenen? Nee, waarschijnlijk niet. Want het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Wat er wel uit zou sterven was alles wat leefde. De bomen, de planten, de dieren en ook de mensen. Hoe lang het zou duren voordat het zover was? Dat kon zelfs hij niet zeggen maar het moment zou niet lang meer op zich laten wachten. Het konden jaren zijn maar ook heel goed maanden. Niemand had dat voor het zeggen. De grote gouden draak fronste en luisterde daarna naar het vervolg van Norah's verhaal. Het hoe en waarom van zijn gedrag kon hij niet verklaren maar hij voelde weer die woede in hem opborrelen toen hij hoorde hoe Norah aan haar verwondingen was gekomen. Een gedachte in zijn hoofd zei telkens : 'Wat reageer je dramatisch, het is maar een mens hoor!' maar er was een stem in zijn hoofd die dat weer tegensprak net zoals zijn gevoel. 'Denk je dat dit alles toeval is? Nee, want toeval bestaat niet en dat weet je zelf ook.'. Bid'Daum schudde zijn hoofd terwijl de stemmen steeds weer meester wilden worden over zijn gedachten besloot hij aan iets anders te denken wat moeizaam ging. Nu merkte hij dat Norah uitverteld was. Het enige wat hij hoorde was haar moeizame ademhaling. Soepel stond hij op en liep dichter naar de boom toe en bleef daar met een respectievelijke afstand van staan. Hij hief zijn grote kop in de richting van Norah en sloeg met zijn staart onrustig heen en weer. "Norah, als je op adem bent gekomen. Zou je mij kunnen vertellen hoe deze draak er uit heeft gezien?" zijn stem was kalm maar deze keer klonk er iets anders door heen. Een soort van woede en haat. Deze draak zou hij opzoeken en hem eens en lesje leren. Doden lag niet in zijn aard maar als het er op aan kwam was hij daar zeker toe in staat. Hoe ontspannen hij zo even was zo gespannen was hij nu. Toch hoe langer hij zat hoe kalmer hij werd maar niet zo relaxed als daarvoor.

Norah hoorde wat geritsel en meteen was ze op haar hoede. Ze moest de neiging van de boom weg te aan onderdrukken. Opluchting ging door haar aderen, toen ze besefte dat hij niet bij haar kwam staan, maar enkel de afstand tussen hen had verkleind. Of hij net achter de boom stond, of daar nog enkele meters vandaan, kon Norah niet zeggen. Tot haar lichte schaamte moest ze bekennen dat ze zich goed zou voelen als hij niet al te ver stond. Een ander woord was eigenlijk beter voor de omschrijving van haar gevoel, maar ze kon het niet denken. Niet over een draak, al was het nog de beste draak, overtuigd van eerlijkheid en het goede. Even sloot ze haar ogen toen ze zijn verzoek hoorde en zichzelf dwong het afschuwelijke wezen zich weer te herinneren. Zonder dat ze het door had, was haar ademhaling weer normaal geworden en zat ze redelijk ontspannen tegen de boom. Ze had ervan kunnen genieten, maar de afgrijselijke draak die zich tegen haar dichte oogleden aanplakte, maakte haar dat ze gespannen was. Niet lichamelijk, maar geestelijk. Het duurde dan ook even dat het tot haar door drong dat ze nog moest antwoorden. Alsof hij het kon zien, knikte ze en deed wat hij had gevraagd. Op de een of andere manier voelde ze geen angst voor het beeld dat ze voor zich was. Opnieuw wist ze de reden, maar durfde het niet toe te geven of het zelfs te weten. Ze negeerde het dan maar en sprak. 'Hij was donker en had aan zijn muil twee tentakels, ondertussen nog maar één, alsof hij een lange, schubachtig snor heeft, Zijn kop loopt puntig en eraan zitten verschillende uitsteeksels, bovenop.' Even stopte ze, aangezien ze eigenlijk alleen zijn kop goed had gezien. Plots schoot haar nog wat dingen te binnen en probeerde het samen tot een goed verhaal te maken. 'Hij was enorm, evenals zijn vleugels. Zijn klauwen waren angstaanjagend en hij heeft een scherp uiteinde van zijn staart.' Meer wist ze niet, ze was te doodsbang en gefocust op leven, dat ze niet de tijd had genomen de draak te bekijken. Ze zuchtte, boog haar nek en schudde voorzichtig haar hoofd in de poging zich van het beeld los te maken. Ergens hoopte ze dat het voldoende antwoord was geweest en tot haar afschuw, hoopte ze dat Bid'daum iets zou doen met haar omschrijven. Bijna vond ze zichzelf net zo erg als die draak en door de afgrijzen voor haarzelf, welden tranen in haar ogen. Ze was blij dat de draak haar niet kon zien, niet zo.