a new face

Dikke donkere wolken pakte zich samen aan de hemel en dreigden open te scheuren en hun overvolle ladingen te lozen. Een eenzame gestalte liep over een besneeuwt rotsachtig pad dat door de jaren en door vele was uitgesleten. De bergen waren nog dik in gepakt met meters dikke sneeuw laag, hoewel in de lagere landen de zomer heerste en de dikke deken verdwenen was, waar nu alles groen was van de bomen, de struiken en het gras. De bloemen lieten hun mooiste kleuren zien, maar dat betekende weinig voor de sneeuwwitte draak. Haar kleur kon varieren tussen sneeuwwit en licht blauw. Haar hele leven had ze doorgebracht in de kou, waar alleen sneeuw en ijs goed kunnen gedijen. De kleinste veranderingen van het weer in de bergen of op de ijzige toendra vertelde haar welk seizoen ze nu zaten. De wolken konden hun lading niet langer vast houden en er viel een gordijn van enorme sneeuwvlokken naar beneden. De witte draak keek na een paar meter geploegd te hebben naar de dreigende wolken en voelde de eerste sneeuwvlokken op haar neus komen. Een tedere glimlach verscheen op haar lippen toen een herrinering door haar kop zich aan de binnenkant van haar schedel afspeelde. "Het kraken van de eiererschaal waar de witte draak in gezeten had, ze duwde met al haar macht en opeens barste de schaal onder haar achterpoten. De plotselinge kou wende ze snel aan. Twee vriendelijke geuren van haar ouders, maar hun ogen verrieden hun verbazing en ze peipte vrolijk naar de twee grote gekleurde draken. Tewoel haar vader was koper-kleurig met witte kristallen tussen zijn schubben groeiend en Lemal haar moder was zilver-kleurig en had blauwe kristallen die tussen haar schubben groeide. Nadat ze oud genoeg was om zelf voor haar eten te zorgen ging de hun dochter voor haar ouders die het niet erg vonden dat hun dochter voor hen eten haalden. Maar toen brak die vereselijke oorlog uit tussen twee draken clans en haar vader en moeder bevolen haar te vluchten. Na een hevige woordenwisseling vertrok de witte draak en toch maar door het tunnelstelsel die hun grot rijk was. Na een paar uur in de tunnels gelopen te hebben hoorde ze hoe haar ouders doodskreet door de tunnels galmde. Met pijn in haar hart rende de draak naar het einde en vloog naar het onbekende land. Zinsdien had de witte draak zich in de kou terug getrokken, maar ze was ver gekomen van de winter, want dan trok ze altijd verder en op deze wijze was Snowy in DW terecht gekomen." Snowy opende haar vloegens en steeg hogerop dat de wolken en liet de bergen achter zich. Door de dikke wolkendeken kon Snowy niet zien waar ze naar toe vloog, maar al snel was ze boven de bergen uit en zag ze het bos. 'Vrremd, dat ik al dat groen toch nog gemist heb??' dacht Snowy bij zichzelf en landen op de zonnige velden. Haar omvang was enorm voor haar leeftijd. Snowy was 20 meter hoog, haar spanwijte was 50 meter en ze was 30 meter lang. Een geritsel trok haar aandacht en de oren van Snowy schoten op en neer. Snowy was erg schuw dus ging ze voor haar meteen in een dreigende houding staan, maar die stelde niet veel voor. Haar houding was eerder angstig. Wie ook te voorschijn kwam, Snowy wist het niet dus wachten ze gespannen af.

De zonnige velden. Firechild vond het een mooie plaats. Altijd bloemen. Verstrooid liep ze er wat rond, misschien vond ze nog wel wat prooi. Onhandig kwam ze tussen de struiken uit gestommeld. Ach, waarom zou ze voorzichtig doen. Ze had toch geen honger. Wow! Die stond er niet nog niet! Firechild schrok op. Voor haar stond een sneeuwwitte draak van toch wel 20 à 30 meter hoog! Firechild kon dat niet evenaren; ze was 11 jaar, hoe groot verwacht je dan dat een draak is? In ieder geval; ze was maar 2 à 3 meter, deze onverwachte draak was 10 keer zo groot! Firechild deinsde wat achteruit, maar de draak viel niet aan. Haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. 'H-hoi' stotterde ze onzeker. 'Ik ben Firechild. Wat brengt jou hier?' Nieuwsgierig liep ze iets dichter naar de draak toe en ging zitten. Ze was benieuwd naar het antwoord.

Een kleine rode kwam de struiken uit gestrommeld en Snowy richten haar vleugels hoger op de de draak deed een paar stappen achteruit. Een stamelend "hoi" kwam uit de muil van de vreemde en Snowy liet haar vleugels iets zakken, maar deed zelf een paar passen achteruit om de draak niet te dichtbij te laten komen. Met vreemde omgaan was nooit echt haar sterkste kant geweest, omdat ze zolang alleen door de winterse kou geleefd had. Maar de nieuwschierigheid van de draak wekte iets van de nieuwschierigheid in haar zelf op. Met een bange blik in haar ogen ging ze in een wat normalere houding staan. 'hoi?' vroeg Snowy bijna, maar ze keek de rode draak aan en was benieuwd naar wat die nu ging zeggen of doen?

'Hoi?' vroeg de witte draak onzeker. 'Hoi.' Firechild besloot haar naam te herhalen. 'Lekker weer hé? Ik ben Firechild, zoals ik net al zei.' Ze was blij toen de witte draak wat minder vijandig ging staan, dat was altijd een goed teken. 'Deze velden doen hun naam eer aan.' Firechild plukte een bloem en haalde de blaadjes er een voor een vanaf. het gras wuifde om hen heen, ook om de mooie vreemde, witte draak. Wat zou zo'n sneeuwdraak hier doen? Ze leek wel aardig.

Toen Firechild nogmaal haar naam noemde trok Snowy haar kop even scheef zoals een speelse hond ook vaak deed als die naar zijn baasje keek. Snowy keek weer normaal en ze bleef op afstand staan nog niet bereid zich over te geven aan de vreemde rode draak die kleiner was dan zij. 'Ik ben Snowy en het is lekker weer ja, maar de sneeuw heeft ook zo iets betoverends.' zei Snowy met tussen door even naar lucht halend van de zeenuwen. Dit was haar eerste keer dat Snowy zich buiten de bergen en de kou waagde, maar de rode draak Firechild leek haar wel aardig, maar Snowy's vertrouwen was niet zo snel te winnen.

Traag klapte hij met zijn vleugels en voelde de wind langs zijn lichaam strijken. Met ogen die tot spleetjes geknepen waren zocht de enorme, goudkleurige draak naar een geschikte plek waar hij kon gaan landen. Zijn uitzicht dat eindeloos uit bomen had bestaan werd nu verruild door een enorm veld. De gouden draak circkelde een aantal keer in de lucht voordat hij neer wilde strijken totdat hij de andere twee draken in het oog kreeg. De kleine rode draak die hij al eerder ontmoet had. Maar ook een witte draak die hij nog niet ontmoet had. En ach, hij was in een goede bui dus een kennismaking en het ontmoeten van nieuwe draken vond hij op dit moment niet erg. Daarom vloog hij iets verder door tot hij boven de twee rondcirckelde, brulde een keer als teken dat hij ging landen. Het was een machtige, luide brul maar klonk niet vijandig. Zonder nog te klapperen met zijn vleugels ging hij scheef hangen en circkelde zo schuin naar beneden. Draaide rond de twee draken tot hij voelde hoe zijn poten de grond raakten. Soepel kwam hij neer klapperde eenmaal met zijn vleugels waarna hij die langs zijn lichaam vouwde. Zijn hals had hij hoog geheven en boog hij nu. Wat een trots en machtig gezicht was. Hij was imponerend door zijn grootte én aparte kleur. Maar om daar nou extra veel gebruik van te maken. Hij was misschien trots, maar niet te overdreven. Met een knikje van zijn hoofd begroette hij de twee. "Goedendag dames" zei hij met zijn lage, machtige stem. Zijn ogen die dezelfde kleur hadden als zijn schubben keken van de een naar de ander.

Een luide brul deed Snowy op schrikken en ze keek naar een goudkleurige draak die de landing in zetten. van uit haar schuwheid liep Snowy een flink stuk achteruit toen de grotere draak landen en zijn grote vleugels tegen zijn lichaam vouwden. De angst nam weer bezit van Snowy, maar ze sloeg nog net niet op vlucht. Snowy bekeek de goude draak en hij keek van haar naar Firechild. De verandering van vreemde draak naar vreemde draak hielt niet op en Snowy wilde het liefste weer naar de bergen terug! Een draak vond ze al eng om mee te praten laat staan twee en nog wel van hoogte verschil ook. De blauw\witte draak had haar vleugels weer dreigend groot op gericht om zichzelf te beschermen als het nodig mocht zijn?

De grote, gouden draak zag dat de kleinere blauw/witte draak schrok en haar vleugels dreigend oprichte. Bid'daum hield zijn kop scheef en keek haar een lange tijd zwijgend aan. Waarna zijn ogen vriendelijker werden. "Wees voor mij niet bang. Ik ben misschien groot maar ik doe je niet zomaar wat." zijn stem was laag en kalmerend. En er klonk een grote wijsheid uit. Maar hij wilde nog meer weten, nog meer leren. Ook een draak was nooit uitgeleerd dus hij ook niet. Nog steeds keek hij de blauw/witte draak aan, zijn houding was allesbehalve dreigend en straalde één en al rust uit. Waarschijnlijk was dit een draak die bijna altijd nog alleen geleefd had. Ja, dat kende hij en het was een grote stap je tussen je soortgenoten te begeven. Maar dit was geen slechte draak, dan had ze hem allang geprobeerd aan te vallen. Wat in haar geval op iets slechts had uitgelopen. Aangezien hij toch ouder en ervarener was. Toch onderschatte Bid'daum nooit iemand. En al helemaal niet op grootte. Maar deze draken leken nog lang niet volgroeid. Die zouden zeker nog wel groter worden. Daarna gleed zijn blik naar de rode draak, wist hij haar naam al? Nouja, hopelijk zou hij het snel genoeg weten. Want ze hoefden echt niet bang voor hem te zijn. Zolang ze hem maar niet kwaad maakten.

De woorden van de gouden draak straalde een en al rust uit net als zijn houding, hoewel Snowy haar vleugels aarzelend liet zakken vouwde zij ze nog niet op. Het lang niet in haar aard zo tussen vreemde in te lopen, maar eens moest er een begin zijn. Gelukkig kende ze Flora en Haruko al dat was al een hele opluchting, Maar dit was haar eerste keer met draken in contakt te komen. Een nerveuze stap naar voren deed Snowy in haar beweging half stoppen en ze bleef de grotere draak aan kijken. 'Sorry, maar je liet me schrikken.' zei Snowy en ze bleef op geruime afstand staan de boel nog niet in zijn geheel vertrouwend.

Een machtige brul vulde het luchtruim en de oren van Firechild. Ze keek geschrokken omhoog, en Snowy deinsde terug. Hé, dat is die gouden draak van uit het bos. dacht ze verbaasd. Bid'daum landde soepel en elegant. Hij knikte naar hen en verzekerde Snowy dat hij niets zou doen. 'Hoi Bid'daum!' Ze wist zeker dat hij haar nog herkende. 'Leuk je hier te zien! Ik ben Firechild, we zijn elkaar al eens tegengekomen. Dit is Snowy. We hebben elkaar net pas ontmoet.' vertelde ze vrolijk. Bid'daum zag er goedgeluimd uit. Ze had Snowy willen antwoorden over het weer, maar dat was meer zomaar een openingsvraag dan een serieus gesprek. Als Firechild hier goed over na dacht vond ze het eigenlijk wel eng; twee draken die veel groter waren dan zij. Maar beide waren aardig, dat maakte al veel goed. Bid'daum straalde een enorme rust uit, en samen met de straling van de zon was dit een heerlijke combinatie.

Na een aarzeling van de witte draak liet ze haar vleugels toch zakken, hoewel ze ze nog niet langs haar lichaam vouwde. Deed een nerveuze stap opzij waarin ze plots stopte. Haar ogen vonden de zijne en hij keek met een rustige, vriendelijke blik terug. Nog steeds was er voldoende ruimte tussen hen maar dat vond hijzelf ook fijner. Van het echte op elkaar gestampt staan hield hij ook niet zo. Zijn blik gleed een keek over het gebied totdat hij er zeker van was dat er verder niemand was. Zowel mens als draak. Toen de witte, vrouwelijke draak begon te spreken richte hij zijn blik weer op haar. Trok zijn mondhoeken op en grijnsde naar haar. "Het spijt mij zeer. Het was natuurlijk niet mijn bedoeling je te laten schrikken." sprak hij nog steeds even rustig. Al snel hoorde hij de stem van de rode draak, Firechild. Hij grijnsde weer toen hij haar hoorde praten en de manier waarop ze hem begroette. "Goedendag Firechild. Natuurlijk herken ik jou nog." zei hij glimlachend. De grote, goudkleurige draak richte zijn ogen weer op de witte draak die volgens Firechild Snowy heette. Nu hij wist hoe ze heette vond hij hett makkelijker om haar aan te spreken. Al snel maakte hij zijn blik weer los van het tweetal, rekte zijn hals eens uit waarna hij die weer sierlijk maar machtig opkrulde.

De blik van Bid'daum beantwoorden die van haar en Snowy keek verlegen weg van de gouden draak ze had maar weinig draken gesproken, maar als er een draak was waarmee ze sprak dan ging dat altijd moeizaam. Snowy klkapte haar vleugels even helemaal uit en vouwde die daarna tegen haar lichaam en ze verstapte nerveus. Snowy wist nooit ze goed wat ze moest zeggen tegen een vreemden. Firechild sprak even tegen Bid'daum en ze keek even van de twee draken van de een naar de ander. Deze twee konden het goed met elkaar vinden, maar Snowy ging zitten zodat ze als ze weg wilde gelijk op kon springen. Een zwerm vogels vloog over en Snowy keek ze na terwijl ze over de velden vlogen. 'Hoe heet jij grote gouden draak?' vroeg Snowy met zachte stem en ze keek even naar de gouden draak.

Beetje bij beetje leek Snowy te ontspannen. Ze had verlegen weg gekeken toen hij haar had aangekeken. Waarop zijn enige reactie een charmante glimlach was. Hij keek toe hoe ze haar vleugels uitklapte en ze tenslotte toch langs haar lichaam vouwde. Lette op haar nerveuze stapjes en merkte haar ongemak op. Er naar vragen zou hij niet. Hij was meestal niet van de vragen maar vond het niet erg er een aantal te beantwoorden. Als een ander hem iets wilde vertellen stond hij daar open voor maar het moest wel vrijwillig zijn. Tenzij hij natuurlijk iets noodzakelijk wilde weten. Maar anders niet. Vandaag had hij de tijd en morgen eventueel ook wel dus geduld had hij zat bij Snowy. De witte draak ging zitten maar leek nog niet helemaal lekker in haar vel te zitten. Bid'Daum volgde haar blik en tuurde naar de bergen in de verte. Er vlogen vogels omheen, of waren het draken. Zin om zich daarin te verdiepen had hij niet en al snel hoorde hij de zachte stem van Snowy weer weerklinken die hem weer in haar richting deed kijken. "Het spijt me, wat onbeleefd dat ik me nog niet heb voorgesteld. Mijn naam is Bid'Daum." sprak hij weer op diezelfde rustige toon als daarvoor. "En zou ik misschien jou naam mogen weten? Draak zo wit als sneeuw." vroeg hij vriendelijk en met een charmante grijns rond zijn lippen. Zoals altijd was hij weer uiterst beleefd, want ja, iedereen kreeg altijd een eerlijke eerste kans bij hem die je ook zeker moest benutten.

Toen Bid'daum Sprak schoot haar bloes als een gek door haar lichaam naar haar hoofd. Het was dat draken niet konden blozen, maar haar ogen zouden dat wel verraden. 'mijn naam is Snowy.' zei Snowy en ze keek in de grote ogen van de gouden draak, het viel haar op dat deze uiters beleefd bleef en nauwelijks ongeduld leek te bezitten. De ochtend ging over in de middag en Snowy begon behoorlijk trek te krijgen, maar nu weg gaan was niet meer terug komen en Snowy wilde eigenlijk meer over Firechild en Bid'daum te weten komen. Of een van de twee draken het uit haar ogen konden lezen viel nog af te wachten?

Snowy begon haar spanning te verliezen. Firechild glimlachte. Bid'daum had een kalmerende werking op zo ongeveer iedereen, leek het wel. Snowy gaf netjes antwoord. Firechild besloot haar gave te gebruiken, al was het niet echt nuttig voor de verdediging of de aanval. Misschien zou ze er later nog ontwikkelen. In ieder geval, Firechild kon gevoelens en verlangens van ieder levend wezen dat kon denken aanvoelen. Ze keek eerst Bid'daum aan. Hij was rustig, ontspannen. Hij had duidelijk de tijd. Snowy was ook meer ontspannen dan eerst, maar er lag een blik in haar ogen... Een soort behoefte aan kennismaking? Firechild besloot te beginnen, en hoopte dat ze op het goede spoor zat. Maar de ogen van Snowy lieten het duidelijk blijken. 'Dus jij komt uit de bergen, Snowy? Ik heb ze alleen nog maar van veraf gezien, maar het ziet er prachtig uit! Hoewel het natuurlijk veel te koud is voor mij... Ik woon bij de geisers. Er was daar eerst een dorpje, maar toen ik een keer was gaan spelen bij het meertje sloeg er een komeet in. Je kunt de pech maar hebben.' Met een aarzelende glimlach voegde ze eraan toe;'Mijn ouders waren toen vlakbij het dorpje. Ik heb ze nooit meer gezien.' Ze zweeg even, maar sprak toen verder. 'Maar alles is daar best leuk hoor, de geisers maken van die mooie geluiden en er zijn bijna geen tweebenen die op me jagen ofzo. Ik vind het er prachtig. De bergen zullen vast ook mooi zijn!' Met een hoopvolle blik in haar ogen hoopte ze dat Snowy zou antwoorden, niet afgeschrikt zou worden door haar geklets. Ze wilde tenslotte niemand irriteren met haar levensverhaal.

Firechild begon te spreken en Snowy keek de rode draak aan en luidterde. Haar gevoelens speelde een spelletje met haar, maar Snowy liet niks daar uit merken en bleef on bewogen zitten. Bid'daum keek van Snowy ook naar Firechild en Snowy had niet de behoefte iemand haar levensverhaal te vertellen niet zolang ze nog niet in haar gehele lichaam ontspannen was en de twee draken volledig vertrouwden. 'Erg voor je ouders, maar leef je daar helemaal alleen? De bergen zijn prachtig ja en ik ben opvele plaatsen geweest die in de winter de mooiste dingen lieten zien voor wie daar behoefte aan had.' zei Snowy haar stem was zacht en teder, maar haar lijf stond volledig gespannen en het was net een waterpoel dat geen rust kende. De gevoelens van weg gaan en blijven waren het sterkste, maar Snowy wilde nog niet weg ze kon morgen ook wel de rest van het landschap ontdekken. alhoewel Snowy zich tegen zichzelf vocht om te blijven zitten zwiepte haar staartpuntje heen en weer.

Het staartpuntje van de witte draak zwiepte ongeduldig heen en weer. Ze luisterde aandachtig, maar zei zelf nog niets over haar verleden. Het was rustig, maar Snowy was onrustig. 'Ja, dat geloof ik. Winter is zo'n mooi seizoen. Ik woon nu alleen bij de geisers. Het is er een beetje alleen, maar ook mooi.' antwoordde Firechild. De zon scheen geruststellend op de draken neer, alsof zij al kon weten wat er verder zou gebeuren. De bloemen fleurden op. Alles was hier zo mooi. Bid'daum glinsterde in de zon, zijn schubben waren als vloeibaar goud. Snowy glinsterde als verse wintersneeuw. Firechild schaamde zich een beetje. Haar schubben gingen niet glinsteren in de zon; ze werden alleen maar extra opgelicht. Hierdoor werd ze echt donkerrood, en heel duidelijk te zien. Had zij maar zulke mooie schubben, bedacht ze verlangend.

Rustig luisterde hij naar de vrouwelijke draken tegen over hem. Zijn grote goudkleurige ogen gleden van de een naar de ander waarbij hij lichtjes grijnsde. Het verhaal van Firechild vond hij erg spijtig. Van de komeetinslag had hij ook wat opgemerkt maar was toen ver weg geweest. Terwijl Firechild sprak keek Bid'Daum naar de jonge, rode draak. De zon liet haar schubben niet glinsteren in de zon maar liet ze oplichten waardoor de kleur rood die ze had juist donkerder werd. Zijn kop hield hij een tikkeltje scheef terwijl hij het kleine wondertje dat voor zijn ogen afspeelde bekeek. Maar al snel maakte hij zijn blik weer los waarna hij weer naar Snowy gleed. Ze zat misschien rustig maar hij voelde de tegenstrijdige gevoelens van haar met elkaar bekvechten. Toch las hij in haar ogen iets anders. Wat de sneeuwwitte, vrouwelijke draak moeilijk te lezen maakte en haar ook interessanter maakte. Beiden draken hadden iets interessants. En wat had hij? Hij had alleen een aparte kleur, goud. Maar verder ook niet. Zachtjes schudde hij zijn hoofd toen Firechild uitgesproken was. "Het is spijtig van je ouders." zei hij alleen. Ook hij wist hoe het was om ouders te verliezen. Niet dat hij altijd bij zijn ouders rondhing. Maar om ze nou voor zijn ogen afgeslacht te zien worden. Daar kon hij zich nu nog razend om maken. Ook al was het al weer 200 jaar geleden. Nog steeds had hij niet alle draken die dat op hun geweten hadden kunnen vermozelen. Maar dat ging gebeuren, hoe dan ook. Hij had nog heel lang te leven dus een eeuw was als een jaar voor hem. Omdat er voor hem verder geen enkele dreiging was maakte hij het zich gemakkelijk en ging rustig in het gras liggen terwijl zijn blik van de ene naar de andere draak gleed.

Snowy hoorde dat Bid'daum het spijtig vond van Firechild's ouders, zelf kon ze ook vertellen dat haar ouders gedood waren, maar Snowy sprak er niet graag over. Maar misschien kon het helpen om zichzelf minder rot te voelen. 'Het is al een 30 jaar geleden dat ik van huis ben gegaan, maar het voelt nog als gisteren. De draken oorlog heeft mij mijn ouders gekost en zij hadden mij bevolen te vluchten anders had ik nu niet hier voor jullie gestaan.' zei Snowy om maar het ergste achter te houden en Snowy keek even naar de gouden draak en daarna weer naar de rode. De heimwee naar sneeuw en ijs kwam sterk naar boven, maar Snowy voelde dat het hier ook goed zou gaan, maar of ze hier in de laag landen ook een grot zou gaan zoeken om haar thuis te noemen wist Snowy nog niet.

'Mijn ouders hebben me bevolen te vluchten.' vertelde Snowy. De drakenoorlog? Wat zou dat precies zijn geweest. Firechild voelde de vraagtekens bijna boven haar hoofd hangen, maar onderdrukte haar vraag. Het zou niet netjes zijn dat te vragen; het deed Snowy blijkbaar nog steeds pijn. Het moet vreselijk zijn je ouders achter te laten. Ik wist niet dat het de laatste keer was dat ik ze zag... 'Ik ben blij dat je hier toch staat Snowy. Ieder leven is waardevol. Zou je hier willen komen wonen Snowy? Het is hier misschien niet zo mooi als in de bergen, maar toch wel acceptabel.' Firechild keek de witte draak aan; ze had al veel meegemaakt voor 50 jaar.

Snowy had haar kop laten hangen toen ze wat over haar verleden vertelde en keek Firechild aan toen deze tegen haar sprak. 'Ik weet niet ik ben de bergen nu eenmaal gewent heerlijk door de sneeuw wandelen en naar het ijs kijken dat als ijspegels aan de rosten hangen? Maar misschien kan ik hier ook wel een mooi plekje vinden?' zei Snowy met een verdrietige stem ze ging verzitten en keek even van de een naar de ander.

'Ik weet niet, zal ik hier ooit een plekje vinden?' vroeg Snowy zich treurig af. Ze keek van Bid'daum naar Firechild en weer terug. 'Natuurlijk!' stemden beide in. 'Je moet er even aan wennen hier, maar het is ook mooi.' zei Firechild. Arme Snowy. Ze had erg tegenstrijdige gevoelens; blijven of weggaan, bang zijn voor anderen of ze tegemoet treden zonder paniek. Het moest verwarrend zijn van een wereld van sneeuw en ijs terecht te komen in een wereld waar het nu herfst was, maar de bloemen stonden nog in bloei. Dat was niet bepaald iets wat je iedere dag deed. Ze hoopte dat Snowy hier zo willen blijven.

Een luid gerommel rolde over de openplek waar Snowy, Firechild en Bid'daum waren. Snowy keek snel naar haar buik en voelde hoe haar maag te keer ging. Nadat Snowy weer naar Firechild en Bid'daum keek grijnzde ze verstrooit. 'Ik moet even gaan jagen, maar ik zal over jullie voorstel nadanken en we zien elkaar vast nog wel?' zei Snowy en knikte naar beide draken als afscheid en spreiden haarf enorme vleugels, waarnaar zij zich afzetten en de lucht in sprong. Met krachtige vleugel slagen steeg Snowy hoger en hoger en verdween tussen de boombladeren en over het bladerdak. Snowy wilde een prooi gaan zoeken en die op peuzelen!