Komeetinslag! [alleen Novem en Sky)

Kleine kometen ploffen neer tussen de ruïnes, het droge gras vat vlam en de vlammen likken aan de houten huizen van de oude stad. De rieten daken voeden het vuur terwijl een gigantish rotsblok uit de ruimte met veel geraas een diepe krater slaat, een aardbeving veroorzaakt en de Ruïnes met de grond gelijkmaakt. Stof, brandens as en rotsen gaan in een golf over de mistgebieden en vervuilen het mistige meer en de rivier die door de straten loopt. De verlaten stad en het mistige meer verdwijnen in de stofwolk.
De grond schudde, Sky wist dat dit geen gewone aardbeving was. De komeet had ze al vanaf een afstand gezien. Met krachtige slagen vloog ze naar de plek waar de komeet de aarde geraakt had: De mistgebieden. Ze werd verwelkomd door een gigantishe stofwolk. Lucht kolkte bijna zichtbaar om haar kop toen ze de wolk inschoot met gevouwen vleugels. Takken van bomen, stenen, hout van de huizen en andere weggeblazen voorwerpen schoten langs haar. Hitte gaf aan dat er hete magma omhoog dreigde te komen. Ze sloeg haar vlaugels uit boven de reusachtige krater. Sky brulde, de as kwam bijna tot stilstand voor het teruggezogen werd. De zwarte substantie kolkte om haar heen als een ronde oorkaan. Met een slag van haar vleugels werd alles de krater in geblazen. De grond schudde, de aarde huilde. De hitte werd niet gestopt.

Novem had de inslag met alle kracht gevoeld. De trillingen die door de aarde golfden en het stof dat als een muur alles probeerde te verzwolgen. Novem vloog met krachtige slagen tegen de stofwolk in ontwijkde de neerkomende stenen en het andere puin. Een andere kracht, een wind die onnatuurlijke tegen de andere inging raasde nu om hem heen. Hij had al een vermoeden wie het was en al snel werd zijn vermoeden bevestigd. Sky's brul ging door merg en been en Novem besefte wat een kracht dat koste. Nadat hij dichter bij haar was gekomen en de stof wolk in de krater terug was gezogen besefte Novem dat het gevaar nog niet was geweken. Hij dacht razendsnel na en ging alle mogelijkheden af.
Met een kort knikje naar Sky verzamelde hij zijn krachten vanuit het diepste van zijn ziel. Enkele grote brokstukken die naar beneden vielen gingen richting de krater. Daar verstopten ze langzaam de uitgang van de aarde. De hitte was echter nog wel aanwezig maar werd langzaam minder met elk stukje steen dat op de krater kwam te liggen. Naast de stenen stroomde zand langzaam tegen de helling op en gleed te krater in. Daar vervormde het zand dat het langzaam een harde massa werd. Hier en daar waren het kleine, smalle doorzichtige plekken. Nogmaals nam Novem diep adem en de kleine kier van de krater werd opgevuld. Nu de magma voor even was gestopt keek hij Sky aan. Zijn ogen stonden dof van de uitputting. Hij landde op de rand van de krater en klapte zijn vleugels in waar hij wachtte op Sky.

(de harde zandmassa is glas, maar dan niet helder nog steeds met zandkorrels en stof ect. Als je zand genoeg verhit wordt het glas... )

De kracht van de aarde was sterk en het duurde niet lang of alle as en magma zou naar buiten spuiten. Novem kwam als geroepen. Zijn krachten vulde de hare aan toen hij de wond van de aarde bedekte. Een zachte vlaag wind maakte duidelijk dat ze haar kracht losgelaten had en niets te vroeg ook. Er was nog steeds een krater, maar geen magma. Sky viel, uitputting had zich van haar meester gemaakt. Vlak voor ze te diep de krater in viel sprijdde ze haar vleugels in een laatste stroom van kracht. In een rustige glijvlucht vloog ze naar Novem. Haar altijd zo geruisloze landing was nu met geluid: een plof en het stof waaide op. Ze bleef staan, wist haar vleugels te vauwen en het werk dat ze hadden verricht en de schaden die was aangebracht te zien. Het landschap was zwart, hier en daar kronkelde stoom en rook zich een weg door de dofgrijze lucht. Op sommige plekken stonden bomen, kromgetrokken en van hun blad ontdaan door de kracht van de inslag. Rood gloeiende grond gaf aan dat er brand was geweest.

Novem zag dat de uitputting bij Sky ook groot was. Nu het gevaar was geweken zag Novem de schade pas goed. Bomen zwartgeblakerd en als een dode ziel omringd door zwart as. De hitte was nog steeds aanwezig maar werd met de minuut minder. Kleine geisers waren ontstaan en spoten heet stoom in de verdorven omgeving. Novem zuchtte en keek Sky aan. Nog uitgeput van zijn eerdere handeling. "Sky... we zullen de omgeving moeten afgaan naar mogelijke overlevenden en andere gevaren die ons oog nu nog niet kan zien." Hij sprak vermoeid maar met zekerheid.

(volgende post zal groter zijn =))

Sky ging zitten en sloot haar ogen, ze moest haar krachten weer bijeen rapen. Haar ene voorpoot rustte zacht tegen haar amulet terwijl ze gelijkmatig ademhaalde. Het geluid van spuitende geisers en de geur van verbrande dingen was niet rustgevend maar ze wist zich af te sluiten. Toen Novem sprak haalde ze diep adem en opende haar ogen. Ze knikte en zette haar poot weer op de grond "Ik hou het nog wel even vol" zei ze. Ze stond op, ze voelde een doffe pijn over haar gehele lichaam en merkte toen pas haar lichamelijke schade op: De voorkant van haar poten, vleugels en haar borst waren bedekt met ondiepe schrammen. Door de grote hoeveelheid was het goed voelbaar. De as had takken, planken en stenen bevat en deze hadden haar schubben geschaaft. Ze sprijdde haar vleugels en gromde zacht van de pijn.

Novem knikte dat hij het had begrepen. Hij spreidde zijn vleugels en sloeg die met kracht naar beneden. Naar een aantal slagen had hij zijn gewenste hoogte bereikt en zette koers naar het zuiden. Onder het vliegen speurde hij de grond af naar overlevenden. Hier en daar zag hij dieren die zichzelf in veiligheid brachten. Het doden aantal liep steeds hoger op en de verwoesting was groter dat Novem ooit voor mogelijk had kunnen houden. Hij moest moeite doen om in de lucht te blijven, de vermoeidheid nam nog steeds toe. Hij wist niet of Sky met hem mee vloog of dat ze een andere richting had gekozen.
Af en toe moest Novem een onverwachte uitbarsting van een geiser ontwijken en dat maakte dat hij besloot naar de grond te gaan en te landen. Zijn vleugels waren hier en daar beschadigd en een aantal veren waren wat verschroeid. Bij elke stap veroorzaakte hij een kleine opstuivende wolk van as waaronder de verschroeide aarde zichtbaar werd.

Sky steeg evenals Novem op en vloog niet al te hoog om te voorkomen dat als ze neerstortte de klap niet al te groot zou zijn. Dit maakte de vlucht gevaarlijk omdat de geisers vaak overwacht heet water naar haar spuuwde. Uiteindelijk landde ook zij. Ze zag vele dode mistschorpioenen en andere wezens. Ze bleef staan toen ze een zwarte bol in de as zag liggen. Ze boog haar nek en blies zachtjes over de bol. As steeg op waardoor zichbaar werd wat het voor een bol was: Het was een ei. Zwartgeblakert van de as en geschaaft door de golf van verwoesting. Sky hief haar kop. Het ei was bruin goud met een vage blauwe glinstering "Novem, kom eens kijken!" riep ze naar Novem die ongeveer honderd meter van haar af was. Ze boog haar nek opnieuw en rook aan het ei. Het rook naar vuur en as. Geen bekende geuren van draken meer. Het ei voelde warm aan waarschijnlijk omdat de grond nog steeds niet helemaal afgekoeld was.

(afwasmachine uitruimen!)

Vol afschuw herkende Novem de vorm die Sky bedoelde. Het was geen normale steen zoals hij nog altijd hoopte. Het was een draken ei. Met voorzichtige passen en gemengde gevoelens kwam Novem dichterbij. Hij boog nu ook zijn hoofd en rook net als Sky aan het ei. Het was warm, wellicht van de grond maar misschien van wat er binnenin leefde. Dit was helaas een gebied waar Novem weinig ervaring had. Hij keek Sky aan in de hoop enige tekens van vreugde te zien. "leeft het nog?" Voorzichtig keek hij Sky aan speurend naar enige reactie.
Zijn poten waren zwart van het roet en zijn veren waren hier en daar verschroeit. Waar hij eerder geen last had van pijn of schaafwonden begon het nu te kloppen onder zijn schubben. Hij had het idee dat hij wel een gewricht in zijn staart geneusd had.

Novem had haar gehoord en kwam op haar af. Hij leek niet blij te zijn bij het zien van het ei. Logish, niemand wil zoiets graag zien... Ze hoorde zijn vraag en kromde haar nek zodat haar kop dichtbij het ei was. Ze maakte een heel zacht geluid diep in haar keel en luisterde vervolgens. Ze hief haar kop "Hij leeft nog, het is een jong ei. In de lente zal het uitkomen, denk ik" voorzichtig veegde ze de as weg rond het ei zich afvragend wat ze met het ei moest. Draken zorgden meestal minstens honderd jaar voor hun jong ookal hadden ze soms na een jaar alweer een ei. Sky ontvermde zich nog steeds over Venray en vroeg zich nog steeds af waar hij uithing. "Hij heeft in ieder geval snel verzorging nodig." Ze trok haar poot oppeens weg, dieper was de as heter en ze had bijna haar poot gebrand. Haar poten waren evenals die van novem zwart van de roet.

(moet gaan, film kijken)