Dragon World
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
PortalPortal  IndexIndex  ZoekenZoeken  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Knutselen ~

Ga naar beneden 
3 plaatsers
Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende
AuteurBericht
Leona

Leona


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 251
Punten : 289
Join date : 27-03-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Onder het afdakje, naast die prullenbak <3

Dragon World
Leeftijd: 476, rond 550 lichamelijk volwassen ^^
Temmer\draak: Warhoofd Laurens ;D
Partner: x

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptydo mei 13, 2010 8:21 pm

Ze snoof minachtend naar de twee mensen terwijl ze nog steeds wegkeek. Pas langzaam drong het tot haar door dat Laurens zijn houding nogal verfrompeld was (heel leuk woord). Ze had het eerder aan zijn geest gemerkt, dat hij een nogal krachtige emotie probeerde in te houden en haar ogen werden naar haar warhoofd getrokken. Haar blik veranderde van vragend naar stomverbaasd toen hij na haar woorden in een bulderende lach uitbarste. Verbaasd keek ze even naar Roos - pardon, vrouwmens - en keek toen terug naar Laurens, die het duidelijk helemaal verloren was. Een gedachtengrom gromde ze naar hem, terwijl ze chaggo voor zich uit staarde. Oke, misschien had ze dit verdiend, omdat ze hem eerder ook uitgelachen had. Toch was het nogal vervelend, want zij zag het niet alleen, ze voelde ook zijn lachbui. Met moeite moest ze haar eigen mondhoeken naar beneden houden, maar ze was vastbesloten om vol te houden. Ze was opgelucht toen hij zichzelf weer bij elkaar begon te rapen en ze keek hem nu met een doordringende blik aan. Ze had zich aan de ene kant ook dood geërgerd dat de vrouwmens in lachen was uitgebarsten, ze wist niet eens wat zij had gezegt tegen Laurens. Ze snoof verveeld en keek weer chagerijnig naar de twee. De handen van de vrouw lagen nu op de schouders van Laurens terwijl hij zijn adem weer onder controle had. Toen ze langs hem liep, voelde ze de sterke, een soort verlangende emotie van Laurens door haar heen schieten. Ze keek hem schuin aan, en verbeet hem dat hij zich zo voelde. 'Hou je een beetje in, wil je,' riep ze hem chagerijnig toe en keek toen gauw naar de vrouw die bezig was met de stoffen. Ze probeerde te zien waar ze mee bezig was, en leunde even op haar rechtervoorpoot om om haar heen te kijken. Haar blik schoot geïrriteerd naar Laurens toen ze zijn gedachtengang opving. 'Zeg, ik weet dat je haar leuk vind. Maar moet ik daar aan meedoen? zei ze nog een tikkeltje geïrriteerd en keek hem aan. Op zich was het wel grappig, aangezien zij hem met zijn gedachtes kon plagen. Een geamuseerde twinkeling kwam in haar blik terwijl ze hem nu quasi geïrriteerd aan keek. Haar blik keerde weer terug naar de vrouw - vrouwmens - en voor het eerst wilde ze weten wat een ander mens dacht. Maar ze zou er niet aan denken om contact met haar geest te leggen, dat was iets wat ze één keer had gedaan en daar zou het bij blijven. De band die zij en Laurens hadden was iets unieks, vond ze, en dat zou geen ander mens van haar krijgen. Laurens kon bij haar grootste geheimen, haar diepste gevoelens en haar grootste wensen komen, en die dingen deelde ze niet met iedereen. 'Je staart,' zei ze droog naar Laurens terwijl ze naar Roos - vrouwmens - bleef kijken toen hij naar haar rug staarde. Ze keek naar haar favo-mens toen hij naar haar toe kwam lopen en liet haar kop zakken toen hij voor haar stond. Ze snoof even een zucht door zijn warrige haar en keek hem toen liefdevol aan, ze was nog wel een beetje chaggo niet vergeten natuurlijk. Ze luisterde naar zijn woorden, en voelde zijn emoties terwijl hij de woorden dacht. Ze keek een beetje van haar stuk gebracht naar de grond voor zijn voeten terwijl haar nek in een krul hing met haar kop naar beneden. 'Ik weet het niet... het was eerst omdat ik van haar... schrok. Mensen liggen niet goed bij me,' begon ze de verklaring voor haar gedacht. 'Jij bent eigenlijk de eerste mens, waarbij ik niet hoofd en romp van elkaar wil scheiden. Je hebt eigenlijk best geluk gehad dat ik bij onze eerste ontmoeting in een luie en zonnige bui was,' zei ze met een lichte grijns. 'En... het voeld alsof ze dit van ons af neemt. Het is òns zadel, daar heeft zij niets mee te maken,' zei ze op een koppige manier als een klein meisje dat geen koekje mocht van haar moeder omdat ze net gegeten hadden. 'En ik heb een beetje honger,' voegde ze er aan toe toen ze haar maag voelde protesteren. 'Ik heb heel de dag op jou liggen wachten, en wilde niet gaan jagen. Mijn maag is leeg...' wilde ze verklaren en hoopte dat hij de connectie tussen haar humeur en haar lege maag zou leggen. Ze schudde alleen maar lichtjes met haar kop als antwoord als antwoord op zijn vraag of ze al met haar gesproken had. Haar grote ogen gleden verbaasd naar zijn gezicht toen ze opeens een soort zwarte muur voelde, en gedeeltelijk zag, in tussen hun twee geesten. Een lichte paniek kroop in haar omhoog toen ze probeerde te begrijpen wat hij aan het doen was. Haar ogen vergote zich toen de muur nog een tikkeltje groter werd, hij was nog wel doorbreekbaar, maar dit was ze niet gewend. 'Laurenss,' zei ze voorzichtig, hem bijna droevig aankijkend. Als ze nu via gedachtpraat zou spreken zou hij maar gedeeltes ervan ontvangen, en ze wilde zijn volle aandacht. Doordat ze zijn naam hardop zei wist ze dat Roos hun ook zou horen, maar daar ging haar aandacht niet naar toe. Ze probeerde paniekerig te begrijpen wat hij aan het doen was. 'Laurreenss,' zei ze nu wat harder, vragender en paniekeriger. Ze keek hem bangig aan in zijn grijze ogen. 'Ikk.. ik zzal arrdiggu doon,' zei ze zachtjes, proberend zijn blokade via opelijk contact te breken.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.everyoneweb.com/VerhaalElodie/
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptydo mei 13, 2010 9:46 pm

Dit was niet het eerste moment dat hij hun band opeens vervelend vond. Maar de andere keren leken nu niets vergeleken met nu. Hij schaamde zich dood voor het idee dat net bij hem naar binnen drong. Waarom moest hij zo egoïstisch zijn? Leona was niet van hem. Alsnog, het idee stond hem helemaal niet aan. Het feit dat Leona de dingen die ze met hem had gedeeld, even gemakkelijk met iemand anders zou delen deed hem pijn. Hij zou het namelijk níet doen. Maar moest daarom Leona het ook niet doen? Knarstendend staarde hij naar Leona haar reusachtige klauw. Goed beseffend dat het nergens op sloeg, maar ondanks dat bleef het knagen. Pas toen hij leona haar stem opeens hoorde, hard op, keek hij op. Zijn blik werd iets verbaasd toen hij haar emoties aflas in haar ogen. Uit het niets viel uit kwartje, natuurlijk. Ze zat er natuurlijk mee dat hij op deze manier dacht, ‘Sorry,’ Mompelde hij nogal beschaamd. ‘Ik kan er niks aan doen.’ Nog steeds probeerde hij ergens wanhopig het gedoe van net ergens veilig weg te stoppen in een kluisje, zich nog steeds verzettend tegen Leona wat naar zijn idee niet bepaald lukte. Bij de tweede keer van het horen van zijn naam keek hij opnieuw op. Het verbaasde hem hoe haar stem klonk, en verward keek hij haar dan ook aan. ‘Wat is er?’ Zwijgend keek hij haar aan, zijn mond net íets open. Alle moeite van net liet hij varen terwijl hij haar aankeek. Hij wilde iets zeggen, maar kon op het moment de juiste woorden niet vinden. Zijn gezicht vertrok opeens toen hij besefte dat ze elkaar duidelijk verkeerd begrepen hadden, uiteindelijk lichte er ook een vaag glimlachje op. ‘Ik, dat bedoelde ik niet.’ Hij begreep sowieso niet waar dit eigenlijk vandaan kwam, en probeerde dan ook uit te pluizen waar haar woorden op sloegen. Het is egoïstisch van me, ik weet het. Het spijt me.. Jij hoeft daarvoor niet aardiger te doen. Misschien bedoelde ze het zo? Hij had zijn blik weer afgewend. En terwijl hij het bedacht trok de kluis zich uit zichzelf weer open en vulde heel zijn hoofd ermee. Onbedoeld. Dit keer deed hij geen enkele moeite, het had toch geen zin. Zonet was het ook niet gelukt. Dácht hij. Hij wende zich van Leona af. ‘Ga maar jagen, voel je niet verplicht om hier te blijven omdat wij bezig zijn.. Vul je maag,’ Hij draaide zich om en glimlachte nog wazig naar haar. ‘Vang maar een hert voor me,’ Nu een poging tot grijnzend. Ze hadden op zich wel een tijd lang genoeg te doen, voor het basis gedoe had hij toch alles uit gesneden. Enkel om het te verfijnen hadden ze haar weer nodig om te zien in welke maat. Maar opzich kon ze wel een tijdje weg gaan. Hij onderdrukte een gevoel wat vanzelf al op kwam bij het idee dat Leona zo ging jagen. ‘Totzo,’ Hij bleef staan en keek toe hoe Leona soepel haar enorme vleugels spreidde, en automatisch zo geheel haar omvang liet zien. Wat toch wel iets was om trots op te zijn. Terwijl hij zo naar haar keek, het totaal plaatje van Leona, voelde hij zijn hart opbloeien en automatisch verscheen er een licht glimlachje. Met een simpel gebaar tilde hij zijn hand op, nog steeds tegenwerkend tegen zijn eigen gevoel. Zijn ogen knepen samen toen het zand dat opstoof bij Leona haar eerste krachtige vleugel slag. Van binnen strijdend keek hij haar na, pas toen het stipje van haar steeds kleiner werd op de horizon liet hij het gevoel los. Genadeloos sloeg het feit dat Leona weg was als een zweepslag toe. Zonder Leona voelde hij zich toch een stuk eenzamer, en hij had altijd verdomd veel moeite met het feit afscheid van haar te nemen. Ook al kwám ze dalijk terug, hij keek nu al tegen de paar uurtjes op die hij zonder haar doorbracht. Heel zijn houding veranderde naar teneer geslagen terwijl tuurde naar het zwarte stipje van Leona, het zwarte stipje aan te horizon waar hij ontiegelijk veel van hield op een onverklaarbare wijze. Knorrig nu draaide hij zich nu om. Hij wist dat hij overdreven reageerde, donders goed, maar hij kon het niet helpen. Zijn aandacht trok gelijk naar Roos die nog steeds bij de lapjes en de stofjes zat. Hij liep naar haar toe, maar lang niet meer zo enthousiast als eerst. Ook al zou Roos waarschijnlijk zijn bui binnen de korste keren dalijk verhelpen, nu voelde hij zich toch even down. Hij liet zich door zijn benen zakken en ging naast haar op de grond zitten. ‘Kan ik helpen? .. Ik kan anders wel meer van die touwen maken ofzo,’ Doelend op zijn meesterlijke vlecht. Zijn blik trok nu pas naar een bolletje wat bij Roos in de buurt lag, nieuwsgierig boog hij zich voor over en grabbelde het bij haar weg. Hij voelde aan het sterke touw terwijl hij het beginfriemeltje tussen zijn vingers door liet gaan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leona

Leona


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 251
Punten : 289
Join date : 27-03-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Onder het afdakje, naast die prullenbak <3

Dragon World
Leeftijd: 476, rond 550 lichamelijk volwassen ^^
Temmer\draak: Warhoofd Laurens ;D
Partner: x

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 12:22 am

Ze keek hem paniekerig aan, niet wetend wat er gebeurde in de geest van Laurens. Haar ogen schoten van zijn ogen naar het niets, concentrerend op hun geesten die langzaam van elkaar weken. Ze hoorde zijn sorry, maar een lichte paniek bleef in haar ogen. Ze was dit niet gewend, niet van hem. Het was een pijnlijk gevoel, een afwijzend gevoel. En dat wilde ze niet voelen, helemaal niet vanaf zijn kant. 'Je... je ssluit muh av,' stotterde ze hardop, omdat ze waarschijnlijk niet door zijn barriëre heen zou komen. Als sneeuw voor de zon verdween de zelfde barriëre langzaam terwijl de uitdrukking op Laurens zijn gezicht lichtelijk ontspande. Ze schudde haar hoofd om tegen hem in te gaan, ze had niet geweten dat haar reactie op Roos - vrouwmens - hem zo van streek had gemaakt, als dat was waarom hij zich voor een - te lang voor haar - moment van haar had afgesloten. Ze keek hem een beetje bedroefd aan terwijl hij zei dat ze gewoon moest gaan jagen. Haar ogen schoten even snel naar Roos, en merkte dat ze hun heimelijk observeerde. Er kwam weer een lichte vlaag van ergenis in haar omhoog, maar met één blik op het vervrongen gezicht van Laurens kon ze het gevoel weg duwen en het accepteren. Een lichte, droevige grijns brak toch wel even door toen hij het gesprek wat luchtiger wilde maken door voor te stellen wat meer te jagen dan alleen voor zichzelf. Ze knikte alleen maar als antwoord, haar stem - zelfs in haar geest - niet vertrouwend. Ze deed een stap achteruig voordat ze haar spieren spande en haar vleugels open sloeg. Ze bleef even staan voordat ze zich afzette, en keek Laurens doordringend aan. Nu zijn barriëre weg was durfte ze het via de geest te proberen. 'Doe niets geks al ik weg ben he. Ik zou het niet aankunnen als jou iets zou overkomen. Tot gauw, je ziet me weer snel warhoofd van me,' zei ze liefkozend en keek hem nu met een warme blik aan. Toen hief ze haar kop naar de hemel, sloeg met een kracht haar vleugels naar beneden en zette zich af op haar achterpoten. Een harde windstroom deed het zand tussen het gras opstuiven, en ze zag nog net dat Laurens zich van het zand afschermde. Ze keek niet meer achterom, bang dat ze haar zelfbeheersing verloor en direct terug zou vliegen. Ze kneep haar ogen even dicht, en schudde met haar kop om de drang weg te krijgen. Hoe verder ze vloog, weg van haar tweebeen hoe zwakker de band tussen hun werd. Voordat hij helemaal verdween liet ze nog één keer haar liefde voor hem voelen en vervulde zijn geest met die van haar. Toen viel hij helemaal weg, en een gevoel van leegte overspoelde haar weer, het zelfde gevoel wat ze altijd had als de band tussen hun weg was. Het gevoel bleef, hoe hard ze het ook probeerde te negeren. Haar vleugel slagen werden steeds krachtiger, bijna woest, terwijl ze doorvloog door de ijle lucht boven de wolken. Om iets anders in haar hoofd te krijgen begon ze zich te focussen op haar toekomstige prooi, en begon met haar jacht. Ze zou wel even bezig zijn, aangezien veel kuddes zich in de bossen begaven, en ze daar niet kon jagen. Zuchtend koos ze een kudde uit, die nu op een kleine open vlakte kwam en begon de beeste vanuit hoog in de lucht te keuren. Gelijk zocht ze er eentje voor Laurens, en met een lichte glimlach begon ze haar duikvlucht.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.everyoneweb.com/VerhaalElodie/
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 12:59 am

Toen ze merkte dat Laurens naar de blauwe draak - sorry, Leona - toeliep hield ze langzaam op met haar werk. En haar ogen schoten ongeziend naar de twee, die schuin achter haar stonden. Haar hoofd kantelde iets, om het beter te kunnen zien, en ze zag een soort gespannen sfeer tussen de twee. Ze probeerde van Laurens af te lezen wat hij zei, ze had gezien dat ze met elkaar bezig waren - en ze dacht een gesprek - maar ze kon het nog steeds niet vatten. Ze had bedacht dat ze op de een of andere manier met elkaar zonder woorden konden praten, en ze probeerde er geen verklaring voor te vinden, en dat deden ze nu weer. Gelijk vroeg ze zich af waar ze het over hadden en probeerde van de uitdrukkingen iets te maken. Haar ogen vergrote zich toen ze de draak voor het eerst iets hardop hoorde zeggen. Haar mond zakte open, en ze verbaasde zich om de toon waarop de draak het zei. Het klonk paniekerig, droeft, maar toch melodieus. Ze had zo'n mooie stem niet bij een draak verwacht, en haar hoofd draaide een stukje meer hun kant op uit nieuwschierigheid of de draak nog iets zou zeggen. Ze zei weer Laurens zijn naam - niet wetend waarom - en hoorde de zelfde paniek erin. Haar ogen schoten ongezien vanuit haar ooghoeken naar Laurens, maar ze was het spoor bijster in het gesprek. Haar ogen keerde gauw terug toen ze een snelle blik van de draak zag en ze staarde nu naar het leer dat in haar handen lag. Ze hoorde Laurens iets zeggen, maar kon niet verstaan wat. Ze moest de neiding om haar hoofd te draaien weerstaan en bleef hartnekkig naar het leer staren. Ze keek even op toen ze Laurens naast haar neer zag ploffen en keek hem snel aan. Ze keek al gauw weer weg, toen ze zijn gezicht zag. Zijn ogen stonden gekweld, hoewel de rest van zijn gezicht niets wilde vrijgeven. Ze kon zweren dat hij ook een beetje chagerijnig keek, en haar eigen blik werd gekwelder. 'Gaat alles...' ze maakte haar zin niet af, nee natuurlijk ging het niet goed. Dat kon zelfs een blinde mier zien, dacht ze boos. Ze concentreerde zich maar op zijn vraag die hij had gesteld, en hoeste even lichtjes om haar keel weer op orde te brengen. 'Nou, je kan me misschien vertellen welk stuk je voor welk deel wilt gebruiken. Ik neem aan dat je handvaten en misschien klemmen wilt maken?' zei ze haar gedachtes hardop, ze was al wat verder gaan denken dat hij haar had verteld. Ze keek hem vragen aan, en schoot toen in de lach toen hij naar zijn touw verwees. 'Ik denk dat we beter mijn touw kunnen gebruiken,' zei ze lachend en keek hem vrolijk aan, hopend hem op te vrolijken. Er bleef een glimlach op haar gezicht hangen toen ze hem naar haar touw zag kijken, en vergeleek het automatisch met zijn 'schepsel' dat hij een vlecht noemde. 'Het touw is stevig en dun, makkelijk door het leer te halen als ik mijn scherpe mes gebruik, maar ik denk toch dat we een paar keer moeten naaien om zeker te weten dat alles blijft zitten. Je wilt niet dat je midden in de lucht opeens met losse onderdelen aan je zadel zit,' zei ze nog steeds glimlachend en probeerde haar eigen idee in woorden aan Laurens te vertellen. 'Er zit nog meer in mijn tasje, kijk maar even,' en met een klein, zwierig gebaar verwees ze naar het tasje dat voor haar lag. Ze verschoof haar zitplaats zodat ze nu bijna tegen Laurens aan zat en pakte voorzichtig het bolletje touw uit zijn handen. Ze glimlachte vluchtig lichtjes toen ze met haar vingertoppen zijn hand aanraakte, liet ze even liggen en trok toen haar hand met het touw terug. Ze keek er even bedachtzaam aan, gooide het heen en weer tussen haar handen en keek toen naar de lappen. Ze leunde even naar achteren en pakte een van haar messen uit haar gordel, keek rustig naar het glansende, scherpe mes en begon toen met het puntje een klein gaatje in het leer te boren. Toen een miniscuul gaatje zichbaar was pakte ze uit haar tasje - die ze even bij Laurens vandaan had geplukt - een soort ijzeren tandenstoker en bond het uiteinde van het bolletje touw er aan vast. Toen ging ze met het ijzer en het touw door het gat, en hield het omhoog zodat Laurens het kon zien. 'En zo ga je door, totdat alles aan elkaar zit. Het is niet moeilijk, hoewel je het wel precies goed moet doen, en het kan nogal lang duren,' zei ze, nog steeds vrolijk. Ze vond het niet erg om te doen, en al helemaal niet met het gezeldschap van Laurens. Ze glimlachte naar hem en stak toen het leer met het touw er door heen naar hem.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 3:57 pm

Hij negeerde Roos haar aller eerste opmerking. Wist goed wat ze werkelijk wilde vragen, maar deed alsof hij de eerste twee woorden nooit gehoord had. Hij probeerde zijn gezicht glad en strak te houden, maar wist dat dit bij zijn ogen nooit zou lukken. Op de één of andere manier was het hem nooit gelukt deze uitdrukkingloos te krijgen op momenten dat hij dat graag wilde. Zijn aandacht was gelijk weer bij Roos toen deze verder sprak, hij was blij dat ze het totaal ergens anders over had: over hun werk. ‘Handvaten en klemmen?’ Met een raar hoofd keek hij haar aan. ‘Ik, eh, oké.’ Zei hij uiteindelijk maar, op een manier dat hij probeerde te doen alsof hij haar begreep maar alles aan hem liet zien dat hij er geen zák van begreep. Met een nogal dom gezicht keek hij haar aan terwijl hij bleef zitten. Begreep niet dat er misschien op dit moment iets van hem verwacht werd of niet. Nogal raar keek hij Roos aan toen ze opeens begon te lachen, alsnog kon hij het niet helpen dat zijn mondhoeken lichtjes omhoog werden getrokken in een vage glimlach. Automatisch vloog zijn blik naar het touw waar Roos het over had, ‘Hm, misschien heb je gelijk.’ Speelde hij serieus mee, alsof hij werkelijk veel wist van het vak. Hij keek weer op en grijnsde dit keer lichtjes naar haar. Terwijl ze uitleg gaf over het touw keek hij haar aan met een gespeelde, geïnteresseerde blik en knikte hij af en toe alsof hij werkelijk begreep wat het touw nou betekende. ‘Klinkt goed.’ Zei hij gelijk toen ze uitgesproken was. Gelijk spookte er een beeld in zijn hoofd rond; hij op leona, met zadel dit keer, terwijl de helft net wegvloog. ‘Nee,’ concludeerde hij. ‘Dat lijkt me niet echt handig, nee.’ Moest hij toegeven. ‘Oké,’ mompelde hij plat toen ze verwees naar d'r tasje. Hij boog zich voorover en trok het ding naar zich toe, eigenlijk niet zo goed wetend waarom hij hier nou in moest kijken. Maarja, hij deed 't maar, wat maakt 't uit? Zijn blik vloog naar Roos toen deze naar hem toe schoof. Ondertussen bestrafte hij zichzelf dat hem dit zo snel en duidelijk was opgevallen, té duidelijk. Voor een moment keek hij haar aan, wende zelfs zijn blik niet even snel weg toen hij haar lichte vingertoppen op de rug van zijn hand voelde rusten. Zijn kaken klemde zich op elkaar om geen brede glimlach te laten ontstaan. Toen hij namelijk voelde dat ze het bolletje uit zijn handen wilde halen verstrakte hij zijn greep op het ding en klemde het vast. Met een rustige blik, alsof er niks gebeurde bleef hij haar aankijken. Toen hij een kleine ruk voelde aan het ding gaf hij niet mee en nu pas liet hij zijn mondhoeken lichtjes omhoog krullen. Vermakend om het feit dat hij Roos iets kon irriteren. Altijd leuk; mensen plagen. Maar terwijl hij bezig was, was hij zich ook uiterst bewust van de plekken waar Roos haar vingers zijn huid aanraakte. Het irriteerde hem mateloos dat hij dit zo goed besefte, hij kon het zelfs duidelijk omschrijven: Haar vingers die zich ook om de bol hadden gewrongen lagen met de zijkant tegen die van hem aan, haar pink lag zelfs helemaal over die van hem heen. Maar hij liet zich er niet om afleiden, hij boog zich nu met een geamuseerde glimlach iets naar achteren en trok het ding mee. Haast onopmerkelijk schoof hij iets naar opzij van haar vandaan. Aan de éne kant protesteerde iets binnen in hem hier tegen; dit stemmetje krijste namelijk dat hij dichter naar Roos toe moest met haar heerlijkje glimlach. Maar aan de andere kant kon hij het niet laten, hij bleef een jongen. En zoals bij alle van dit soort blijven ze van binnen ook nog is 6 jaar oud; voor eeuwig verdoemd. Nu pas kwam de grijns omhoog, zijn blik werd vrolijk, uitdagend. Is zien wat ze deed ^.^
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 4:32 pm

Zijn houding bleef nog een tijdje gespannen, maar verlichte toen ze hem zag lachen. Ook haar lichaam ontspande hierbij, en ze gaf hem een speelse glimlach terug. Ze probeerde hem haar plannen iets verder uit te leggen, maar gaf het toen op. 'We kijken wel hoe alles loopt, eerst de basis dingen afmaken,' zei ze toen weer wat serieuser. Ze probeerde het andere bolletje touw uit zijn handen te pakken, om te kijken of die misschien wat beter was. Toen haar vingers zich erom heen sloten werden haar ogen even groter, omdat ze niet had verwacht dat Laurens het bolletje vast zou houden. Ze hield hem stevig vast, en merkte daarbij de aanraking van hun handen. Haar ogen schoten naar die van hem, met een lichte verbaasde uitdrukking erin. Ze kon niets van zijn gezich afhalen, het leek alsof hij niets door had. Ze wist niet wat ze moest doen, of ze als een gek aan het bolletje moest gaan trekken of hem een duw verkopen. Haar ogen keken terug naar hun handen, en probeerde nu toch maar het bolletje uit zijn vingers te krijgen. Ze vergrote de kracht op haar handen en gaf een ruk, merkte dat zijn hand bijna niet mee schoot en zijn vingers bleven gesloten om het touw. Ze keek hem aan, pas toen ze zijn mondhoeken zag krullen snapte ze wat hij aan het doen was. Wat was het toch weer een kleuter, dacht ze terwijl haar mondhoeken automatisch mee kwamen. Ze zette wat kracht op haar vingers, zodat ze hem ook lichtelijk kneep en een lichte grijns kwam op haar gezicht. Het hele senario ging zonder worden, maar er werd heel veel gezegt. Haar ogen vergrote zich zichtbaar toen ze opeens het bolletje, samen met hun handen van zich af zag bewegen en daarbij ook het lichaam van Laurens. Haar verbaasde ogen keken naar het gezich van Laurens dat nu een tikkeltje verderweg was, toen veranderde ook haar blik. Haar ogen vernauwde ietsjes en een speelse grijns kwam op haar lippen. Als je het zo wilt spelen, dacht ze vermakelijk. Met een soepele beweging buigde ze naar voren richting Laurens, en bleef hem speels aankijken. Haar andere hand kwam tevoorschijn en ging richting de naakte borst van Laurens. Ze kwam omhoog, zat nu op haar knieën terwijl ze naar voren bleef gaan. Met een lichte lach zette ze haar handpalm plat tegen zijn borst. Met een lichte duw duwde ze hem achter. Haar hand lag nu meer om zijn hand dan om het bolletje, en ze had ook helemaal geen aandacht meer voor het touw. Ze zat op haar knieën half over hem heen gebogen en hield haar hand op zijn borst. 'En nu?' zei ze lachend, en keek hem speels aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 4:51 pm

De speelse, fonkelende blik in zijn ogen was zo duidelijjk als wat. Zijn mond was in een brede, uitdagende grijns veranderd en deed zijn gezicht oplichten. Langzaam boog hij zich nog steeds iets van haar af, zijn blik volgde haar bewegingen toen ze overeind kwam. Hij moest nu opkijken omdat ze iets boven hem uit kwam. Ondanks de situatie waar ze nu in zaten werd zijn aandacht alsnog toch nog even kort afgeleid door de zwarte, glanzende haren van Roos die zacht meewiegde met de wind. Spelend, zacht, fluisterend haast. Zijn blik richtte zich weer recht in de felle, grijnsgroene ogen van Roos. Die, net als die van hem, een speelse tint hadden. Het bolletje zat nog steeds stevig in zijn omklemmende vingers, en zou waarschijnlijk binnenkort niet meer loskomen. Zijn blik richtte zich zelfs niet weg toen Roos haar hand optilde en op zijn borst plaatste. Een zachte lach werd nu voor het eerste hoorbaar toen hij omver werd gedrukt. Het gras en zand onder hem kriebbelde tegen zijn bloote rug. Het bolletje zat in zijn rechter hand, Roos zat links van hem dus noodgedwongen íets over hem heen gebogen. Hij kon het niet verhelpen dat zijn wangen iets roder waren gekleurd, maar dit viel nauwelijks op. ‘En nu?’ Herhaalde hij haar vraag, ook vragend maar vragend omdat hij wilde weten wat ze bedoelde. Hij trok langzaam één wenkbrauw omhoog, en met zijn grijns erbij werd het onbewust charmant. ‘Hm,’ Klonk het zacht mijmerend, zijn gezicht veranderde hierbij gespeeld bedenkelijk. In een soepele, maar onverwachte beweging tilde hij zijn nog vrije hand op en plaatste deze op Roos haar middel. Terwijl hij zelf weer overeind kwam duwde hij haar over hem heen. Zodat ze aan rechts van hem terecht kwam. Hij rolde met haar mee zodat hij dit keer boven lag, ‘Zeg het maar..’ Beantwoorde hij haar vraag met een genietende blik, alsof hun gesprek nooit onderbroken was. Liet het over aan haar. Hun gezichten waren dichterbij als net. Hij lag infeite naast haar, op zijn zij over haar heen gebogen dit keer. Dichter bij dan zij net bij hem was. Zijn hand omklemde nog steeds het bolletje en duwde hierbij haar hand, die niet onderop lag, in het warme aarde. Voor de rest leunde zijn gewicht op zijn elleboog. Zodra hij door had hóe dichtbij hij lag nam hij iets afstand door zijn hoofd op te veren. Voor een kort moment twijfelde hij, niet wetend of hij het wel kon maken. Hij richtte zijn blik in haar ogen en keek haar aan. Haar blik zoog al zijn aandacht naar hem toe, hadden een diepte die onbereikbaar was. Zonder dat hij het wist werd hun blik steeds dieper totdat hij zich eruit lostrok. Hij wilde overeind komen, en kwam het ook iets. Met een lichte, maar vermakelijke glimlach op zijn gezicht.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 5:56 pm

De grijze ogen van Laurens boorde in de haren, en ze voelde hoe onder haar lach haar wangen warm werden. Ze hing boven hem en haar haar gleed over haar schouder terwijl ze zich voorover bukte om bij het bolletje te komen. Haar aandacht ging eigenlijk helemaal niet naar het touw, maar 'het gevecht' moest toch een beetje bij de oorspronkelijke oorzaak blijven. Ze keek hem lachend aan toen hij haar woorden herhaalde, en haalde lichtjes haar schouders op. Ze had er geen antwoord voor, ze wilde niets zeggen, ze wilde hem alleen maar aanraken. Haar hand lang nog op zijn borst, en hield hem zachtjes tegen de grond, met niet te veel druk. Haar wangen werden weer een tikkeltje warmer toen ze zijn glimlach had, en ze vergat even om adem te halen. Ze keek hem een beetje vragend aan doen ze zijn ge-hm hoorde. Totaal onverwacht kwam hij dichterbij, en haar ogen vergrote zich toen ze zijn handelingen voelde, en zag. Ze voelde hoe zijn arm om haar middel werd geslagen, de warmte die zijn blote borstkas afgaf en door haar kleding heen ging totdat ze hem op haar eigen huid voelde toen hij tegen haar aan kwam. Een korte, gierende lach kwam over haar lippen toen hij haar in beweging bracht. Ze voelde elke handeling, terwijl ze op haar rug werd gelegd, en ze keek hem even stomverbaasd aan, met een blijvende twinkeling in haar ogen van het moment. Zijn grijze ogen hingen nu boven haar, terwijl hij half naast haar lag. Haar hand, die op zijn borst had gelegen lag nu in zijn nek. Haar vingers lagen half onder zijn haar en ze bleef hem nu lachend aankijken. Ze kon geen antwoord geven op zijn woorden, helemaal van de wereld gebracht door zijn ogen. Ze ademde oppervlakkig, toen ze de afstand tussen hun gezicht merkte. Ze was het bolletje touw, waar dit gevecht mee begonnen was, totaal vergeten. Net zoals het zadel, waar ze mee bezig waren. De arm die niet om zijn nek lag lag naast haar hoofd, met haar hand boven haar hoofd. Elke zenuw waar zijn huid tegen aandrukte stond op scherp, registreerde elke aanraking en hield die vast. Voor een moment zeiden ze niets, bewogen ze niets, en keek ze hem alleen maar aan. De grijze ogen, ogen die ze nu voor altijd zou herinneren, keken haar aan alsof er nooit meer een einde aan kwam. Ze dankte welke god dan ook die er maar was, dat ze tegen hem op was gelopen in de markt, danke de jongen achter de kar die haar aandacht toen had getrokken waardoor ze de losliggende tegel niet had gezien, dankte de zwaartekracht die haar in zijn armen had gebracht. Na dit moment werd ze weer terug naar aarde gezogen toen hij in beweging kwam. Er kwam een klein verschil in de blik van zijn ogen, maar ze kon hem niet thuisbrengen. Wat ze wel realiseerde was dat het magische moment voor nu voorbij was, en ze knipperde even schuldbewust met haar ogen. Haar wangen hadden een rood achtige kleur gekregen, terwijl ze zo naar hem staarde. Van blozen en van plezier. Ze voelde hem langzaam van haar weg bewegen, terwijl haar ogen werden vastgehouden door zijn gezicht waar een glimlach op lag. In een reflex bewogen haar vingers zich in zijn haar en hield hem vast. Ze kwam met hem overeind, sloeg haar andere arm om zijn nek, en bleef hem aankijken. Hun hoofden waren nu niet meer dan een paar centimeter van elkaar verwijderd, en ze drukte haar eigen lichaam lichtjes tegen zijn blote borstkas. Ze ging mee met zijn beweging, niet beseffend wat ze deed en duwde hem op zijn rug, terwijl ze met hem mee viel. Ze trok haar hand iets terug, en hij ruste nu op zijn borst, terwijl haar andere hand in zijn nek lag, met haar vingers in zijn haar. Ze lag nu letterlijk half op hem, en keek hem diep aan. Ze kon zijn aantrekkingskracht niet negeren, zeker niet op dit moment. Haar hoofd hing parallel met die van hem, haar haar hing naar beneden en vormde aan de ene kant een kleine afwering van de buitenwereld en hun hoofden. Nog steeds waren hun gezichten op een paar centimeter van elkaar verwijderd, ze bleef hangen, niet wetend wat zijn reactie zou zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 9:24 pm

Hij stopte abrupt met terug trekken toen Roos iets overeind kwam en hem beter vast greep. In zijn ogen, ver weg, kon je zijn verbazing zien. Maar iets anders leek te domineren. Met hun neuzen bij elkaar, waar nog geen enkele centimeters tussen zaten, keek hij haar nu aan, zijn glimlach verdwenen. Aan de éne kant wilde hij dat Roos niets anders deed, hem enkel nog steviger in haar armen nam. Maar aan de andere kant voelde het fout, iets probeerde er toch nog tegen te strijden. Nog geen minuut geleden had hij gelachen om het feit dat Roos hém nu omduwde en weer controle nam, maar niks nu deed hem er om lachen. Zijn blik liet haar geen moment meer los. Afwezig en ver weg leek hij nog te beseffen dat zijn hart tweemaal zo snel sloeg als gewoonlijk, maar zijn aandacht was nu zo veel bij Roos dat het niet écht doordrong. Met moeite bleef hij op een normale, rustige manier ademhalen. En weer leek hij veels te goed beseffen waar Roos hem allemaal precies aanraakte, alsof hij op die punten gebrandmerkt werd. Zijn éne hand lag losjes op haar rug, zijn andere, vrije hand haalde hij nu omhoog. Het leek wel alsof alles opeens automatisch ging, alsof hij het zelf niet meer besloot. Langzaam haalde hij zijn hand omhoog en zonder zijn blik van haar af te wenden, zonder het moment te verbreken gleden zijn vingers langs haar haren. Voorzichtig over haar wang en stopte het achter haar oor. Zo verwijderde hij één van de gordijnen die langs hen hing en infeite het zicht ontnam, niet dat hij daar nu last van had. Zijn hand ging terug naar haar wang, en lichtjes raakte zijn vingertoppen haar aan. Strelend. Het licht kreeg weer zijn kans om naar binnen te dringen en deed Roos haar ogen glinsteren. Zijn blik ging nu voor het eerst over haar hele gezicht, en zakte voor een kort moment omlaag naar haar neus en lippen, toen hij haar weer aankeek had hij nog steeds dezelfde blik. Hij slikte een keer, leek nu pas de zenuwen te voelen die als een gek door hem heen gingen. Onbewogen bleef hij liggen. De éne kant wenste dat het nooit zou ophouden, de andere kant werkte nog steeds tegen. Zijn mond opende zich, ‘Roos,’ Klonk het zachtjes. Het was niet vragend, het was om te laten beseffen in wat voor situatie ze nu lagen. Ergens wist hij totaal niet goed wat hij ermee aan moest, aan de andere kant wilde hij dat het voor eeuwig duurde. Hij leek de controle over zijn spieren terug te krijgen, over zijn eigen lichaam en trok dan ook zijn hand weer terug. Zijn blik veranderde, had niet meer het geen erin liggen sinds dat dit moment begonnen was, het was duidelijk te zien. Hij wilde dat ze zich terug trok, het was niet afwijzend bedoeld. Maar hij wilde niet dat het nú gebeurde, alsof hij, heerlijk kinderachtig, er nog niet klaar voor was. Maar eigenlijk, en dit leek hij nu pas te beseffen, had hij nog geen keuze kunnen maken. Nog voordat ze zich helemaal had terug getrokken verscheen de uitdagende blik opeens weer, alsof hij opeens weer begreep dat dit alles eigenlijk grappig had moeten zijn. Uit het niets duwde hij haar weer om. Nu lag hij weer boven. Hij drukte zichzelf nu, vast besloten, overeind. Zijn hand grabbelde richting het bolletje wat hij had achtergelaten sinds het moment dat Roos bij hem naar binnen was gedrongen alsof zij de enige op de wereld was. Stevig greep hij het ding vast en kroop enkele 'passen?' weg. Vervolgens scharrelde hij weer overeind en draaide zich vervolgens met een kwajongensblik in zijn ogen om naar Roos.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyza mei 15, 2010 11:33 pm

Terwijl ze op zijn blote borstkas lag voelde ze zijn warmte door haar kleding. Haar hand bewoog lichtelijk over zijn borst, en ze moest zich inhouden om niet haar hand in zijn haar te begraven. Zijn grijze ogen hielden haar blik vast, ze kon niets meer doen. Niet bewegen, ze moest af en toe zelfs herinneren om adem te halen. Zijn hand die op haar rug lag voelde als een heerlijke deur, die de gevangenis geheel afsloot. Een warme, gelukzalige gevangenis waar ze levenslang in zou willen. Ze besefte pas dat zijn andere arm in beweging was toen ze zijn vingertoppen op haar gezicht voelde, en er ging een lichte schok door haar lichaam heen. Een schok van... iets. Ze kon het niet thuisbrengen, maar het was alles behalve onaangenaam. Het was nieuw, en een lichte paniek schoot door haar heen. Met een rustig gebaar stopte hij een sliert haar achter haar oor. Doordat haar haar weg was werd er weer een stukje van de buitenwereld zichtbaar, en het licht scheen naar binnen. Haar ogen gleden over zijn gezicht, maar schoten weer terug toen ze zachtjes haar naam hoorde. Ze knipperde even met haar ogen, en het magische moment verdween. Ook in de grijze ogen was de blik weg, de blik die een moment geleden nog in zijn ogen had gelegen en haar eigen ogen ook weerspiegelde. Ze voelde hoe haar eigen lichaam mee reageerde, en zijn lichaam kwam ook in beweging. Aan de ene kant was ze blij dat hij het moment verstoord had, aan de andere kant irriteerde het haar mateloos. Ze kwam weer omhoog, haalde haar handen weer terug en legde ze op haar schoot. Haar ogen bleven even hangen bij haar handen, haar wangen nog steeds met een roode gloed er over heen. Toen ze opkeek verbaasde de blik in zijn ogen haar. Ze had verwacht dat hij haar zou hebben aangekeken alsof ze het zeemonster zelf was, maar zijn blik kwam niet eens in de buurt. Zijn blik was weer plagend, meeslepend speels en een lichte, onzekere glimlach brak door op haar lippen. Ze zag hem het bolletje weer toen ze op haar rug lag pakken en zich omdraaien. Ze kon het niet laten, en ze moest hardop lachen om zijn gezicht. 'Die,' zei ze wijzend met haar ogen, 'heb ìk nodig,' zei ze grijnzend er achteraan. Ze zat in één sprong op haar hurken en rende naar hem toe. Met een sprong, en een indianen kreet om het moment extra kracht bij te zetten sprong ze boven op hem. Ze sprong half op zijn rug, half op zijn zij en zwaaide met haar armen om de rol touw te pakken te krijgen. Opeens wenste ze dat ze iets als vleugels had, en haar gedachten schoten voor een moment naar Leona. Ze was blij dat zij er de laatste paar minuten niet bij was geweest, haar dreigende blik had dat moment zeker voorkomen. Haar lach gierde hardop terwijl ze met hem vocht om het bolletje. Uiteindelijk gaf ze het op en stond nog half naheigend en keek hem quasi boos aan. Toen ging ze met een plof bij de stapels leer zitten en raapte haarzelf bij elkaar. 'Oke, nu even serieus,' zei ze dreigend naar hem en pakte de lap leer waar ze eerst mee bezig was. 'We moeten hier tenminste een goed begin aan hebben gemaakt. Anders vermoord Leona me nog,' zei ze licht grijnzend naar hem en begon weer met de verschillende lappen aan elkaar te naaien. Af en toe gaf ze Laurens wat aanwijzingen, legde wat handelingen uit waarom en hoe ze het deed, stopte toen haar pogingen omdat ze zag dat hij het toch niet begreep en ging toen door met het maken van het zadel. 'Hoe wil je zorgen dat je ìn het zadel blijft zitten?' vroeg ze na een tijdje.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyzo mei 16, 2010 1:54 pm

Hij had nog enkele passen achteruit gezet terwijl zijn lippen in een dwangachtige grijns sierde. Gespeeld verbaasd keek hij naar Roos en weer terug naar het bolletje in je hand, met een duidelijke 'Meen je nietö'blik keek hij haar weer aan en vervolgens kon hij zijn lach niet inhouden toen ze op hem af kwam stormen. Hij had net een kwart draai gedaan toen hij haar kreet hoorde en hield hem toen helemaal niet meer. Pogingen om te vluchten mislukte door het lachen. Half in elkaar zakkend omdat Roos opeens aan hem hing probeerde hij zo ver mogelijk zijn arm te strekken waarvan zijn hand het bolletje touw omklemde. Grinnikend en hoestend keek hij naar Roos toen deze zich uiteindelijk weer terug trok, zijn wangen rood van het lachen. Hij grijnsde breed om Roos haar opmerking waarbij ze Leona betrok. Met een simpele zwaai gooide hij het bolletje onderhands naar haar, die vervolgens met een pisboogje door lucht vloog. Iets later dan haar stapte hij ook naar hun werk toe en plofte bij Roos neer. ‘Zeg maar wat ik moet doen,’ Vlak nadat hij uitgesproken was kreeg hij al werk in zijn handen gedrukt, verschillende opdrachten opgekregen en aan het werk gezet. Het werk liep niet zo veel uit een, en waarschijnlijk als Roos er niet was geweest had hij er geen zak aangevonden - hij was er trouwens ook niet opgekomen, maar oké. ‘Nou, AU!’ Hij wilde net antwoord geven op Roos haar vraag waarna hij vlak hierna in zijn vinger prikte, wat ongeveer de zesde keer nu was. Hij vervloekte het ding, zoog aan zijn vinger en ging toen verder met antwoord geven en zijn werk. ‘Leona had het erover om me vast te binden aan het zadel. Ik zelf vind dat persoonlijk een béétje overdreven,’ Antwoorde hij op zo'n serieuse toon door alsof ze bij een vergadering zaten van een koning en zijn adviseurs. ‘Ik denk bij m'n voeten ofzo? Dan val ik er tenminste - verdomme!’ zijn hand wapperde doelloos in de lucht. - ‘.. , niet af als ze één of ander raar geval doet in de lucht.’ Hij keek nu voor het eerst op naar Roos en keek haar hierbij kort aan. Vervolgens richtte hij zich weer op zijn werk die hierna iets soepeler verliep dan voorheen. Zwijgend werkte ze een tijdje door tot dat hij zich alsnog begon te vervelen, zelfs ook al was Roos er. Hij boog zich voorover, pakte een willekeurig lapje stof en grabbelde dat naar zich toe. Met een verveeld hoofd gooide hij het tegen dat van Roos aan en boog zich daarna weer over zijn werk heen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar omkijken, hij bleef doorwerken alsof er niks aan de hand was. Uiteindelijk keek hij op, trok een wenkbrauw op en keek iets vragend alsof hij niet begreep waarom ze keek. Hij hield het niet lang vol en grijnsde alweer schuldbewust & ontdeugend. De tijd verstreek geleidelijk aan, sommige momenten maakte ze goede vooruitgang, andere momenten deden ze niets anders dan praten en lachen. De zon had het punt dat hij het hoogste stond alweer ver achter zich gelaten. Als het voor hem te lang duurde en de stilte hem te veel werd zocht hij een manier om Roos te klieren en zo om aandacht te vragen. Enkele keren ging dit zelfs zo ver dat het hem moeite koste, net als de áller eerste keer, om zich terug te trekken en zich weer op zijn werk te concentreren. Met moeite hechtte hij af, dit stuk bleef toch het lastigst. Met een diepe frons en ver voorover gebogen frutselde hij met het touw wat nooit leek mee te werken in zijn vingers. Met een grom kwam hij overeind, zijn werk leek niks bij dat van Roos. Bij hem zat er een dikke bult wat een knoop moest voorstellen. Bij Roos een plat, mooi ding wat het stevig bij elkaar hield. Mompelend in zichzelf duwde hij het ding weg en kwam overeind. Hij liep naar het zadel, wat tot nu toe enkel de basis inhield. De grootste en belangrijkste stukken zaten nu ongeveer aan elkaar, hij vond het net een skelet. Hij plofte bij het ding neer, draaide zijn rug ernaar toe en liet zich er tegen aanzakken. ‘Pauze,’ Meelde hij nog mee voordat hij zijn ogen sloot, zijn hand onder zijn hoofd schoof en vervolgens roerloos bleef liggen. Zijn andere hand lag nog op de grond en plukte afwezig aan het gras. ‘Roos,’ Klonk het vragend, zonder moeite te doen om zijn ogen te openen. ‘Wat deed je eigenlijk hier?’ Ze had er bij hun eerste ontmoeting niet bepaald uit gezien als iemand die er alleen op uittrok in de vrije natuur.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyzo mei 16, 2010 3:56 pm

Ze keek verbaasd op nadat ze haar vraag had gesteld toen ze Laurens voor de zoveelste keer 'au' hoorde roepen. Ze schudde grinnikend haar hoofd toen ze zijn geïrriteerde blik zag terwijl hij daar met zijn vinger in zijn mond zat. Ze luisterde nog na grinnikend naar zijn woorden en probeerde gelijk een beeld te krijgen van het idee dat Leona had gehad. 'Ik begrijp haar wel. Het is nódig dat je veilig zit, anders vlieg je straks zelf zonder haar onder je reet. En als het helemaal fout gaat kan Leona je straks niet redden,' zei ze met een strenge toon in haar stem, en keek hem daarna lachend aan. Toen ze zijn kreet hoorde gooide ze voor een moment lachend haar hoofd in haar nek en greep toen haar tasje. 'Misschien helpt dit, ik was vergeten dat ik een vingerbeschermer onder in mijn tas had zitten. Aangezien ik hem zelf nooit meer gebruik,' zei ze nongelant tegen hem en gaf hem een hard, in vorm gesmeden dopje. 'Doe het over je vinger, dan prik je jezelf niet meer,' zei ze schuldig, beschamend dat ze dit niet eerder had bedacht. 'We moeten nog zorgen dat het zadel in een vaste vorm blijft, ook als hij van haar rug af is. Dan kun je daarna voetsteunen eraan vast maken. We kunnen hardwordende vulling ofzo daar voor gebruiken, we zien wel,' dacht ze hardop na en keek een beetje gepeinigd in het niets. Het werk werd op ten duur eentoning, maar het stoorde haar niet. Ze was er zo aan gewend dat terwijl ze werkte haar gedachtes overal naar toe gingen. Het was een geruststellend werk voor haar, iets wat ze graag deed. Haar gedachtes vlogen naar thuis, naar haar vader en ze vroeg zich af wat hij aan het doen was. Haar eigen plekje in de grote tent kwam langs, en met een lichte glimlach dacht ze er aan terug. Ze zal die plek voorlopig niet meer zien, en aan de ene kant deed het haar pijn. Haar gedachten gang liep door naar het onderwerp draken, dacht met afzicht aan de draken handelaars op de markt en hun 'koopwaar'. Toen door naar Leona, en ongewild werd ze weer lichtelijk zenuwachtig bij de herinnering aan haar blik. Ze moest op de een of andere manier het voor elkaar krijgen dat de draak haar tenminste áardiger vond, ze hoefte haar niet lief te hebben, maar gewoon aardig vinden. Ze merkte niet eens op dat Laurens in beweging was gekomen en een klein stuk leer weg pakte van de stapel. Pas toen de lap met een zwierige klap tegen haar hoofd aan lande schoten haar ogen verschrik op, en keek ze er schaapachtig naar, niet beseffend wat er zojuist was gebeurd. Ze keek naar Laurens die met zijn werk bezig was en keek weer schaapachtig terug naar het lapje leer. Haar ogen bleven verbaasd op Laurens hangen, die nu ook opkeek en toen drong het moment pas tot haar door. Ze kon het niet laten en stak haar tong naar hem uit als een klein meisje en ging met een glimlach door met haar werk. Ze vond het een heerlijke tijd, werken en Laurens terug pesten, en merkte niet eens hoe snel de tijd eigenlijk ging. Ze was nu bezig met het basis deel dat nu al behoorlijk vorm kreeg, en ze was het nu zo aan het naaien en te plooien dat het vorm kreeg, en dat het ook zo zou blijven zitten. Ze keek op naar Laurens toen ze hem hoorde praten en glimlachte naar hem, wetend dat hij het niet zou zien omdat zijn ogen al gesloten waren. Ook zij legde haar spullen met een gelukzalige zucht neer en stond op. Ze stak haar armen in de lucht en rekte zich uitgebreid uit, voordat ze naar Laurens liep en zich naast hem liet neervallen. Ze lag naast hem op haar rug, en keek naar de enkele wolken in de lucht. 'Hmm,' zei ze toen ze haar naam hoorde. Ze drukte zichzelf op haar ellenbogen omhoog toen ze zijn vraag hoorde en keek even naar zijn gesloten ogen. Toen draaide ze op haar buik - op haar ellenbogen steunend - en wiebelde met haar onderbenen in de lucht. 'Nadat jij en Jade weg waren, voelde het voor mij als hèt goeie moment om mijn vader van mijn eigen plannen te vertellen,' begon ze mijmerend aan haar uitleg. 'Ik wilde al heel lang mijn eigen weg inslaan, gewoon uit de sleur van mijn leven komen. Het begon me te vervelen, dag in dag uit het zelfde doen. Opstaan, het gebruikelijke voor die ochtend doen, mijn vader helpen in de kraam, stukken repareren, inkopen doen op de markt etc.' zei ze met een verveelde toon om haar woorden kracht bij te zetten. 'Ik ben bij het avond eten eens goed met mijn pa wezen praten, en hem verteld dat ik de wereld in wilde, nieuwe mensen op een andere manier ontmoeten. En draken... Hoewel ik dat niet echt hardop heb gezegt. Mijn vader is nogal bang voor ze,' zei ze schuldbewust lachend. 'Uiteindelijk, na veel beloftes en lang praten gaf hij toe en ben ik mijn spullen gaan pakken. Toen ben ik begonnen met lopen, niet wetend wat te doen, wat mijn doel was. Maar het was heerlijk, om geen verplichtingen en geen standaard vooruitzicht te hebben. Ik was net een paar dagen aan het lopen, tot nu. Totdat ik Leona zag, en pas daarna jou,' zei ze vrolijk, met een kleine hapering aan de herinnering van haar eerste indruk met Leona. 'Jij en Leona... hoe is dat gekomen? Ik bedoel... hoe zijn jullie vrienden geworden?' ze wist niet of vrienden wel het goeie woord was, aangezien hun band duidelijk meer inhield. Toen stelde ze uiteindelijk de vraag die haar al heel lang dwars zat. 'Hoe práten jullie ingodsnaam?' haar stem klonk bijna bevelend toen ze haar vraag stelde, maar de vragende toon verzachte het iets.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyma mei 17, 2010 6:45 pm

Genietend van de warmte die op zijn huid drukte door de zon bleef hij onbewogen liggen. Ondertussen luisterde hij naar Roos haar stem, zijn aandacht er uiteraard bij. Soms werd een lichte frons zichtbaar terwijl ze sprak, maar vlak hierna ontspande zijn gezicht alweer. ‘Eigen plannen?’ Mompelde hij terwijl een vage glimlach rond zijn lippen speelde. Hij had het niet hoeven vragen, uitleg volgde al. Zwijgend luisterde hij naar de rest wat kwam. ‘Geef 'm groot gelijk,’ Mompelde hij toen Roos vertelde over de angst die zijn vader koesterde jegens draken. Eindelijk gingen zijn ogen open, pas bij de laatste woorden die haar verhaal eindigde. Met een vage glimlach draaide hij zijn hoofd naar haar toe, de toon beviel hem wel. ‘Hmm..’ Klonk het vervolgens mijmerend en hij draaide zijn hoofd weer terug, wilde eigenlijk het genante moment niet vertellen. Hij gaf niet gelijk antwoord, maar op het moment dat hij net zijn mond wílde openen hoorde hij Roos opeens praten met een toon in haar stem die hij niet eerder had gehoord. Verbaasd en geamuseerd draaide zijn hoofd naar haar toe met een vermaakte blik in zijn ogen. Zachtjes grinnikte hij nu, draaide opnieuw zijn hoofd weer terug en sloot zijn ogen weer. ‘Geen eens wachten totdat je een antwoord hebt op je eerste vraag.. ’ Klonk het alsof hij een brede grijns op zijn gezicht sierde. ‘Maar Leona.. Hm, tis nogal een verhaal. Ik was hier nog niet zo gek lang, in dit gebied bedoel ik. Uiteraard had ik gehoord van alle geruchten die rond dit gebied deden, van draken en wezens die je verder in de wereld niet tegen kwam. Ik was te nieuwsgierig, wilde het zien met eigen ogen en trok hier heen. Ik trok net twee weken door het bos rond toen ik haar hoorde.’ Zij ogen vlogen op dit punt ogen en staarde omhoog richting de strak blauwe hemel, waar af en toe een donsig, witte wolk voorbij gleed. ‘Waarvoor was ik hier anders? Ik kon het niet laten.. Automatisch volgde ik het geluid voordat ik wist waarmee ik bezig was. Ik dácht slim te zijn en verstopte me achter een stuik,’ Inzichzelf glimlachte hij nu, duidelijk plezierig. ‘Je kan je niet verstoppen voor een draak.’ Vertelde hij haar maar, voor als ze het nog niet wist. ‘Maar Leona was nogal lui volgens mij, ze lag in het midden van een veldje.. te slapen? Ik weet het eigenlijk niet, maar in het begin had ze me nog niet door. Later pas, uit het niets kwam ze in beweging en voor ik het wist torende een reusachtige, angstaanjagende draak boven me uit.’ Hij lachte nu zachtjes, maar deze zwakte langzaam weer af. ‘Ik scheet ik me broek.‘ Vervolgde hij droogjes en slaakte een zucht. ‘Ben nog nooit zo bang geweest,’ murmelde hij. ‘Maar ze was móói,’ Er kwam duidelijk een schittering in zijn ogen. ‘Ik had nog nooit zoiets gezien, een mythe die werkelijkheid werd door het zelf mee te maken. Ze was prachtig, vreselijk eng dat ook, maar alsnog.. Eindeloos om naar te kijken.’ Hij ging schouderophalend verder: ‘Ik heb geen idee waarom, maar ze besloot me niet te vermoorden. In plaats daarvan plukte ze me van de grond en bracht me mee naar d'r steen.’ Grijnzend dacht hij terug aan zijn wanhopige ontsnappingspogingen uit zijn shirt. ‘Ze zag me meer als een ding waarmee je kon spelen,’ Terwijl hij dit zei trok zijn gezicht in een brede glimlach. Hij drukte zich overeind en draaide zich op zijn zij, richting Roos. Zijn mond open, alsof hij op het punt stond om iets te zeggen. Zijn blik werd bedenkelijk. ‘Ze zit in mijn hoofd.’ Zei hij uiteindelijk. Zijn blik vloog naar Roos en hij keek haar scherp aan, haar reactie peilend en observerend. ‘Ze hoort wat ik denk, ik hoor wat zij denkt.. ’ Legde hij iets verder uit. Terwijl hij zich op zijn buik draaide naast haar, zei hij: ‘Ksnap 't ook niet precies.’ Zijn blik gleed over haar haren die op haar rug ruste. Terwijl hij zijn éne hand onder zijn kin plaatste en hij leunde op zijn elleboog strekte hij zijn andere hand uit en nam een zwarte pluk haar tussen zijn vingers. Zonder dat hij besefte wat hij deed, ook al was zijn blik hier op gericht, draaide hij voorzichtig een pluk rond zijn vingers en liet het er weer uitglijden. Af en toe raakte zijn vingertoppen lichtjes haar rug terwijl hij speelde met haar haar, nog steeds week zijn blik niet af van zijn handelingen. ‘In het begin was het eng.. Want, ik voel haar zeg maar, en ik kende haar niet.’ Zijn ogen werden íets groter. ‘Het was net alsof je gevoel open werd gesneden er er iets bij werd gepropt. Van buiten af. Het hoort niet, het voelde verkeerd.’ Hij tilde zijn hoofd iets op en legde hem opnieuw in zijn hand. ‘Maar nu voelt het leeg zonder haar,’ Gaf hij mompelend toe.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyma mei 17, 2010 8:53 pm

Ze draaide haar hoofd eventjes naar hem toe nadat ze uit gepraten was en glimlachte vrolijk, om haar woorden kracht bij te zetten. Ze had niet gereageerd op zijn toespeling toen ze het over de angst van haar vader had, omdat ze het niet begreep. Ze glimlachte schuldbewust toen hij haar op haar ongeduld wees en giechelde zachtjes. 'Je maakt me nieuwschierig,' zei ze nog na lachend en keek hem aan. Ze verschoof even haar buik omdat ze op een hobbeltje lag, en liet toen haar kin in haar handen rusten. Met hoge nieuwschierigheid volgde ze zijn verhaal, grinnikte op de grappige punten en kreeg zelf een beeld van hun ontmoeting. Haar lach werd iets harder als gevolg van haar eigen beeld die ze in haar gedachte had gevormd en keek hem met vrolijke ogen aan. 'Je bent ook wel een appart geval hè. Maar ik snap je wel, mijn lichaam was verstijfd van angst toen ik Leona zag. Ik dacht dat ik er geweest was,' gaf ze schoorvoetend toe en keek naar het gras voor haar. Zijn beschijving van Leona deed haar gezicht verbaasd kijken. Hij sprak van haar alsof ze een kunstwerk was, gemaakt door de grooste kunstenaar die ooit heeft bestaan. Ze keek hem geïntreseerd aan en probeerde zijn gezichtsuitdrukkingen uit te pluizen. 'Je houdt van haar, is het niet?' vroeg ze zachtjes, onder de indruk van zijn emoties en woorden. Ze fronste toen ze zijn uitleg hoorde bij haar tweede vraag. Het antwoord bevestigde een vaag bedenksel dat ze zelf had bedacht, maar nooit wetend dat ze er niet ver naast zat. 'Het moet volgens mij heel makkelijk zijn om zo met elkaar te praten. Je hoeft nooit uit te leggen wat je bedoeld. Ik bedoel...,' ze moest lachen door haar eigen voorbeeld van haar woorden. 'Volgens mij deel je dan àlles met elkaar,' zei ze nadenkend. Ze knikte begrijpend toen hij zijn eerste indruk vertelde, hoewel ze er niets bij kon bedenken. 'Het lijkt me echt... magisch. Om zo'n band met haar te hebben. Hoewel ik best wel zenuwachtig van haar word, lijken jullie af en toe wel één,' zei ze mompelend, terwijl ze hem niet durfte aan te kijken. Ze glimlachte bij zijn laatste woorden. Ze wist dat hij het meende tot in zijn hart, zijn toon en zijn gezicht bevestigde de hele zin. Ze begreep nu beter zijn streit die hij had geleden toen Leona hier nog was, en voelde met hem mee. Maar aan de ene kant wist ze dat ze hem nooit helemaal kon begrijpen, gewoon omdat ze zelf nog nooit zo'n band had gehad. Ze had zijn spelen met haar haar duidelijk gevoeld, en had haar best gedaan niet erop te reageren. Elke aanraking die vanaf zijn kant kwam was alsof er vuur aan haar huid likte. Een heerlijk vuur, die veel spanning en geluk met zich mee bracht. Haar blik gleed over Laurens heen naar het hoopje leer, en toen naar de blote borst van Laurens die nog aardig schitterde van het zweet. 'Kom, laten we het meertje zoeken en ons wat opfrissen. Ook kunnen we het leer dan wat bewerken om de levensduur te vergroten,' zei ze terwijl ze zichzelf omhoog drukte en haar benen onder zich plaatste. Ze zat op haar hurken en legde haar ene hand op de uitgestrekte - lekker gespierde - buik van Laurens en duwde zich met een scheinheilige grijns omhoog. Voordat ze haar hand weg haalde prikte ze hem nog even in zijn zij en liep toen met half rennende sierlijke passen naar het hoopje leer. Ze pakte alles bij elkaar, legde het op een stapel en greep haar tasje. 'Als een echte man mag jij het stapeltje dragen,' zei ze poeslief en glimlachte een verbluffende glimlach naar hem. Nog voordat hij tegen kon stribbelen legde ze de stapel in zijn armen, pakte zelf de kleine, afgeknipte en overige restjes en zijn spullen en hees alles op haar rug. De dingen die daar niet meer bij paste hield ze in haar armen. Met vrolijke passen en achterom kijken of Laurens haar ook volgde begon ze te lopen. 'Voordat ik bij jullie kwam...,' begon ze te praten terwijl ze naast hem liep, 'Heb ik een klein meertje gezien. Volgens mij is hij niet diep, maar diep genoeg om te kunnen zwemmen,' zei ze opgetogen. Haar ogen keken even naar de lucht, nieuwschierig of Leona nog zou komen terwijl ze naar het meer liepen. Aan de ene kant was ze ontzettend nieuwschierig naar haar, de kans om zo dichtbij een draak te zijn was overweldigend voor haar. Het was een nieuwe kans, aangezien ze nu veel meer kon doen omdat ze nou een maal samen met Laurens was en ze keek uit naar alle informatie die ze kon verzamelen. Haar aantekenboekje kriebelde al vanaf het moment dat ze de woeste, blauwe draak die op dat moment haar leven wilde nemen aan haar heupriem en ze wilde dolgraag alles van Leona weten. Afkomst, gebruiken, bouw, gedachtengang, instinct... Ze zag het meertje al eerder dan ze verwachte en ze wees moeizaam met een klein stukje hand naar de glinstering die het meer weerkaatste. Zonder nog acht te slaan op Laurens begon ze te rennen - wat er nogal mongolisch zag aangezien ze bepakt en bezakt was - en haaste zich naar de oever. Daar aangekomen legde ze alles gauw neer. 'Tijd voor een zwembeurd,' zei ze lachend vol vreugde naar het rode hoofd van Laurens. Ze stond half met haar voorkant naar Laurens toe, die nu ook zijn spullen neer had gelegd, en ontdeed met geoefende vingers de knopen die haar heupriem op z'n plaat hield. Met eerbied voor het stukje stof, versierd en onderbouwd door leer, legde ze het voorzichtig op een van de grote stenen die daar lagen. Ze maakte de knoopjes in de bovenkant van haar driekwartsbroek los en liet hem zakken. Haar onderbroek - die een beetje op een korte boxer leek - was nog net te zien onder haar shirt en ze legde de broek naast de rugzakken. Met een soepele beweging trok ze haar t-shirt over haar hoofd en gooide hem op haar broek. Met een laatste lach op Laurens rende ze met een indianen kreeg naar het water. Toen ze tot haar knieën was gerend zette ze zich af en dook onder. Het water voelde heerlijk, en al het stof en viezigheid van die dag gleden van haar af. Toen ze boven kwam zwaaide ze haar haar uit haar gezicht en keek grijnsend naar Laurens, wachtend totdat hij het water in kwam.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyma mei 17, 2010 9:48 pm

Zijn blik ging, via zijn ooghoeken, weer naar haar. In eerste instantie gaf hij geen antwoord. Uiteindelijk zuchte hij een keer diep, ‘Ja en nee.’ Was zijn eerste antwoord. ‘Ja ik hou van haar.. Maar nee omdat.. het is veel meer, anders.’ Hij fronste, zag nu pas dat het nog ingewikkelder lag dan dat hij dacht. Besefte toen dat hij er eigenlijk helemaal nog nooit over nagedacht had en legde zich er vervolgens maar bij neer. Hij luisterde weer bij Roos en grijnsde ook bij het horen van haar woordgebruik. ‘Aan de éne kant is het misschien wel handig, maar het kan ook irritant zijn.’ Gelijk flitste zijn gedachte terug naar het moment dat Leona er nog was, schaamde zich ondertussen dood voor het gevoel wat hij toen had terwijl hij nu zo rustig met Roos lag te praten. Maar ondanks dat hij zich schaamde, alsnog wist hij ontzettend goed dat hij niet anders wilde dan dat Leona zich enkel tot hem richtte, hoe egoïstisch dat dan ook mocht zijn. Hij fronsde diep bij het horen van haar woorden, maar besloot er maar niet verder op door te vragen. Hij zweeg verder en hield zich voor dat korte moment nog bezig met Roos haar haren, die verassend aangenaam voelde tussen zijn vingers. Hij keek pas weer op toen Roos opeens sprak over een meertje. En hoewel het onverwachts kwam, klonk het hem toch goed in de oren. Hij trok zijn hand terug toen Roos al overeind veerde, rolde zelf weer op zijn zij en rug. Een grijns kwam te voorschijn bij het voelen van Roos haar hand, vervolgens rolde zijn ogen weg en wilde hij zichzelf ook overeind drukken. Maar voordat hij dit überhaupt kon schoot hij half spastisch weg door een vinger die in zijn zij porde. ‘Hé!’ Kwam er automatisch kermend uit. ‘Niet doen,’ mompelde hij vervolgens in zichzelf. Een nieuwe poging, dit keer zonder belemmering van Roos. Hij klopte zich af toen hij eenmaal weer overeind stond. Afkloppend en wel liep hij naar een dun hoopje stof toe en plukte deze van de grond. Wapperde er voor een kort moment mee en drappeerde het vervolgens rond zijn schouders. Hierna pas liep hij naar Roos toe. Toen hij haar opdracht hoorde sloeg hij als een soldaat zijn hakken tegen elkaar en rechte zijn rug. ‘Als man of als slaaf?’ Vroeg hij vervolgens met een licht grijnsje. Hij kon het toch niet verhelpen dat hij moest slikken toen hij haar glimlach zag. In die tijd lukte het hem wel continu zelf ook een glimlach op zijn gezicht te houden, wat een deel van zijn aandacht nodig had zodat hij niet totaal meegesleept werd. Snel strekte hij zijn armen uit om het draagware in zijn armen te nemen. Hij slenterde achter Roos aan, deed geen moeite om haar in te halen. Hij glimlachte, vooral bij het horen van haar toon. ‘Klinkt goed,’ Was zijn enige reactie, maar wel vrolijk. Hij stapte voort, na zo'n vijftien minuten te lopen begonnen zijn bovenarmspieren toch nog te klagen. Maar hij gaf niet mee en liep gewoon door. Toch bleef de vraag Duurt 't nog lang? kinderachtig door zijn hoofd rondspoken. Nogal raar keek hij op toen Roos opeens haar pas versnelde, verward voor een kort moment deed hij dit zelf niet. Hij moest enkel lachen om Roos die er wiebel- en wanklachtig bij rende onder haar bepakking. Ploegend stapte hij dapper voort ;D Tot dat hij ook aan kwam en wierp hij een korte blik op het meertje, Roos d'r opmerking was niet bepaald aangekomen. Hij zakte door zijn knieën en drappeerde alle spullen op de grond vervolgens kwam hij weer overeind. Terwijl hij zijn mond opende om iets te zeggen draaide hij zich om, ‘Wel m-’ Gelijk werd hij afgekapt door de aanblik van roos die zonder moeite haar broek omlaag trok. Hij kon het niet helpen dat zijn blik meevloog en uiteindelijk bleef hangen op haar kuiten. Vervolgens gleed hij weer omhoog en bleef rond haar heupen hangen, terwijl zijn gezicht al die tijd nog in een houding stond alsof hij zijn zin wilde afmaken. Zijn mond zakte uiteindelijk toch nog dicht toen zijn blik de armen van Roos volgde die soepel haar shirt over haar hoofd trok. Haar haren vielen speels weer terug op haar rug, glanzend in de zon en voor dat hij het wist kwam Roos in beweging. Zijn blik ging met een ruk naar haar gezicht toen ze nog een laatste keer omkeek, lachend. Gelijk daarna vloog hij weer naar haar lichaam. Hij volgde haar de gehele tijd tot dat ze onder water verdween, dit haalde hem met ruk uit zijn trance. Een kort moment had hij nodig om zich te herstellen, hij keek weer op en kon een brede grijns niet onderdrukken toen hij Roos uitbundig zag zwaaien. Zonder verder nog diep na te denken trok hij ook zijn broek naar beneden, hinkelde hij even onhandig op één been om het ook over zijn andere voet uit te krijgen en gooide het ding toen op de grond. Met een simpele beweging viel zijn tuniek van zijn schouders en stormde hij ook op het water af. Zijn haren wapperde naar achteren terwijl druppels glinsterend rond hem heen vlogen. Hij spreide zijn armen en deed Roos na met haar oergebrul. Hield deze aan totdat hij werd afgekapt omdat plat op zijn bek viel in het water. Lachend kwam hij weer overeind en schudde met zijn hoofd waardoor zijn haren de druppels afschoten als kanonnen. Hij baadde dieper het water in, een rilling kroop over zijn rug bij het voelen van de koude stroming dieper in het water. Haalde een keer diep adem en zakte toen onderwater.. foetsie ;D Bubbels verschenen bloebend aan het oppervlak terwijl zijn adem ontsnapte. Langzaam liet hij zijn hoofd gedeeltelijk weer boven het water verschijnen, terwijl hij sloom op Roos afkwam. Enkel zijn ogen zichtbaar onder een zwarte, plakkende laag op zijn voorhoofd die zijn haar voor moest stellen. Toen zijn adem toch echt op was kwam hij geheel overeind en ademde een keer diep in. Opnieuw schudde hij met zijn hoofd. Zijn handen wreven over zijn gezicht. Terwijl hij nogmaals schudde met zijn hoofd begaf hij zich richting de kant, ‘Wil je ook zeepwortel?’ Blij opeens dat hij de gevonden planten toch nog had meegenomen. Hij scharrelde in zijn tasje toen hij hierbij neerhurkte, haalde een kom en de planten tevoorschijn en perste ze uit.[realistisch?;Dmaaktnietuit] Hij stapte weer terug in het water, maar nog in de buurt van de kant zakte hij opnieuw door zijn knieën en ging zitten, zodat het water nog net tot zijn ribben reikte. Hij boog zijn hoofd voorover zodat het spul niet in zijn ogen zou druipen en ging toen wild met zijn handen door zijn haren, zijn handen besmeerd onder het spul.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyma mei 17, 2010 10:23 pm

Ze kwam wat uit het water, realiserend dat het niet zo heel diep was en sprong op. Tegelijkertijd toen ze op haar hoogste punt was gooide ze haar arm omhoog en zwaaide uitbundig naar Laurens die nog op de kant stond. Ze keek vrolijk naar hem terwijl hij als een bezetenen zijn broek uit trok en met een oerbrul naar het water rende. Het was toch wel een goed idee geweest, dacht ze voldaan. Haar lachspieren werden hard aan het werk gezet toen ze hem naar het water zag rennen. Toen hij door de weerstand van het water op zijn bek ging hield ze het niet meer en lachde het hartst van hun tweeën. Ze sloeg onder water haar handen om haar buik, proberend de buikpijn de baas te zijn. Ze keek genietend naar hem toen hij weer overeind kwam en zijn hoofd schudde, waarbij zijn haar als een gek heen en weer ging. Haar ogen gleden weer over zijn lichaam, en een gelukzalig gevoel ging door haar heen toen ze besefte dat ze bij hem in de buurt kon zijn. Ze keek het plekje na waar hij onderwater verdween en keek naar de wazige contouren van zijn lichaam terwijl hij zich onder water door bewoog. Ze kon de grijns niet onderdrukken toen zijn hoofd half boven water kwam en als een haai naar haar toe bewoog. Ze moest de neiging onderdrukken om naar hem toe te springen en hem onder te duwen. Zijn haar plakte overal tegen zijn gezicht aan, en ze zag nu pas hoe lang het was. Ook werden alle klitten nu duidelijk zichtbaar, en ze keek er schuddend naar. Haar eigen haar had ze altijd goed verzorgt, en daar zag je het resultaat ook van. Ze liet zich op haar rug drijven en keek naar de lucht, die versierd werd door een aantal wolken. Ze hoorde nog net vaag wat hij zei en kwam weer overeind. Ze zette haar voeten op de grond en schudde haar hoofd. Ze had nu geen zin om haar haar te wassen, dat kwam nog wel. Ze keek al zwemmend toe hoe hij de wortel gebruiksklaar maakte en concentreerde zich toen op het meer. Het water was helder, en zoet. Voorzichtig opende ze onder water haar mond en liet het water naar binnen stromen. Ze kwam met haar hoofd uit het water terwijl ze voorzichtig het water proefde, en doorslikte. Noop, het was drinkbaar, dacht ze zuchtend en dook weer onder. Al duikend nam ze nog een slok en zwom toen onder water naar de weerspiegeling van Laurens. Met een zachte 'boe' kwam ze uit het water en bleef even voor hem drijven terwijl hij met zijn haar bezig was. Hij zat op zijn knieën en wreef het sap uit de wortel door zijn haar. Ze kwam overeind, en keek hem verbaasd aan. 'Laurens, zo moet je dat niet doen gekkie,' zei ze half lachend en ging staan. Ze liep rustig naar hem toe, en liet zich voor hem rustig op haar knieën zakken. Ze pakte zijn handen en trok ze langzaam weg bij zijn haar. 'Laat mij het maar doen, nu snap ik waar jij al die warbos aan haar vandaan haalt,' zei ze glimlachend en keek hoofdschudden naar de zwarte bos nat haar op zijn hoofd. Ze kroop wat dichterbij, waardoor haar ene been tussen die van hem kwam. Ze glimlachte lichtjes, zich zwaar bewust van hun aanraking en probeerde normaal adem te halen. Al haar zintuigen registreerde de kleine afstand tussen hen en ze wilde dat ze ze een keertje uit kon zetten. Ze kwam langzaam omhoog, waardoor rechtop op haar knieën voor hem zat. Haar vingers gingen vanaf zijn voorhoofd voorzichtig door zijn haar naar achteren, om ze naar achteren te krijgen. Toen begon ze met gelijkmatige bewegingen het spul regelmatig door zijn haar te bewegen. Haar vingers knoopte hier en daar wat grote knopen los, haar vingertoppen gleden over zijn hoofdhuid en hier en daar over zijn gezicht. Een lichte glimlach waar ze zichzelf niet bewust van was lag op haar lippen terwijl ze bezig was. Ze schoof met haar linker been - die aan de buiten kant zat, dus niet tussen zijn benen ;D - wat meer naar voren om bij zijn achterhoofd te komen. Ze voelde zijn schouder tegen haar buik, en haar handen verstijfde even onder de aanraking. Gauw ging ze door alsof er niets gebeurd was. Met voorzichtige bewegingen probeerde ze de klitten uit zijn haar te krijgen, terwijl haar aandacht gericht was op elke zenuw die in aanraking was met zijn huid. Haar hand bewoog zachtjes door zijn haar door naar zijn nek en bleef daar even liggen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyma mei 17, 2010 11:05 pm

Zijn handen stopten met het wild door zijn haren gaan toen hij Roos hoorde praten. ‘Niet?’ Klonk het nogal verward, typisch een antwoord van een zevenjarig jongetje. Alsof hij haar opmerking totaal niet begrepen had, niet dat dit het geval was. Nogal raar keek hij haar aan, hij waste toch echt dood gewoon zijn haren? Waarschijnlijk was hij er normaal gesproken tegen in gegaan, maar het feit dat Roos nu op hem afliep en zelf bij hem neerhurkte hield hem op de één of andere manier tegen. Zonder tegen te spartelen liet hij zijn polsen slapjes meevoeren in de handen van Roos en liet ze uiteindelijk weer doods in het water zakken. Ondanks dat haar opmerking eigenlijk beledigent was kon hij een onschuldig glimlachje niet voorkomen. Tjah.. Hij had nou nooit echt veel aandacht aan zijn haar besteed, waarom zou hij eigenlijk? Toen ze nog dichterbij kwam hield hij vanzelf zijn adam in, al helemaal toen hij voelde hóe ze bij hem kwam zitten. De warmte van haarbeen was zelfs voelbaar door het water, en natuurlijk al helemaal waar ze elkaar aanraakte. Zijn blik was strak op haar gezicht gericht, het lukte hem niet om terug te glimlachen. Zijn blik volgde haar gezicht toen deze omhoog veerde omdat ze op haar knieën ging 'staan'. Al gauw liet hij zijn blik weer zakken en keek hij wat sullig naar het water onder hem terwijl Roos haar vingers masserend door zijn haren heen gingen. Hij kon het niet verhelpen dat zijn gezicht soms vertrok als ze iets te hardhandig een klit eruit trok, maar het deed minder pijn als dan wanneer hij het zelf deed. Na een tijdje draaide hij zijn gezicht weer omhoog en voelde niet lang hierna ook Roos haar vingers langs zijn voorhoofd gaan, of zijn slapen. Genietend speelde een lichtglimlachje nu toch met zijn lippen. Ditmaal irriteerde het hem niet dat elke aanraking van Roos, of het nou onder of boven water was, ontzettend goed doordrong. Hij nam het waar, genoot ervan, sloeg het op en bewaarde het voor later. Hij rechtte zijn hoofd weer meehelpend toen hij merkte dat haar vingertoppen zich verplaatste richting zijn achterhoofd. Hij zat sowieso al stil, dus van zijn verstijving was nauwelijk iets te merken. Maar dat van Roos viel hem wel op. Zonder ook maar iets te doen bleef hij zitten, net zoals Roos door ging met haar klusje. Ook al drong het feit van net maar al te goed door. Hij slikte een keer, zijn keel was opeens irritant droog. Voordat hij het wist waarmee hij bezig was, of beter gezegd: voordat hij besloten had het werkelijk te gaan doen tilde hij beide handen op. Zijn blik was starend gericht op het water, en hij zag zijn handen als schimmen opdoemen toen hij ze dichter naar het oppervlakte bracht. Beide balden zich een keer kort tot vuisten en ontspande vervolgens weer. Voorzichtig en lichtjes legde hij beide op haar heupen. Zijn ogen vergrootte zich lichtjes terwijl zijn handen doorgleden naar haar rug, langzaam omhoog uit het water. Met moeite hield hij zijn ademhaling rustig en regelmatig. Voor een moment ging zijn concentratie totaal naar het rustig blijven. Hij lette op zijn ademhaling en liet zijn handen ondertussen stil liggen op haar rug. Voor het eerst wilde zijn blik weer omhoog schieten maar halverwege bedacht hij zich en zakte hij toch weer terug naar de buik van Roos. Langzaam gleden zijn handen over de gladde huid, richting haar ribben waar ze nu op bleven liggen. Opnieuw slikte hij. Niets liever nam hij haar nu in zijn armen. Een verlangen, groter dan hij had verwacht, ging door hem heen. Om haar vast te houden, tegen zich aan, en haar nooit meer los te laten. Verward voor een moment omdat hij het ergens nog steeds niet goed begreep zakte zijn handen weer omlaag. Aarzelend richtte hij zijn blik weer op, voor het eerst keek hij Roos weer aan. Je kon haast al zijn gevoelens duidelijk aflezen van zijn ogen. Zijn verlangen, zijn verwarring, zijn wil, zijn onderzekerheid, en nog iets, een stuk dieper. Zijn handen lagen weer op haar heupen, en hij sloeg zijn blik weer neer. Hield het nu enkel bij hun aanraking.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptywo mei 19, 2010 6:02 pm

Ze ging een beetje gespannen door met het haar in dat op in zijn nek lag, en woelde voorzichtig met haar vingers er doorheen. Ze probeerde net zo zachtjes mogelijk een kleine klit uit zijn haar te halen toen ze opeens zijn handen voelde. Ze stopte abrupt met haar handelingen en keek met verschrikte ogen in het niets. Haar denken was gefocust op zijn handelingen, op elke aanraking. Hij legde zijn handen zo voorzichtig op haar heupen, dat het leek alsof ze van porselein waren gemaakt - hadden ze dat al in de middeleeuwen? - en haar ademhaling werd korter. Haar handen vormde spontaan knuistjes met zijn haar tussen haar vingers toen zijn handen doorgleden naar haar rug. Ze voelde de water druppels die van zijn handen af gleden en over haar rug weer terug naar het water gingen alsof iemand met een veertje langs haar rug kietelde. Een glimlach, zo klein dat hij eigenlijk niet te zien was, gleed over haar gezicht toen zijn handen op haar rug bleven liggen. Ze staarde in het niets over zijn schouder, niet in staat om hem aan te kijken. Ze ontspande haar handen iets, liet zijn haar gaan en liet haar handen in zijn nek liggen. Ze keerde haar gezicht naar beneden, en volgde lichtjes met de rest van haar lichaam toen zijn handen weer terug gleden. Haar natte haar lag over haar rug en schouders gedrapeerd en haar ogen waren leeg. Leeg, omdat haar geest alleen bezig was met zijn handelingen. Ze zag zijn gezicht vanuit een mist voor haar ogen. Toen ze realiseerde dat hij naar haar keek focuste ze haar ogen op hem. Ze probeerde zijn handelingen, zijn gedachtes en zijn wil uit zijn blik te halen, maar werd verward door alles wat ze zag. Ze keek hem even aan, zonder iets te zeggen, zich eigenlijk meer bezig houdend met de bewegingen die zijn handen maakte dan het feit dat hij naar haar keek. Ze voelde, alsof iemand met een mes in haar zintuigen sneed - een heerlijk mes - zijn handen weer op haar heupen rusten. Ze voelde hoe een druppen water dat van haar haar afkomstig was langs haar rug gleed en stopte op de plek waar zijn vingers haar huid aanraakte. Ze keek nog steeds een beetje leeg in de ogen van Laurens. Die, in tegenstelling tot die van haar, vol zaten. Ze had alle seintjes al lang begrepen, en moest moeite doen om geen onverwachte bewegingen te gaan maken. Haar levenloze gedachtengang ging eventjes terug naar het moment, een zelfde soort moment als nu, die ze hadden gehad op het veldje. Toen was ze er zeker van, maar wist ze niet zeker wat hij wilde. Nu wist ze in grote halen wat hij wilde, wat hij bedoelde. Alleen hield ze zichzelf tegen. Was dit wel wat ze wilde, nu al? Ze knipperde met haar ogen, proberend haar eigen wil te ontdekken. Toen sloeg hij zijn ogen neer, staarde naar haar buik, en ze was blij dat hun blikken nu niet meer op elkaar waren gericht. Ze keek weer langs hem heen, sloot even haar ogen en bewoog haar ene hand naar zijn kaak. Bijna automatisch bewoog het been die tussen de benen van Laurens op de kiezelige grond van het meer ruste omhoog, gleed over het been van Laurens heen. Ze zat lichtjes op zijn schoot. Haar hand in zijn nek verkrampte even, haar andere hand op zijn kaak duwde zijn gezicht lichtjes omhoog. Haar eigen hoofd was nu nog geen twee centimeter van hem verwijderd. Haar blik kruiste voor een moment met de grijze ogen van Laurens, en haar handelingen verstarde. Ze sloeg haar ogen neer, haar armen verstijfd. Ze voelde zijn handen, de aanraking van hun benen terwijl ze op zijn schoot zat. Ze opende haar mond, wilde iets zeggen. Haar hand die op zijn kaak lag gleed weg, viel slapjes tegen zijn borst aan. Ook haar hand in zijn nek deed het zelfde. Ze keek moedeloos in het niets. 'Niet... niet nu,' zei ze zo zachtjes dat Laurens het alleen kon horen omdat haar gezicht zo dichtbij was. Ze gleed wat naar achteren, van zijn schoot af en zocht zijn blik. Met haar ogen zocht ze verontschuldiging, misschien een beetje medelijden, en verzachting van de pijn. Ze kon het niet, op de een of andere manier kon ze het gewoon niet. Haar handen gleden van zijn borst af, en hierbij ook langzaam haar lichaam van zijn schoot. Ze sloeg haar ogen, samen met haar gezicht neer en keek pijnlijk naar de kiezeltjes op de bodem. Ze zat nu op haar eigen onderbenen, in het water. Haar handen ruste op haar boven benen, haar blik naar beneden gericht. Ze durfte hem niet aan te kijken, bang voor een blik die ze niet kon verdragen. Ze had hem afgewezen, en hoe? Met een soepele beweging veerde ze op, ging op haar voeten staan en liep langzaam, zonder Laurens aan te kijken naar de spullen. Daar ging ze op een steen zitten, en keek weg van Laurens. 'We... we moeten zometeen maar terug naar de plek waar we Leona voor het laats hebben gezien. Misschien zoekt ze ons,' ze schraapte haar keel, maar bleef leveloos zitten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptywo mei 19, 2010 6:58 pm

Zijn blik schoot weer terug naar Roos toen hij voelde hoe deze, onverwachts (vooral na hun stijve samen zitten), plotseling in beweging kwam. Opeens voelde het alsof alles weer ging werken in zijn lichaam, opnieuw tot leven kwam. Zijn hart, sterk en hard kloppend. Zijn voelzintuigen, die opeens alles absurd scherp waarnamen. Zijn aderen, waardoor het bloed heen gepompt werd al een bezetene. Zijn zien, die opeens tweemaal zo helder was. Maar onder dit alles, een oase van waarnemingen, bleef hij rustig zitten; bewoog hij zelf nauwelijks. Maar het was maar een masker, een masker dat een leugen vertelde als je wist wat er binnen in zijn hoofd omging. Een warme handpalm drukte licht tegen zijn kaak en vanzelf draaide hij zijn gezicht al mee. Hij voelde hoe het bloed onder zijn huid door zijn aderen bonkte. Hij slikte, wenste zijn zenuwen te kunnen onderdrukken, net als zijn wil. Roos haar ogen boorde zich in de zijne, ditmaals scherp en sterk bewust van wat er gebeurde. Zijn handen, die nog lichtjes op haar heupen lagen wilde in beweging komen en haar geheel in zijn armen nemen. Zonder het te beseffen wat hij werkelijk deed boog hij al langzaam naar haar toe, zo langzaam als hij maar leek te kunnen. Zijn blik liet haar niet los, was aan haar vastgezogen. Toch zakte het nu iets naar beneden, ook langzaam en vloeiend. Het moment dat zijn neus zo lichtjes de hare raakte als maar kon, ging er een tinteling door hem heen. Een tinteling die zijn zenuwen nog is hielp extra op te spelen. Een tinteling die heerlijk aanvoelde en waarvan hij wilde dat het zich eindeloos zou herhalen. Hij verstarde, al zijn spieren spande zich aan zichzelf tegen te houden en automatisch veranderde hij hierdoor in een standbeeld. Zijn blik was niet langer meer diep, gevoelig en eindeloos. Hij was leeg, .. enkel als je zocht kon je zijn gevoel nog ergens achterhalen. Iets wat nu bestond uit afwijzing, gêne, klungeligheid en kwetsing. Hij staarde naar Roos haar lippen, die nu langzaam afstand van hem namen. Hij wilde zijn armen krampachtig om haar heen slaan, haar tegen houden. Maar het voelde alsof hij niet meer in staat was iets de doen. En terwijl hij dit deed, besefte hij dat hij zichzelf nooit eerder zo had gevoeld. Hij ademde een keer diep in en leek te ontwaken uit zijn trance. Schichtig vlogen zijn ogen een keer rond. Roos was weg, opgestaan en naar de kant gelopen. Blijkbaar had hij dat gedeelte niet eens meegekregen, hij had kennelijk een moment nodig gehad om Roos haar afwijzing te verwerken. Hij moest het toegeven, ergens had hij het niet verwacht, vooral niet na deze middag. Maar hij hád het kunnen weten. Zijn ogen sloten zich, met een balende blik opende ze zich weer. Hij voelde zich stom, onhandig.. schaamtelijk. Onbeholpen stond hij op. Nogmaals stond hij een moment stil toen Roos haar woorden over het water dreven, het enige wat hij hierop antwoorde was een licht knikje. Hij nam de moeite niet om te spreken. Maar ondanks de dingen die ze had gezegd kwam hij niet het water uit, liep enkel dieper het water in. Toen hij eenmaal tot zijn middel stond zakte hij door zijn knieën en verdween kopje onder. Zijn handen gingen door zijn haren, zich niks aantrekkend van Roos haar 'manier' zoals het werkelijk zou moeten horen - blijkbaar. Terwijl hij zijn adem verloor waste hij alles eruit. Enkele secondes later kwam hij weer boven: om luchthappend en druipend. Zijn haren plakte weer roetzwart boven zijn gezicht en rond zijn hoofd zorgend voor een laag. Hij draaide zich om, keek niet om naar Roos en schudde met zijn hoofd om zijn haren lichter te krijgen. Worstelend door het water begaf hij zich nu ook naar de kant. Het gras voelde kietelig aan onder zijn blote voeten, een hele andere waarneming dan de kiezeltjes in het water. ‘Leona kan ons makkelijk vinden,’ Het geen wat ze gezegd had leek nu pas door te dringen, en dit was blijkbaar het echte antwoord. ‘We hoeven niet persé helemaal terug.. Zo ver was het niet.’ Voor het eerst waagde hij nu een blik op Roos, hij kon het niet helpen dat zijn blik weer aan haar vastkleefde toen hij haar eenmaal zag. Druipend en glinsterend. ‘We kunnen tenminste nog wel eerst drogen,’ Hij probeerde een glimlach omhoog te halen, maar de spieren in zijn gezicht weigerden dienst. Hij trok met moeite zijn blik weer los van Roos en begaf zich meer richting het gras. Hij zuchtte een keer diep, had nu al besloten dat hij dit gevoel haatte. Blijkbaar, redeneerde hij, was dit één van de dingen die dit alles zo lastig maakte. Uit het niets draaide hij zich om weer Roos, sullig stond hij er bij. ‘Het..’ Mompelde hij onduidelijk. . ‘Sorry,’ Zei hij íets krachtiger waardoor ook duidelijk hoorbaar werd hoe hij zich voelde. ‘Van net.’ Legde hij maar uit. Zijn houding verried hem, ook al probeerde hij deze zo gewoontjes mogelijk te houden. Om zich niet langer belachelijk te maken draaide hij zich maar weer om en liep verder naar het punt waar hij van plan was heen te gaan. Hij liet zich door zijn benen zakken, vervolgens achterover op zijn rug. Het gras kriebbelde en de zon verwarmde. Zijn hand schoof onder zijn hoofd en zijn blik was starend en oneindig gericht op de hemel.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptywo mei 19, 2010 8:19 pm

Ze had haar armen om haar middel geslagen, haar schouders hingen en haar hoofd keek lichtelijk opzij naar het gras. Ze keek eventjes op toen ze Laurens het water in zag lopen, en keek toen met een pijnlijke blik weer weg. Haar hoofd was leeg, haar lichaam deed pijn, en toch gingen er duizende emoties door haar heen. Toch was er eentje die spontaan de hele tijd irritant goed aanwezig bleef. Pijn, pijn van binnen. Het knaagde aan haar, wetend hoe ze hem had afgewezen. Ze dacht moeizaam terug aan het moment, terwijl Laurens bezig was in het meer. Ze kon dit niet goed maken, niet nu, misschien later. Haar ogen gleden even over het meer, en ze zag het donkerder worden hoe verder ze keek. Toen haar blik over de schaduw van Laurens onder water gleed trok ze haar blik haastig weer terug. Hij zou haar nu vast een trut vinden, als het niet erger was. Ze keek op toen ze hem hoorde praten, zag dat hij haar niet aan keek en een nieuwe steek ging door haar hart. Ze haalde diep adem voordat ze hem antwoorde. 'Oke, mooi,' zei ze lichtjes als antwoord. Ze kee schuw op, zag dat hij ook zijn eigen blik op haar had gevestigd en liet zijn uitdrukkingen bij haar naar binnen stromen. Toen hij weg keek moest ze de neiging onderdrukken om zichzelf heel hard tegen haar hoofd te slaan. Hoe had dit kunnen gebeuren? Het gevoel dat ze nu kreeg als hij naar haar keek was totaal anders dan eerst. Het deed haar nu pijn, zijn emoties te zien. Ze gaf om hem, in de kleine tijd dat ze hem had leren kennen was ze heel veel om hem gaan geven. In haar ogen was hij fantastisch, iemand die zij altijd al had willen zijn. Vrij, ongerept, ongeremd, vol energie en klaar voor avontuur. Alles wat hij deed straalde dat af, zelfs zijn eigen lichaam weerspiegelde dit. Ze voelde hoe haar lichaam reactie gaf op haar denken, en moest moeite doen om haar tranen niet over haar wangen te laten lopen. Ze knipperde ze weg, net op tijd toen ze het ene woord van Laurens hoorde. Met nog wat waterige ogen keek ze verbaasd op, hem niet begrijpend. 'S..sorry?' stamelde ze toen hij ging liggen. Ze bleef even verbaasd naar de zijkant van zijn hoofd kijken dat nu in het gras lag en schudde haar hoofd. Toen stond ze vastberaden op - haar knieën knikte nog wel onder het kleine breukje in haar vastberadenheid - en liep langzaam naar hem toe. Ze ging demonstratief naast hem zitten in kleermakerszit en bewoog haar handen door haar haar. Ze kamde het met haar vingers naar achteren voordat ze het rond draaide en het over haar schouder bracht om het uit te knijpen in het gras. Dit gedaan te hebben zwaaide ze het terug en schudde even met haar hoofd om de draai in haar haar eruit te halen. Toen zoch ze de blik van de grijze ogen en keek hem vast aan. 'Jij... ik moet sorry zeggen,' begon ze, haar stem wankelend onder de enorme golf van emotie die mee kwam. 'Ik... het voelde fout. Ik bedoel,' ze fronste boos, onder haar verkeerde woordgebruik en ging door. 'Ik was niet fout, ik wilde wel. Maar, aan de ene kant...' ze keek hem weer terug aan, hopend dat hij haar ook zonder de woorden uit te spreken zou begrijpen. Ze wilde haar gevoelens niet toegeven aan hem, zeker niet nu. Ze wilde niet dat hij wist dat ze hem fantastisch vond, dat ze hem dolgraag had willen zoenen, maar dat ze bang was. Ze haalde diep adem, sloot haar ogen even en nam toen de moed om een deel van haar angst toe te geven. 'Ik was bang,' sprak ze alleen zachtjes. Toen draaide ze haar hoofd weg en keek ze naar het glooiende landschap. 'Het spijt mij,' sprak ze met nadruk, zonder hem aan te kijken. Toen draaide ze zich om, en ging op haar rug liggen. Ze hield een kleine ruimte tussen haar en Laurens en sloot haar ogen, met een lichte gekwelde blik op haar gezicht. Ze vouwde haar handen op haar buik, liet haar ellebogen op de grond rusten en probeerde aan niets te denken. Opdrogen, dat was geen slecht idee, vond ze en probeerde zich te focussen op de waterdruppeltjes op haar huid die jeukte onder de warmte van de zon. Ze was zich bewust van het lichaam dat naast haar lag, en de oude gevoelens kwamen langzaam weer terug naar boven die bij dat bewustzijn hoorde. Voor haar zou ze al gauw weer even zenuwachtig op hem reageren, en ze hoopte dat dit afgelopen moment een niet al te grote deuk in hun band schopte. Opeens gingen haar gedachtes terug naar Leona, zou ze al gauw komen? Ze voelde een lichte wint die vanaf haar tenen naar boven gleed. De wint kwam van het meer, en ze glimlachte lichtjes, niet merkend dat de wind niet veroorzaakt werd door een normaal natuur verschijnsel.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leona

Leona


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 251
Punten : 289
Join date : 27-03-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Onder het afdakje, naast die prullenbak <3

Dragon World
Leeftijd: 476, rond 550 lichamelijk volwassen ^^
Temmer\draak: Warhoofd Laurens ;D
Partner: x

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptywo mei 19, 2010 9:03 pm

Met krachtige veugels slagen schoot Leona door de ijle lucht hoog boven de wolken. Ze had haar maag gevuld - met een soort van twee en een halve hert - en tussen haar voor klauwen hing een derde hert. Ze had Laurens niets voor niets voor niets beloofd een hert voor hem mee te nemen. Het hert was ijskoud, door de temperatuur in de lucht, en ze moest haar vleugels in beweging houden om het niet koud te krijgen. Ze wilde tempo houden, om zo gauw mogelijk naar haar tweebeen terug te keren en had op de terug weg geen een pauze genomen om haar klauwen even te ontspannen. Het hert werd voor haar gevoel steeds zwaarder, maar ze moest volhouden. Het was nog best lastig geweest om een goeie prooi voor Laurens te vinden. Ze wilde een niet al te grote nemen - aangezien zij ermee moest slepen - maar ook niet een te kleine, aangezien vrouwmens Roos er ook nog was. Haar blik werd automatisch wat chagerijniger toen ze aan haar dacht, maar stuurde haar gedachtes gelijk door naar het zadel. Deze gedachte klaarde haar gezicht weer op en ze schakelde nog een tandje hoger in en eisde het uiterste van haar vleugels. Ze keerde de stand van haar vleugels en sneed door het wolkendek. Ze zag het veld, en er kwam een glimlacht op haar lippen. Ze schoot over de plek waar ze was opgestegen en haar ogen gleden verbaasd over het lege landschap. Met een lichtelijke irritatie zocht ze het landschap af met haar geest. Al gauw vond ze het lichtpuntje waar ze naar op zoek was en 'klopte' als het ware op het bewustzijn van Laurens. 'Zomaar van plek veranderen, jij durft. Terwijl ik voor je avondeten moet zorgen,' zei ze met een vrolijke ondertoon in haar stem. Ze begon haar landing, zag toen het meer in de verte en twee kleine vlekjes. Een lichte grijns kwam op haar gezicht en ze keerde weer terug tussen de wolken. 'Ik zie je over een paar minuten,' riep ze vrolijk naar haar kereltje. De grijns op haar gezicht was breder geworden toen ze haar verassingsaanval starte. Haar vleugels sloegen krachtig op en neer terwijl ze met een noodgang naar het meer zweefde. Ze keek naar beneden, en begon boven de wolken boven het meer te cirkelen. Toen ze goed mikte, ontspande ze haar klauwen en liet het hert los. Ze zag het een gat in de wolken maken en viel door, totdat het op de kiezelgrond van de branding van het meertje viel. Ze zag de schok bij de twee mensen, en lachte zachtjes. Toen, toen ze boven het meer was keerde ze haar lichaam en dook naar beneden. Met een vrolijke brul schoot ze door het wolkendek richting het water. Ze zag dat het iets minder diep was dan ze had verwacht en verandere haar duikplan, aangezien ze niet te pletter wilde vallen op de bodem. 'Gegroet,' zei ze scheinheilig naar hem terwijl ze haar vleugels tegen haar lichaam plakte en nu al draaiend om haar eigen as met een noodvaard het water naderde. Op het moment dat ze onder zou duiken sloeg ze met een grote kracht haar vleugels uit. Ze viel met een enorme plons in het water, maar doordat ze haar vleugels had uitgeslagen duwde ze door de luchtdruk een enorme golf richting de twee mensen. Toen ze onder was genoot ze even van het ontspannende gevoel dat door haar lichaam stroomde terwijl ze daar zo zweefde. Het was niet erg diep, en haar hoofd raakte bijna het wateroppervlakte, terwijl haar klauwen aan haar achterpoot de bodem aantikte. Ze liet zich iets verder zinken, en zette haar achterpoten op de grond, en zakte iets door haar benen. Met een zoveelste grote kracht zette ze zich af, draaide haar vleugels om haar lichaam en sprong het water uit. Op het zweefmoment klapte ze haar vleugels uit en zocht Laurens. 'En, hoe is het hier?' vroeg ze weer scheinheilig en zweefde naar het hert. Daar aangekomen lande ze rustig, nam het in haar bek en liep naar de twee geschokte mensen. Ze opende haar bek weer en liet het dier er uit vallen. Vrolijk keek ze de mensen aan, en concentreerde zich toen op Laurens - na een scherpe blik op vrouwmens Roos te hebben gewerven - en liet haar vreugde naar zijn geest vloeien. Ze zag wat haperingen in zijn emoties, en keek hem even licht verbaasd aan. Daar zou ze zometeen wel naar vragen.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.everyoneweb.com/VerhaalElodie/
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptydo mei 20, 2010 9:41 pm

Onwillig herhaalde zijn gedachtes de herrineringen van het moment wat nog geen kwartier geleden had plaats gevonden, glashelder waren ze opgeslagen en genadeloos speelde ze zich af in zijn hoofd. Zijn blik die nog kort geleden oneindig was geweest straalde nu één en al teleurstelling uit. Hij had dingen anders kunnen doen, hij had níks kunnen doen. Met een zucht sloot hij nu zijn ogen, probeerde zich te concentreren op de drukkende warmte van de zon. Het hielp niet, onopzettelijk dreven zijn gedachten weer terug. Voortaan zou hij er op letten, hopend dat Roos nu opeens niet een teruggetrokkenhouding tegenover hem aannam. Iets wat hem opzich niet zou verbazen, maar zijn doel zal worden die te doorbreken. Een lichtglimlachje zette nu ondanks alles toch op. Het feit dat hij nu een 'doel' had, dat hij het weer 'goed ging maken', maakte de last toch iets lichter. Maar hij wist niet, dat hij deze woorden geheid weer terug zal nemen nadat hij Roos recht in de ogen had gekeken. Dacht nu niet aan zijn eigen wil, zijn eigen verlangen, die diep van binnen nog schreinender waren geworden door hiervoor. Een likkend vuur wat zich weer laaiend zou ontwaken, enkel bij haar zien. Zijn gezicht ontspande, nog steeds met het idee dat het wel goed zal komen. Hij had niet opgemerkt dat Roos in beweging was gekomen, merkte er pas iets van toen hij hoorde dat ze naast hem door haar benen zakte. Het geschuif van haar handelingen en haar lichte ademhaling. Hij onderdrukte de neiging zijn ogen te openen en haar verbaasd aan te kijken, de woorden drongen nog maar half door. Hij kon het niet helpen dat zijn hart sneller begon te kloppen, wilde niet dat ze toespeling maakte op het moment van net. Voor een griezelig kort moment vertrok zijn gezicht. Natuurlijk boodt zij nu haar excuses aan,.. Als het andersom was geweest zou hij haar ook niet willen kwetsen. Hij slikte, zijn keel schuurde. Wilde het gevoel wat nu omhoog kwam niet voelen, wilde dat ze ophield. Haar volgende woorden waren nou niet bepaald opbeurend, in tegenstelling. Ze kwamen juist harder aan, waarom zei ze dit? Ze boodt haar excuses aan dat ze hem niet wilde kwetsen, en vervolgens dacht ze het góed te maken met deze woorden? Ze wilde het toch verzachten? Het feit dat het fout voelde, om zo met hem om te gaan, was niet bepaald verzachtend.. Zijn ogen opende zich, de woorden die ze zonet zei waren zo helder en scherp doorgedrongen alsof hij zonet gestoken was door één of ander rotbeest. Bang dat hij het fout had gehoord richtte hij zijn blik op haar, nu verward. Hij begreep er werkelijk niks meer van. Voor het eerst keek hij haar weer aan. Zijn blik was vragend en peilend gericht in die van haar. Hij zocht een hint, een aanwijzing met wat ze bedoelde. Een lichte, gespannen frons ontstond bij het zien van haar afstandelijkheid. Zijn blik zakte langzaam weer af, bedenkelijk dit keer, nadat ze de volgende woorden had gezegd. Bang? Waarvoor? De vraag bleef door zijn hoofd rondspoken, zoekend naar een antwoord die blijkbaar onvindbaar was. Hij reageerde niet op haar excuses, ook niet op haar bewegingen; ze nam naast hem plaats, liggend in het gras. Pas na een tijd, die door middel van geluidloze secondes verstreek, draaide hij zijn hoofd naar haar toe. Zijn blik ging over haar gezicht en een lichte, trieste utidrukking werd zichtbaar. Waarom kon zoiets wat op het eerste gezicht ontzettend simpel leek, zo ingewikkeld zijn? Hij draaide zich op zijn zij, naar haar toe. ‘Niet doen,’ Klaagde hij, hij porde met zijn vinger tegen haar wang, zachtjes. Hij wilde niet dat ze zo keek, ook al bleef ze even mooi. Lachend was beter, maakt haar nóg knapper. Geërgerd draaide hij zich weer terug, irriteerde zich aan zichzelf. Waarom moest hij over extra gedachtes bij hebben? Kon hij zich niet beperken tot dat normalde, raditionele gedachtes? Hij drukte zich met moeite weer overeind, kreunend toen hij een gewricht in zijn schouder hoorde kraken. Toen hij eenmaal recht zat rolde hij met zijn schouders, hoopte zo het stijve gevoel kwijt te raken. Een bonsachtig gevoel wekte hem uit zijn overpeinzingen, toen hij eenmaal besefte wat dit was verscheen er een meesterlijk, brede glimlach en gooide hij zichzelf helemaal over. Alsof hij bijgevuld werd met aangenaam warm water voelde hij Leona bij zich voegen, Leona! Was zijn enthousiaste begroeting dan ook. Als hij ergens nu behoefte aan had, was het Leona wel. Niets liever zag hij haar onnatuurlijke, prachtige verschijn. Kon hij zijn gedachtes afleiden, zich bezig houden met haar legandarische bestaan. Kon hij zich verhullen in hun vriendschap, hun onbeschrijfelijke band. Hun samen zijn, die nog lang zou duren. Het heerlijke gevoel, van dit bewustzijn, drong tot hem door. Hij grijnsde door haar woorden, onderdrukte de neiging om hardop te praten en antwoorde haar. Ik dacht je plezierig te zijn een bad te nemen? Anders moest u uw avond doorbrengen met een stinkdier naast je zijde. Hij drukte zichzelf op zijn hurken en stond op, turend naar de lucht boven hem. Opzoek naar een aanwijzing van Leona. Leona haar vrolijkheid, die te horen was in haar woorden maar nog is benadrukt werd door het gevoel wat meestroomde via hun ongewone band, was aanstekelijk. Paar minuten? Kan 't niet sneller? Klonk het sarcastisch alsof hij totaal iets anders had verwacht. Hij kon het niet verhelpen dat in de tijd Leona bezig was met haar reis, die steeds korter werd, hij nonstop zijn gevoel overbracht. Het heerlijke, voldoenende gevoel dat ze er weer was, dat hij haar weer kon zien, kon voelen en vooral met haar kon praten. Uiteindelijk draaide hij zich om naar Roos, er sierde nog een lichte glimlach op zijn gezicht, ‘Le-’ Hij wilde nét het woord zeggen totdat hij met een ruk uit zijn concentratie werd gehaald en hij diepgeschokt richting het meer keek. Daar, op de branding was iets loodrecht uit de hemel komen vallen. Totaal overvallen en met gigantisch grote ogen staarde hij naar de hoop. Een méns? Hij knipperde enkele keren met zijn ogen, en naarmate hij langer ernaar keek werd de aanblik duidelijker. Voordat het écht doordrong hoorde hij opeens een donderende brul uit de hemel komen, zijn ogen schoten omhoog richting het geluid. Met een noodvaart kwam Leona tussen het wolkendek vandaan schieten, en stoof op de aarde af. Geschokt maat met pleziere, dansende lichtjes in zijn ogen stapte hij meer naar de kant. Hij moest zelfs lachend - hard op - toen hij haar simpele begroeting door zijn hoofd hoorde galmen, met een droog tintje. Zijn blik volgde Leona, die toch nu angstaanjagend snel het meernaderde. Tollend en wel. Vlak boven het oppervlakte van het water sloegen haar manhaftig grote vleugels uit, vingen de klap op en zorgde erzelfs voor dat ze nog iets opveerde. Met een voorspelbare Plons! lande ze in het water, het enige verschil was dat deze toch iets groter was dan gewoonlijk. Golven kwamen kolkend vanaf de plek waar ze verdwenen waren, en zwakte weer af naarmate ze verder dreven. Verwachtingsvol wachtte hij af, op het moment dat ze weer boven zou komen. Onverwachts kwam ze met een krachtige sprong het water uit. Druppels glinsterde langs haar als kristallen terwijl ze door de lucht suisde. Al vanzelf zette hij enkele stappen achteruit, aangezien hij ondertussen toch zichzelf dichter naar de branding had begeven. Een brede grijns sierde weer op zijn gezicht bij het zien van Leona die glinsterend als een edelsteen nu voor hem zat. Met blik die boekdelen sprak stapte hij op haar af. Nu? Vroeg hij haar. Zijn gevoel zei meer als woorden. Compleet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rosemarijn

Rosemarijn


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 96
Punten : 108
Join date : 21-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Nederland ^^

Dragon World
Leeftijd: 17, bijna 18
Temmer\draak: x
Partner: LauLauLauLauLau **

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptydo mei 20, 2010 11:15 pm

Ze lach gespannen naast hem, zelfs zijn aanwezigheid kon haar spieren niet ontspannen. Haar ogen staarde in het niets, haar gezicht stond lichtelijk gepijnigd. Ze was in haar eigen wereld, niet bewust van zijn aanwezigheid. Ze merkte lichtjes dat hij naar haar keek, maar kon de moed niet vinden om hem terug aan te kijken en bleef lusteloos in het niets staren. Pas toen ze hem echt zag bewegen keerde haar bewustzijn terug, zeker toen ze zijn woorden horen. Ze kon het niet laten, de toon waarop hij sprak was zo aanstekelijk. Zeker toen ze opeens zijn vinger in haar wang voelde porren schoot er een lach over haar lippen. Ze keek hem aan, haar glimlach bleef op haar gezicht hangen toen ze naar hem keek. Hij had het weer voor elkaar gekregen, het borrelende gevoel in haar buik was weer terug. Ze draaide een beetje naar hem toe en poorde grinnikend haar eigen vinger in zijn zij. Ze hoorde zijn gewricht knakken en de glimlach kwam weer terug op haar gezicht. Ze zag zijn gezichtsuitdrukkingen veranderen van gefronst, naar spontane vrolijkheid. Ze keek hem verbaasd aan, niet begrijpend waar hij doorheen ging. Even schoot het door haar heen dat hij gek was geworden van het afgelopen moment, dat hij één of andere spastische aanval kreeg toen hij opsprong. Misschien lag hij in een mierenhoop, en ze keek even vluchtig zoekend door het gras. Haar ogen bleven hem verbaasd volgen toen hij de lucht afzocht, en haar ogen keerde naar de zelfde richting. Toen, als een lichtbolletje die werd aangezet, bedacht ze iets. Ook zij sprong op, verbaasd dat haar wens in vervulling kwam en zoch nu ook de hemel af. Ze zag hem omdraaien, glimlachte uitbundig naar hem en concentreerde zich op zijn woorden die nooit zouden komen. Een gil kwam uit haar keel toen met een donderende klap het hert uit de lucht kwam vallen. Met grote ogen keek ze ernaar, en slaakte nog een gilletje, gewoon omdat ze zo geschrokken was. Toen werd haar aandacht getrokken door het grote blauwe gestalten van Leona die uit de lucht kwam vallen. Met grote ogen van verbazing, en onder de indruk, bekeek ze het tafreel. Haar mond hing lichtjes open terwijl ze naar Leona keek, een prachtig verschijnsel. Haar ogen dreven even naar hem, zag het geluk dat van zijn gezicht afstraalde en sloot haar mond. Met een verwonderlijke glimlach keek ze hem aan, wat die twee hadden was echt iets om niet te kunnen begrijpen. Volgens haar was het magisch. Ze liep niet met hem mee, bleef op afstand en bekeek het hele tafreel. Het was gewoon mooi om die twee te zien. Je kon bijna de band zelf voelen, en op de een of andere manier deed het haar veel goeds. Gewoon, om hem weer gelukkig te zien. De kriebel in haar buik kwam terug, en bleef. Ze sloeg haar armen grijsend over elkaar en bleef kijken, gewoon om het kijken. Ze wist niet zeker of ze hallo moest zeggen, of hun gewoon met rust moest laten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laurens.

Laurens.


Geslacht : Man Aantal berichten : 197
Punten : 218
Join date : 01-04-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Geheim ö

Dragon World
Leeftijd: 17
Temmer\draak: LeonaáaaaaaRauw >:3
Partner: Roos, forever &and more.

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyvr mei 21, 2010 5:14 pm

Een donsige substantie had zich rond zijn gevoel verwikkeld en demperde het geen wat er onderzat. De kern was veroorzaakt door Roos, de huls door Leona. Leona overheersde, dat was duidelijk. Maar ergens diep was het werkelijke, diepere gevoel nog steeds vaag bonsend hoorbaar. Tegenstrijdig als het was bonkte het onbeheerst door, maar werd het afgeremd door het schild. Genietend van het feit dat hij het gevoel van net onbevreesd kon wegduwen zonder angst te hebben dat het weer op kon borrelen, stapte hij op Leona af. Zijn ogen schitterde, de vrolijkheid was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij kon het niet helpen, zijn warme lach vulde de lucht. Het was irritant, zo'n drukkend gevoel dat het zelfs naar buiten werd geperst. Onbeheerst, zo voelde het. Hij liep door, onder Leona haar gigantische hoofd door. Vergat voor het moment dat Roos er bij was en drukte zich ongegeneerd tegen Leona haar borstkas aan. Zijn armen knellend om haar heen, voor zover dat kon. Ondertussen liet hij zijn geest ook de hare omhelsen, iets wat vele malen intiemer was dan elke fysieke aanraking maar kon zijn. Pas na enkele secondes nam hij weer afstand, tot zo ver dat hij haar weer gemakkelijk kon aankijken. Een brede glimlach sierde zijn gezicht en deed zijn ogen oplichten. ‘We zijn al een heel stuk verder, met het zadel bedoel ik, uiteraard. Roos heeft me geleerd hoe je moet naaien en afhechten en alles. En vervolgens hadden we een plan gemaakt hoe we het in elkaar gingen zetten. ’ Zijn handen zaten nu al in de lucht en onderbouwde en ondertsteunde zijn uitleg die volgde over hun plan. Verschillende keren vloog zijn blik naar zijn eigen bewegingen, voor precisie en nauwkeurigheid, en meerdere malen verwees hij door naar Roos haar geniale, creatieve brein en compliteerde hij haar hierbij schaamteloos. ‘Dus, we zijn al heel ver.’ Concludeerde hij grijnzend na een verhaal van hier tot Tokio dat behoorlijk lastig te volgen was door zijn enthousiasme. ‘En dus ook bijna klaar,’ Zijn grijns werd breder, als dat nog kon. ‘Alleen nog de voetsteunen enzo, zodat ik er niet uitpleur terwijl jij over de kop gaat,’ Heel zijn gevoel kon je horen meejuichen van het naaruitzicht bij dat idee - over de kop gaan hè, niet 't er uit pleuren. ‘En dan,’ Een stilte viel, om de spanning op te bouwen en haar aandacht te verscherpen. Ook al was dit laatste waarschijnlijk niet nodig. ‘Zijn we er klaar voor.’ Je kon duidelijk zien dat hij haast stond te springen. Hij moest vooral de neiging onderdrukken om voorover te leunen op zijn tenen. ‘Zie je het voor je, Leona?’ Een trilling vloog door zijn ruggengraat. De aanblik die hij gaf was haast komisch. Zó enthousiast, en zo onderdrukt tegelijkertijd. Het was duidelijk dat hij op het punt stond een zelfverzonnen cheografie terplekke te gaan dansen. Na zijn verhaal die toch aardig wat tijd in beslag had genomen - zo'n nonstop een kwartier lang - draaide hij zich nu voor het eerst om naar Roos. Zijn glimlach die hij had gehad was breed, maar bij het zien van haar kon je zien dat er iets in zijn blik 'brak'. Met een ruk keerde hij zijn aandacht weer tot Leona.

Tjah, dat krijg je als madame kort reageert ;D. .. &Ja ikv erveelde me.
Terug naar boven Ga naar beneden
Leona

Leona


Geslacht : Vrouw Aantal berichten : 251
Punten : 289
Join date : 27-03-10
Leeftijd : 29
Woonplaats : Onder het afdakje, naast die prullenbak <3

Dragon World
Leeftijd: 476, rond 550 lichamelijk volwassen ^^
Temmer\draak: Warhoofd Laurens ;D
Partner: x

Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Emptyzo mei 23, 2010 6:26 pm

Ze glimlachte naar hem, en haar blik gleed over de jongen heen. Ze nam hem in haar op, gewoon omdat ze het kijken naar hem al gelukzalig vond. Haar moederlijke liefde stroomde weer naar binnen. Op de een of andere manier was ze wel trots op haar tweebeen, buiten het feit dat het af en toe leek alsof ze hem opnieuw moest opvoeden. Ze had moeten lachen om zijn verklaring waarom ze naar het meertje waren gegaan en had naar hem gegrijnsd. Je kon nooit iets normaals van hem verwachten, en dat was een van de leukste dingen aan hem. Toen ze zijn gedachtes hoorde werd haar glimlach anders, liefdevoller. 'Daar ben ik het helemaal mee eens,' zei ze statisch en opende haar vleugels iets toen ze haar rug rechtte en hem aan bleef kijken. In geheim had ze zich verkneukeld toen ze het gilletje had gehoord van vrouwmens Roos en het deed haar nog steeds een beetje goed. Ze wist dat ze misschien wat opener en aardiger tegen haar moest doen, maar op de een of andere manier voelde ze als een bedreiging. Ze sloot haar vleugels weer en plakte ze tegen haar lichaam. Haar staart hing nog in het water en ze zag vanuit haar ooghoeken de mond van Vrouwmens lichtjes open hangen. Ze kreeg een vrolijk idee, onderdrukte hem weer een keek even naar haar. Toen - omdat ze het toch niet laten kon - tilde ze haar staart met een ruk op en zwiepte hem in haar richting. Het water dat er aan droop werd gelanceerd in een aantal druppels die ze naar haar hoofd mikte. Ze zag de onverwachte schrik in haar lichaam, haar mond klapte dicht, spastisch sprong ze weg door de plotselinge verandering en keek haar toen verschrik aan. Een lichte, schijnheilige glimlacht kwam op haar mond voordat ze zich weer naar Laurens terug draaide. Ze keek hem nu met een schijnheilige blik aan. 'Wat? Haar mond hing open...,' verklaarde ze aan hem. Natuurlijk had ze het ook gewoon kunnen zeggen, maar dit was zoveel malen leuker geweest. Toen hij naar haar toe was gelopen en spontaan zich tegen hem aan had gedrukt boog haar nek zich automatische en ze duwde lichtjes haar kop tegen zijn rug. Een licht, zachtjes genurie kwam vanuit haar borst omhoog, en waarschijnlijk zou hij het hebben gehoord doordat zijn oor tegen haar borst lag. Ze tilde haar kop weer op en keek hem genietend aan, hem terug seinend met haar geest. Haar grijns veranderde nu in gewoon vrolijk toen hij begon over het verhaal. Het deel van Vrouwmens in het verhaal negeerde ze maar in grote malen - wat erg moeilijk was aangezien ze er altijd mee te maken had *zucht* - en haar eigen enthausiasme werd groter terwijl hij door sprak. Ze gooide haar hoofd omhoog en lachte hard, en knikte daarna na lachend bij zijn opmerking over de voetsteunen. 'Gauw vvlieggn,' zei ze grijnsend tegen hem. 'Mmaaarr, eerrsst afmakken,' zei ze met een quasi strenge toon. Op de een of andere manier ging ze hardop praten. Ze had nog lichtjes geoefend toen ze naar haar maaltijd aan het zoeken was geweest, maar was al gauw weer opgehouden door gebrek aan concentratie. Op de terugweg was het te vermoeiend geweest, ze had al haar kracht en aandacht nodig bij het vliegen en het dode hert dat tussen haar klauwen hing. Een lichte drukking van Laurens' geest drong nu eindelijk tot haar door, naast de vreugde en andere leuke emoties die zij ook voelde. Het gevoel was er eigenlijk al de hele tijd geweest, besefte ze. Het was niet meer geweest dan een mier in een mierenhoop van emoties, maar het trok nu spontaan haar aandacht. Haar blik vernauwde lichtjes, zich even concentrerend op die bepaalde emotie(mier). Ze probeerde de emotie een naam te geven, beschouwde hem wel als verontrustend en haar blik vernauwde zich dieper toen ze Laurens recht aankeek. 'Wat is er? Is er iets gebeurd?' vroeg ze scherp, hem recht aan blijven kijkend, vasthoudend met haar blik zodat hij niet kon ontsnappen. Ze was toch maar overgegaan op gedachtenpraat, aangezien ze dit niet zonodig met Vrouwmens hoefte te delen. Ze had zijn korte blik naar Vrouwmens opgevangen, en de kleine nuance in zijn glimlach gezien. Even gleed haar blik ook naar haar, onderzoeken en ze probeerde iets te vinden dat antwoorden gaf. Haar blik ving weer die van Laurens en keek hem moederlijk streng aan, ze wilde antwoord.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.everyoneweb.com/VerhaalElodie/
Gesponsorde inhoud





Knutselen ~ - Pagina 2 Empty
BerichtOnderwerp: Re: Knutselen ~   Knutselen ~ - Pagina 2 Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Knutselen ~
Terug naar boven 
Pagina 2 van 4Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Dragon World :: Amnizai :: Long valley :: De zonnige velden-
Ga naar: