The silence in the forest...

Zachtjes liep Adanya door het groene bos heen, ze zag dat de meeste bladeren weer op de grond vielen en wachtte op een ijzige kou die in de winter over hun zal heersen. Zelf was ze nooit zo gek op de winter. In al die tijd dat ze buiten zat zat ze liever in de warme zon of in een koel briesje maar in de winter was het anders. Alles veranderde, bomen leken aftesterven, dieren verstopte zich of hielden een winterslaap. Waardoor er minder voedsel zou zijn. Het meer veranderde in een groot stuk ijs waar je als het hard genoeg was op zou kunnen lopen. Maar dan was je er nog niet zeker van dat het ijs niet zou breken... Nee in de winter had ze geen zin. Maar nu ze mede-leidster was van een groep zou over leven makkelijker zijn. Teminste volgens haar gedachte...
Adanya keek omhoog. Boomtakken lieten hun laatste gekleurde blaadjes vallen. Zachtjes schoof ze met haar voeten door het gebladerte heen. Wat haast geen geluid maakte. Het was stil in het bos. Volgens sommige mythe`s die Adanya had gehoord zou het de stilte van het bos heten. Een geest zou dan zogenaamd waken over het bos, maar iedereen moest stil zijn. Vele die dat niet deden zouden de winter niet overleven. Zelf geloofde Adanya niet erg in mythe`s. Ze vond het zelf maar eigenaardige verhalen die nergens over gingen. Ze keek rustig voor zich uit. De rede dat ze zichzelf stil hielt was niet door de mythe, ze hielt van stilte en rust om haar heen, maar gezeltschap kon geen kwaad.
Ze was nu al een half uur aan het rond dwalen in het bos. Het enige wat haar nu gezeltscha hielt was haar pijl en boog en haar amulet. Maar daar had ze ook weinig aan. Ze keek verveeld om zich heen. Zou ze terug gaan naar de schuilplaats of zou ze hier nog even blijven?

Hij onderdrukte een zachte grom. Vermoeid klemde hij zijn handen nog steviger om de achterpoten van het lijk. In het begin was het nog gemakkelijk gegaan, maar nu koste elke stap hem energie en werd de gazelle steeds zwaarder. Gedroogde roodoranje bladeren lagen hem voor de voeten en verblinde hem voor hindernissen en obstakels. Terwijl hij de gazelle voortsleepte en hij nóg een stap zette haakte zijn voet achter een wortel en kon hij net niet voorkomen dat hij voluit voorover sloeg, plat op zijn bek. Een zachte 'bof' was hoorbaar en bladeren vlogen ritselend omhoog. Hij vloekte inzichzelf terwijl hij met moeite weer overeind krabbelde. Takjes trok hij uit zijn haren en zand en bladeren klopte hij van zich af. Nu met een boze frons pakte hij opnieuw de achterpoten van de gazelle en sleepte deze nu vol frustratie voort. Hij kón de plek al zien, waar hij wilde zijn. De plek waar hij zijn kamp, voor zover je het een kamp kon noemen, daar gezet. Er stond eigenlijk helemaal niks.. Máarr, het was zijn kamp. Daar ging hij overnachten en een vuur aanleggen, dat had hij al besloten. Hij liet het dier los en liet zich vervolgens met een zachte kreun op de grond zakken. Zijn blik gleed naar het dier wat er stilletjes bij lag, en totaal misvormd. Gebiologeerd bleef hij naar het totaal verbrijselde lijk kijken, het leek alsof deze odner een reusachtige kei was beland.
Hij zal een kort moment zichzelf rust gunnen en daarna verder gaan met zijn genoodzaakte bezigheden. Hij plaatste zijn handen achter zich en leunde achter over. Dalijk.. dalijk zou hij aan het werk gaan..

De stilte in het bos werd onderbroken door een zachte plof. Adanya richte haar blik op de richting waar het geluid kwam. Wat was dat? Spookte er rond in haar hoofd. Ze keek nog steeds richting het geluid maar kon niets of niemand ontdekken. Toch, het zou zou een draak of mens kunnen zijn.. Maar Adanya was altijd nieuwschierig. Ze keerde zich tot waar het geluid net vandaan kwam en bewoog zich langzaam in die richting. Met de ritmische stappen die ze maakte pakte ze haar boog beet. Je wist het maar nooit. Langzaam liep ze dichterbij en leek een schim te zien. Het sleepte iets mee wat waarschijnelijk die ene bof veroorzaakte. Ze bleef even staan en zag dat de schim van richting veranderde. Ze was best benieuwd wie of wat dat was, nieuwschierig ging ze erachter aan met nog steeds haar boog in haar hand. Haar andere zat om de cilinder rond haar middel waar de pijlen in het gif van een slang zaten. Een enkel raak schot kon je binnen 9 minuten verlamd raken. Maar ze moest er zuinig mee zijn. Nu ze medeleidster van een groep was hoefte ze niet alleen zelf eten te vangen dus dat scheelde een hoop gedoe. Maar natuurlijk zal ze altijd haar steentje bij dragen, als er naar hulp werd gevraagt deed ze het met plezier.
Ondertussen was ze al een stuk dichter bij maar nog niet alles was zichtbaar. Enkele meters was ze ervan verwijderd en zou er niet bang voor zijn. Rustig liep ze er naar toe en keek de jongen ende gedoode gazelle aan. Ze zweeg en bleef emotieloos te twee aan kijken.

Eén voor één strekte hij zijn benen voor zich, deze waren verkrampt van de tocht die hij net had afgelegd. Iets wat hij normaal gesproken zonder moeite had gedaan, maar dit maal had hij een extra gewicht gehad wat hij mee mocht sjouwen. Hij rechtte zijn rug weer en ging een keer met één hand door zijn haren heen. Vervolgens drukte hij zich geheel weer overeind en begaf zich naar het lijk toe. Met een vloeiende beweging haalde hij een kleine dolk uit zijn riem te voorschijn en sneed hiermee de gazelle geheel open over zijn buik. Het bloederige klusje leidde hem af van zijn gehele omgeving waardoor hij niet door had dat er een toeschouwer op was gedoken. Met een op getrokken neus en af en toe een zachte grom ontleedde hij het hele dier. Hij trok zijn handen weer terug en kwam overeind. Van plan een gat te gaan graven waar hij al de overige organen in kwijt kon zodat hij geen aandacht zou trekken van aaseters.
Eenmaal toen hij stond schoot zijn blik gelijk naar links en bleef hangen op een gedaante die uit het niks was verschenen. Verstijfd en al zijn zintuigen opeens op scherp staarde hij de persoon aan. Hij had haar geen eens gehoord, laat staan opgemerkt. Hoelang stond ze hier al? Suggesties van wat deze vrouw kon zijn gingen door hem heen.. een elf? Snel en geluidloos.. Draken bestonden überhaupt ook, waarom zal dit dan zo raar zijn? En zonder het te vragen had hij zich er al bijna bij neergelegd dat het zo was. Achterdochtig gleed zijn blik een keer over haar heen. Haar vrouwelijke figuur riep zo gezegd zijn reacties op, maar deze was anders dan dat hij bij de 'normale' vrouwen zag.. Gespierder, getrainder, maar tegelijkertijd stond ze er ook ontspannen bij; op de pijl na dan. Zijn blik gleed naar het puntje van de pijl die in de gespannen boog ruste en vervolgens weer terug naar haar ogen. Haar gezicht verried niks en ook hij liet niks blijken. De stilte die volgde was, zo als haast te voorspellen was, een gespannen stilte. Na enkele secondes besloot hij deze te verbreken en de boog in haar handen te negeren. ‘Trek? Ik was net van plan iets voor mezelf klaar te maken.’ Met zijn met bloed besmeerde hand wees hij kort en achteloos op de gazelle en trok hij vervolgens vragend iets een wenkbrauw op.

Adanya bleef zwijgend kijken en zag hoe hij het dier neerlegde. Ze volgde alles wat hij deed. Hij sneed het dier vanuit de buik open en haalde de organen eruit. Het zag er niet heel vies uit maar zelf hield ze er niet van als ze de maag of darmen eruit moest halen. De rest viel volgens haar wel mee. Nu zag ze, nadat hij het dier ontleed had, dat hij doorbloede handen had. Ze hield even haar hoofd schuin toen hij zag dat zij er stond. Zwijgend stond ze nog met pijl en boog in haar hand. Hij keek raar naar haar en snapte even niet waarom. Ze hielt zich nog stil en wachte tot hij wat deed. Na een paar minuten was er een doodse stilte die nu het bos over heerste. Ze dacht even terug aan de mythe maar vaagde deze gedachte uit haar hoofd. Ze bleef hem aankijken en probeerde z`n leeftijd in te schatten. Even oud of iets ouder dan haar leek hij. Ze zweeg nog steeds want zelf was ze niet zo van het praten. Ze had ondertussen haar boog wat minder gespannen en luisterde naar wat hij zei. Ze knikte zachtjes terwijl ze haar schouders kort optrok. Hij wees met z`n bebloede hand naar de gazelle en wist wat hij bedoelde. Nu was het haar beurt om haar stem in deze stilte te laten horen.
,,Is goed." Zei ze kort maar duidelijk. Haar stem klonk niet anders dan normaal. Zacht maar toch helder. Ze besloot dichterbij te komen en deed enkele passen naar de jongen toe. Ze stond nu zo`n 3/4 meter van hem af. Haar blik wierp ze kort op de gazelle maar keek toen de jongen weer recht in de ogen aan. Haar lichtblauwe ogen stonden vriendelijk, maar dat was voorlopig nog omdat hij iets aanbood.

[Srry ispiloos]

Nadat ze op het aanbod had ingestemd bleef hij nog enkele secondes stil staan, hij volgde haar met zijn blik toen ze in beweging kwam. Ergens was hij blij dat ze de afstand bewaarde tussen hen en dat het vertrouwen eerst kon groeien. Tenslotte kende hij deze vreemdeling totaal niet en wist hij ook niet wat hij kon verwachten. Hij trok zijn blik van haar af, begaf zich naar de gazelle en hurkte hier neer. Met de dolk sneed hij hier twee mooie stukken vlees vanaf en kwam weer overeind. Vervolgens liep hij weg, ‘Als je wilt.. Kun je alvast een vuur aanleggen?’ Hij draaide zich tijdens het lopen terwijl hij sprak, iets vragend keek hij haar aan en zette ondertussen enkele stappen naar achteren, vervolgens draaide hij zich weer om zodra hij uitgesproken was en verdween tussen de struiken. Op weg naar het beekje dat op een korte afstand hier vandaan lag. Hij liep sneller dan dat hij gewoonlijk had gedaan, nu was er ook iemand anders en kon hij niet uitgebreid de tijd nemen. Vond hij tenminste. Na zo'n kleine vijf minuutjes hurkte hij neer langs een klein, ondiep beekje dat kabbelend voorbij liep en zich brutaal een wegbaande tussen de bomen door het bos in. Terwijl hij het vlees er in waste, waste hij ook zijn handen tot dat deze weer bloed vrij waren - ook onder zijn nagels, wel zo fris. Vervolgens kwam hij weer overeind en begaf zich weer terug naar de plek waar hij zijn spullen en Adanya had achter gelaten. Zijn blik ging gelijk naar Adanya toen hij deze weer in 't zicht kreeg.
‘Mijn naam is Laurens, trouwens.’ Hij hurkte neer. Na pas hoorde hij hoe irritant zijn woorden op elkaar hadden gerijmd en fronsde dan ook lichtjes. Misschien had hij deze iets beter kunnen kiezen, ook al ging het enkel om het gehoor. Af en toe, terwijl hij bezig was, wierp hij een steelse blik op Adanya en loog hij zichzelf voor dat dit énkel was om haar in de gaten te houden. Niet dat het helemaal gelogen was,..

Adanya hoorde zijn vraag. ,,Is goed." Zei ze zachtjes en keek ondertussen even rond. Heel eventjes liet ze haar blik op Laurens vallen die stukken vlees uit de gazelle aan het snijden was. Ze draaide haar vervolgens weer op en ging opzoek naar goed brandhout voor het vuur. Ze keek naar enkele omgevallen bomen. Bij een bukte ze neer en brak een kleine tak af. Het was een gedroogt stukje hout precies wat ze zocht. Ze keek verder maar niet veel stukjes hout staken er nog uit. Ze liet even haar blik weer vallen op de opengesneden gazelle waar nu niemand bij stond. Ze bleef enkele seconden staren maar vaagde haar gedachtes van dat moment weg. Even bleef ze verward staan maar ging toen weer verder. Nadat ze het juiste aantal houtbrokken had gevonden legde ze het enkele meters van de gazelle af. Nu zou ze naar stukken steen zoeken die nogal moeilijk te vinden waren in een bos bezaaid met duizende herfst bladeren. Dus besloot ze maar grote en brede stukken hout rond de kleine stukjes te leggen zodat het niet uit takt zou gaan. Nu hadden ze alleen nog vuur nodig. Maar precies op dat moment kwam Laurens terug gelopen. Ze zag dat de stukken vlees schoon waren evenals z`n handen die net onder het bloed zaten. Ze hoorde de stem weer. ‘Mijn naam is Laurens, trouwens.’ Kort grinnikte ze even om het feit dat de twee woorden op elkaar hadden gerijmd. ,,Ik ben Adanya." Zei ze kort terwijl ze hem even kort aankeek. Ze boog zich weer over de houtcirkel die enkele meters van de gazelle af lag. Ze bedacht zich hoe ze hier midden in het bos vuur kon maken. Ze was geen expert op dat gebied dus zou het zo gauw niet weten. Met een draai beweging stond ze op waarbij ze naar laurens keek. Ze zag dat zijn blik op haar gericht was maar besloot er niet al te veel aandacht aan te schenken. Want meerdere redenen kon dit hebben...

[ weet geen slot op dit stukje >.< maar goed..]

Het stoorde hem niet at Adanya nog niet geheel klaar was geweest met het vuur, hij ronde het, automatisch, gewoon netjes verder was met twee vuurstenen die hij nog snel uit zijn rugzakje gegrabbeld had. Zijn handelingen waren rustig, kalm en geoefend. Dit riedeltje had hij zo vaak gedaan dat je het haast een tweede natuur kon noemen. Hij zuchtte uiteindelijk tevreden en zakte neer op de grond. Het vlees, gekruid en wel, hing boven het vuur wat nu speels er onder flakkerde. Er naast lag een kom waar groente (wat bestond uit verzamelde knollen, paddenstoelen en andere dingen uit het bos) dreven in kokend water. Om de zoveel tijd verwisselde hij de stenen die in de kom lagen met die van in het vuur. Opnieuw richtte hij zijn blik op Adanya en nam haar behoedzaam in zich op. Van haar lange, glanzende blonde haren tot haar kleren en haar houding. Dit laatste was nog steeds kalm, behoedzaam en ingenomen. Zijn blik ging weer naar haar ogen toen ze haar naam uitsprak. Adanya. De naam paste bij haar, bij haar uiterlijk. ‘Waarom dwaalt een vrouw als jij rond door het bos?’ Vroeg hij zich hard op af. Vragend keek hij haar aan, maar ook met een vriendelijke, lichte glimlach zichtbaar op zijn gezicht. Puur omdat je het niet verwachtte van iemand zoals Adanya, maar dit beoordeelde hij enkel op haar uiterlijk.
De tijd die hij moest wachten verveelde hem normaal gesproken, maar nu vulde hij hem op met Adanya. Niet op een onbeleefde, starende manier. In tegenstelling tot dat: netjes probeerde hij een gesprek met haar aan te knopen, nieuwsgierig als hij was naar de persoon die achter deze mysterieuze vrouw schuilde. Zijn eigen houding was ontspannen, nu tenminste, dit was hij geworden nadat hij besloten had dat deze vrouw toch geen enkele bedreiging vormde en het eten met haar zal delen.

Adanya keek zwijgend toe hoe hij met de twee vuurstenen een vuurtje maakte. Dit nam ze in zich op, het kon nog wel eens belangrijk zijn in de toekomst. Het gekruide vlees hing boven het knetterende vuurtje en nam langzamerhand een lichtbruin kleurtje aan. Haar blik viel ook op de groente. Ze kon wel onderscheiden welke groente wat was. Zover ze kon zien waren alle dingen uit het bos. Nadat ze even naar het eten had gekeken had ze door dat Laurens naar haar keek. Haar blik ging vragend naar die van hem. Niet veel later stelde hij een vraag. Ze moest hier even overna denken. Zelf wist ze het niet precies. Een van de redene was sowieso om rust te zoeken. Om na te denken over wat er was gebeurt en hoe het er in de toekomst uit zou zien. Ze opende haar mond maar keek nog bedachtzaam. ,,Ik...," begon ze twijfelend. ,,Ik ben hier om na te denken, tot rust te komen.. en ja, ik voel me gewoon ontspannen in het bos." Zei ze zelfverzekerd. Ze keek Laurens aan. Z`n donkere lokken voor z`n ogen en z`n licht grijze ogen vielen wel op.
Ook z`n ontspannen houding was uit z`n lichaams taal te lezen. Ze keek hem nog steeds zwijgend aan en stelde diezelfde vraag. ,,En jij?" Zei ze met een iets schuin gehouden hoofd, de manier waarop de jongen zich gedroeg was intressant. Hij leek een verhaal bij zich te dragen of was dit schijn. Dit was wel bij Adanya. Ze droeg een groot verhaal bij zich en had er nog met niemand over gepraat. Het liefst zou ze niet aan het verleden denken en de toekomst voor zich houden. Maar de beelden van enkele jaren geleden kwamen steeds terug. Het was geen tijd om te vergeten, maar wat ze wel het liefste wou doen.

Hij hield zijn blik geduldig en oprecht geïnteresseerd op haar gericht. Iets aan haar sprak hem aan, ook al kon hij zijn vinger niet goed leggen op wat dat precies was. Hij verroerde niet toen ze aarzelend en twijfelend begon, als ze niet wilde spreken zou hij hier begrip voor hebben. Ook al was het ook het sein voor zijn nieuwsgierigheid die vervolgens wild zou oplaaien. Maar ja, daar worstelde hij al zijn hele leven mee: brandende nieuwsgierigheid voor de kleinste dingen. Hoe duur iets was, hoe iemand heette, hoe verhalen eindigen, hoe iemand er uit zag, noem maar op. Zwijgend luisterde hij naar haar simpele antwoorden, maar die je toch allemaal kon vinden in het bos. Na haar nog enkele secondes ongegeneerd te hebben aangestaard wende hij zijn blik weer af en richtte deze starend in het vuur. De flakkerende vlammen dansten voor zijn ogen en begonnen na een volle minuut dingen te laten zien die je in eerste instantie niet zag. Dingen die je waarschijnlijk enkel kon zien met zo'n wilde fantasie als hem. Hij reageerde niet op haar vraag, niet gelijk tenminste. Waardoor het leek alsof hij het niet gehoord had. Na nog een minuut die geluidloos verstreek opende hij zijn mond pas. ‘Ik weet het niet..’ Zuchtte hij uiteindelijk. Zijn antwoord was niet geheel waar. ‘Op de vlucht voor dingen waar aan je niet wil denken.’ Giste hij voor zichzelf. ‘Weer blijven voor de dingen die je hier overkomen en niet wil missen.’ Zijn antwoorden klonken vaag en niet compleet. Uiteindelijk keek hij weer op en keek recht in haar ogen die zacht glansden in het licht van het vuur. ‘Nu is het mijn thuis.’ En dit leek pas het echte antwoord, het antwoord wat hij haar wilde geven. Alsof hij de dingen die hij daarvoor gezegd had, niet écht gezegd had.
Voor een moment kwam hij weer overeind en hield zich bezig met het eten dat nog steeds aan het garen was. Toen hij het spit gedraaid had en de groente geroerd ging hij weer zitten. ‘Maar waarom opzoek naar rust?’ Vroeg hij door op háár antwoord. Ze zag er niet uit naar iemand die het nodig had, maar dit zei natuurlijk niks..

Zwijgend keek ze Laurens aan, z`n donkere ogen spraken haar aan alsof ze er iets verder achter moest zoeken maar wat? Terwijl ze antwoord gaf keek ze omzich heen. Ze kon goed met hem praten maar toch was er ergens een moeilijke positie. En nogal vaak vielen er verdachte stiltes. Er zou iets gaan gebeuren maar wat? Ergens had ze een voorgevoel dat er iets dichterbij kwam.. Maar het kon ook weer zoiets vaags zijn wat ze wel vaker meemaakte maar niet gebeurde, of verder in de toekomst zou gebeuren. Ze zweeg en hoorde de woorden van Laurens. Ze had hem zojuist een vraag gestelt maar direct reageren deed hij niet. Hij leek verzonken in de vlakerende vlammen waar het vlees op aan het braden was. Ze wachte ongeveer een minuut af toen hij antwoord gaf. Het was een raadselachtig antwoord maar het klonk erg wijs. In het bos gebeurde inderdaad vele speciale dingen. Zelf had ze ook een paar dingen meegemaakt die ze nooit zou vergeten. Haar speciaalste momenten waren toch bijna altijd in het bos gebeurd. Ze zweeg en keek dromerig voor zich uit. Meestal was ze alert vooral met de dingen om haar heen. Maar nu voelde ze zich veilig en kon op haar gemak zijn. Ook in haar groep was ze op gemak. Iedereen was voor elkaar, iedereen zou elkaar beschermen en niemand zou elkaar aanvallen. Anders was de kans op een dood of banning te verwachten. Ze keek nog steeds voor zich uit en hoorde een vraag van Laurens. Waarom was ze opzoek naar rust. Het juiste antwoord wist ze, maar zou ze het vertellen? Hem zou ze wel vertrouwen al kende ze hem pas enkel een kwartier. ,,Ik..." Begon ze terwijl haar diep blauwe ogen nog steeds voor zich keken naar het zelfde punt in de boom tegenover haar. ,,Ik heb een hoop meegemaakt, en in het bos kom ik tot rust. Ook leiding geven aan de groep is best verwarrend als je net begint. Ze draaide haar hoofd om en keek Laurens nu recht in z`n ogen aan. ,,Ken je The Magic Dreams?" Vroeg ze, gewoon uit nieuwschierigheid.

(Srry late rea)