Het bestuderen van draken

Even bleef Aidon zwijgen bij de woorden van de vreemdeling. Zijn blik keek even in de uitstrekkende lucht, de plek waar de donkere draad van zonet nu zou moeten zijn. Hierdoor bleef het nog een tijdje na de laatste woorden van de mens stil. Traag keerde zijn aandacht weer tot hem met een lichte minachting aankijkend. 'Dat zijn vele vragen voor iemand zoals jij' waren de enige woorden die Aidon vuil maakte aan het mens onder hem. Hij voelde zich beter dan de tweebener. Een beetje. Hij was tenslotte groter, maar hij twijfelde er niet aan dat zijn blik beter was dan de zijne. Er waren tenslotte maar weinige wezens die zo'n vage blik in de wereld kon werpen, laat staan slechter. Toch voelde hij zich niet verplicht om te antwoorden, tenzij hij nu met een goede rede zou komen.

Mudly keek naar de draak en de houding vertelde hem genoeg. Het leek op de houding die een draak hem gaf in het elvengebied. Een lichte glimlach verscheen op de gezicht van Mudly. "Inderdaad, dat ben ik, ik stel veel vragen." zei hij eerst. "Maar je bent niet verplicht te antwoorden...." zei hij kalm. "En hoe je houding ook mag zijn. Je blijft groter, machtiger en sterker..." zei hij. "Daar kan ik niet om heen draaien..." zei hij en knikte kort. Rustig ging hij in kleermakers zit zitten en keek de draak kort aan. Interactie met deze draak zou nog lastig worden. Vragen beantwoorde hij niet snel en Mudly kon praten wat hij wilde, maar steeds meer kreeg hij het gevoel alsof de draak geen interresse toonde. Maar opgeven was het laatste wat hij zou doen.

Stil hoorde hij de woorden van de tweebener aan. Vaag kon hij zien hij de jonge man in beweging kwam, maar toen zijn contouren niet verkleinde, gokte hij erop dat hij was gaan zitten. Een wind deed de veren van zijn vleugels bewegen, een zacht ruisend geluid veroorzakend. Diezelfde verschuiving van de wind zorgde ervoor dat de slierten aan zijn kin zich bewogen. Alle onbedoelde bewegingen van zijn lichaam trokken niet de aandacht van Aidon. Nog steeds luisterde hij zwijgzaam naar de ratelende machine voor hem, alsof hij niet gesmeerd was. Toen zijn stem verstomde, niet opnieuw een zin beginnend, bleef Aidon nog een tijdje zwijgen. Uiteindelijk kwam hij in beweging, zijn zitvlak omlaag brengend. Als een hond bogen zijn achterbenen zich en zijn voorpoten zette hij recht op de stenen ondergrond. Even dacht hij na, voordat hij antwoord gaf. Al die tijd bleef hij naar de vage gestalte voor hem kijken, nauwelijks scherper dan een wolk. Toen bracht hij zijn kaken van elkaar, met zijn zacht klinkende stem woorden vormend. 'Soms kan je met te veel vragen of woorden verraden' spreekt hij een oude zin die hem vroeger altijd op het hart was gedrukt.

Mudly keek naar hoe de draak ging zitten en dacht kort na. De woorden deden hem nadenken maar hoe hij het ook bekeek de woorden maakte voor hem geen logica. Zijn blik ging naar de draak. "Wat bedoel je daar mee..." vroeg hij kalm en keek de draak kort aan. Hij zweeg daarna weer, wachtend op de mogelijke reactie van de draak. Zijn handen naast zich neer leggend keek hij naar de draak. Er zou een reden moeten zijn waarom hij zo weinig sprak, maar wat kon Mudly zich zo gauw niet bedenken. Zich er niet te veel op focussen keek hij weer naar de draak wachten op een reactie.

De lucht begon te betrekken, iets wat zelfs voor hem duidelijk is. Daarna wende hij zijn blik weer naar beneden. Alsof hij de jongen wilde keuren, liet hij zijn turkwase (?) ogen over hem heen glijden. Erg veel gaf het niet; hij bleef niks in detail van de jongen zien. Voor het zelfde geld was hij snel met een ander verwisselt. Het zou zomaar kunnen zonder dat hij het had kunnen zien. Een zekere vraag om uitleg stond nog wel in zijn gedachtes, maar werd langzaam verdrongen. Voor hem was zijn antwoord duidelijk geweest, maar dit bleek niet het geval bij de jongen. Hij voelde er geen behoefte voor om zich nader uit te leggen, maar omdat stilte zo saai is, antwoordde hij toch maar. 'Sommigen zijn niet zo vriendelijk tegen tweebeners'. Het klonk hem nog vager in zijn oren dan zijn eerste antwoord, dus bedacht hij zich dat het al helemaal niet duidelijk voor de jonge man op de grond moest zijn. 'Die kunnen veel doen met welke informatie dan ook' legde hij nader uit, voor zijn gevoel nu glashelder zijnd. Hij had antwoord gegeven, zoals de tweebener op het steen had gevraagd. Zijn blik gleed naar boven, waarin steeds meer donkere wolken zich samentrokken. Hij ging verzitten, de wind in de korte tijd onder zich door voelen gaan. Diezelfde wind liet de slierten aan zijn kin bewegen. Zijn kop richtte zich weer naar beneden, naar het massieve steen waarop ze stonden. Als er werkelijke een storm zou uitbarsten met bliksem en nog meer van die helse dingen, zouden ze een makkelijke prooi zijn.

Mudly keek naar Aidon en hoorde zijn woorden. Hij knikte. De tweede uitleg was voor hem duidelijker. "Oh, op die manier." mompelde hij. De woorden die volgde verduidelijkte het alleen maar. "Ik begrijp het. Niet om tegensprekend te zijn, maar ik zag aan je dat je geen verkeerde draak was. Je reactie op mijn aanwezigheid vertelde genoeg. Als je echt een slechte draak was geweest, dan zou je me wel hebben aangevallen, ook toen ik mijn wapens weg had gelegd..." zei hij kalm en keek de draak aan. Misschien klonk het wel heel vaag uit de mond van hem maar hij zag het wel zo. Hij keek de draak aan. Daarna ging zijn blik naar de lucht, die donkerder bleek te worden. "Ik denk dat het tijd wordt om te gaan..." zei hij. "Ik heb een plek nodig om te schuilen, ik wil niet ziek worden.." zei hij kalm en glimlachte. Hij bleef toch nog wel zitten en keek naar de draak.

Aidon voelde zich licht geëerd door de woorden van de tweebener. Hij grinnikte er onhoorbaar bij, maar de klanken werden al snel duidelijk toen hij hoorde dat de jonge man niet ziek wilde worden. Ziek Het woord kwam nog maar amper in zijn woordenboek voor. Zelf was hij al jaren geleden voor het laatst ziek geweest, maar hij kan zich wel voorstellen dat een mens meer vatbaar is voor ziektekiemen. Hij knikte toen zijn grinnik weer tot bedaren was gekomen. Hijzelf bleef hier misschien nog een tijd, misschien zou hij ook wel een schuilplaats gaan zoeken tegen de bliksem. Hij bewandelde deze aarde al een tijdje, maar al te graag zou hij toch minstens het driedubbele bereiken van zijn leeftijd momenteel. 'Als je wilt kan ik je wel vervoeren' opperde hij vlak het idee. Zijn woorden waren eentonig, maar toch voelde Aidon een zekere spanning. Hij zou het nooit toelaten dat de tweebener op zijn rug zou klimmen, maar hij zou hem wel in zijn klauwen kunnen houden, zoals hij destraks had gedaan. Voor de zekerheid liet hij de tweebener duidelijk weten dat het maar éénmalig zou zin. 'Verwacht er niet te veel van, en vooral niet vaker' zei hij, een waarschuwende blik proberen te maken. Hij wist niet of hij werkelijk zo uitkwam, zijn zicht nog zijn ogen goed wetend te gebruiken.

Mudly keek naar de draak en stond op. Hij had nog wel wat tijd voor het zou gaan regenen. Hij wilde weglopen toen de draak ineens iets zei. "Nee, dat hoeft niet..." zei hij kalm. "Ik woon hier niet ver vandaan en ik ben zo thuis..." zei hij kalm. "Maar toch bedankt dat je het aanbied..." zei hij kalm en knikte. Hij draaide zich weer naar voren en stond weer even stil. "Hou je haaks. Ik zie je vast nog wel een keer..." zei hij met een vriendelijke toon en glimlachte. Hij zou dit voor meerdere draken geweigerd hebben. Het was voor hem een hele eer, maar dat weigerde hij. Hij glimlachte en zwaaide nog even. Daarna liep hij rustig de richting uit van de draak.

Aidon stond op het punt om ook te vertrekken van het punt, niet van plan om zich zo makkelijk te laten raken door de bliksem die hoogstwaarschijnlijk zou komen. Plots herinnerde hij zich wat, en keerde zich om. Vaag zag hij een gestalte weglopen, in tegengestelde richting als waar Aidon van plan was te vertrekken. 'Je wapens' zei hij richting de lopende gestalte, zijn stem niet verheffend. Waarschijnlijk zou hij het nog wel horen, anders moest hij er maar zelf achter komen. Hij wachtte rustig af, wachtend op het moment dat hij zich zou omkeren. Daarop zou hij natuurlijk lang kunnen wachten, maar hij was niet van plan om lang te blijven. Hij vond het niet zo erg om nat te worden, maar toch gaf hij de voorkeur aan droge veren. Natte zijn immers moeilijk te drogen. Stilte was goed hoorbaar op de top van de bergen, maar deze werd oorverdovend verbroken toen de hemel leek te scheuren. Regen trommelde hard op zijn lichaam, een onophoudelijk geruis makend. Aidon liet zijn kop enigszins zakken en uiteindelijk schudde hij zijn kop. Druppels vlogen in het rond, maar die vielen niet op in de rest van de regen. Net toen de draak gewend begon te raken aan het geruis, scheurde een witte sliert de lucht en tweeën. Voordat de witte draak zich dit besefte, was er een oorverdovende klap te horen, ergens niet ver van deze bergtop vandaan. Door puur instinct dook hij even in elkaar, maar al snel ontspande hij zich. Het is maar bliksem, maar toch voelde hij de drang om snel een schuilplaats te gaan zoeken.

Mudly keek op toen Aidon wat zei. Inderdaad, die vergat hij bijna. Hij rende terug en bond zijn wapens om zijn middel. "Dank je..." zei hij. Niet veel later begon het te regen en te donderen. "Ga snel een schuilplaats zoeken." zei hij en rende toen in de richting van het dal. Opnieuw zwaaide hij naar Aidon en rende toen weg. Hij moest zo snel mogelijk thuis komen. Inmiddels begon hij sneller nat te worden dan hij had verwacht. Er zou vast geen droog plekje over zijn op het moment dat hij thuis zou komen. Dat wordt rustig de kleren laten drogen bij een warme kachel.

(me = Aidon, ben even te lui om te switchen )

Ik beschouw dit topic als einde.

Ja dat denk ik ook.