veiligheid

Een messcherpe steek schoot door haar hoofd, toen er ongevraagd een andere ziel bij haar gedachtes kwam. Uit alle macht probeerde ze de onwelkome gast te verdrijven, haar ogen met haar instinct sluitend. Iets zei haar dat dat nog eens haar leven zou kunnen redden, waarom dat zou ze nog heel lang duister blijven. Met grote ogen keek het jonge draakje midden in de enorme ogen van een even grote draak, toen die plots zichtbaar werden voor de kloof. Een brok belette de geluiden uit haar keel te laten komen, maar het enige geluid wat je dan zou horen als dat niet het geval zou zijn, zou een schelle, hoge en vooral lang aanhoudende piep zijn. Zonder het te weten, waren dit niet enkele, natuurlijke klanken van een jonge draak. Als ze het op tijd zou beseffen, en erop zou trainen zou het wel eens een behoorlijk vervelende, hoge toon kunnen worden. Maar dat was voor de jonge draak nu niet aan de orden. Angstig kroop het jonkie weg van de draak, weg voor het schemerige licht dat afkomstig is van de kristallen, niet ver van de scheur vandaan. Ze voelde hoe ze zichzelf tegen de muur drukte, hoe het harde steen schrammen maakte op haar nu nog weke schubben. Nu voelde ze de pijn nog niet, maar als ze hier vandaan zou komen en alles rustig zou begrijpen, zou ze de prikkeling duidelijk kunnen voelen. Meerdere malen snoof Hanura luidruchtig met haar neusgaten, proberen zo indruk te maken zodat de vreemde draak weg zou gaan. Opnieuw probeerde ze een hoge toon uit te brengen, maar weer werd die dwarsgezeten door de brok in haar keel.

Twilight rolde met haar ogen. "Dan doen we het op mijn manier." Haar lange staart verbrijzelde een deel van de spleet en Twilight kon er net door. Ze vulde de gedachten van haar met zoete geuren, geruststellende klanken en woorden en prachtige muziek. "stil maar kleintje." Ze pakte de jonge draak op met haar staart en krulde haar stevig maar niet te stevig vast. "Ik doe je geen pijn." Dit was de enige manier, de jonge draak moest mee, het was hier te gevaarlijk. De zoete gedachten waren liefelijk. De lichte vlammen hielden de jonge draak warm, Twilight stapte achteruit en was uit de spleet.

Twilight kwam achter Rainbow vandaan en stapte langs haar heen naar het draken jong. terwijl Twilight doel bewust op Hanura af liep en haar mee nam zuchte Rainbow van verlichting. 'laten we naar een veilige plek gaan waar we haar alles kunnen uitleggen zonder dat het jong er weer de spurt neemt!' riep Rainbow zachter dan ze normaal zou roepen vanwegen de breekbare kristallen. Rainbow voelde een zeker contact met de kristallenzuilen die vanuit het steen naar het plafon van de grot groeide. ooit zou ze hier weer terug komen! kon ze niet na laten te denken en draaide zich om en liep achter Twilight aan.

Hevig sputterde Hanura tegen, toen ze uit het niest werd opgepakt. Haar ouders hadden ze al doen verdwijnen, maar ondanks die weet wilde ze wel blijven leven, wat dat ook zou kosten. Nog eens bewoog ze hevig heen en weer, maar niks leek effect te hebben. Uiteindelijk raakte ze uitgeput en legde ze zich neer bij een onvermijdelijk vroege dood. Het zei zo... Ze sloot haar ogen, terwijl vaag de woorden tot haar door drongen. Met een ruk sloeg ze haar ogen op, toen er opnieuw die stem in haar gedachtes was. Ze had het idee dat haar hersenen zouden verpulveren onder die ondraagbare hoofdpijn die ze telkens maar kreeg. Hoe langer de woorden in haar gedachtes werden gezet, des te erger haar hoofdpijn werd. Traag voelde ze hoe het bewustzijn aan haar ontglipte, steeds een stukje verder des te langer de woorden in haar hoofd waren.

Twilight grinnikte. "Rainbow, ze denkt dat we haar gaan vermoorden." Ze ging naar een open plek in de grot die maar 1 uitgang had en rond was, Twilight stuurde de vlammen vooruit en liet het licht over de stenen glijden. Ze legde zich neer en pakte het jong goed beet, maar niet gevaarlijk. Ze krulde zich helemaal op en legde het jong in het hart van haar lichaam, het zat nu vast. De schubben waren te glad om te klimmen en te hoog om te springen en vliegen kon dit kleintje niet. "Hier kan ze niet weg, en ik kan haar makkelijk in de gaten houden. Ze zit hier lekker warm, ik kan haar ook afsluiten zodat ze kan slapen." Ze legde haar staart over het gat dat de holte verlichte en het werdt duister bij het jong, toch zag je een vage fonkeling en een blauwe gloed, het was heerlijk warm. Twilight versterkte haar lichaamstemperatuur en haar schubben werden feller. Het jong kon niet weg, en het was zo warm. Het leek wel een deken, een lekker warm deken dat je over je heen kreeg. "Ik heb het jong verdooft met zachte gedachten maar ze verzette zich hevig, dus ze heeft hoofdpijn, ze zal zo wel slapen."

Rainbow hoorde wat Twilight zei en schrok duidelijk. 'Wat! waarom zou ze zo iets denken wat heeft ze allemaal wel niet meegemaakt toen het nog in het ei zat?' riep Rainbow geschokt en ze legden zicg naast Twilight neer en kee nog even naar het jong voor de blauwe draak haar staart er overheen legden. Rainbow had zelf ook geen leuk verleden, maar ze had nog nooit gedacht dat andere draken haar perse wilde vermoorden, verjagen ja, maar vermoorden? ze schudden haar kop en legden haar staart tegen haar buik aan. 'hoe kunnen we het jong er van overtuigen dat we het willen helpen?' inplaats van doden?' vroeg Rainbow en ze keek even naar de enige opening waar Mudly gemakkelijk naar beneden kon klimmen als hij hen gevolgt was.

Twilight keek even naar haar staart die over het jong lag. "Haar niet vermoorden en vooral geen pijn doen of bang maken, maar dat laatste gaat moeilijk worden. Als ze zo doorgaat bibbert ze zo hard dat er een aardbeving van komt." Ze richte zich weer op Rainbow, haar naam paste mooi bij haar. Twilight... dat had een grijze draak moeten zijn. Of een zwarte, Twilight betekende nevel, duisternis, nachtval, nacht. Maar Twilight was blauw! Dus dat klopte niet helemaal, waarom zouden haar ouders haar zo genoemd hebben? En hoe noemde het kleine draakje dat onder haar staart was verstopt?

Na uren van de wereld te zijn geweest, opende Hanura kreunend haar ogen. Nog steeds had ze flinke hoofdpijn en ze wist zeker dat, wie het ook wanneer zou doen, de draak een opsodemieter zou geven als diegene het nog eens zou wagen haar zo'n koppijn te bezorgen. Grimmig bekijkt ze haar omgeving en even leek haar hart stil te staan toen ze besefte dat ze was gegrepen door de twee draken. Toen ze probeerde los te komen, voelde ze haar spieren enkel luidkeels tegen schreeuwen. Het deed haar pijn, maar zij zou niet de enige zijn. Ze opende haar bekje en zette haar glimmende tandjes, nog niet groot maar zeker niet onscherp (niet+niet= dus wel ). Met een beetje wrikken kwam ze door de blauwe schubben huid en hoopte vurig dat ze zouden weten dat hoe jong ook vechtend ten onder zou gaan. Als haar ouders haar dan van boven konden zien, zouden ze tenminste trots op haar zijn en kon ze zonder schaamte zich bij haar en de andere voorouderdraken voegen. Vlammen leken uit haar ogen te schieten, terwijl ze probeerde de uitslag van haar beet te pijlen.

(Haha, dikke pech! Mijn schubben zijn ongevoelig voor tanden en klauwen! Er zit diamant en safier in. Daar geraak je niet door. Dat voelt Twilight niet eens. )

Twilight merkte enkel een kriebelend gevoel tegen haar schubben en ze wist dat het kleintje haar gebeten had. Ze vond het tijd dat ze wat manieren moest leren! Met een donderende stem sprak ze in de gedachten van het kleintje, de stem sprak macht en kracht uit, maar had een zachtaardige en vriendelijke kant. "Niet doen, ik voel het toch niet!" Ze stuurde het gevoel dat de grote blauwe draak had toen ze beet naar het kleintje, een kriebelend gevoel dus. Ze wist dat het jong het had begrepen want ze had een beeld gestuurd dat in de gedachten van het kleitnje had gezeten en op het moment dat ze beet kwam het kriebelnd gevoel. Duidelijker kon toch niet?

Mudly had zwijgend bij de waterval gestaan. Toch wilde hij naar het kleintje toe toen het wegrende. Hij kon immers met zijn handen tussen de spleet en kon het kleintje pakken. Echter was Twilight sneller dan hem en kwam al terug met het kleintje. Hij keek hoofdschuddend naar Twilight. Rustig pakte hij wat uit zijn tas en liep naar Twilight. "Laat haar maar los..." zei hij. Hij pakte Haruna voorzichtig vast en hield haar op een afstand een klein stukje vlees voor. Hij glimlachte. "Eet wat, je wordt vast een grote en sterke draak..." zei hij vriendelijk en aaide met een vinger over het hoofdje van Haruna.

Rainbow keek toe hoe Twilight met het jong bezich was en luisterde naar de woorden van Mudly toe hij iets probeerde. 'het is te hopen dat ze bij draait, want zo'n jong ding kun je toch niet de wereld in sturen?' vroeg Rainbow meer aan zichzelf dan aan de andere. ze keek toe hoe Mudly het jong vast pakte en het een stukje vlees voor hielt. "een goed idee, misschien helpt dat?" dacht Rainbow en stapte op waarna ze naar buiten liep en naar de waterval keek. het water viel met een grote snelheid naar beneden en Rainbow sprong van de uit gang van de grot en spreide haar vleugels na een paar meter te zijn gevallen. met sterke slagen steeg ze op boven de boomtoppen en zocht naar een prooi. in de verte liep een grote beer die hinkte met zijn voorpoot. Rainbow dook boven op de beer het beest was net een kop kleiner dan zij en haar lange nek draaide half om de hals van de beer, zodat ze gemakkelijk bij de keel van de beer kon komen. het beest grauwde en gromde luid en wilde naar haar uithalen, maar Rainbow dook even weg en met een snelle greep beet ze de beer dood. 'hoe krijg ik jouw nu naar de grot?' mompelde Rainbow zachtjes, maar ze merkte niet dat de verkoper van de markt in de buurt was met nog een paar drakenjagers. met veel moeite zetten Rainbow zich af met de beer tussen haar voorpoten. met machtige vleugel slagen steeg ze met moeite boven de boomgrens. op het moment dat ze naar de grot wilde vliegen ontdekte de mannen haar tussen de openplekken van het bladerdak. 'wel, wel! wat hebben we daar vliegen?!' mompelde de verkoper en wreef in zijn handen. en volgde haar. na een tijdje landen Rainbow in de opening van de grot en legde haar prooi neer. 'iemand honger?'vroeg Rainbow en keek naar Twilight het drakenjong en Mudly.

Twilight liet het jong los maar keek er nog even naar. "Ik heb wel honger, maar dat mens in zijn geheel zou mijn honger niet kunnen stillen. Ik ga even jagen, misschien neem ik wat mensen mee." Ze gromde opgewonden en stond recht, ze sprong uit de grot en vloog razendsnel rond. Een groepje handelaars keken haar gretig aan, ze las hun gedachten. Geen makkelijke vangst maar met zijn allen zouden ze haar wel kunnen intomen, voor die horens zouden ze een aardig prijsje krijgen! Twilight grauwde en dook neer op de groep. Je kun hun gegil tot bij de grot horen. Je zag flitsen schieten en je zag aventoe een blauwe glinstering. De bliksem flitsen schoten uit haar horens en roosterde een aantal mensen levend. Haar staart duwde met een harde klap nog 2 mensen op en ze lachte enkel maar vals toen ze met speren en messen door haar schubben wouden gaan. Ze lagen nu allemaal dood, een paar verdwenen in haar enorme bek en nog een paar kon je gewoon niet meer opeten. Ze at nog wat en op den duur was er enkel nog maar heel erg veel bloed, dat likte ze van het gras en ze sprong terug op. Ze duwde zich krachtig af, haar tanden hadden een rode glinstering en je kon we lraden wat dat was! Ze glimlachte en streek even later terug neer in de grot. "Dat deed deugd, maar ik heb nog altijd honger, misschien zometeen nog een beer of drie gaan pakken." Voor de blauwe draak een paar beren vinden was niet moeilijk, of misschien wat groters, een grote vis ofzo kon er altijd nog wel in. Ze kon de grootste uitzoeken door in hun gedachten te wroeten.

(eng gezegt BLOED! grapje ik kon me niet inhouden )

het gegil vulde dr grot en Rainbow keek even verbaasd om. maar toen ze zag dat het Twilight was draaide ze haar kop weer naar Mudly en het jong.'gaat het met het jong eet het?' vroeg Rainbow en ze keek even over Mudly's schouder. de huid van de beer had ze al een heel eind af gescheurt en het rauwe vlees was zichbaar. met grote lappen vlees rukte Rainbow van haar prooi en slokte ze op. 'als je meer vlees nodig hebt ik kan je wel wat geven?' voegde ze eraan toe. even later kwam Twilight weer naar binnen en zie iets. Rainbow knikte en keek haar aan. 'waren het jager?' vroeg ze aan Twilight en rukte nog wat vlees van het karkas.

Twilight grinnikte. "Ze keken me aan en hadden hun speren tevoorschijn gehaald, pech voor hen dat je op die manier niet door mijn schubben kunt." Ze keek even ongeintereseerd naar Rainbow. Even gaapte ze en haar aandacht werdt getrokken door twee beren in het bos, die zou ze later wel gaan pakken. Ze zakte langzaam door haar poten en ging liggen, warme hitte golven kwamen van haar huid af. De blauwe fonkeling was vrolijk maar Twilight was best moe, haar ogen sloten zich en met haar hoofd nog omhoog soezelde ze wat.

De draak die haar had vastgehouden, had kennelijk geen interesse meer in haar. Dit was voor haar letterlijk en figuurlijk een opluchting. Zodra de spanning van haar afviel, greep ze de kans om weg te lopen van die vreselijke draak. Wat moesten ze toch van haar?! dacht ze geïrriteerd. Ze werd verward toen haar plots vlees werd aangeboden. De drie onbekende willen haar dus niet vermoorden, waarom zouden ze haar anders eten aanbieden. Echt honger had de jonge draak niet, maar de tweebener leek haar tenminste oprecht in zijn daden. Nu ze er over nadacht, moest ze toegeven dat die felgekleurde draak ook nog geen vlieg had kwaad gedaan. Ja, alleen die blauwe draak had haar tot nu toe alleen dwars gezeten. Voorzichtig zette ze enkele stappen, twijfelend of ze er wel goed aan deed om de man te naderen. Uiteindelijk besloot ze het vlees van hem aan te pakken. Dat deed ze dan ook, maar toen ze weer een eindje van hem vandaan wild de lopen, veranderde ze haar plannen. Zijn schoot zag er immers lekker warm uit. Dit keer ging ze uit eigenwil in iemand schoot liggen, niet zoals ze had gedaan bij de blauwe draak. Ze laat zich met een doffe bons op zijn bovenbenen vallen, haar ogen sluitend en haar hoofd over de vreemde textuur van zijn huid wrijvend. Pas later zou ze beseffen dat dit zijn huid niet was, maar de stof van de kledij, iets wat zij nog lang niet zou begrijpen.

Mudly keek met een klame en warme blik naar het jonge draakje. Hij zei niets, het zou het draakje nog angstiger kunnen maken. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen het draakje het vlees aannam. Mudly knikte even en wilde opstaan toen iets gebeurde wat hij niet verwachtte. Het draakje sprong in zijn schoot. Mudly besloot om maar te blijven zitten en aaide het met een vinger zachtjes over het bolletje. "Rustig maar..." sprak hij kalm toe. Hij glimlachte en keek kort naar Rainbow en Twilight. Zijn ogen glinsterde licht door de vlammen. Even dacht hij terug aan Milo maar probeerde zich daar niet teveel op focussen. Zijn ogen gingen weer naar het draakje en hij had het gevoel dat het zich nu veilig voelde.

Rainbow zag wat het jong deed en glimlachte breed. het jong was al niet zo bang meer, maar het kon nog altijd weer weg rennen. Rainbow liep om de beer heen en begon een grote lap vlees van het karkas te ruwwen en legde het naast Mudly neer. 'mocht je nog iets nadig hebben?' zei Rainbow en begon weer met eten. het was voor het eerst zins tijden dat Rainbow een jong weer gezien had en het voelde geweldig dat Hanura niet meer zo bang was, misschien begreep ze nu dat zij en de andere geen kwaads in de zin hadden.

Zodra één van de draken begon te praten, was Hanura weer alert. Waakzaam bracht ze haar kop met een ruk omhoog, met haar grote ogen de omgeving afzoekend. Haar blik bleef rusten op de fel gekleurde draak, even haar ogen samenknijpend bij het zien van de draak. Daarna schoten haar ogen weer naar de andere draak, die even verder op nog steeds aan het slapen was. Daarna strekte ze haar nek, een blik op de tweebener boven haar kop werpend. Iets vertelde haar dat hij ergens mee zat, maar ernaar vragen durfde ze niet. Sowieso praten in dit gezelschap stond haar niet aan. Daarom hield ze zich maar stil, zoals ze al de hele tijd had gedaan. Haar spieren waren nog steeds gespannen, maar toch liet ze haar kop zakken, naar de schoot van de jonge man. Ze hield haar ogen open, niet zoals ze net had gedaan. De oren op haar kop stonden waakzaam overeind, elk geluidje opvangend

Twilight sliep nu bijna, totdat ze wakker werd door de stem van Rainbow. Haar ogen opende zich langzaam en waren direct alert. Ze keek even naar het blauwe jong en toen richtte ze zich even op Mudly. Eigenlijk had ze de behoefte om te gapen maar die rijen vlijmscherpe tanden zouden het kleintje afschrikken. Dus had ze een raar gevoel en had een kriebelende neus. Ze verplaatste zich rustig en ging een stukje achteruit staan, de warme vlammen stroomden weer vrijelijk uit haar neus en verwarmde haar schubben. Ze durfde niet naar het kleintje vlammen te sturen omdat ze er misschien schrik van zou hebben.

(En Mudly zou verbranden XD )

Mudly keek naar het kleintje dat ineens recht opkeek. Hij glimlachte. Heel normaal vond hij. Rustig streek hij met twee vingers over het ruggetje om het wat te kalmeren. Hij haalde ongezien zijn dolk tevoorschijn en sneed een paar kleine stukjes vlees van het stuk dat Rainbow had neergeled. Hij stopte zijn dolk weer weg en pakte er een vast. Hij legde het op zijn broek zodat het kleintje het kon pakken wanneer ze het wilde. Vanuit zijn ooghoeken zag hij wat vlammen en even keek hij opzij. Twilight spuwde wat vuur uit. Hij keek daarna weer terug naar het draakje. Zijn vinger nog steeds over het ruggetje strijkend. Hij glimlachte en wachtte geduldig af. Geduld was het beste wat je kon hebben.

(arme Mudly, maar Twilight kan ook vlammen koud laten aanvoelen.)

Rainbow ging zitten en ze keek toe wat er gebeurde. buiten ging de zon bijna weer onder en het karkas was al half op. Mudly sneed reepje van het vlees dat ze hem aan geboden had en keek hoe de jonge draak weer terug ging liggen, maar ze hielt haar ogen nu open. zachtjes begon Rainbow te neurienen en ze ging naast Mudly liggen.

(Dan bevriest hij! Maar Twilight vind het altijd leuk om mensen levend
te verbranden! XD)

Twilight viel in slaap, het was eigenlijk heel grappig om te zien. Als ze uitademde stroomden er hele golven vlammen over de grond, en als ze terug inademde trok het zich terug in haar neus. En Twilight ademde heel rustig dus de vlammen ging tot bij Mudly. De blauwe draak sliep overheerlijk, ze was helemaal ontspannen. Afgezien van haar staart die heen en weer zwiepte in haar slaap, aventoe sloeg hij een stuk rots uit de grot. Maar dat had ze niet eens door.

(gezellig, ben ik even weg wordt die arme Mudly bijna vermoord )

In haar ooghoeken hield Hanura elke beweging van de tweebener in de gaten. Zijn schoot was lekker lauw, maar nu begon het haar toch iets te koud te worden. Voorzichtig strekte ze haar korte pootjes en oplettend waar ze haar poten neerzette, verliet ze zijn schoot. Eenmaal op de koude stenen, likte de blauwe vlammen aan haar schubben. Hmm.. dacht ze bij zichzelf, oog krijgend voor het stukje vlees dat op de vreemde huid van de tweebener lag. Haar bekje opende zich al, de vlijmscherpe tanden klaar makend voor het vermalen van het vlees. Ze strekte haar nek en pakte het stuk vlees voorzichtig op. Toen begon ze er loom op te kauwen, elke smaakpupil uit elkaar laten spatten en het bloed door haar tanden laten sijpelen. Ze sloot haar ogen genietend totdat het lampje vlees opwas. Hoewel het niet erg veel was geweest, was het voldoende geweest om haar kleine maag te vullen. Te nu geen honger meer had, begon ze steeds meer interesse te tonen in de vreemde gedaante die maar op twee benen liep. Op haar hoede naderde ze het vreemde figuur en traag liep ze rondjes om het stinkende wezen (voor haar dan ). Om beter te kunnen ruiken, snoof ze af en toe zijn geur op. Toch bleef ze op haar mening dat hij stonk en maar vreemd was. Na het vijfde rondje vond ze het wel goed geweest en ging ze midden in de grot zitten. Zo kon ze iedereen in de gaten houden en ook meteen doorhebben wanneer iemand haar zou naderen.

(Het is dat Haruna nog in mijn schoot ligt maar Mudly zou als een gek weggerend hebben als hij dat gehoord zou hebben XD....oh btw....STINKEN??!!! XD)

Met een glimlach keek Mudly naar Haruna. Hij merkte dat Haruna van zijn schoot ging en hield haar niet tegen. Het was een jong draakje, die moet je laten verkennen zoals ze zelf wilde. Met een glimlach keek hij toe hoe het genoot van de vlammen die Twilight uitblies. Mudly keek even naar Rainbow en Twhiligt. Hij merkte ineens dat er iets bewoog bij zijn been en voor hij het doorhad was het stukje vlees weg. Hij glimlachte. "En smaakt het...?" vroeg hij met warme en kalme stem. Hij merkte dat ze hem bestudeerde en volgde haar met een kalme blik. Op het moment dat ze in het midden van de grot ging zitten keek hij haar even aan. Daarna stond hij op. "Het wordt voor mij maar eens tijd om te vertrekken..." zei hij kalm en knikte even naar Rainbow en Twilight voor hij richting de uitgang liep.

De woorden die de vreemde gestalte sprak, waren Hanura onbekend. Ze begreep dan ook niet dat hij weg ging. Een vreemde blik volgde iedere stap die hem dichterbij de uitgang van de grot bracht. Hoewel ze had verwacht dat de stank zou afnemen, bleef deze sterk in haar neusgaten aanwezig. Pas toen besefte ze dat ze het zelf was. Licht beschaamd bracht ze haar kopje omlaag, zich plots erg warm voelend. Automatisch bracht ze haar kleine, roze tong uit haar bekje en begon zich te likken. Tot haar onvrede rook ze dat de geur niet verdween. Toen trok een klaterend geluid haar aandacht, en pas ze in één klap de geur verdwenen. Ze was nieuwsgierig en al snel volgde ze de weg van de tweebener, die toevallig richting het vreemde geluid en het vallende voorwerp liep. Wat is dat? was het enige wat nog langer door haar kop spookte.