Gewoon, lopen

Een klein meisje met heel lichtblond haar en een katana aan haar rug gebonden liep over de markt. Ze had al heel lang gereist, maar hier stond Fry dan.. Ze keek even schigtig om zich heen en liep toen verder. Fry was nog niet echt oud, ze was iets van 11 jaar, maar gedroeg zich veel ouder al kon ze op sommige momenten heel kinderachtig uit de hoek komen. Ze keeke en om zich heen en een glimlach sierde haar gezicht toen ze ergens verderop een klein beekje zag liggen.
Zo snel als haar kleine beentjes haar dragen konden rende ze richting het beekje en toen ze er was stopte ze vrijwel meteen haar handen er in, om het koude water vervolgens over zichzelf heen te spetteren.

Zijn ogen vlogen heen en weer richting de bezienswaardigheden. Het was druk, vreselijk druk. Telkens moest hij zijn bovenlichaam een kwartslag draaien wilde hij niet tegen mensen aanbotsen. Hij zuchtte en keer diep, werd nogal gek van het ge'sorry' voor het gebots. Hij had een rugzak op zijn rug, en zijn pijlenkoker hing er onhandig naast. Zijn boog hield hij in een gespannen omklemde vuist. Hij had tijdenlang alleen rond gezweft, en dan met name in het bos. Nu weer hier, in een stad en dan wel midden in de markt, werd hij gek van de drukte. Uiteindelijk week hij af van de drukste straat, en zwierf een klein weggetje in. Hij was hier enkel gekomen om wat geld te verdienen, als dat überhaupt zou lukken. De enige hoop die hij had om geld te verdienen, was zijn kleine, uit hout gesneden fluitje.
Met zijn hand wreef hij tegen zijn voorhoofd en ongeduldig liep hij verder. Naarmate hij doorliep werd het geleidelijk aan rustiger, iets wat hem plezier deed en langzaam deed ontspannen. Zijn gehaaste pas ging weer over in een gemakkelijke looptempo. Hij keek op toen hij opeens héél zachtjes het kabbelen van water hoorde, en opeens besefte hij hoe droog zijn keel was. Dit was wel de makkelijkste manier om het te smeren. Zijn pas nam weer iets aan van snelheid terwijl hij de geluidsbron volgde en uiteindelijk belande bij een klein beekje die vredig zijn eigen weg volgde. Hij bukte zich, legte zijn boog naast zich neer en vouwde zijn handen tot een kom. Net toen hij zijn handen, gevuld met water, naar zijn lippen wilde brengen hoorde hij het gespetter en gekletter van water. Gelijk keek hij op en een stukje verder op, hooguit 5 à 6 meter, zat een klein meisje gehurkt, precies aan de overkant van het beekje als hij. Een licht glimlachje kwam tevoorschijn bij het zien van haar vrolijke en uitbundige gedrag.

Fry spatterde gewoon door in het water, ookal had ze meteen al gemerkt dat er naar haar gekeken werd.. Maar na een tijdje won haar nieuwsgierigheid en ging haar blik langzaam richting degene die naar haar keek. Hun blik kruiste en Fry keek hem even onderzoekend aan. Het was een jongen, zijn handen waren gevult met water.. Waarschijnlijk omdat hij wat zat te drinken.. Hij glimlachte haar richting uit, alsof hij het leuk vond haar zo met het water te zien klieren. Toen ze merkte dat de jongen niks kwaads in de zin had, maakte haar sirieuze blik plaats voor een speelse glimlach. Eigenlijk wouw ze wel naar de jongen toe, maar hij stond aan de anderekant van de rivier en ze kon moeilijk naar hem toe zwemmen.. Fry ging zitten en liet haar benen langzaam in het water glijden, terwijl ze haar blik niet van de jongen afwendde. Na een tijdje zwaaide ze even, waarna ze naar het water keek en langzaam met haar voeten begon te bewegen. Er ontstonden kleine golfjes in het water en Fry keek er geïnterreseerd naar.

Zodra het meisje naar hem op keek, en hem daarmee betrapte dat hij naar haar keek, was hij geneigd om zijn blik af te wenden. Maar hoe het ook kwam, dit deed hij niet. Iets nieuwsgierig nam hij het kleine kind in zich op. Haar gezicht was nog jong en kinderlijk, hij schatte haar een jaar of 10, misschien net iets ouder. Zodra er ook een glimlach op haar gezicht verscheen, iets wat heel haar gezicht deed oplichten, verbrede zijn glimlach ook iets. Hij had het wel op kinderen. Voor een moment richtte hij zijn aandacht weer op het water en bij het zien van zijn handen zag hij dat zijn kommetje weer helemaal leeg gesijpeld was. Opnieuw vulde hij deze en bracht hem gelijk naar zijn mond. Gulzig dronk hij het leeg en schepte opnieuw. Nu zijn keel niet meer droog was richtte hij opnieuw zijn blik op het meisje. Hij grijnsde bij het zien van haar begroeting en zwaaide vervolgens op een vriendelijk manier terug. Hij pakte zijn boog weer en kwam vervolgens overeind. Zijn blik bleef op het kleine meisje gericht terwijl hij langs de beek haar kant op liet. Tegenover haar bleef hij staan, de water vormde een barière tussen hen. ‘Zo, jongedame, hoor jij niet bij je moeder te zijn?’ Zijn toon was plagend, iets wat duidelijk hoorbaar was. Hij bedoelde het goed, is zien of ze hier tegen kon.

Haar concentratie op het water verbrak toen ze de stem vna de jongen hoorde, ze keek weer even op 'Zo, jongedame, hoor jij niet bij je moeder te zijn?' zei de jongne op een plagerige manier, Fry hoorde dat hij het niet slecht bedoelde. ,,Ik heb geen ouders nodig!" grapte ze terug ,,En waar zijn die van jouw?" dat van haar klonk een stuk onlogischer, maar Fry zelf wist niet hoelang andere kinderen hun ouders nodig hadden en zelf had ze haar ouders nooit gekend. Ze keek even richting de jongen en deed net alsof ze boos was, maar toen ze haar eigen spiegelbeeld zag schoot ze in de lach.

Opeens merkte Fry een gigantische draak uit het water springen. Ze keek er verwonderd en gefascineerd naar, maar angst was er bij haar niet te zien. Haar ogen gingen even naar de jongen en toen naar de draak die dreigend naar de joongen begon te grommen en zijn bek open deed 'Mensen, je stoort mijn slaap met je geluiden in het water. Ik hoor alles 10 harder dan hoe jullie dat horen.' bracht de draak uit. Fry keek de draak gewoon recht aan toen die zijn kop naar haar toedraaide en een sissend geluid maakte. ,,Het spijt me.." zei ze, je kon zien dat ze het meende, maar je zag nogsteeds geen angst in haar oren ,,Maar dat wisten we niet.." haar ogen stonden serieus en ze zag er opeens heel anders uit als het kleine vrolijke meisje dat ze net was.

Zijn houding was nonchalant en ontspanning, verder kwam hij enkel vriendelijk over met goede bedoelingen. Laurens had geen kwaad in zin, behalve als het eerste van wederzijdse kante af kwam. Dan pas zou hij er op reageren. Een grijns kwam te voorschijn bij de brutale opmerking van het kleine kind. ‘Die van mij?’ Kwam er een tikkeltje verbaasd uit. ‘Ver in het zuiden,’ Gaf hij vervolgens antwoord. ‘Maar hoe kan zo'n klein zorgeloos meisje, haar ouders niet nodig hebben?’ Hij trok er een vragend gezicht bij - pure gespeelde intresse alsof het hem alles zeer geboeid was. Natuurlijkj had hij heus wel échte intresse in dit jonge kind, maar alles wat hij nu zei was als plargerij bedoeld.
Geschokt zette hij een stap naar achteren toen er opeens een machtig hoofd oprees uit het, nog hier voor, vredelievend uitziende water. Opnieuw verstijfde hij, net zoals zijn éérste ontmoeting met een draak. Zijn ogen vergrootte zich terwijl hij zijn blik stijf van angst, maar ook van fascinatie, op de draak gericht hield. Zijn ogen knepen iets samen toen de draak hen er op aan sprak dat ze zijn rust verstoorde. Wat een onzin, alsof zij het hadden kunnen weten. ‘Sorry, maar er stond nergens een bordje dat ons daarvoor waarschuwde.’ Kwam er dan ook koppig uit, misschien iets sarcastisch. Zijn blik ging kort naar het kleine meisje aan de overkant van het water, dat wel eerbiedig haar excuses aanbood. Wat bezielde hem? Hij stond oog in oog met een draak, en begon daar de spot mee te drijven? Ondanks dit alles, haalde hij met een soepele beweging een pijl uit zijn koker dit op zijn rug hing en hield de boog met een hand vast die gespannen was: klaar om in actie te komen.

‘Sorry, maar er stond nergens een bordje dat ons daarvoor waarschuwde.’ kwam er spottend uti de jongens mond, oké.. Domme actie, want zelfs Fry zou nu boos op hem worden als ze hem geen aardige knul had gevonden. Toen ze merkte dat Laurens zijn pijl en boog pakte en hem gespannen hield, klaar om in actie te komen. Fry's ogen vernauwden zich even en ze sprong zonder angst in het water. Behendig schoot ze door het water en zelfs toen ze vlak langs de draak zwom toonde ze geen angst. Ze sprong aan de wal en sprong tussen de draak en de jongen in. Één hand waarschuwend voor de jongens hoofd en de andere kalmerend voor het hoofd van de draak. Haar ogen keken strak naar de draak. Water droop van haar kleren en ze hijgde even, maar ze bleeft och strak naar de draak kijken en zweeg.

Angst sloeg hem om het hart toen hij zag wat het kleine kind deed, ‘Nee!’ Dom wicht, waarom deed ze zoiets stoms? Had ze niet door dat in dat zelfde water zich een draak bevond? Hij liet de pijl en de boog alweer los. Met lichte paniek haalde hij de riem van de koker met daarin de pijlen over zijn hoofd en vervolgens de rugzak van zijn rug. Hij wilde net zijn tuniek over zijn hoofd heentrekken toen het hoofd van het kleine meisje weer boven water kwam. Godzijdank, het kleine, en dómme, kind leefde nog. Zich uiterst bewust van haar zwemkunsten, die buiten gewoon goed waren, richtte hij zich enkel op haar veiligheid. ‘Kom,..’ Zijn toon klonk scherp terwijl hij zich bukte langs de kant en zijn hand uitstak om haar te helpen. Als haar moeder haar zo zag.. Met een blik van stomme verbazing; alsof hij in zijn gezicht geslagen was, keek hij naar het meisje dat op eigen kracht op de kant krabbelde. Langzaam kwam hij weer overeind, en nam weer afstand bij de draak vandaan. Toen het meisje voor hem kwam staan wilde hij haar aanspreken op haar daad, maar het enige waar hij de kans toe kreeg was een wenkbrauw optrekken toen haar hand zich opeens bevond voor zijn hoofd. Waar sloeg dit op? ‘Eh.. ?’ Hij zocht woorden waarmee hij kon vragen waar ze in godsnaam mee bezig was toen ze zich zo keerde naar de draak. Opeens kantelde zijn hoofd nieuwsgierig. Hij had er wel van gehoord, .. maar kon het zo zijn? Was ze een témmer? Zijn intresses die hij had voor dit kind werden opeens vele malen vergroot. Maar toen kwam hij opeens weer bij zijn positieven. Die gedachte was krankzinnig, kijk hoe oud ze was..

Één van haar ogen ging even naar de jongen toen die wat begon te stamelen en ze liet langzaam haar hand weer zakken. ,,Niet vechten.." zei ze, nu weer met haar onschuldige stem en ze liet de hand die bij de draak zat ook langzaam zakken. ,,Jullie zijn hier beide niet gekomen om te vechten of wel?" vroeg Fry na een tijdje, ze richtte haar blik weer op de draak ,,Het was niet onze bedoeling om u uit u slaap te halen, maar wees alstublieft niet boos." zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht ,,Als u dat wilt zullen ik en de jongen u gebied verlaten, zodat u weer in vrede kunt slapen."
Fry liep nu op de jongen af en ging naast hem staan, nogsteeds sierde een klein glimlachje haar gezicht en ze keek even naar de jongen ,,Toch?" vroeg ze hoopvol.

Ergenis maakte zich nu meester van hem toen hij hoorde hoe het kind tegen hem sprak. Het kleine meisje was hooguit 12, hoe durfde ze? Koppig als hij nu was gaf hij geen antwoord op haar vraag. Gekomen om te vechten was hij niet, maar als het nodig was zou hij het heus wel doen. Hij sloot zijn ogen voor een moment, hij moest beter nadenken. Natuurlijk reageerde het kind zo, dat kwám juist omdat ze nog maar zo jong was. Ze zou manieren moeten leren. Hij trok lichtjes opnieuw een wenkbrauw op. Tegenover draken had ze duidelijk wel manieren. Weer een steek van ergenis, puur omdat hij het oneerlijk vond. Rimpels in zijn voorhoofd ontstonden. Zíjn gebied, wat een onzin. Ze waren midden in een stad. Naja, nee oké; niet precies in het midden. Maar je begrijpt wat hij bedoeld. Nog gaf hij geen antwoord. Zijn blik ging scherp en streng naar het meisje naast zich, vervolgens wende hij zich weer af. Hij liep naar de waterkant en raapte daar zijn spullen bij één. Zijn boog hing hij nu evenals om zijn schouders. Vervolgens draaide hij zich om, nog een laatste blik op het meisje.

Zijn spieren spande zich gelijk aan toen hij de draak opnieuw hoorde spreken. Gelijk richtte hij hier scherp zijn blik op en hield al zijn bewegingen nauwkeurig in het oog. Hij vertrouwde de draak voor geen cent, maar hij moest ook toegeven; hij had niet verwacht zo'n draak ooit tegen te komen. Na zijn ontmoeting met Leona had hij een geheel verkeerd beeld opgebouwd van draken. Dat was wel duidelijk. Misschien was zijn reactie die plaats had gevonden bij Leona in het begin, hier toepasselijker geweest. Maar de woorden van de draak deden hem ertoe zo te reageren. Hij kon het niet hebben waarneer iemand, of iets in dit geval, hem toesprak alsof boven hem stond. ‘Wees bewust, draak, dat ik hier heus wel blij om ben.’ Gaf hij toe. ‘En onrespectvol ben ik zeker niet.’ Voegde hij er aan toe. ‘Maar vergeet niet dat wij er niks aan konden doen dat u rust verstoord werd,’ Hij haalde een keer diep adem, niet wetend of hij te ver was gegaan. Maar al zijn woorden waren gemeend geweest. De draak was enkel boos (als je het zo kon noemen) op hem geworden omdat de draak beweerde dat het zijn schuld was geweest dat zijn rust verstoord was, terwijl het niet zo was. Tenminste, niet in directe reden; enkel indirect.Was het dan raar dat dat hem irriteerde?
Hij sloot zijn ogen en ademde opnieuw een keer diep in toen de draak verdwenen was. Hij wilde zich net omdraaien en enkele laatste woorden tegen het meisje zeggen toen eropeens een geruis van water opsteeg uit het water. Met een geschokt gezicht draaide hij zich opníeuw om. En weer zag hij de draak, dit keer op land. En de machtige uitstraling die de draak had, was opeens twee keer zo groot. Zijn gedaaante was evenals twee keer zijn groot en zijn machtige hoofde torende ver boven hen uit. Hij voelde hoe zijn maag samentrok, maar verder gaf hij geen kick.

Fry had alles met haar ogen gevolgt en had naar het gesprek geluisterd, maar ze had besloten zich er buiten te houden, sinds ze zelf al had willen helpen maar de jongen niet had geluisterd toen ze hem vroeg of ze weg zouden gaan. Ze zuchtte even van verbazing toen ze er nu pas achterkwam dat de draak veranderd was.. Hij begon rood te worden inplaats van blauw, maar nogsteeds zag je geen angst. De draak sprong uit het water en landde vlak voor de jongen, maar dan dus ook vlak voor haar. 'Je hebt geen idee hoe je met draken moet omgaan he? Ik weet niet of je het weet. Maar draken zijn een soort van edele wezems die respect eisen. Als je dat doet dan doen ze dat terug. Maar zoals de meeste mensen doen ze dat niet.' zei de draak, ze begreep het wel.. Het was de reden waarom zij altijd respect voor draken toonde.. Natuurlijk deed ze dat ook omdat ze ook respect voor de gigantische wezens had.
[Wist niet zeker of je die woorden wel of niet gezegt had, dus ik ga er maar uit van wel..?]

De trillingen die de brul van de draak produceerde deden hem zelfs trillen. Terwijl zijn hart zich nu vast geklemd in zijn keel bevond, puur van angst, bleef hij koppig staan. Ook al wapperde zijn haar mee naar achteren. Dapper als hij misschien was, dwaas is hij ook. Het besef waar hij zichzelf nu weer in gestord had drong pas bij hem door toen de draak, uit woede waarschijnlijk, zijn macht showde. Opeens bevond zijn hart zich nu meer in zijn keel, maar ging als een gek tekeer in zijn borstkast. Hij zette een stap naar achteren; al zijn spieren gespannen om het op een lopen te zetten. Misschien had hij nog het geluk dat de wachten het beest naar beneden wisten te halen voordat de draak hem vermorzelde. Maar zo zag het er niet naar uit.
Het deed hem koken van woede. Hardnekkig zweeg hij, maar zijn gebalde vuisten verrieden zich. Edele wezens, daar stemde hij zeker mee in. Maar hij tóonde respect voor draken, zeer zeker. Enkel als ze zo deden tegen hem kantelde zijn houding ook. Alleen waren hun in het voordeel qua grootte, kracht, wapens, lichaam, alles. Het waren net dictators. Hij snoof een keer terwijl hij zijn ogen sloot. ‘Het spijt me,’ Kon hij nog net opbrengen. Buiten dat vond híj dat je respect niet op kon éisen, enkel verdienen.

Fry's ogen gingen naar Laurens, die duidenlijk geschrokken was, terwijl ze zelf geen angst toonde en die zeker ook niet voelde. De jongen leek even klaar voor acrie maar sloot toen zijn ogen 'Het spijt me..' wist de jongen nog net op te brengen en ze keek even stilletjes naar hem, waarna haar blik afwachtend naar de draak afdwaalde. De jongen had nu sorry gezegt en ze vond dat de draak eigenlijk geen reden meer had om boos te zijn. Al hadden ze zijn rust verstoort, ze hadden het niet kunnen weten en de draak had, ookal had ze nog zoveel respect voor ze, het recht niet om het leven van onschuldige mensen te nemen.
Ze dacht even aan Darko, waarom had ze het wel van hem toegelaten dat hij onschuldige mensen op at? Ze schudde die vraag ven uti haar hoofd en keek weer naar de draak. Haar blik was zelfverzekerd, maar nogsteeds vol respect.

'Jij bent zeker een dappere type? Niet waar.' vroeg de draak, Fry keek even naast zich, naar de jongen, maar merkte toen dat de draak het waarschijnlijk tegen haar had en dus wendde ze haar blik weer naar de draak. Ze schudde haar hoofd even ,,Ik heb gewoon geen angst voor draken.." zei ze met een kleine glimlach. ,,Ik weet dat als je maar respect toont en ze geen kwaad doet, je geen gevaar loopt bij de meeste draken." meet wist ze ook niet echt te zeggen, ze keek met een glimlach naar de draak. Het was een mooie, grote draak.. Zwart met blauw.. Ze droomde even weg maar schudde al snel haar hoofd en focuste zich weer op de jongen en de draak.

Hij hield zijn blik strak op de draak gericht nadat hij de woorden had uitgesproken, en geleidelijk aan hadden ze effect. Hij gaf nog een licht, niet veel zeggend knikje na zijn vergiffenis. Hij wilde hier weg, niet persé uit angst. Maar hij was het zat, en dadelijk storte zich nog meer verkeerde woorden uit zijn mond en had hij echt problemen. Nu was hij ook maar op het nippertje van ontsnapt. Iets waar hij eigenlijk dankbaar voor zou moeten zijn.
Hij richtte, net als de draak, zijn aandacht op Fry toen deze tegen Fry sprak. Aandachtig hoorde hij haar antwoord aan. Haar woorden klonken wijs, dat zeker. En hij had er respect voor dat het kind zo kalm kon blijven in zulke omstandigheden. Misschien moest hij zichzelf daar ook meer in trainen. Hij kon zijn emoties en gevoelens namelijk totaal niet onderdrukken, woorden die hem te binnen schoten flapten en meestal uit zonder bij na te denken.
Hoe het ook kwam, hij verlangde op dit moment opeens sterk naar Leona. De blik op draken die hij had gekregen na de ontmoeting met Leona was geweldig geweest, maar nu was deze weer helemaal de grond ingetrapt. Hij wilde gewoon weer even zekerheid..

'Wat is je naam kind?' vroeg de draak, Fry wist niet zeker opf hij het tegen haar had of tegen de andere jongen en besloot dus maar gewoon antwoord te geven ,,Ik heet Fry.." antwoordde ze rustig, ze was altijd al rustig en respectvol tegne draken geweest. En zonder dat ze het doorhad was ze zelfs wel eens wijs. Haar ogen gingen heel even nieuwsgierig naar de jongen, waar ze eigenlijk de naam ook wel van zou willen weten, maar ze gingen al snel weer naar de draak ,,En wat is de uwe?" ze glimlachte even en keek de draak recht in zijn ogen.

'Leuk je dan te ontmoeten, Fry.' zei de draak waarna hij een kort piepend geluid maakte 'Mijn naam is Darkfantasie, 1 van de zeldzaamste watergod.' haar glimlach werd groter ,,Wauw.." zei ze lichtelijk enthousiast ,,Ik heb nog nooit eerder een echte watergod gezien!" ze keek de draak even met een grote, kinderlijke glimlach aan, na een tijdje probeerde ze zich te herstellen dus zei ze, nogsteeds met een lichtenlijk kinderlijke toon, maar wel beleeft: ,,Aangenaam kennis met u te maken.." haar ogen gingen weer even naar de jongen die naast haar stond, maar bijna direct weer naar de draak.

Zonder zijn mond nog open te trekken luisterde hij naar het gesprek dat zich nu plaats vond tussen Fry en Darkfantasie. De naam van Fry, evenals die van Darkfantasie, zat vanaf nu opgesloten in zijn geheugen. Ze hadden toch zo hun bijzondere indrukken achtergelaten. Ondanks dat hij wist dat de draak en hij waarschijnlijk nooit echt close zullen worden, werd zijn blik, net als die van Fry waarschijnlijk, geïnteresseerd en onder de indruk toen hij hoorde waar hij tegen overstond. Een drakengod, .. de drakengod van water. Hij had nog nooitzulke dergelijke termen gehoord, zou het waar zijn wat de draak zei? ‘Mag ik u vragen,’ Mengde hij zich opeens in het gesprek, maar wel op een beleefte manier. ‘Wat voor soort u bent?’ Hij vroeg het zich af, was deze draak (of beter gezegd: drakengod) wel een soort? Hij hield zijn blik strak in de ogen van de draak gericht terwijl deze hem beantwoorde, pas toen de draak zich weer afwende van hem liet hij zijn blik over het lichaam van de draak gaan die nu gehuld in kolkend water was. Weer showde het dier zijn macht.. Iets wat misschien wel een béétje patserig over kwam. Maar hij kon niks anders dan onder de indruk zijn,.