Ontwakend

Langzaam opende twee donkere, goudbruine ogen zich en proberen zich te focussen op de wereld om zich heen. Er kwam een gekreun uit de bek van de donkerblauwe, bijna grijze draak. De storm had zijn tol geëisd en alle spieren in Leona's lichaam deden pijn. De beelden van de vorige dagen kwam weer op, hoe ze had gevochten in de lucht, om een veilige plek te zoeken. Door het noodweer, de sterke wind en de bliksem heen had ze op ten duur een paar bergen gezien. Ze was al in onbekend gebied beland, hoe dat weet ze niet meer. Terwijl ze probeerde te landen rukte een windvlaag haar uit haar koers en beukte ze tegen de bergwand aan. Ze werd wakker op de plek waar ze was beland. Langzaam zette ze haar poten onder zich en probeerde haar vleugels te sprijden. Toen dit niet lukte merkte ze dat ze in een soort smal dalletje was beland tussen twee rots wanden in. Ze tilde haar kop op en keer omhoog, naar de straal blauwe lucht. Ja hoor, zodra ze helemaal kapot was, en overal pijn had deed het weer weer normaal. Grommend probeerde ze al haar lichaams delen te bewegen, om te checken of er niets gebroken was. Alleen wat schammen en een licht gekneusde voorpoot. Het viel nog mee.
Ze snoof, en rook vaag geuren die ze al lang niet meer had geroken. Andere draken! Andere rassen draken! Met stomme verbazing stak ze haar neus verder in de lucht. Ik moet hier uit zien te komen, en kijken waar ik ben! Snel zette ze haar poten tegen de rotswand aan en klom met hevige pijn scheuten van haar protesterende spieren uit de kloof. Toen ze eruit was en doodmoe ging liggen keek ze verbaasd om zich heen. Toen schok ze, en ze keek in twee ogen die haar voorzichtig van een afstandje opnamen.

Kami vloog over de bergen. Zijn paarse huid stak scherp af tegen de wit besneeuwde bergtoppen. Gelukkig was dit voor hem een probleem. Niemand die hem als prooi zag. Zijn ogen gingen speurend over berg en dal. Op een gegeven moment zag hij iets grijs. Vaag had het iets weg van een draak. Om het beter te kunnen zien liet hij zich zakken. Met cirkels daalde hij naar de rotswanden. Het was een draak. Een aardig jonge. Ze probeerde zich los te krijgen tussen twee rotswanden. Kami landde en wilde haar net gaan helpen, toen ze al los was. Langzaam liep hij een stukje dichterbij. De draak keek haar aan. Ze had een geschrokken blik in haar ogen. Kami keek vriendelijk. 'Hallo.' zei hij vriendelijk tegen haar. 'Gaat het wel?'

Nog steeds verbaasd keek ze naar de draak. hij was duidelijk ouder dan zij en ze voelde zich een beetje beschamend. ook echt weer iets voor een 'jonge' draak om in zo'n situatie te komen. 'gaat het wel' hoorde ze de draak zeggen. het was een lange tijd geleden dat ze een andere draak had gezien, laat staan ermee had gepraat. 'Uh, ja. Het gaat wel' zei ze snel en probeerde haar poot normaal neer te zetten, waarbij er een pijnlijke pijnscheut door haar hele lichaam ging. de kreun kon ze niet onderdrukken en tilde haar poot weer op. met veel moeite probeerde ze normaal te blijven staan, hoewel ze gewoon zou willen gaan liggen en de komende twee dagen niet wilde bewegen. om te zorgen dat de andere draak niet weg zou gaan - ze had al zo lang geen contact gehad, dat ging ze nu niet verpesten - begon ze maar te praten. 'Waar ben ik?'

Kami keek toe hoe de jonge draak op haar poot probeerde te staan. Dit ging niet doordat het in ieder geval gekneusd was. Net toen hij haar hulp aan wilde bieden begon ze te praten. 'Dragon World.' antwoordde hij kort. 'Waar kom je vandaan?' vroeg hij toen. Nieuwsgierig volgde hij de bewegingen van het draakje. Ze was een stuk kleiner dan hij, maar ze groeide waarschijnlijk nog. Omdat hij dacht dat hij voorlopig nog niet op zou stijgen, vouwde hij voor het gemak zijn vleugels langs zijn lichaam. Zijn kop hing een beetje scheef. Wat hij altijd deed wanneer hij nieusgierig was, of een vraag stelde.

Verbaasd keek ze hem aan. Dragon World? Bestond dat echt? Ze had haar moeder er wel eens over horen praten, maar had altijd gedacht dat het niet echt bestond, tenminste niet binnen handberijk. Ze glimlachte bij de gedachte aan haar moeder, en dat ze toch op deze plek - bij toeval - terecht was gekomen. Als de vreemde draak zijn kop schuin houd, komt er een zacht gegrinnik omhoog die ze nog net op tijd in houd. Het zag er wel grappig uit. 'Ik kom van ver. Dat is het enige wat ik weet. Ik ben mijn oriëntatie kwijt geraakt in de storm,' het laatste fluisterd ze bijna. Wat een afgang, voor haar ras om haar oriëntatie kwijt te raken. 'Zijn er veel draken hier? waar kan ik jagen?' de vragen gooit ze er zowat uit. Verlegen blijft ze de draak aankijken. ze was zo nieuwschierig naar deze wereld, waar ze vele verhalen over had gehoord. Ook zij ging gemakkelijker zitten, voor zover dat kon met haar verwondingen.

Zacht grinnikte hij. Hij mocht haar wel. Bij haar vraag of er hier veel draken waren, grinnikte hij nog eens. 'Waarom denk je dat het Dragon World heet?' antwoordde hij 'En je kunt eigenlijk overal wel jagen, ligt eraan wat je lekker vindt.' zei hij er zo goed als direct er achteraan.
Daarna wees hij met zijn neus naar haar poot. 'Gaat het wel met je poot?'

Zijn grinnik deed haar eigen mondhoeken omhoog gaan. Het klonk vrolijk, helemaal niet bedrijgend. Ze ontspande meer en ging nog wat gemakkelijker zitten. Beschamend keer ze naar beneden toen hij antwoorde op haar vraag. Natuurlijk, Dragon World. Hoe stom kon ze zijn. 'Nou, het ligt meer aan me bui, waar ik honger in heb. Ik ben een goede jager op het land, hoewel water fijner is, je voelt je er zo vrij in. Zijn er hier veel meren?' ze hoopte het vurig. 'Ooh, mijn poot. Nou, ik zou liegen als ik zeg dat alles goed is. De storm van afgelopen dagen waar ik in het moeten vliegen heeft zijn tol opgeeisd. Ik ben tegen de rotswand aangegooid door een onverwachte windvlaag die om de hoek kwam aanzetten. Toen ben ik van uitputting gelijk, hoe zeg je dat... in slaap gevallen,' het waren niet precies de woorden die ze zocht, maar het was duidelijk genoeg. 'Toen ik wakker werd kon ik hem amper bewegen, ik denk dat hij gekneusd is. En ik heb nog wat schammen. Ach, ik overleef het wel' ze glimlachde. 'Wat is je naam, als ik vragen mag? Kom je van hier?' ze moest eens ophouden met al die vragen. Toch glimlachte ze vol vrolijkheid naar de draak.

Kami bleef glimlachen. Hij vond haar wel grappig. Heel nieuwsgierig. 'Ik vind water ook fijn. Er zijn meren en een zee.' vertelde hij haar, nog steeds glimlachend luisterde naar haar verhaal. 'Tsja, het is de afgelopen dagen aan deze kant van DW aardig stromachtig geweest. Maar als het goed is, is dat nu over.'
Hij keek naar haar poot. 'Als je er niet teveel op gaat leunen of mee gaat lopen moet alles goedkomen. Ik heet Kamim trouwens.' antwoordde hij haar vraag.
'Ik ben hier niet geboren, maar wel opgegroeid.' toen vond hij dat het zijn beurt was om iets te vragen. 'En jij? Hoe heet je? Waar kom je vandaan?'

Ze werd vrolijker hoe langer het gesprek voortuurde. Hij was gezellig, niet terughoudend en gewoon. Ze was verbaasd bij zijn antwoord over het water. Behalve haar eigen soort was ze nog niet veel draken tegen gekomen die zich echt thuis voelde bij het water. Ze was verrukt, misschien kon hij haar meer vertellen over de onderwater wereld hier in DW. Ze knikte in gedachten toen hij vertelde dat hij hier was opgegroeid. Nou, opgegroeid was ze hier zeker niet. Maar ze was altijd wel in voor nieuwe avonturen in onbekend gebied. Elk gebied - vreemd of niet - bracht zo zijn eigen misterieusheid en spanning met zich mee. Hoe vleurig en zonnig de plek ook was. Er was altijd wel iets dat spanning gaf. 'Ik ben Leona. Ja, die poot is nogal vervelend,' zei ze verlegen. 'Maarja, ik ben geen hulpeloos hertenveulen, dus het zal wel gauw over zijn,' zegt ze met een scheve grijns. 'Is het Kami, of Kamim?' vroeg ze onzeker. Ze had het niet helemaal goed verstaan. 'Ooh, nou door de storm ben ik van koers geraakt. Ik kom van ver van hier, volgens mij ergens diep het zuiden in. Als het goed is,' ze moest gelijk weer terug denken aan het moment dat ze weg ging en er kwam een droevige waas over haar gezicht, die ze gauw weer weg veegte. Nu niet gaan treuren om iets dat al een lange tijd geleden is gebeurd, en nu al helemaal niet als je iemand tegen komt sprak ze zichzelf in. Ze vroeg zich af wat voor ras hij was.

Hij knikte alleen maar, 'Kami.' zei hij toen, als antwoord op haar vraag. Hij luisterde naar wat ze vertelde. 'Zal ik je wat laten zien van DW?' vroeg hij haar toen.
'Ik kan je naar de zee brengen, of een meer?'
Zijn blik stond vragend, waardoor hij zijn kop weer wat scheef hield. Met de punt op zijn staart tekende hij figuurtjes in het zand.
Door de storm was al dat zand de bergen in gewaaid. Normaal lag dat hier niet. Het kwam uit het zuiden vandaan. 'Dus, wat denk je?'

Kami, dat was een mooie naam. Haar ogen begonnen te glimmen bij zijn voorstel. 'Dat zou fantastisch zijn! Ik ben al over het het meer gevlogen, maar de zee zou fantastisch zijn,' ze begon uitbundig te glimlachen. Het idee, de zee. Een vergroot meer. Meter zee, kilometers zee! Waar je in kon zwemmen, duiken, jagen, van alles! Ze werd gelijk opgewonden en begon op haar plaats te bewegen voor zover haar voorpoot het toe liet. Het zand in de omgeving had haar al aan het strand laten denken. Heerlijk, alleen was het wat minder dat zand op de een of andere manier overal tussen weet te komen. En dat is nogal irritant vliegen, want dat ververlende zand blijft dus dus ook tussen je schubben zitten. Een frons ontsierde haar gezicht. 'Ik zit alleen een beetje met mijn poot. Het vliegen zal wel gaan, ik weet alleen niet of landen zo goed zal gaan. En ik weet niet of ik veel moet gaan bewegen, of dat wel zo goed idee is,' ze glimlachte vermoeid. Ze had spontaan een hekel gekregen aan stormen.

Kami keek haar aan. Een tijdje terug had hij ook een pijnlijke poot gehad. Maar het viel toen wel mee. Hij wist nu niet of het bij haar meer pijn deed. 'Als je nu met je poot zachtjes stampt, doet dat pijn?' vroeg hij toen. Als dat geen erge pijn deed, moest het lukken. Ze zou het meest op haar goede poot kunnen leunen bij het landen. Dit zei hij ook tegen haar. 'Misschien doet het dan minder pijn.' zei hij er achteraan. Hij hoopte dat dat zo was, want zelf verlangde hij ook weer naar het water. En als zij niet wegkon, kon hij haar moeilijk alleen achterlaten. Dat was niets voor hem.

Ze luisterde naar zijn voorstel en probeerde met haar poot te stampen, eerder voorzichtig neer te zetten. Een velle pijnschoot schoot via haar poot door haar schouder haar lichaam in. Ze kroop ineen van de pijn. Nee, stampen ging niet. Ze wilde zo dolgraag naar het water, naar de zee! 'Hmm, ja misschien is dat een idee,' zei ze nog met een pijnlijke grimas op haar gezicht. Een idee kwam in haar hoofd, en het was nog niet zo'n heel slecht idee ook. 'Wat nou als ik gewoon in het water land. Ik kan duiken en dan daarna via het water het strand op lopen!' uitgelaten lachte ze terwijl ze dit zei. Dat was een oplossing! Ze glimlachte breed naar hem. Misshcien konden ze nog weg, als dit lukte. En zo niet, dan zou ze zometeen ontzettend veel pijn lijden. Maar dat had ze er voor over.

Meteen toen Leona haar idee voorstelde begon Kami ook te grijnzen. 'Goed idee!' zei hij enthousiast. Meteen sloeg hij zijn vleugels vast uit. 'Kom, ik laat je al het water zien!' riep hij naar haar. Hij nam een aanloop sloeg met zijn vleugels en steeg op. Even bleef hij nog een rondje om Leona heen vliegen. Daarna vloog hij richting de wateren.

Ze werd zelf ook vrolijker met een uitzicht dat ze naar de zee zouden gaan. Ze grijnsde hem na terwijl hij de lucht in vloog. Wacht maar, jou heb ik zo ingehaald dacht ze grijnzend en met drie krachtige slagen - lettend op haar poot - zette ze zich af en vloog naast Kami. 'Dus, wedstrijdje?' riep ze grijnzend en cirkelde scherp langs Kami heen. Haar vleugels hadden de klap tegen de rotswand overleefd, en die waren dan ook nog in top vorm. Ze had zin om ze aan het werk te zetten en keek naar Kami met een uitdagende blik in haar ogen. Ze vloog de wolken in en keerde ze al gauw weer met een snoekduik terug. 'Kom op! Laten we gaan!' riep ze ongeduldig.

Kami glimlachte om het enthousiasme van Leona. Hij volgde haar even terwijl hij zelf gewoon doorvloog. Met hoge snelheid vloog ze tussen de wolken en kwam pijlsnel weer terug. 'Kom op! Laten we gaan!' hoorde hij haar zeggen. Met deze woorden versnelde hij en vloog hij als een speer door de lucht heen. Met een paar krachtige vleugelslagen zette hij zich af, waarna hij zijn vleugels invouwde om geen weerstand meer te bieden. Hierdoor bleef hij lange tijd op dezelfde snelheid door de lucht schoot. Een snelle blik achter zich liet hem weten dat Leona dit niet had verwacht en nog een aardig stuk achter hem was. Hij glimlachte en remde iets af om niet te ver bij haar uit de buurt te raken.

Terwijl ze weer terug dook en rondjes om Kami heen draaide zag ze vanuit haar ooghoek hem een paar vleugelslagen maken en verdwijnen. Ze opende haar vleugels en remde met een noodvaart af. Ze keek naar links en zag hem op een aardige afstand wegschieten. Ze grijnsde in haar zelf en zette de achtervolging in. Ze opende haar vleugels weer en dook omhoog door de wolken. Nadat ze kleine afstand van het wolkendek had begon ze recht te vliegen en om zich heen te kijken. Door het wolkendek heen zach ze Kami vliegen. Met een paar slagen verkleinde ze de afstand tot ongeveer twee lengtes. Van het ene op het andere moment vouwde ze haar vleugels in en schoot weer naar beneden. Vliegen was haar lust en haar leven, het was vrijheid in ongekende vormen. Ze grijnsde weer toen ze merkte dat Kami iets inhield. Ze schoot rakelings achter hem langs en tikte met haar staart speels die van hem aan. Meteen opende ze haar vleugels iets waardoor ze recht vloog en schoot onder hem door. 'Dat is te langzaam!' riep ze hem nog na en lachte.

Toen Leona hem voorbij schoot glimlachte hij. Meteen maakte hij een paar krachtige slagen en schoot weer vooruit. Toen hij weer hard ging, vouwde hij zijn vleugels weer dicht. Zo ging hij weer net zo hard als Leona. 'Ik kan nog sneller hoor.' grijnsde hij tegen haar, waarna hij zijn vleugels weer opende en nog een reeks slagen maakte. Hierdoor ging hij steeds harder en werd de afstand tussen hem en Leona weer groter. Kami vouwde zijn vleugels weer langs zijn lichaam en schoot als een pijl door de lucht. Hij maakt een flauwe bocht en in de verte zag hij de wateren al liggen.

Ze begon hard op te lachen toen Kami weer langs haar heen vloog. Het ging haar niet om snelheid, dat vond ze best. Waar zij gelukkig van werd waren sterke bochten, snoekduiken en andere mafheden in het luchtruim. Ook zij vergrote haar snelheid weer en begon - met haar buik de heletijd richting Kami - al kurkentrekkend om hem heen te vliegen. Ze botste zowat tegen hem op in haar roekeloosheid toen hij een bocht maakte, wat ze bijna te laat opmerkte. Ze zette haar vleugels weer recht en begon schuin boven Kami te vliegen. Een geur schoot door haar neus heen en de blijheid begon weer in haar op te borrelen. Water, ze rook water. En niet zo'n klein beetje ook. Ze keek naar Kami en zag hem kijken, snel volgde ze zijn blik en zag een schittering in het landschap. De zee, ze waren al bij de zee! Ze sloeg een kleine kreet van blijdschap en zette een landing in. Ze moest maar naar een goed plekje zoeken die diep genoeg was om in te duiken, voordat ze straks te pletter viel op de zee bodem. Dat moest ze niet hebben. Zeker niet nu er iemand naast haar vloog. Aangezien zulke blunders heel normaal waren bij haar. Ze ademde nog even de heerlijke geur van zee water in en keek toen weer naar het water.