Hij had hier geen zin in, het argumenteren menigmaal die nog hoop had voor mensen. Zij had niet wat hij had voor mensen. Ze vond ze slechts wat vervelend, af en toe. 'Ik heb ook lang geen goede ervaringen met mensen, er eentje die me helemaal vanuit Japan gevolgd is en daarom vervloek ik hem soms.' dat sloeg nergens op, vond Sinder. Riddel had niet wat hij had voor mensen, ze had er zelfs een in vertrouwen genomen, net als hij vele jaren geleden. "je klinkt net als ik, toen ik jong was" zei hij, bijna minachtend. Hoe had hij toen ook zo stom kunnen zijn? Riddel had zich opgerold alsof ze zou gaan slapen. Sinder wilde hier weg, nu. Hij wilde een storm zoeken, vechten met de wind en de bliksem ontwijken. Hij wilde vliegen tot zijn vleugels zeer deden en hij dacht dat hij dood zou gaan. Als hij stormvliegen niet had ontdekt was hij misschien het slechte pad op gegaan en had hij zo veel mogelijk mensen geprobeerd te dode. Ze verdienden het tenslotte. Die verradelijke, gierige, asociale mensen. Hij spreidde zijn vleugels en keek even neer op Riddel. Hij had afscheid willen nemen maar Riddel keek de andere kant op en leek in gedachte verzonken te zijn. Sinder steeg op en vloog richting de bergen, hij zou overnachten in de sneeuwtempel nadat hij de bergen had overbrugd om op de toendra een sneeuwstorm te lijf te gaan.
(je hebt weer bijna m'n hele post gekopiëerd...
Topic uit)