I hate them and they love me...

De zon scheen door het bladerdak van het dichtbegroeide bos. Langzaam kwam de natuur tot leven... Vogels begonnen hun liedje te fluiten, herten begonnen zacht te hupelen en de eekhoorns, tja, die bleven in een diepe slaap. Het was winter en nu heerste de kou over de DW. Dragon World.... Ooit een land vol van leven, draken en mysteries, maar blijkbaar was de vlam gedoofd en waren bekende silhouten van de achtergrond vedwenen. Wat kon het hen ook schelen? Zij hadden een besluit gemaakt, terwijl andere een groot verhaal rond hen wilde hebben...
Ze strekte haar poten, toen de zonnestralen haar schubben streelde. Het koude ijs onder haar liet een rilling over haar ruggengraat lopen. Het kon haar niks meer schelen, de aarde mocht nog exploderen! Het kon haar niks meer schelen. Riddel was weg... Dus -volgens haar- had ze geen leven meer. Al die jaren, hier in de DW... Waren allemaal een fantasie, een droom! Het liefst wou ze dood! Hier op deze plek, niemand gaf toch om haar en zij gaf niet om haarzelf. e zuchtte en gleed van de rots. Met een doffe klap viel de jonge draak op de bevroren grond. Het was al dagen aan een stuk aan het sneeuwen, maar dat verwonderde Lea niet. Ze was ontgocheld en blijkbaar -nu het winter was- sneeuwde het. Ze was nog steeds een weerdraak... Bach! Een weerdraak! Boos greep de witte draak een steen en ze smeet deze tegen een boom. "Stom leven, stomme ik, stom alles!" bromde Lea. Boos smeet ze haarzelf op de grond. Ze barste in tranen uit, of wat toch op tranen leek bij een draak. Een sneeuwvolkje dwarelde neer en streek neer op haar neus, daar begon het sneeuwen weer, al dagen aan een stuk...

-Flutje en open-

De wolken pakten zich samen en ze had een hekel aan de kou en sneeuw, maar ze was weggegaan uit DW en met een kleine rede die ze eigenlijk liever voor zichzelf hielt. Ze was het niet waard om nog langer de leider van Der kralen von das lichts te zijn! Haar witte vacht wapperde door de wind heen en weer. Ze had alles en iedereen achter gelaten en waarom? Ze wilde weten waarom ze hier heen gekomen was en waarom ze hier eigenlijk zich had gevestigt? Riddel schudden haar kop bij de gedachten aal LEa en aan haar enige zoon. Ze was woest op zichzelf, maar ze wilde het niet waar hebben dat ze het hen niet verteld had dat ze weg was gegaan. Zelfs Sani had ze niks tegen gezegd en die was toch dit keer nie achter haar aan gegaan. Riddel landen op een open lakte tussen de bomen van het ooit zo groene bos. Riddel schudden haar kop nog eens en briulde van pure woede dat ze zo dom was geweest! Riddel zag de sneeuwvlokken naar beneden dwarelen en krulde zich op op een plekje die redelijk beschut was. Ze was boos boo op zichzelf dat ze zomaar alles achter had gelaten en de reden waarom had ze nog steeds niet gevonden!

Haar ogen sloten zich en een deel ijskristallen vielen neer op haar lichaam. Al snel kon ze een brul waarnemen, hij was vaag, maar toch bekend. De jonge drakin bleef als een blok liggen, haar adem liet de sneeuw smelten. Langzaam opende ze haar gele ogen en keek ze naar de vlokken die met de wind werden meegevoerd. De domheid van een draak... Ach tja van haar. Ze bleef onbeweeglijk liggen, ten dode opgeschreven als ze niet bestand was tegen de kou. Maar ze kon noch steeds ter prooie vallen. Wat het ook kon zijn, het kon haar niks schelen. Haar vriend de wind, haar metgezel de sneeuw. Haar Kop gezakken in de witte masa. Denkend om een rede om nog langer te leven. Langzaam tilde ze haar kop op. "Always fight for youre life, it is a gift from mother Nature...." fluisterde ze. Haar vleugels ontvouwde zich en langzaam stond ze recht. De sneeuw stopte met vallen en langzaam maakte de wolken plaats voor een blauwe lucht. Lea spreidde haar vleugels en toen ze opsteeg kwam de zon tevoorschijn en scheen ze over de DW. De drakin keek naar benden, nog steeds ontevree. Haar ogen zoekend naar hoop. Maar het waren niet de ogen die haar vonden, maar Lea's horens. Die contouren, het lichaam zonder vleugels en de lange dikke vacht. Dat kon maar 1 iemand zijn. Ze maakte rechtsomkeer en ze dook naar beneden. Aan hoge snelheid opende ze opnieuw haar machtige vleugels. Ze zweefde verder, maar enkele seconden. Want toen liet ze haar vallen door het bladerdak en landde ze op een stevige tak. Haar ogen vielen meteen op de lùng. Ridde

Woede door haar eigen vertrek gierde nog steeds door haar heen en Riddel grimaste even om haar woede te uiten. Ze snapte het nog steeds niet dat ze niemand verteld had wat ze ging doen! Ze hoorde draken over vliegen, maar zij bleef onbewegelijk en haar kleurige staart zwiepte woest heen en weer zo als dat bij een kat het geval zou zijn als die kwaad om iets was. Riddel gaf het op om uit te vissen waarom ze zomaar was vertrokken en zuchten beverig om haar ingehouden emoties te uiten, niet door hebbend dat haarbpete jong op een tak in een van de bomen boven haar zat. Van schaamte om wat ze gedaan had stopte Riddel haar lange snuit onder haar voorpoot. Ze wilde het liefste zich verstoppen zodat ze geen teleurstellingen van de andere zou hoeven te zien nog te horen, maar ze wilde hen graag laten weten dat het niet aan hen lag, maar aan haar zelf. Toen ze de geur rook trok Ridden haar kop onder haar geschubte poot vandaan en zocht naar de draak die bij deze geur hoorde. Toen ze de gele ogen van Lea zag verkrampte haar maag en ze trok haar kop beschamend terug. Wat kon ze zeggen?

Toen de ogen van Riddel deze van Lea kruistte, zag ze dat de de draken ongemakkelijk verkrampte. De grijze draak snoof, haar ogen priemend gericht op Riddel. De wind gierde langs haar schubben en een alarmkreet van een vogel de stilte doorbrak, sprong Lea uit de boom. Ze was altijd al een van de grotere draken geweest, maar ze was het afgelopen jaar verschrikkelijk veel geroeid, waardoor ze bijna even groot was als Riddel. Van lengte kon je zeggen dat de lùng nog steeds langer was. Maar dat maakte de groote van haar vleugels weer goed. Ze inspecteerde Riddel, en volgens haar was Lea nu 2 à 3 meter kleiner dan haar... De drakin bleef streng naar de lùng kijken. Waarom was ze weg gegaan? Gaf ze dan niks meer om de groep? Sardiryx? Sani? En Lea? Ze snoof, was dit eigenlijk wel werkelijkheid? Werd ze niet gemanipuleerd? Toen de tranen opnieuw in haar ogen sprongen, opende Lea haar vleugels en vloog ze naar boven. Naar de wolken, die zich nu in een groepje boven het bos hadden verzameld. Ze snikte en toen haar eerste traan viel, werd een regenboog zichtbaar. Ze keek naar beneden, ze kon Riddel echt niet onder ogen komen. Toen ze door de wolkendekken vloog, hield ze halt. Als Riddel zou komen, dan wist Lea zeker dat dit geen illusie was....

Die blik zo verwijtend, zo vol verdriet en pijn! Lea sprong uit de boom en bekeek haar even, maar voor Riddel wat kon zeggen nog doen steeg ze op en verdween in de wolken. Riddel wilde haar uitleggen, maar dat ging niet als ze weg vloog! “Lea!“ riep Riddel luid en ze schoot achter de inmiddels gegroeide drakin. Riddel doorkliefte de wolke en zocht naar Lea. Het duurde even voor ze haar zag en met een schuldbewuste blik ging ze naar haar toe. “Het spijt me vreselijk Lea... I ik weet niet wat me bezielde zomaar weg te gaan... het gebeurde gewoon in ben niet achter de reden gekomen warom, maar ik had het moeten zeggen dat weet ik. Maar ik heb het niet gedaan en dat was stom van me!“ happerde ze even. Riddel wist niet wat ze anders moest zeggen en ze voelde zich afschuwelijk. “Ik vraag je ook niet om vergifenis Lea, want ik begrijp he zelf nog geen eens.“ zei ze en probeerde Lea aan te kijken, maar ze kon niet naar die blik kijken ze voelde zich niets een grote hoop elende die zich een weg door het leven probeerde te banen!