Do I still belong in this world?

Met zijn ogen gesloten lag een groene draak stilletjes neer in het gras. Zijn vleugels lagen weid opengesprijd op de grond en al ronkend genoot hij van de zon. Voor hem leek het alsof allen de zon in DW de warmste was. Hier voelde het aan als thuis en nergens anders had hij datzelfde gelukzalige gevoel. Ookal was het herfst nu, de zon leek toch nog enige warmte af te geven en de groene draak genoot er meer dan wat van. Het was een jaar geleden dat hij hier vertrokken was, op zoek naar antwoorden over zichzelf en antwoorden waarom hij niet was zoals de rest. Ookal had hij maar een paar vage antwoorden gekregen, toch was hij blij dat hij ze had. Ondertussen had hij ook geleerd te vliegen en zo had hij ook zijn weg teruggevonden naar hier.

Een plotseling koud gevoel overviel hem en hij opende zijn ogen. Het schoot het hem plots te binnen maar, was hij eigenlijk nog wel welkom hier? Rhadamanth sleepte zijn poten van onder zijn lichaam en drukte zichzelf op met zijn vleugels. Sombra, Toxic.. De draak schudde zijn kop en keek naar de plots grijze lucht. Zouden ze hem nog kennen? Rhad keek naar zichzelf en toen naar de grond Verdorie, hij was stevig gegroeid en de grond was nu een stuk verder van zijn kop. Hij wou roepen, vooral naar Sombra maar hield zich in. Ze zou hem niet meer kennen, was hem al lang vergeten en leefde nu met iemand waar ze van hield. Iemand die haar niet in de steek zou laten. Met een zuch begon hij richting de grens van DW te lopen. Het was beter als hij uit haar leven bleef zoadat hij haar geen pijn kon doen.

Nee. Dat was niet goed. Hij had een reden nodig om hier te blijven en die reden dat was zij. Rhadamanth draaide zijn kop terug en opende zijn bek, waar een paar harde geluiden uitkwamen die over heel DW te horen zouden zijn. Langzaam liet hij zijn achterpoten zakken zodat hij neer zou komen te zitten, tikkend op te grond met zijn klauwen wachte hij op haar.

Een geluid prikkelde haar gehoor. Het leek erg op de geluiden die haar moeder maakte als ze joeg. Maar dit was Toxic niet. Ze geloofde niet helemaal wat ze hoorde. Was het echt? Ze stond op en rekte zich uit waarna ze de grot waarin ze had liggen slapen verliet. Zodra ze buiten was moest ze haar ogen tot spleetjes knijpen tegen het felle zonlicht. Ze siste geïrriteerd en spreidde een vleugel boven zich uit op een schaduw over haar kop te maken. Sombra knipperde met haar ogen terwijl haar pupillen krompen tot het licht haar niet langer irriteerde. Nu spreidde ze ook haar andere vleugel en keek ze om zich heen. Altijd als ze ergens anders dan thuis wakker werd duurde het even voor ze besefte waar ze was. Ze zag de wilde rivier onderaan de berg waarin haar grot was met een luid geraas langs stromen. Achter de rivier waren de bomen die gezamenlijk het enorme bos van DW vormden. De bladeren waren vurig geleurd van rood tot goud. Het was toch heel anders dan het territorium van de Night Warriors.
Toen bedacht ze zich dat wat ze gehoord had. Onmiddelijk dook ze van het plateau voor de grot af en dook ze recht op de rivier af. Vlak voor ze in het kolkende water stortte draaide ze haar vleugels en trok ze op zodat ze vlak over de bomen vloog. Ze joeg haar vleugels door de lucht en bouwde een behoorlijke snelheid op. Het duurde even voor de bomen eindelijk in aantal begonnen te slenken en ze gras kon zien. Al snel hadden de bomen plaats gemaakt voor de velden waar de zon altijd leek te schijnen. De zon warmde haar donkere schubben op die door de wind van haar snelheid niet bloedheet werden. Het gras hing gebogen onder de zware zaden die het succes van het gras het jaar daarop bepaalden. Ze scheerde rakelings over een aantal mensen heen die de zaden plukten om brood van te maken. Met een grijns op haar snuit gaf ze een van het een tik met haar staart waardoor diens mand met zaden door de lucht vloog en een eind verderop in het gras belandde. Een van de mensen riep haar woedend iets na maar ze hoorde het al niet meer.
Ze begon in de buurt te komen van haar doel. Haar hart beukte tegen haar borstkas maar ze kon de emotie en de reden hiervoor niet goed plaats brengen. Plots zag ze hem, Rhadamanth. Haar hart leek even stil te staan, alsof ze van hem was geschrokken. Ze wist niet zo goed hoe ze op zijn lange afwezigheid moest reageren. Ze kon het hem niet echt kwalijk nemen. Ze was nog nooit boos op hem geweest, dat kon ze simpelweg niet. Rhadamanth kwam op eens wel heel dichtbij. Omdat ze zo door zijn verschijning was afgeleid was ze vergeten dat ze moest afremmen. Om een frontale botsing met hem te voorkomen maakte ze hoogte terwijl ze begon met afremmen voor haar landing. Ze vloog over de groene draak heen, maakte een bocht en landde achter hem.
De grijns van zojuist was verdwenen. Ze stond daar nu sprakeloos, nog steeds wist ze niet wat ze tegen hem moest zeggen. Na een korte, ongemakkelijke stilte stapte ze naar hem toe. Ze had haar vleugels tegen haar flanken gevouwen en keek hem aan met haar vurig oranje ogen. Zonder iets te zeggen duwde ze haar snuit tegen zijn gespierde hals. Natuurlijk vond ze het niet leuk dat hij zonder waarschuwing zo lang was weggebleven maar ze had hem bovenal gemist en onder dat gevoel kon ze niet uitkomen. Ze wilde zijn geur in haar neusgaten proeven en zijn huid tegen haar schubben maar ze trok zich weer terug na de korte aanraking van daarnet. "Ik heb je gemist, Rhadamanth" zei ze zachtjes.

Hij staarde doelloos voor zich uit. Zou ze wel komen? Zou ze zich hem nog wel herinneren? Rhad zuchte en draaide zich om. Nah, ze zou toch niet komen. Langzaam draaide de draak zich om en schudde zijn hoofd terwijl hij een teleurgesteld geluidje liet horen. Maar toen hij wou opsteigen hoorde hij plots iemand aankomen. Rhadamanth dacht dat het gewoon iemand anders was die op zijn roep was afgekomen en liep door.


Een zwarte schaduw vloog over hem heen en hij keek op. Als bevroren stopte hij met wandelen, alleen zijn ogen leken te bewegen. Ze keken naar de rood schubbige verschijning die een bocht maakte en achter hem lande. De draak wist niet goed wat te doen en draaide zich langzaam om. Voor hij het wist had hij haar tegen zijn borst gedrukt. Hij begon te spinnen als een kat en ruste met zijn hoofd op die van haar. De aanraking duurde niet kort en hij wou haar niet laten gaan, dus het moment nadat ze gesproken had plakte hij alweer aan haar vast. Zij nek krulde om die van haar en hij sloot zijn ogen terwijl hij een ronkend geluidje liet horen als antwoord.

Ze had zich nog niet teruggetrokken of Rhadamanth bewoog naar haar toe. Hij krulde zijn nek om de hare. De stekels die over haar nek en ruggengraat liepen lagen tegen haar huid zodat ze Rhadamanth geen pijn zou doen. "Waar was je?" vroeg ze zachtjes terwijl ze haar snuit langs zijn kaak liet gaan en haar neus in zijn manen duwde. Ze wist niet of ze hem wel zo dichtbij kon hebben na haar gemis maar ze kon de wil niet vinden om zich van hem los te maken. Ze hoorde zijn vertrouwde ronkende geluidjes en kon hem simpelweg niet weerstaan. Haar geweten was in strijd met de liefde en haar hart leek deze strijd te winnen. Hoe kon zoiets duisters dit laten gebeuren?
Ze wist nog steeds niet of Rhadamanth haar zag zoals zij hem zag. Ondanks dat ze hem al vanaf het ei kende was hij nooit als een broer voor haar geweest. Misschien kwam dat omdat haar echte broers heel anders waren dan Rhadamanth. Rhadamanth was veel stiller dan zij en waar haar broers dikke, scherpe schubben hadden had Rhadamanth een huid en lange haren aan zijn staart en kop.
Je zou kunnen zeggen dat zij en Rhadamanth tegenpolen waren, maar ze konden het juist goed met elkaar vinden. Alleen was hij er sinds hun pubertijd zo weinig geweest dat ze had getwijfeld aan zijn gevoelens voor haar. En nu was hij hier opeens en was het alsof er verder helemaal niets bestond. Enkel hij en zijzelf in een lege ruimte.