Eenzame ontspanning

Stoom week uiteen voor een donkere gedaante die met rustige, stille vleugelslagen door de lucht zweefde. Het was een jonge draak, een vrouwtje. Haar schubben waren donkerrood tot zwart, over haar rug liepen stekels die dun en lang waren. Aan haar vleugels zaten grote haken en haar kop was getooid met een aantal scherpe, rechte horens. Ze had een redelijk gespierd lichaam maar een sierlijke vlucht en bouw. Ze kon de warmte van de stoom op haar schubben voelen, het condenseerde op haar huid en vormde kleine druppeltjes.
Het gemis vrat aan haar als een hongerige made. Opnieuw had ze haar stiefbroer tijden lang niet gezien, het was herfst geweest toen ze hem voor het laatst gezien had. Ze hadden op het punt van een grote ontdekking gestaan maar het was misgelopen. Nu was ze weer alleen, haar stiefbroer was nooit voor haar geweest wat hij had moeten zijn. Voor haar was hij niet alleen het draakje dat ze uit het ei geholpen had toen ze klein was maar ook de draak van wie ze hield. Ze had meer gevoelens voor hem dan enkel zusterliefde. Maar nu wist ze niet of het wel van twee kanten kwam, misschien zag hij haar alleen als een speelkameraad en zus. Ze vroeg zich af of ze het op moest geven en meer interesse moest gaan tonen voor andere mannetjes. Ze was tenslotte best eenzaam nu ze haar broers niet zo vaak meer zag. Ze had enkel Cloud, een andere Night Warrior en goede vriendin met wie ze een hechte band had.
De drakin begon te dalen door haar vleugelslagen te minderen. Vlak boven de grond kantelde ze haar vleugels enigszins, hierdoor remde ze af. Ze landde netjes bij een groot meer dat de bron van de stoom was. De neutraliteit van het gebied deed haar goed. De geuren waren hier nooit overweldigend en de stilte maakte dat ze zich kon ontspannen. Ieder geluidje zou ze kunnen horen vanaf grote afstand, alertheid was dus bijna niet nodig omdat eventueel gevaar lang van tevoren opgemerkt zou worden. Ze vouwde haar vleugels netjes tegen haar flanken en voelde het water met haar voorpoot. Het was goed warm dus liet ze zich wat verder het water in zakken tot ze de bodem voelde. Ze zette een tweede voorpoot voor de andere en liet de warmte even op haar inwerken. Omdat haar voorpoten op een lager punt stonden stak haar achterste bijna uitdagend omhoog. Ze krulde haar staart van genot en zette toen ook haar achterpoten in het meer. Het water raakte haar buik net niet. Ze waadde een stuk het meer in en liet zich toen rustig in het water zakken. De diepte was hier precies goed omdat haar nek en kop nog boven het wateroppervlak uitstaken en haar rug onder bleef als ze lag. De warmte deed haar bijna volledig ontspannen en het laatste beetje spierpijn weekte uit haar lichaam. Ze liet haar vleugels een beetje drijven en sloot haar ogen.
Net toen ze dacht weggedoezeld te zijn voelde ze kleine golfjes tegen haar nek slaan. Ze opende haar ogen, vouwde haar vleugels weer en stond op om te zien wie er was. Water droop van haar stekels en horens op haar schubben en over haar vleugels. Als ze daarvoor niet gezien was dan was ze nu zeker gehoord. Tegenover haar stond iemand aan de waterkant...

De lucht werd gevuld met wolken en een kille wind kwam op. Het was lente maar veel had Saffier er nog niet van gemerkt. Haar verblijf in de donkere grotten en de assige velden hadden haar goed gedaan. Het leven eenzaam en alleen was als een doolhof. Je kon alleen de weg vinden als je het echt wilt. En dat wou ze niet, een leven alleen met niemand om je heen. Geen bescherming, geen liefde, geen warmte, nieks! Maar dat had Saffier niet nodig. Als je aan iemand gehecht was en hij stierf dan ben je depressief. Een leven vol verdriet en pijn, angst en verlatenheid... Zo leefde ze en het zou kunnen veranderen als ze iemand leerde kennen, een vriendin...
Saffier keek naar de hemel en de zon was verborgen onder een stapel wolken en mist. Haar staart hing zwak naar beneden en de horens stonden sierlijk op haar rug. ze sloot haar ogen en ze genoot van de geluiden van de natuur. Haar leven was perfect. Toch? Daar was die vraag weer, die altijd maar weer bleef terug keren. Ze werd uit haar trans gehaald door het geluid van vleugelslaggen. Saffier opende haar ogen en een gelaat sierde de hemel. Het was dodelijk en angstangjagend. Ze rekte haar uit en ze opende haar vleugels. Haar dag was begonnen, een dag zoals alle andere.
Ze kwam aan bij de heetwaterbronnen en de warmte van die plek maakte haar blij. Ze sloot haar ogen en ze genoot even van de rust en stilte. Ze opende ze weer moeizaam en ze landde wat onhandig. Ze plooide haar vleugels op en ze keek naar het water. De stoom die ervan opsteeg verwarmde haar kop. Er liep wat condens van haar horens. De drakin keek voor haar uit, klaar om te doen wat ze altijd deed. Ze nam altijd een duik in het water, dat maakte haar waker. Ze plaatste 1 poot in het heete water gevolgd door haar lichaam. Ze sloot haar ogen opnieuw en ze had de indruk dat er iets naderde, maar daar ergerde ze haar niet aan.
Ze opende terug haar ogen en ze zwom naar de kant. Ze stapte uit het warme water en cirkels vormde zich in het water. Ze schudde haar uit en haar staart viel hard op het water waardoor er een paar golfjes werden gevormd werden. Een draak stoof uit het water, Saffier keek haar aan met haar strakke blik.

Omdat er niets gebeurde waadde ze vastbesloten naar de draak toe. Naarmate ze dichterbij kwam werden de kleuren en details duidelijker. Eerst waren deze onduidelijk door de stoom. Ze bleef staan en keek minachtend en bevooroordeeld naar de roze draak. Ze was even groot als zij maar Sombra was ervan overtuigd dat ze sterker, slimmer en over het algemeen beter was dan de roze draak. Wat kon een róze draak nou eemaal doen? 
De jonge drakin grijnsde haar scherpe, fonkelende tanden bloot. De strakke blik viel haar niet eens op. "Wie ben jij?" ze klonk even minachtend als ze zojuist gekeken had. Ze schudde haar kop krachtig zodat het overige water ervanaf spatte. Daarna verhief ze zich en krulde ze haar staart zoals ze vaak deed. Ze vroeg zich af wat ze kon doen met deze draak: Ze kon haar bevechten en aan Curse voeren of proberen vrienden te worden. Een andere optie was negeren en dan kon ze ook nog gewoon weggaan. Ze besloot het op een beetje plagen te houden. Ten slotte moest ze binnenkort meedoen aan een groepsactieviteit en dan wilde ze in topvorm zijn. Ze zou een gevecht natuurlijk ook als training kunnen zien. Al twijfelde ze of ze iets van deze draak zou kunnen leren. Waarschijnlijk kon deze niet eens vechten. Ze keek de roze draak aan met haar vurig oranje ogen en voelde het gif in haar tanden tintelen. Ze had wel zin om te bijten maar het was niet altijd even leuk. Sombra besloot een reactie af te wachten en haar acties daarop aan te passen.

(sorry, een beetje kort. Ben momenteel op wintersport en kan niet zo lang/vaak op de laptop)

"Wie ben jij?" Vroeg de drakin. Ze was even oud als zij. Saffier fronste en ze hield haar hoofd schuin zodat je alleen haar linker oog kon zien. Dit was een Night Warrior, of nog beter een dochter van Toxic. De leidster van de NW. Ze wist als ze deze groep zou dwarsbomen dat er de dood stond te wachten, maar ze wou zo graag in die groep. Dan kon ze tenmisten ongestoord draken vermoorden, 1 keer was ze er bijna vanaf gekomen. Ze dringde binnen in de gedachten van ene Sombra. "Ik ben Saffier en wie ben jij?" Zei ze kil. Ze wist haar naam wel, maar het zou teveel opvallen om het niet te vragen. Ze dwaalde nog wat rond in haar gedachten en Saffier had gelijk. Dit was een NWlid! Dit was een dochter van Toxic! Ze keek voor haar uit recht in de ogen van Sombra.

De andere draak leek niets te merken van de manier waarop ze gesproken en gekeken had. Dat vertelde haar al iets over de drakin. Plots voelde ze een tweede bewustzijn in haar gedachtes. Was ze nou echt zo lomp haar kop binnengedrongen? Ammateur, dacht ze terwijl ze haar met haar volle geestkracht uit haar gedachtes beukte en deze voor haar afsloot zodat een tweede maal binnendringen onmogelijk werd. Ze had van Laisve geleerd hoe ze haar geest kon afsluiten voor gedachtelezers en dat kwam goed van pas. Ze liet van buiten niets merken, alsof er in het onderbewustzijn niets aan de hand was.
De roze draak stelde zich voor als Saffier terwijl ze als een vogel opzij keek waardoor Sombra maar één oog kon zien. Dit gaf haar de indruk dat deze Saffier niet recht vooruit kon kijken. Ze stapte uit het water en sloeg met haar vleugels waardoor het water erop in het rond spatte. Ze vouwde ze weer op en krulde opnieuw haar staart. Saffier - Sombra vond het maar een goedzakjes naam - had haar naar haar naam gevraagd. "Weet je dat dan niet?" vroeg ze bijna geniepig "Je was toch zojuist in mijn gedachtes, je weet vast allang wie ik ben en hoe ik heet." nu klonk ze beschuldigend en vals. Toen de roze draak haar aankeek keek ze recht in Sombra's vurige ogen die sterk afstaken tegen haar donkere schubben. Ze had haar op dezelfde leeftijd geschat maar was ervan overtuigd dat deze draak geen enkele bedreiging vormde. Bovendien zou ze haar toch niets doen: Ze wist tenslotte wie ze was en de dochter van de meest gevreesde draak in DW aanvallen was wel het stomste wat je kon doen, zeker als wannebe.

"Weet je dat dan niet?" Zei Sombra. "Je was toch zojuist in mijn gedachtes, je weet vast allang wie ik ben en hoe ik heet." "Ik ben hier al lang in de DW en ik weet dat ik nog nooit zo iemand als jij hebt ontmoet, ik bedoel dat er alleen maar zo van die aanstellers zijn, die willen tonen dat ze de beste zijn. Jij bent niet zo. Je bent goed, Sombra." Zei ze met wat meer toon in haar stem. Ze had dit inderdaad verwacht van een dochter van Toxic. Maar waarom deed ze het dan? Dat vroeg ze haarzelf ook af. Soms deed ze het zelf onbewust en dan leek het alsof ze de gedachten van iemand anders hoorde en dan dacht ze dat ze van haar waren. Ze was net terug gekomen van een gevecht met ene Falkor. 'Wat een sukkel!' Dacht ze over hem. Hij dacht te winnen van haar en haar wolk te ontwijken terwijl hij het gewoon opnam. Dan was er nog dat meisje, die van vorm kon veranderen en die jongeman met dat smakelijk paard. Ze keek voor haar uit en ze legde haar kop tegen haar borst en ze sloot haar ogen. Ze zuchtte even en ze opende haar paarse ogen terug. Ze richtte haar kop naar Sombra. Zij zag er gevaarlijk uit, met haar horens, stekels en die ogen. De meeste draken vonden dat Saffier er lief en vriendelijk uitzag, tot ze haar ware gedaante toonde. Ze was namelijk niet roze of paars, maar zwart en groen, ze had nieks met kristallen te maken. Dat was allemaal omdat ze als ei werd meegenomen door handelaars. Ze legden haar bij de rest van hun schat en toen ze uitkwam at ze de juwelen op. Hierdoor kreeg ze haar oorspronkelijke gedaante. Haar krachten werden niet aangtast, maar ze kreeg erbij! Ook haar tanden, horens, klauwen en vleugels hebben extra'tjes gekregen. Dat vond ze altijd al intressant. Ze ontbloote haar hoektanden die fonkelde in het beetje licht. Haar hoektanden waren van bergkristal, het was hol vanbinnen en gevuld met gif.

"Ik ben hier al lang in de DW en ik weet dat ik nog nooit zo iemand als jij hebt ontmoet, ik bedoel dat er alleen maar zo van die aanstellers zijn, die willen tonen dat ze de beste zijn. Jij bent niet zo. Je bent goed, Sombra." Bij het woord 'goed' kneep Sombra haar ogen tot spleetjes. Ze vatte het maar op als een compliment omdat Saffier haar enigsinds interesseerde. Ze kreeg nu het gevoel dat deze draak iets meer was dan alleen roze. De drakin leek zowaar een wannebe met een goede woordkeus. "Ik ben nog niets vergeleken met de draken waarmee ik ben opgegroeid. Een andere Night Warrior had je nu allang gedood en misschien zelf al opgegeten" ze blufte niet, ze was een van de geduldigere Night Warriors die wel van een spelletje hield. Ze genoot ervan om het vertrouwen van anderen te winnen, hen te doen denken dat ze een kans maakten en deze gedachte dan volledig in de grond te stampen. "Jij verteld mij dus net dat je nog nooit een Night Warrior gezien hebt?" het was een retorische vraag. "Lekkere eerste indruk Sombra" dacht ze sarcastisch terwijl ze haar vlijmscherpe stekels overijnd liet komen. Ze liep op Saffier af en begon om haar heen te cirkelen terwijl ze de roze draak in zich opnam. Ze maakte een nieuwe schatting van diens krachten en mogelijkheden, ze rook gif maar was niet onder de indruk. Ze was geboren bij de geur van zuur, gif stroomde door haar aderen en haar genezende gave maakte haar immun voor ieder gif. Haar moeder was de koningin van het vergiftigen. Gevreesd door de ziektes die ze creeërde en de dood die ze rondzaaide.

"Ik ben nog niets vergeleken met de draken waarmee ik ben opgegroeid. Een andere Night Warrior had je nu allang gedood en misschien zelf al opgegeten" Zei Sombra. "Jij verteld mij dus net dat je nog nooit een Night Warrior gezien hebt?" Vervolgde Sombra en haar stekels hingen overeind waarna ze een cirkel rond Saffier liep. "Nee, ik begeef me meer naar het dorp en streken van de 'goede draken'. Dan kan ik tenminste trainen en nog eens lekker eten en lachen. Ik heb mij tijdelijk terugetrokken vanuit de zonnige streeken. Ik hed genoeg van al die aanstellers die dan toch op het drakenkerkhof terecht komen." Zei ze en ze bleef voor haar uit staren. Er zat iets of iemand daar, ze voeldde het.

"Nee, ik begeef me meer naar het dorp en streken van de 'goede draken'. Dan kan ik tenminste trainen en nog eens lekker eten en lachen. Ik heb mij tijdelijk terugetrokken vanuit de zonnige streeken. Ik hed genoeg van al die aanstellers die dan toch op het drakenkerkhof terecht komen." ze vond het als een slap argument klinken maar nam er genoegen mee. Ze stond stil toen ze weer voor Saffier stond. "Ik begrijp het maar waarom zou dit mij aangaan? Het is heel braaf van je dat je ons gebied niet betreden hebt maar veel berijk je hier niet mee." ze had zelf een jaar lang tussen de goedzakjes gezeten om van hen te leren over kruides en geneeskunde. Ze merkte diens blik op en volgde deze naar iets in de verte. Stond daar nou iemand? Het kon evengoed een dorre boom of gijserkrater zijn. Sombra keek terug naar de roze draak. "Maak je je daar zorgen om? Een schim in de stoom? We bespreken niets interresants en van mij mag het best horen dat er een aanval van de Night Warriors op het dorp gepland staat" ze sprak overdreven luid als een slechte acteur en wierp een veelbetekende blik naar Saffier. Alsof ze het niet alleen tegen de schim had.

(inspiratieloos)

(sorry voor het lange wachten, had het druk)

Een zacht briesje streelde haar nek, toen de kille ogen van Sombra. Water spate omhoog teon Saffier een stap vooruit zette en haar borst opzwolde, ze wou niet overkomen als een zwakkeling, dat was ze ook niet. "Ik begrijp het maar waarom zou dit mij aangaan? Het is heel braaf van je dat je ons gebied niet betreden hebt maar veel berijk je hier niet mee." snauwde de zwarte drakin haar toe. De paarse draak brieste en keek toen strak naar Sombra. Uit haar ooghoek zag ze dat Sombra haar blik volgde tot de schil waarbna de drakin zei; "Maak je je daar zorgen om? Een schim in de stoom? We bespreken niets interresants en van mij mag het best horen dat er een aanval van de Night Warriors op het dorp gepland staat" saffier haalde diep adem en lier-t haar daarna naar de rand van het meer drijven, een paar kleine golfjes stoote tegen de oever en bevruchtige het landschap met zijn voedingstoffen. Ze draaide haar om en nu keek ze recht in de duistere ogen van de drakin. "Ik ga maar eens," brieste ze uit. Ze klapte haar vleugels uit, het paarse veletje dartelde speels in de lucht. "Tot weerderziens Sombra." zei ze nog, voor ze opsteeg en verdween in de duistere mist van de kraters.

-Topic uit-

De roze draak zei dat ze maar weer eens moest gaan en Sombra gaf haar gelijk, ze had tenslotte haar rust verstoord. Gezien er nog een draak of wezen ergens in de buurt moest zijn wist Sombra dat ze niet meer zou kunnen ontspannen. Zij zou straks ook wel vertrekken. Saffier spreidde haar vleugels - ook roze - en steeg op om vervolgens met de woorden "Tot weerzien Sombra" in de mist te verdwijnen. Sombra snoof en keek haar na ondanks dat ze haar niet kon zien. De vleugelslagen stierven weg en Sombra bleef achter met het zachte geluid van kabbelend water en in de verte uitbarstende geisers. Ze schudde haar kop en spreidde haar vleugels. Ze keek naar haar linker vleugel en vervloekte zichzelf. Waarom had ze die draak nou laten gaan? Waarom had ze geen blikvoedsel van dat roze ding gemaakt? "Je word zwakker, ga iets vermoordden!" dacht ze geïrriteerd. Ze steeg op en gleed met soepele vleugelslagen door de mist op zoek naar de schim de ze eerder gespot had. Ze schrok van wat ze aantrof: Een man met wapenuitrusting gemaakt van drakenhorens, klauwen en schubben. Waarschijnlijk bestand tegen een hoop magische aanvallen. Dit was een drakenjager. Sombra had slechte ervaringen met mensen en was eigenlijk een beetje bang voor hen. De jager keek op. Sombra had net op tijd weer hoogte gemaakt om in de mist te verdwijnen. Ze moest iets doen, deze man was vast op weg naar het Night Warrior gebied. Ze klemde haar tanden op elkaar en schoot toen naar beneden. Ze scheerde vlak over de drakenjager in een verrassingsaanval en liet rode en oranje vlammen over de man heen golven. Ze landde met een klap op de grond, sloeg met haar vleugels en brulde angstaanjagend terwijl ze al haar stekels omhoog liet komen. De jager had zichzelf tegen haar vlammen beschermd met een schild dat bekleed was met drakenschubben. Sombra siste en de jager richtte een speer met aan het uiteinde een grote stekel op haar. De jonge draak grijnsde haar tanden bloot, schoot zijwaarts weg, sloeg met haar vleugels en verdween in de mist. De jager draaide om en om, hij verwachtte ieder moment een aanval maar wist niet waar deze vandaan zou komen. Plots verscheen Sombra in een duikvlucht achter hem. Ze sloeg spreidde haar vleugels zodat ze horizontaal vlak over de grond vloog en sloeg de drakenjager tegen de grond waarna ze meteen weer optrok en opnieuw in de mist verdween. Nog voor de drakenjager met zijn zware uitrusting op kon staan liet Sombra haar vlammen over zijn lichaam gaan. Ze landde vlak naast hem en zatte haar poot op zijn rug. Hiermee doofde ze de vlammen die in zijn bontkraag waren geslagen. Ze drukte de jager in het zwarte grind terwijl deze zijn speer - die een eindje verderop op de grond lag - probeerde te pakken. Sombra kromde haar nek en bracht haar kop vlak naast het hoofd van de jager. Ze snoof en wilde net zijn hoofd van zijn nek trekken toen de jager plots een dolk van met een drakenklauwen lemmet tevoorschijn trok en deze in haar kaak stak. Sombra grauwde en week terug. Ze schudde met haar kop tot het lemmet door de lucht vloog en een heel stuk verder op de grond viel. Bloed sijpelde uit haar kaak en ze siste woedend. Ze klemde haar kaken rond zijn romp, hief haar kop en beet zo hard dat de man niet anders kon dan schreeuwen en sterven. Ze liet het lichaam vallen en heelde de steekwond in haar kaak. Daarna sloeg ze met haar vleugels en steeg ze op. Ze liet het lichaam van de drakenjager gewoon achter. Er waren al wat kraaien opaf gekomen die nu zijn ogen uitpikten. Met krachtige vleugelslagen vervolgde ze haar weg naar het groene gebied.

(einde :3)