Myriad, a death's song

Tell me, Isn’t life like a dream? Where you wake up and see; That what you thought was real, Is just one big fairytale.. I’m all you need to hate, All you need to fear. I’m a devilish creature. Sing with me, And die in your sleep. I hate Humans. I really do. Myriad is haar naam, donker zijn haar haren. Ze is altijd alleen, zoekt het gezelschap van anderen nooit op. Haar leven is gehuld in een mantel van doorns, niemand is ooit verder gekomen dan haar naam. Haar naam is het enige wat zeker is over dit meisje. Zelfs haar leeftijd is niet bekend onder de mensen. Ze zou zestien, maar ook achttien kunnen zijn. Zelf weet ze het niet, maar ze houdt het op zeventien. Zodra ze een dorp binnenloopt, zal ze de bewoners slechts van verre zien, gevlucht door hun angst voor dit jonge, maar toch zo wrede kind. Wreed is de beste manier om haar te omschrijven. De enige reden dat ze een Temmer is geworden, en de moeite heeft gedaan om het te leren, is dat ze draken net iets minder haat dan mensen. Ze haat beiden, met heel haar hart. Het enige dat ze niet haat, is muziek. Er is een reden voor haar haat, een goede reden. Haar jonge jaren zouden omschreven kunnen worden als ‘gelukkig’, maar daarna is het achteruit gegaan. Niemand heeft haar ooit opgenomen, nadat haar ouders en familie zijn gestorven. De eerste woorden die uit haar mond rolden waren ‘bloed’ en ‘wraak’. Niet erg vreemd dat niemand haar wilde. En toch. Op de een of andere manier heeft ze leren lezen en schrijven, en een redelijke hoeveelheid geld bij elkaar geschraapt. De een zegt dat het diefstal is geweest, de ander zegt dat ze een heks is, terwijl nog weer anderen beweren dat ze haar hele familie zelf heeft vermoord en dat dit de erfenis was. Niemand kent de volledige waarheid. De waarheid spreekt ze nooit helemaal. Volledige leugens zijn ook haar ding niet. Ze verdraaid de waarheid, verzint er dingen bij. Haar eigen realiteit is vervaagd met haar fantasie, en ze kan het echte soms niet langer van het valse onderscheiden. Op dat soort momenten is ze het gevaarlijkst. Ze zal mens en draak, vriend en vijand met elkaar verwarren. Dit heeft al meerdere keren massamoorden opgeleverd, hoewel ze niet inziet wat ze doet. Voor haar zijn andere mensen slechts pionnen. Ze gebruikt ze, maar zodra ze ze niet langer nodig heeft, zal ze ze met evenveel plezier wegvagen. Haar verbeelding is haar grootste zwakte. Ze weet niet wat wel en wat geen leugen is. Het vreemde ding is, dat ondanks alles, ze nooit is opgepakt. Oh, zeker, ze is een aantal keer in de handen van een aantal gevangenissen geweest, maar nooit gestraft. Ze is gewoonweg te onschuldig in haar doen en laten. Haar stem klinkt altijd even lieflijk, haar ogen staan altijd even onschuldig. Ze ziet er zo ongevaarlijk uit, zo kwetsbaar. Haar kleding valt op in de menigte, maar gaat er ook in op. Haar haar is altijd los, met een paar kleine vlechtjes erin. Twee plukken, korter dan de rest, geven haar de illusie van kattenoren. Deze plukken staan altijd overeind, hoe men ook probeert ze neer te leggen. De duivel is haar beruchte bron van kracht, maar niet wie ze dient. Ze dient niemand. Ze is altijd alleen, en zelfs draken vrezen haar. Ze is niet wie ze lijkt. Niets is wat het lijkt. Ze lijkt klein, kwetsbaar, en vooral lief. Ze lijkt zo zwak, zo breekbaar. Niets van die dingen is waar. De eerste die haar onderschatte is teruggevonden met een rechte, rode streep op zijn hals. Met haar wapens, kleine werpmessen, pijl en boog en een enorme zeis, is ze gevaarlijker dan menig ridder. Haar tred is onhoorbaar, het geluid van een rochelende ademhaling als enige teken dat ze langs is geweest. Ze kent minstens vijftig verschillende manieren om iemand te kunnen doden, en past deze regelmatig toe. Alleen als haar handen rood zijn van bloed, is ze aanspreekbaar. Alleen dan zal ze iemand niet meteen doden. Dan zal ze misschien rustig luisteren, misschien zelfs de naam van iemand vragen. Maar daarna grijpt ze haar dolk weer, en snijdt als eerste de keel van haar gezelschap door. Ze heeft niemand nodig, is haar overtuiging. En zelfs al had ze iemand nodig, zou die daarna niet lang leven. Ze haat mensen. Maar ze heeft er een reden voor. En niemand kan haar het tegendeel bewijzen. De grootste bond die ze ooit heeft geschapen, was een wapenstilstand. En die brak ze al gauw. Myriad, The devil song

Kunnen jullie de html misschien inschakelen? Dan rekt de pagina niet zo uit.