Hoog afscheid

Norah was zo uit het veld geslagen, dat ze geen moeite deed de onbekende te verhinderen haar te ontwapen. Ze hield haar ogen gesloten en bleef tegen de boom leunen. Haar maag was weer en de energie die ze uit die ene hap vlees had gehaald, had ze alweer opgebruikt. Hoewel haar maag hard genoeg om voedsel vroeg, negeerde ze het. De laatste paar dagen had ze al zoveel honger genegeerd, dat het nu geen moeite meer kostte. Haar gedachte werden weer omhuld door een donkere mist en ze hoefde het maar amper te hopen, of haar ademhaling stokte een korte seconde in haar keel. Daarna slaakte ze een zucht en was ze afgesloten van de omgeving. Niets of niemand bereikte haar meer, omdat ze in een onrustige slaap terecht was gekomen. Eigenlijk snakte ze naar de rustige ademhaling tegen haar oor, zodat ze op zijn ritme kon ademhalen er zich veilig voelen. Het deed haar aan vroeger denken, aan de tijd dat je als kind nog denkt dat de hele wereld eerlijk, warm en liefdevol is. Heel even had ze zich weer zo'n kind gevoeld, dat met haar hoofd op de brede borst van haar vader lag. Dan lag haar moeder aan de andere kant, omdat ze tussen haar ouders 's ochtends vroeg in bed bij hen lag. De onrustige slaap die van haar meester had gemaakt, maakte plaats voor een rustige. Herinneringen van haar ouders, vormde dromen. Dromen waarin zijzelf ook nog het kleine meisje was, waar iedereen alleen maar vrolijk van kon worden. Bij die herinneringen hoorde ook de slechte, zoals toen haar moeder werd geslagen, omdat ze er achter was gekomen dat haar man met andere vrouwen had geslapen. De kinderen die daarbij waren verwekt, waren jonger dan haar. Ondanks het leeftijdsverschil in haar voordeel, leken de kinderen in geen enkel opzicht nschuldig. Ze trokken aan haar haren, gaven haar de schuld dat hun vader niet altijd bij hen kon zijn en noemde háár een bastaardkind, in plaats van een kind dat was geboren uit een huwelijk, iets wat eigenlijk de normale gang van zaken was in haar dorp. Ook de herinnering dat haar vader na het slaan van haar moeder was verdwenen, samen met één van de vrouwen en diens kinderen, drong zich aan haar op. Norah kneep met haar ogen, alsof ze de droom wilde afschudden. Toch ging hij verder, en stopte pas toen ze hijgend wakker werd van een krijs. In haar droom had haar moeder gegild, precies op de toon waarop ze had geschreeuw toen ze in het brandende huis was omgekomen. Ze was verward, omdat ze niet had gezien wie het vuur had aangestoken. Het enige wat ze in de droomwereld had gezien, waren de vlammen die het huis verwoestten. In werkelijkheid had ze als klein meisje alleen maar een verast huis teruggevonden, nadat ze bij een boer had gesmeekt om melk en eieren. Haar moeder had ze daarna nooit meer gezien. In het as van het huis, had ze alleen de gouden drakenhanger gevonden, die ze nu aan een leren touwtje om haar nek droeg. Als vanzelf gleed haar hand naar haar hals, waar ze gerustgesteld werd door het stugge leer dat rond har hals hing. Toen ze haar arm weer liet zakken, voelde ze hoe stijf ze was. Ook kreeg ze toen pas door dat ze trilde. Ze kneep haar ogen samen tegen de zonnestralen die precies in haar gezicht schenen. Zij gaven haar warmte en dus kon ze niet trillen van de kou. Plots kwam alles van de vorige avond terug en sloeg vermoeidheid en zwakheid als een golf over haar heen. Ondanks dat ze niets deed, trilde haar hele lichaam. Haar geest werd verduisterd door de grijze mist van de vorige dag en zwarte vlekken dansden voor haar ogen. Kreunend liet ze haar ogen dichtvallen en haar hoofd naar achter leunen. Hoelang moest ze dit nog verdragen, voordat haar lichaam het zou opgeven, net zoals haar geest al gisteravond het had gedaan?