Sarush's Grot der Wijsheid

Een kolossaal gedaante bewoog zich langzaam voort in de duistere grot die groot genoeg was voor drie volwassenen draken. Met zijn hete adem stak hij de reusachtige toortsen aan die aan de rotswanden hingen en staarde even een moment naar de bibberende vlammen en spookachtige schaduwen. Daarna spreidde hij zijn vleugels om zich uit te rekken; Sarush de Wijze was ontwaakt en voorbereid op een splinternieuwe, frisse dag. De oude wijze was klaar om zijn brein te laten werken voor raadvragende reizigers en ze te leiden op het Pad van het Leven. Zijn belangrijke saffier die op zijn borst rustte en hem in leven hield verspreidde een warm, blauwachtig licht dat zelfs te zien was buiten zijn grot. Het diende niet alleen om te voorkomen dat hij zou sterven, het diende ook om iedere raadvragende te leiden naar zijn grot. Sarush lag op een grote platte steen, zijn massieve drakenklauwen waren over elkaar gevouwd terwijl hij zijn vriendelijke oranje ogen liet rusten op de smalle ingang van de grot.

Mudly en Milo waren weer eens in een fikse ruzie. Mudly: 'Hoe kon je haar zo beledigen en uitschelden voor dom wicht!' Milo: 'Wat het is toch zo, ze wist niet eens hoe ze een ei kon koken!' Mudly: 'Dan had je dat niet moeten zeggen, je had het haar op z'n minst kunnen leren!'

Zo ging het heel de rit door. Hoop draken zaten te mopperen en zeidden dat ze moesten stoppen met zo te schreeuwen. Maar ze gingen gewoon door.

Zelfs toen ze bij de grot van Sarush de wijze aankwamen.

'Ze was niet eens slim genoeg om door mijn illusie te kijken!' schreeuwde Milo. 'Dat komt omdat ze nog niet zo veel wilskracht had OM er doorheen te kijken!' schreeuwde Mudly terug.

Ze keken bijde een andere kant op. Phu! Zeiden ze beide.

Sarush hoorde twee ruziënde stemmen en er verscheen een zachte glimlach op zijn drakenkop. 'Kom binnen, kom binnen, donderstenen,' galmde zijn stem door de grot. 'Ik hoor dat er heisa is, lucht je hart en ontferm je kracht.' Zijn onschuldige drakenogen bleven geduldig rusten op de doorgang van de grot, afwachtend op de twee gedaantes die ieder moment konden verschijnen. Sarush legde zijn drakenklauw over de andere en ging gemakkelijker liggen op de rotsachtige ondergrond.

Mudly schreeuwde tegen Milo: Maar dan nog had jij je....... Hij hoorde de draken stem. Gelijk waren ze allebei stil. Mudly keek voorzichtig om het hoekje van de ingang. Toen kwam hij helemaal tevoorschijn.
Milo zei: 'Voor een oude draak ziet hij er nog erg jong uit.' Mudly: 'Phu, slijmbal.' Milo: 'SLIJMBAL! Ik ben tenminste nog aardig tegen een draak!' Mudly: 'Ik had toch dat ei aan die witte draak gegeven, IK heb tenminste nog een drakenleven gered.' Milo: 'O, ja!?' Mudly: 'JA!!!' En weer gingen ze tegen elkaar in.

Sarush zag de twee gedaantes die binnenkwamen - een jongen en een draakje - en bekeek glimlachend het tafereel. 'Een vriend is iemand die het lied van je hart kent en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent,' klonken zijn wijze woorden die boven de ruziënde stemmen heen te horen was. 'Jullie hebben elkaar nodig.' De vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht veranderde al snel in een serieuze blik.

Mudly en Milo stopte weer met ruzien. Ze keken elkaar aan en weer terug naar de draak. Wat hij net zei over dat vriend die het lied van je hart kent begrepen ze beide niet. Dat daar na wel.

'Ja maar ik heb Milo niet nodig om iemand iets te leren' zei Mudly. Milo negeerde het.

'Misschien niet, jonge temmer,' antwoordde Sarush terwijl zijn blik bleef rusten op de jongen. 'Maar bedenk wel dat je wel iets van elkaar kunt leren. Wat is je naam, jongen?' Terwijl hij dit vroeg sloeg de oude draak zijn vleugels uit om ze even uit te strekken. Zijn blik gleed daarna naar het draakje. Het leek Sarush een nijdig kereltje.

'Mijn naam is Mudly en dit is Milo. Mudly dacht effe na. 'Inerdaad, HIJ kan van MIJ leren hoe hij met meisjes zou moeten omgaan.' Milo: 'OJA!' Mudly: 'JA!'
Mudly ging geirriteerd op een steen zitten. Milo vloog naar de overkant en ging daar zitten.

'Dat hoeft helemaal niet, mijn beste jongen. Liefde is een kriebel in de buik waar je niet aan kan krabben, maar het komt allemaal vanzelf,' zuchtte Sarush met een warme glimlach. 'Niemand leert het je dat, je moet het zelf ondernemen.' Zijn oranje ogen gleden van Mudly en naar Milo, en weer terug - alsof hij wilde zeggen dat ze de ruzie weer bij moesten leggen.

De draak had wel een punt. 'En dan nog kreeg ik die klap dankzij hem' zei Mudly. 'OJA?!' zei Milo. INDERDAAD JA! Als jij niet die illusie had gedaan dat ik naar haar borst........' de rest van de woorden slikte hij snel in.

'Geweld is overbodig als zout bij de appels, behalve als het écht nodig is,' sprak Sarush met een glimlach. 'Maar wie anders reist met je mee, jonge Mudly, en wie anders zorgt voor een klein draakje als jij, Milo? De wereld is groot en gevaarlijk. Je kunt beter reizen met gezelschap dan moederziel alleen, is het niet?' Sarush ging nu op zijn rots zitten en keek nog altijd glimlachend op het tweetal neer. 'Hoe meer zielen hoe meer vreugd.'

Zout met appels? Mudly en Milo keken elkaar aan. Ze konden het niet laten, ze lagen dubbel van het lachen.

Sarush's glimlach werd met de tel breder. Hij vond het niet erg dat ze erom moesten lachen, waarschijnlijk was de ruzie nu opgelost. Tevreden liet hij zich door zijn klauwen zakken en ging weer liggen. Zijn lichtgevende saffier maakte een klingelend geluid toen deze het ruwe steen van de rots raakte.

Mudly was gelijk vergeten waarom ze ruzie hadden. Hij pakte een klein stukje gekruid vlees en gooide het naar Milo. Milo at het op. Hij keek naar de draak en knikte als bedankje. Hij had namelijk niets meer om te geven. Rustig liep hij richting de uitgang.

'Wees voorzichtig, daarbuiten,' riep Sarush hen nog waarschuwend na. 'En een goede reis verder.' De draak knikte vriendelijk terug en keek hoe ze naar de uitgang liepen. Daarna spreidde Sarush zijn vleugels en maakte aanstalten om de grot ook te verlaten via een grote uitgang hoog boven de grot. Zijn grote vleugels creërden stevige windvlagen en luid geruis terwijl hij het zonlicht tegemoet vloog. Te lang had hij zich schuilgehouden in zijn grot, nu zou hij een lange tocht op zichzelf maken om weer even in de buitenlucht te komen.

toxic had het nog best moeilijk met vliegen, ze oefende alleen zodat niemand haar kon zien stuntelen.... na een tijdje vliegen lukte het haar aardig, hoewel het nog wat onregelmatig was..... toxic zag een grot in zicht komen. ze landde ongemakkelijk en viel bijna de grot in. snel herstelde ze zich en liep ze de grot in. het was er leeg en stil en tog wist ze dat hier een draak woonde. ze liep nieuwschierig veder, haar maag knorde en ze ging zitten. ze keek rond op zoek naar eten maar nergens lag een karkas os een dood dier. ze zuchtte, toen hoorde ze iets bij de ingang van de grot. ze keek op en zag een draak bij de ingang.

Zola keek naar het draakje wat overhaar hofd heen vloog... ze wou weten waar het naartoe zou gaan dus pakte ze haar spullen en rende erachteraan.
Even later kwam ze bij een grot terecht war twee draken zaten dus ging ze achter een rots zitten om te kijken wat er gebeurde....................................................

Sarush, die terugkwam van een vliegtocht, liet zich door het grote gat boven in zijn grot neerdalen op zijn zogenaamde rustrots. Hij kreunde even vermoeid toen hij zijn oude botten hoorde kraken en keek even met een peinzende blik voor zich uit. Toen merkte hij pas dat er een zwart draakje - nog piepjong - zijn grot binnengekomen was. Met een warme glimlach keek hij op het jonge beestje neer. 'Jonge jongeling, wat brengt je helemaal naar hier?' galmde zijn stem door de grot. 'Waar zijn je bezorgde ouders heen gegaan?' Zijn oranjekleurige ogen bekeken het draakje; ze had een zwarte schubbige huid en was waarschijnlijk nog in een babyfase. 'Zielloos en nietswetend zwerf je hier rond, maar geluk smaalde in je mond toen je uiteindelijk hier terecht kwam. Vertel me eens, kom je voor raad te vragen?' Sarush hield zijn massieve drakenkop nu dichtbij dat van het jonge draakje en glimlachte haar vriendelijk toe. Arme ziel, het draakje was nog zo jong en de ouders of haar temmer waren nergens te bekennen. Misschien kon het nog niet eens praten. Sarush besloot dat het maar een kwestie was van afwachten en bleef het draakje geduldig aanstaren.

toxic keek sarush schuin aan, haar ouders waren dood. ze had lang in haar ei in de stinkende moerasdrap gelegen waar ze was gedumpt door de moordenaar van haar ouders. maar pas als ze één jaar was zou ze goed vloeiend praten en ook dan pas zou ze gaan praten. haar gifgroene ogen keken in de vriendelijke ogen van de grote draak. toen knikte ze begrijpend en ze ging liggen. ze had redelijk lang gevlogen en was ook moe en hongerig maar over een maand zou ze pas zelf eten kunnen vinden

Sarush keek liefdevol naar het jonge draakje dat nu ging liggen en zag dat ze wat hongerig uit haar groene oogjes keek. De oude draak had altijd wat voedsel in zijn grot liggen en omdat hij zelf bijna nooit veel honger had, had hij nog een hele voorraad groenten, fruit en vlees. Sarush legde een verse appel en een brok vlees voor haar klauwtjes neer en keek verwachtingsvol toe. Een warme glimlach sierde zijn drakenmuil terwijl hij zag hoe ze nieuwsgierig naar het voedsel voor haar neus keek. 'Het is goed,' stelde Sarush het jonge draakje gerust. Hij bedacht zich dat hij dit draakje onder zijn hoede zou nemen en op zou voeden tot ze oud genoeg zou zijn.

toxic snuffelde aan de appel en het vlees, ze keek er even naar, pakte toen het vlees en gooide het omhoog. waarna het in zijn val naar beneden in de bek van toxic belandde die het snel naar binnen werkte. daarna keek ze naar de appel..... ze had honger en kon even niet kieskurig zijn hoewel haar voorkeur naar het vlees ging. ze pakte de appel in haar bek en werkte hem naar binnen. dat ging met iets meer moeite dan met het vlees maar ze het was goed genoeg.

Sarush keek glimlachend toe hoe het draakje het voedsel in twee happen naar binnen werkte; ze had vast honger gehad. Voor het geval ze nog meer wilde eten legde hij nu een kleine hoop sla, vleesbrokjes en mandarijnenpartjes neer. Zijn massieve staart zwiepte tevreden zachtjes heen en weer terwijl hij op het draakje neerkeek. Sarush keek even bezorgd naar zijn saffier die op zijn borst rustte; er scheen een kil licht vanaf dat de grot verlichtte in een blauwe gloed. Het licht werd om de tel feller en verzwakte daarna weer, het teken dat hij zich gerustgesteld voelde. Sarush was een beetje bang dat hij zich misschien te erg aan dit draakje zou hechten, maar ze had toch onderdak, voedsel en liefde nodig? Hij zuchtte even waarna hij zijn kop op de rots liet rusten waar hij op lag, en het draakje met een vriendelijke blik in zijn ogen bestudeerde.