All bow for the princess!

Het sneeuwde, het was koud en de wind blies hard. Toch stond de markt er. Trouw op zijn marktplek. Elk kraampje wist waar het moest staan en de bewoners van Dragon World wisten precies waar ze alles moesten gaan halen. Schreeuwende stemmen van marktkramers overstemden elkaar. Krijsend en brullend dat hun tomaten stukken beter waren dan die van hun buurmarktkramer. Kwajongens durfden wel al eens wat te stelen, en dan liepen de wachters met hun zwaarden erachteraan. Maar, de kwajongens wisten beter en renden talloze zijstraatjes in om zo te kunnen verdwijnen en te kunnen smullen van hun vangst. Terug op het marktplein gingen ze achter hun nieuwe vangst.Plots waren er hoefstappen te horen. Niet van één paard, maar van meerdere. Alsof er een hele parade afkwam. De mensen keken allemaal in een richting.

Een zwart paard met wit behaarde benen, een witte snoet en een fors lichaam stapte het marktplein op. Achter hem volgden er een zestal bruine paarden. En op ieder van hen zat een goed ingepakte drakenjager en/of ridder. Helemaal achteraan, vastgebonden aan het voorlaatste paard stond er nog een paard. Dat toebehoorde aan de ruiter op het eerste paard. Het was volledig zwart , alleen zijn snuit had een paar bruine plekken. Hij had een touw rond zijn nek gebonden en moest het paard voor hem volgen. Het was het snelste paard van de hele mikmak en het mocht door niemand anders bereden worden dan door de eerste ruiter.

Ze liet haar ogen langs de gezichten gaan. Sommigen keken kwaad, enkelen lachten brutaal, anderen keken van haar weg of staarden naar de grond. Ze grijnsde en bleef op haar paard zitten. De zwarte kroon op haar hoofd dat versierd was met gouden hangertjes stond scheef op haar hoofd. Ze was te lui om hem recht te zetten, vroeg of laat zou hij toch weer afzakken. Haar vader was zo slim geweest haar hoofd niet te meten toen hij de kroon liet maken. Aan haar handen zaten ijzeren handschoenen en op haar rug hing een zwaard. Groot, goud en gevaarlijk. Aleydis wist hoe ze ermee overweg moest. Ze had urenlang training gekregen van haar meester. De beste van haar land. Ze had een donkerblauw kleed aan, versierd met een leren riem en een stalen ketting. De onderkant was opgemaakt met witte kant en zwart garen. Aan haar voeten droeg ze stoffen schoenen, die tot haar bovenbenen doorliepen. Aan de zijkant was wit garen over elkaar gevlochten.

Ze knipperde met haar lange wimpers en keek met haar gouden ogen naar haar paard, dat ze twee klopjes op zijn nek gaf en daarna van hem af gleed. Het dier brieste tevreden. Ze schudde met haar hoofd zodat haar haar achter haar schouders terecht kwam en streek over haar kleed. 'Zouden jullie niet eens buigen voor de prinses!' bulderde plots een stem boven de menigte. Aleydis grijnsde scheef toen ze een paar vrouwen en bange mannen zag buigen. Aha, ook hier kende ze dus haar vader en haarzelf... Wat zou ze hier eens gaan uitsteken?

vleugel slagen klonken door de lucht. vogels vlogen luid roepend in groepen weg. een enorme witte draak vloog tussen de brede dennen en sparren door. de lange takken van de bomen vlogen tegen de witte draak aan. zonder enige moeite brak de draak alle takken die zijn lichaam raakte. een spoor van afgebroken takken lach achter hem. maar de draak trok zich daar niks van aan. de draak had ook een naam. zo als de meeste hier ook wel hadden. zijn naam was kai. een naam voor zowel mensen als draken. onder kai klonk het geluid van een horde paarden. nieuwschierig keek kai naar de paarden. zijn mondhoeken krulde zich. kai keek voor zich uit. langzaam kwam het dorp inzicht. de paarden zouden daar vast met hun ruiters naar toe gaan. kai begon sneller met zijn vleugels te slaan om meer snelheid te krijgen. het duurde even. om twee vleugels een enorme draak te tillen. kai vloog richtig het dorp om er vervolgens vlak voor te landden.

kai spreed zijn vleugels en maakte zich klaar voor de landing. op een normaal tempo begon kai te landen. zijn poten raakte de grond en zijn lichaam kwam tot stilstand. kai keek achter zich. de groep paarden met hun ruiters was nog niet te zien. kai ging tegen de stads muur aanstaan en sloot zijn ogen. zijn lichaam veranderde zich. zijn enorme vleugels verdwenen. zijn poten kregen de vorm van menselijke benen. zijn puntige kop verdween en maakt plaats voor het gezicht van een mens. kai pakte uit een tas een setje kleren. de broek ging wel gemakkelijk aan. alleen het shirt en het vest gingen wat moeilijker vanwege ge klauwen die kai nog steeds had. na een tijdje geprutst te hebben kreeg kai zijn kledij eindelijk aan. kai stopte zijn klauwen in zijn zakken en liep het dorp binnen. zoals gebruikelijk liep kai richting de markt. die toch tijdens deze sneeuw er nog stond. kai liep naar een kraam toe. uit een zakje pakte hij een goudstuk en ruilde het voor een appel. kai nam de appel in zijn hand en liep de markt verder door. richting het marktplein. dat krioelde van de mensen. met zijn appel in de hand bleef kai staan. zijn grijze ogen zochten het plein af. waar hij naar zocht kwam het plein op. de groep paarden met zijn ruiters. mensen kwamen richting de paarden en bleven op een afstand staan. allemaal geven ze een andere reactie. kai zette zijn tanden in de appel en bleef emotieloos staan. bij ongeveer het midden van het plein bleven de paarden staan. kai richtte zijn blik of een vrouw die er tamelijk overdreven uitzag.

een stem dé kai opkijken. vele mensen begonnen te buigen. enkelingen bleven staan kijken. kai was ook een van die enkelingen. de stem herhaalde zich. maar toch bleven de enkelingen staan. kai begon te grijnzen. zijn draak achtige tanden werden zichtbaar. hij zette zijn tanden weer in zijn appel. rustig bleef hij etend naar de ruiters kijken. de paarden interesseerde hem niet meer zo. die waren er toch alleen maar voor de sier. de ruiters konden ook gewoon te voet gaan. dan zouden ze nog steeds op vallen. kai gooide zijn appel over zijn schouder. nog steeds emotie loos bleef hij staan kijken. zijn ogen gleden over iedere ruiter heen. sommige zagen er echt uit als ruiter maar sommige hadden teveel wapens bij zich op een ruiter te zijn. 'er zijn dus wat jagertjes mee gekomen.' dacht kai. kai zette zijn voeten breder uit elkaar. zijn handen werden vuisten en zijn ogen sloten zich. enorme vleugels groeide uit kai zijn rug. in zijn kleren kwam scheuren en zijn staart verscheen weer. uiteindelijk waren de kleren op de grond gevallen en had kai zijn normale vorm weer terug. hij sloeg met zijn vleugels en vloog de lucht in. een sterke wind vlaag werd om de mensen onder hem afgestuurd. sommige mensen gilde tijdens de vlaag maar andere probeerde zichzelf te beschermen. kai vloog richting een huis. hij ging op het dak van het huis zitten en keek met een grijns naar de menigte onder hem. zij ging op zijn buik liggen en sloeg zijn poten over elkaar. zijn ogen gleden weer over elk mens. ze stopte bij de vrouw die er overdreven uit zag. hij opende zijn bek. sommige mensen begonnen te gillen en andere schreeuwen dat ze weg moesten gaan. kai sloot zijn bek weer en keek emotie loos naar de jagers onder hem.

Met trage vleugel slagen vloog een zwarte draak door de lucht de kristallen op haar lichaam vonkelde fel en haar aandacht werdt getrokken door het gegil van mensen onder zich. Een valse grijns speelde op haar lippen en ze dook stijl naar beneden. De mensen waren in oproer, maar dat kon haar weinig schelen. Ze opende haar bek en een soundwave kwam uit haar muil dat de huizen van de bewoners deed instorten. Rage steeg weer op en landen op de een afgebroken muur en brulde luid. Een kristallen wand groeide pijl snel voor haar toen de jagers pijlen op haar afschoten en daar op afketsten. Rage keek hen geamuseerd aan en bleef zo staan kijken terwijl ze nog meer pijlen op de kristalmuur afvurden.
Rage brulde de kristallen muur aan stukken met Sound wave en ze opende dreigend haar vleugels en keek met fel fonkelende Oranje/rode ogen naar de menigte die zich onder haar bevonden die door de rond vliegende splinters gewond raakten. Rage brulde op haar normale toon en keek toe wat er ook gebeuren zou rage zou het zien aankomen!

Haar goude ogen gleden over de gezichten van de mensen rondom haar. Het waren niet bepaald interesante mensen hier. Ze had al weer zin om op haar paard te springen en weg te draven. Maar toch. Die ene jongen daar. Aleydis kneep haar ogen tot spleetjes. Had die jongen nou een spierwitte huid? Ze grijnsde even kort haar tanden bloot. Die jongen daar, was niet zomaar een jongen.. Ze keek voor kort opnieuw naar de anderen. Deze waren niet zo interessant als die jongen daar. Haar Shire brieste even en gooide zijn kop in de lucht, waarna hij steigerde. Vrijwel meteen schoten haar ogen terug naar de jongen, die nu met zijn voeten gespreid en vuisten gebald nog steeds op dezelfde plek stond. Haar ogen werden groter, toen twee grote vleugels uit de rug van de jongen tevoorschijn kwamen. Ze wist het! Al vanaf het moment dat ze hem had gezien wist ze dat deze jongen geen mens was! De ruiters en drakenjagers achter haar begonnen nerveus te worden. Ze wouden de draak gaan vangen, maar Aleydis stak haar hand omhoog terwijl ze de draak met haar ogen volgde.

Plots kwam er nog een draak tevoorschijn, en haar groepje begon nu echt wel de kriebels te krijgen, maar nog steeds mochten ze niks doen van Aleydis. De tweede draak bracht meer ravage aan dan de andere draak. 'Pssh, aandachtzoeker.' siste Aleydis terwijl ze zich omdraaide en op haar paard sprong. Ze kwam vlotjes in het zadel terecht. Maar niet als een echte dame. Die zou met haar twee benen aan de zijkant van het paar leggen. Maar nee, Aleydis zat op haar Shire als een vent. Het boeide haar niet. Ze intereseerde zich als kind al meer in jongens dingen dan in die meidenprulletjes. Ze worstelde meer dan dat ze bij moeder op de thee zat. Haar drakenjagers en ruiters beschermde zich met hun schilden, geen een van hen werd geraakt. Zelfs Aleydis bleef kalm tijdens de aanval van de donkere draak. Die wou niet meer dan aandacht hebben, of een stel jagers achter haar aan. Nou, ze kon het mooi vergeten dat haar jagers achter haar aan zouden gaan. Aleydis zuchtte, en draaide haar paard om waarna ze het de sporen gaf en richting de velde draafde. De rest moest haar maar bijhouden. Het boeide haar niet of ze achterbleven of niet. Ze leken net de stank bij een hoop rot voedsel. Het bleef erbij rondhangen, wat je ook maar deed. De jagers en ruiters waren haar gevolgd na de oorlog in haar land. Ze vonden dat het een plicht was de dochter van de koning te beschermen tot de dood. Alleen was Aleydis het daar niet mee eens. Ze voelde zich veel beter als ze alleen was.

Het was haar gelukt hen af te schudden, en ze liep nu met haar paard tussen de bomen van het bos. Ze wist dat hier ergens een of ander groot veld was. Dat had ze gezien op weg naar de markt. De reden dat ze daar weer zo snel was weggegaan was, omdat het te druk was en zeker nu, te lawaaierig met die twee draken erbij. Ze wist niet of de witte en donkere draak elkaar kende. Het boeide haar niet. Ze ging alleen achter draken aan die ze écht wou hebben. Ze was niet zo'n verzamelaar als de meesten. Ze doode geen draken, maar stalkte ze voor de fun. Het liefst van al vocht ze ermee. Haar paard had blindelings de weg naar het veld gevonden en stond daar nu te grazen. Aleydis liet haar op haar rug ploffen en staarde naar de lucht. Ookal was het winter, ze had het niet koud daar bovenop haar paard.

kai hoorde vleugel slagen van er komen. een zwarte draak, versierd met vele kristallen. kwam aan gevlogen. de draak grijnsde en dook naar beneden. de mensen begonnen weer te gillen. ze rende door elkaar heen als een groep mieren. de draak brulde. huizen die voor de draak lagen stortte in. ook het huis waar kai op lag. kai vloog op en bleef op een afstandje van de draak staan kijken. niet op een starende manier. zijn ogen gleden lang alles dat bewoog. een schreeuw klonk onder hem. kai keen naar beneden. een man zat op zijn knieën voor het huis waar kai op gelegen had. hij stamelde jammerende woorden. bijzonder waren ze niet. kai richtte zijn aandacht niet meer op de draak. die een kristallen muur had gemaakt om zich te beschermen tegen de draken jagers. na een groot deel an hun wapens tegen de muur hebben aan geramd kwamen ze op kai af. kai brulde luid en vloog hoger op. het verband dat om zijn middel gebonden was, groeide. het bond zich om een van de jager heen en held het voor het gezicht van kai. kai keek met zijn grijze ogen de man aan. uit zijn riem probeerde hij een van zijn zwaarden te pakken. helaas zaten zijn armen te dicht tegen zijn lijf gebonden. kai liet de jager weer zakken. het verband bond zich weer om kai heen. kai knikte schuin. hij stuurde zichzelf naar een open plek in het bos. dat niet ver van het dorp aflag.

kai zette zijn voeten in de zachte sneeuw. hij liet zijn vleugels weer krimpen en kreeg het lichaam van een normaal mens. maar niet het uiterlijk. zijn staart, klauwen, kop en vacht waren gewoon nog zichtbaar. hij liet zich in de sneeuw vallen en staarde naar de lucht. wolken dreven langzaam voorbij. een voor een schoven ze achter de zon. bijna sloot kai zijn ogen, maar hoef stappen hielden ze tegen. kai spitste zijn oren. het waren de hoef stappen van het paard. die een ruiter had met een overdreven kledingkeuze. kai ging op zijn knieën zitten en kaak naar de vrouw. die als een acrobaat tegen de rug van haar paard lag.kai stond op, en begon richting de vrouw te lopen.

kai stond stil bij de linker schouder van het paard. kai trok een van zijn mond hoeken op. wat niet goed zichtbaar was vanwege het haar dat er voor hing. zijn staart zwaaide rustig heen en weer. ''wie mag deze dame zijn?'''vroeg kai met een normaal menselijke stem. kai liep een paar passen naar achteren. vleugels groeide weer uit zijn rug. hij begon met zijn vleugels te zwaaien. wolken sneeuw vlogen op en landde ieder op een andere plek neer. waar kai stond was een stuk normaal land gekomen. zonder sneeuw met alleen maar zacht gras. kai zakte door zijn knieën en kwam in kleermakers zit op de grond. ''heeft de dame misschien ook eten bij zich?'' vroeg kai terwijl hij door zijn haren naar de vrouw keek.

(inspi loos.. maar ik wilde gewoon direct reageren :3)