Who's bad..?

Het was een tijd geleden dat hij hier was geweest. De laatste keer was met zijn broertjes. Toen ze hun krachten aan het uitproberen waren. En nu was hij hier eigenlijk met een soortgelijke reden. Hij wilde kijken wat zijn krachten precies konden. Hij wist dat hij een soort adem kon spuwen, die zo'n beetje alles veraste (niet verraste:P). Maar kon hij daar nog meer mee doen? En waren er ook dingen die hij niks kon doen met die kracht? En wat kon hij nog meer, behalve dat.. Hij had daarbij ook nog gif in een aantal delen van zijn lichaam. Zo waren de stekels op zijn rug giftig en de klauwen van zijn voorpoten. Dat gif werd constant aangemaakt en als hij dat niet af en toe loosde, was het net of de klauwen en stekels zouden ontploffen. Wat geen prettig gevoel was. Daarom stak hij ze soms gewoon in een boom, waar het gif dan in liep. Zo werd eigenlijk het hele gebied vergiftigd. Maar om de een of andere reden waren de bomen en dieren in het gebied er niet gevoelig voor. Alleen als een mens een besmet dier of plant zou eten zou die er dood aan gaan. Draken waren alleen kwetsbaar als het gif rechtstreeks geïnjecteerd werd. Misery vloog een beetje loom richting het kerkhof en toen de skeletten en een aantal mistschorpioenen in beeld kwamen, begon hij wat te dalen. Alles op een relaxed tempo. Hij had vandaag niet zo'n zin om snel te doen. Hij landde vlak naast een skelet en keek om zich heen. Er was niemand. Lekker rustig.
Dacht hij..

Maylin was heel nonchalant aan het lopen door het draken kerkhof, van de botten van draken kon ze heel goede wapens maken. De botten van draken waren namelijk heel sterk, en bijna niet te verwoesten. Daarmee zou ze makkelijk kunnen jagen of een draak te kunnen doden. Toen Maylin eindelijk een geschikt botje had gevonden, want alle andere botten waren te zwaar en te groot, hoorde ze een geluid. Het waren klapperende vleugels van een draak die over haar heen vlogen. Het beest had zo te zien geen haast, hij deed alles rustig. Maylin hield wel van relaxing en ze besloot een babbeltje temaken met de draak. Rustig liep Maylin naar de draak toe, de draak was gaan liggen bij schedels van draken. De draak had een bepaalde geur, het was het was... NW, Maylin's ogen schitterde. Maylin kwam steeds dichterbij de draak, totdat ze nog maar anderhalve meter van het enorme beest verwijderd was. "Hallo" zei Maylin droog, ze ging op een staartbot, dat groter was dan haar hele lichaam, zitten. "Wat voor een draak ben jij?" Maylin begon nieuwsgierige vragen te stellen, ze wilde álles van de draak weten. Meestal wilde ze dat dan tegen hun gebruiken, maar het was nu anders. Ze vond de draak wel aardig, ookal kende ze hem helemaal niet.

Net toen hij lag hoorde hij toch een stem achter zich. Zijn grote kop draaide vliegensvlug naar de bron van het geluid. Een meisje. Ze was een aparte verschijning. Ze had rode ogen en heel licht haar. Het leek wel grijs. Of was het ook grijs? Haar ogen schitterden. 'Hallo.' zei ze en alsof hij gewoon een vriend was ging ze naast hem op een staartbot ter grootte van haarzelf zitten. 'Wat voor draak ben jij?' wilde ze weten. Misery snoof. Mensen. Hij wist nooit goed wat hij nou eigenlijk van ze moest vinden. Hij had ze al eens weggejaagd uit hun gebied. Ze had wel lef, dat ze zo dichtbij durfde te komen. Misery zag er nou niet bepaald aardig uit. Hij had een dieppaarse kleur en sluwe ogen die constant dreigend keken. Zijn kop had nogal doodshoofdachtige trekjes. 'Ik ben je ergste nachtmerrie.' zijn stem was laag en dreigend, zoals hij eigenlijk altijd praatte tegen vreemdelingen. En hij had gewoon zin om dramatisch te doen. Vandaar zijn opmerking. Hij wilde dit meisje niet wegjagen. Maar wat hij wel wilde, wist hij ook niet. Ze had iets. Maar hij wist niet wat.

Hij had na het gevecht en de achtervolging met Darko toch besloten het kerhof in te gaan om wat te eten te zoeken. Hij vloog laag over de grond terwijl hij zijn neus gebruikte om een zo vers mogelijk karkas te vinden. Een eind voor hem zag hij vaag de conturen van een mens. Hij landde voor hij gehoord werd en besloot dat hij geen zin had in een ontmoeting met een mens. Plots zag hij niet ver van de temmer een jong draakje rondscharrelen. Zijn ogen werden grooten schoten van de temmer naar het draakje. Uiteindelijk overwon de honger de wil en hij schoot vooruit. Misery had hij nog niets eens gezien toen hij zijn vleugels spreidde en laag over de grond vloog. Door de hoge snelheid leek hij plots uit de mist op te doemen en uit het niets zijn klauwen in het draakje zette. Door de klap was het grijs zwarte draakje op slag dood. Curse kon niet meteen afremmen en schoof nog een eind door het stof voor hij met het karkas in zijn klauwen geklemd tot stilstand kwam. Toen het stof weer een beetje was gedaald merkte hij Misery op. Zijn blik ging even naar de temmer voordat hij Misery aankeek en grijnsde. "Heb je bezoek, Misery?" vroeg hij kil waarna hij een stuk van het babykarkas af trok en opat. Curse at babydraakjes, eieren en volwassen draken. Om die reden was hij hier ook, eigelijk had hij niet verwacht dat hij iemand tegen zou komen op zijn zoektocht naar een drakenkarkas. Het drakenjong was een aangename verrassing geweest voor zijn lege maag. Met zijn sterke kaken brak hij met gemak drakenbotten, ook die van babydraakjes. Hierdoor kon hij het héle karkas eten tot er niets meer van over was.

Maylin was niet onder de indruk van de uitstraling van Misery. Maar toen hij zei 'ik ben je ergste nachtmerrie' hield Maylin het niet meer, ze kreeg een spontane lachbui. "sorry" traande Maylin onder het lachen. Ze veegde langs haar ogen, en keek de draak weer aan. "waar was ik, ohja, ik wlde weten wat voor draak jij was en hoe jij heette" Ze keek hem aan ze wilde gewoon zijn antwoord horen. "Ik ga niet weg voordat je iets tegen me zegt wat mijn vraag beantwoord. Oké, ik ga het je makkelijker maken. Ik ben Maylin, ik ben een mens, dat had je vast al gezien, ik uhm. ben niet echt bepaalt wat je noemt 'aardig' ennuh. Ik had een vriendje, maar ik moest weg door... Waarom vertel ik je dit eigenlijk?" Maylin had zich gewoon laten gaan, ze wilde zichzelf wel voor haar kop slaan. "Nu jij" ze keek naar de draak en wachtte op zijn verhaal.
Opeens hoorde ze een andere draak, het was een grote groene, met rare horens op zijn hoofd. De draak at van een klein baby draakje. Het had blijkbaar erge honger. De draak vroeg aan Misery 'heb je bezoek?' Maylin kon bijna haar lach niet inhouden, en besloot brutaal te antwoorden. "Ja, Misery, als dat z'n naam is, heeft bezoek. Van míj." De woorden 'van míj' kwamen er kil en gemeen uit, dat was misschien niet de bedoeling geweest, maar ze vond het nooit fijn als ze gestoord werd als ze een gesprekje probeerde op te bouwen.

Curse was dan wel niet de grootste draak maar hij had wel de kracht en de kwaadaardigheid van een Night Warrior. De woorden van de temmer waren zó brutaal dat hij met een ruk naar de brutale temmer keek en zachtjes begon te grommen. "Jij durft wel voor een mens. Mensen zijn nooit zo slim geweest, jij bent geen uitzondering." hij sprak alleen de taal der draken en het verbaasde hem een beetje dat de temmer dat verstond ookal liet hij dat niet merken. Hij liep op de temmer af terwijl hij vervaarlijk met de stekelige knots aan zijn staart zwiepte. Het karkas liet hij even voor wat het was, hij moest dit brutale onderkruipsel eens een lesje leren. Zijn gegrom zwol aan, het leek op het rommelen van de donden: Laag en doordringend. Hij had het zowiezo niet op mensen dus deze temmer had zichzelf zojuis in de gevarenzone geworpen. Het zwiepen met zijn staart maakte duidelijk dat hij haar maar al te graag van het bot zou kegelen. De beste temmer is een dode temmer, zo klonk een van zijn lijfspreuken en hij sprak naar waarheid: Mensen zag hij kiever niet anders dan dood.


(@ Maylin, hij heeft alleen een babydraakje aangevallen en ervan gegeten geen karkassen en eieren. Lees beter)

Er vloog een pikzwarte draak over het kerkhof, al zag je dat niet. Misschien wat opstuivende zand, maar voor de rest niks. Ranara was onzichtbaar, en vloog rustig over het kerkhof. Ze zag de skeletten zien, en de kadavers. Maar opeens viel haar blik ergens anders op. 2 draken en 1 meisje waren met elkaar aan het praten. Ranara vloog geruisloos naar beneden, en lande vlak bij het drietal. Ze sloop dichterbij, en maakte zich opeens weer zichtbaar. ''Boe!'' riep ze. En lachte. Even zwipte ze met haar staart, en liet haar tanden zien. ''Stoor ik?'' vroeg ze. En keek nieuwsschireig naar het meisje. Maar ze liet wel haar aard merken. ''Ik heet Ranara,'' zei ze. ''En ben slecht. Ik maak het duister,'' vervolgde ze. ''Dus pas maar op,''. Ranara genoot van dit soort dingen. En wachtte af op antwoord. Terwijl ze ging zitten, haar klauwen waren uitestrekt maar dat was normaal. Ze had haar bek dicht, en zwiepte met haar staart alle rommel weg. ''Hoi,'' zei ze nogmaals. En geeuwde. Nu werd dit saai.

Het meisje barstte in lachen uit na zijn opmerking en het verbaasde Misery dat het hem niet erg irriteerde. Eigenlijk snapte hij wel waarom ze lachte. Hij had dat ook gedaan in haar plaats. Maar hiermee was niet gelijk haar vraag afgedaan. 'waar was ik, ohja, ik wlde weten wat voor draak jij was en hoe jij heette' zei ze, 'Ik ga niet weg voordat je iets tegen me zegt wat mijn vraag beantwoord. Oké, ik ga het je makkelijker maken. Ik ben Maylin, ik ben een mens, dat had je vast al gezien, ik uhm. ben niet echt bepaalt wat je noemt 'aardig' ennuh. Ik had een vriendje, maar ik moest weg door... Waarom vertel ik je dit eigenlijk? Nu jij' Misery trok een wenkbrauw op (niet dat 'ie die had) en keek haar met een spottend lachje aan. Net toen hij wilde antwoorden doemde een grote groene gestalte uit de mist op. De draak had een kleiner draakje in zijn klauwen, waar Misery het eerst naar keek. Curse, wie anders? Toen hij op keek zag hij inderdaad de kop van Curse grijnzend van hem naar Maylin kijken. 'Heb je bezoek, Misery?' vroeg hij. En weer voordat hij iets kon zeggen, was het meisje hem voor. 'Ja, Misery, als dat z'n naam is, heeft bezoek. Van míj.' ze klonk kil en gemeen. Heel anders als dat ze net had gesproken. 'Schijnbaar..' zei Misery droog en hij legde zijn kop neer. 'Nou, zal ik dan maar?' hij keek Maylin met een minzaam lachje aan, 'Ik ben Misery, zoals je misschien al wist, ik ben een hele enge draak, dat had je vast al gezien. Ik ben ook niet bepaald aardig. Eerder wat je noemt slecht. Maar wat verwacht je anders van een zoon van Toxic..?' hij vroeg zich af hoe Maylin zou reageren op deze informatie. Met een schuin oog keek hij naar Curse. 'En ook hallo, Curse.' hij glimlachte naar hem. Vervolgens kwam er een klein zwart draakje op hen af. 'Boe!' riep ze, 'Stoor ik?' waarna ze zich voorstelde als Ranara. 'En ik ben slecht. Ik maak het duister.' vervolgde ze, 'Dus pas maar op.' Nu keek Misery op. God, wat had hij hier een hekel aan. Hij keek Ranara met zijn eeuwige dreigende blik aan en vuurde zijn poison breath op haar af. Expres miste hij. Gewoon om haar bang te maken. De straal schoot rakelings langs haar heen en verschroeide een hoop botten vlak naar haar. 'Ja, je stoort.'

Maylin had besloten de 'dreig-aanval' van de draak met de rare horens te negeren, ze keek vastbesloten naar Misery. Toen opeens een zwarte draak over kwam vliegen, de draak sprak een paar woorden en Maylin vond het een beetje op 'opscheppen' lijken, en ze háátte opscheppen. Ze keek de kleine draak aan toen naar Misery en toen de kleine draak. "Net zoals Misery al zei, kleine draak, je stoort." Maylin's aandacht richtte zich weer op Misery en was vastbesloten om de andere draken te negeren, totdat ze iets zinnigs te zeggen hadden of haar iets te bieden hadden, bv. geen verveling.
"zo, waar hadden we het over?" begon Maylin weer, vol interesse keek ze naar Misery.



(sorry, inspiratiloos --> flutpost --> ditpostje. -.- )

De zwarte draak die arriveerde leek hem in het verreweg niet slecht maar toen deze vertelde dat ze slecht was kon Curse zich niet inhouden. Hij lachte de draak vierkant uit "JIJ? Slecht?! Laat me niet lachen!" hij moest bijna de tranen uit zijn ogen vegen van het lachen waarna hij zich weer op deze 'Maylin' richtte. Hij had haat aan mensen en zeker als ze brutaal waren en dachten dat ze slecht waren terwijl ze alleen irritant waren zoals de zwarte draak die aan was komen vliegen. Nu zwiepte hij weer dreigend met zijn staart waardoor de stekelige knots aan het uiteinde vervaarlijk door de lucht ging. "Waar was ik?" bromde hij meer tegen zichzelf dan tegen welk ander individu in de omgeving. Hij vondt het gedrag van Misery dicht bij dat van een goedzak komen, bovendien zei hij hardop dat hij slecht was en dat was een van de ergste dingen die je kon doen aangezien het overkwam alsof je een 'wannebe' was en als hij één ding meer haatte dan mensen en goedzakjes dan waren het wel 'wannebe's' Hij kreeg nu al het iedee opgescheept te zitten met drie wannebe's waarvan Misery er een was, dat maakte dt hij neerkeek op de jonge draak en hem niet echt meer respect zou willen toonen. Het viel hem echt zwaar tegen dat Misery zich zo gedroeg. Toen Maylin hem zei dat hij stoorde grijnsde hij "Ik geloof dat Misery het niet tegen mij had en jij kan maar beter je grote muil houden!" hij begon flink pissig te worden en dat was nooit een goed teken.

Maylin negeerde nog steeds de draak, maar vond hem wel irritant worden. "Ho, is even mannetje" ze keek Curse geïrriteerd aan, "Misery was hier eerst, daarna ik. Dus als je je ergens aan irriteerd, smeer hem dan!" Ze draaide zich weer om, dit was wel duidelijk genoeg voor de draak. Maylin wilde het gesprek weer met Misery voortzetten en dat iedereen verder weg ging die wilde gaan storen.

Dat was de druppel, níemand behalve Toxic zei hem wat hij moest doen. Zonder enige verdere waarschuwing haalde hij uit met de knots aan zijn staart. Hij sloeg het bot waarop de vrouw zat kapot haar expres missend omdat haar simpelweg kapot slaan te saai was. De temmer durfde wel door te zeggen dat zij hier eerder was, tenslotte was híj degene die 176 jaar oud was. Dit miezerige mensje was waarschijnlijk nouwelijks twintig. Hij wierp even een scherpe blik op Misery om hem duidelijk te maken dat hij zijn acties tot nu toe niet goedkeurde. Hij had het niet voor het zeggen in bij de Night Warriors en kon ook niet bepalen wat Misery moest doen maar hij kon hem wel vertellen wat hij vond; zijn mening uitten. Curse ontblootte zijn scherpe tanden terwijl hij aanhoudend gromde. Hij liet zich niet door een mens commanderen, nu niet en later ook niet. Bij hem was het duidelijk; hij had haat aan mensen, wat hem betreft konden ze allemaal uitsterven! Draken waren al duizende jaren de dominate soort en dat zou over een miljoen jaar nog zo zijn! Er kringelde een heel dun strookje rook uit zijn neusgaten wat betekende dat hij zijn vuur aan het inhouden was, niet voor een aanval maar omdat hij verbranden te simpel vond.

Misery keek naar het draakje en toen weer naar Curse. Die stond nu behoorlijk te koken en haalde flink uit naar Maylin. Misery grijnsde, maar eigenlijk was hij geirriteerd. Hij was hier gekomen om alleen te zijn. Niet zodat er drie wezens tegelijkertijd om hem heen zouden hangen. Hij had behoefte aan een beetje rust. Vooral na het gevecht met die twee andere draken. Zij hadden hem toch wel een beetje uitgeput. Waarom zou hij dat eigenlijk niet uiten? Hij keek kwaad naar Curse, vervolgens naar het meisje en de zwarte draak. 'Zijn jullie nou allemaal klaar met jullie gezwam?' vroeg hij geirriteerd, 'Ik was hier om alleen te zijn.' met de nadruk op 'alleen'. Waar was de privacy? Kon niemand hem alleen laten? Hoe lang was het wel niet geleden dat hij even alleen was geweest..? Hij zuchtte en legde zijn kop op zijn voorpoten. Hij wist niet wat hij moest doen, hij voelde zich gewoon niet zoals hij zich zou moeten voelen; sterk en trots, zoals altijd. Maar nu voelde hij zich moe en nutteloos. En daar werd hij kwaad om. Hij hoorde zich niet zo te voelen. Waar was zijn kracht? Waar was zijn trots? 'Nou, gaan jullie nog?' vroeg hij.

Curse snoof en blies een vlam uit die nog niet eens een meter ver kwam zodat hij het een beetje krijt was. Misery wilde blijkbaar alleen zijn met dat mormel van een mens. Het was dat hij haar niet haar zin wilde geven door écht heel boos te worden. Hij kalmeerde en keek toen kleinerend naar Misery "Het valt me van je tegen Misery, dat je met die mormels omgaat" zei hij doelend op Maylin "En zeker dat je je naar ze gaat gedragen" hij bromde en liep terug naar het karkas van de babydraak. Hij nam het tussen zijn kaken en beet het uit frustratie bijna in tweeën. Met geheven kop draaide hij zijn rug naar Misery, Maylin en de zwarte draak en steeg zonder moeite op. De geur van vers bloed verdween in de wind en Curse verdween met de geur in de mist. Het liefst had hij de temmer vermoord, ze verdiende het niet om te leven! Als deze temmer het Night Warrior gebied zou betreden zou hij niet twijfelen haar zonder waarschuwing te doden met een klap van de knots aan zijn staart. Hij besloot alles te vergeten - voor nu - en een rustig plekje te zoeken om zijn maaltijd te verorberen.

[Vergeet die tekst die er eerst boven stond, Toxic heeft gesproken ]

Hij keek Curse recht in zijn ogen toen deze hem kleinerend aankeek en toesprak. 'Het valt me van je tegen Misery, dat je met die mormels omgaat. En zeker dat je je naar ze gaat gedragen.' Misery gromde, 'Ik had het niet alleen tegen jou.' waarbij hij vanuit zijn ooghoeken naar Maylin keek. Maar Curse liep al terug naar het drakenkarkas en steeg ermee op. Met hem vervaagde de geur van bloed in de mist. Misery keek hem na. Hij zou later nog met hem praten. Maar nu liet hij hem maar. Met een grom keek hij naar Maylin. 'Nou, ga jij ook nog iets ondernemen?' vroeg hij, nog altijd geirriteerd. Zijn ogen vernauwden zich en keken richting het zwarte draakje. Hij grauwde en hapte in haar richting, waarna hij begon te brullen. 'Wegwezen, allemaal!' hij had nu echt absoluut geen zin meer om iets te doen. Laat staan om met deze twee gedrochten te praten. De mist werd steeds dichter en de maan kwam op. Misery stond op en liep een eind bij Maylin en de zwarte vandaan om daar weer te gaan liggen.

Maylin had alles een beetje over zich heen laten lopen, ze had nu een hekel aan Curse en wou hem slachten. Maar dat zou later komen, als ze is in het NW gebied zou komen. Ze had wel gemerkt dat Misery alleen wilde zijn, dus stond ze op. "Jezzzzzzz, wat hebben al die draken tegenwoordig" ze sloeg met haar beide handen op haar schoot om het zogenaamd 'schoon' te maken en draaide zich om. "Laterr." was het enige wat Maylin nog zei, toen liep ze vrolijk fluitend het gebied uit, afentoe trapte ze nog tegen een schedel of een ander klein botje, sprong ze over een groot bot en verdween in het bos dat aan de grens van het kerkhof lag. Ze wist dat ze Misery nog is terug zou zien, maar dan niet met al die andere irritante draken. Bij die gedachte dacht ze aan Curse, ze had een hekel aan Curse....

Misery keek niet meer om toen Maylin ook verdween. Of dat andere draakje er nog zat wist hij niet. Hij hoorde niets, dus waarschijnlijk was die ook al lang gevlogen. Mayling zei nog wat, maar Misery had zich er voor afgesloten. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Curse had gelijk. Wat had hij? Hij voelde zich niet echt geweldig en nou ging hij zich nog als een soort goedzakje gedragen ook. Misschien moest hij eens met hem gaan praten. Zou Curse hem kunnen helpen? Zoals het nu ging, kon het echt niet langer. Hij moest er iets aan doen. En wel meteen. Vastbesloten stond hij op en keek om zich heen. Het kerkhof was weer verlaten. Heel even snoof hij, maar toen kwam hij helemaal omhoog en sloeg zijn vleugels uit. Geruisloos steeg hij op en vloog op hoge snelheid terug naar het gebied. Daar waar hij thuis hoorde.